Wallpepper Φεβρουαρίου.

Με τον Βαγγέλη Βρούτση γνωριζόμασταν λίγο. Είχε τύχει να πάμε μαζί ένα ταξίδι στον Καύκασο το 2005, το οποίο οργάνωνε η ομοσπονδία για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Μετά την πρώτη φάση που περιελάμβανε λίγο σκαρφάλωμα ως τα 3.800-4050 m για εγκλιματισμό, πήγαμε στο βαρετό και βρώμικο Elbrus, το οποίο κι ανεβήκαμε σε 2 μέρες (με αποτέλεσμα να θέλουμε άλλες 2 για να συνέλθουμε μετά!) και βάλαμε πλώρη για την Ushba, το επονομαζόμενο Matterhorn του Καυκάσου. Ο Βαγγέλης με είχε εντυπωσιάσει με την δύναμή του, μιας και είχε ανέβει στο Elbrus πρώτος από όλη την ομάδα, σε λιγότερο από 6 ώρες (ενώ εμείς κάναμε κάνα 6μισάωρο) και κατεβαίνοντας ''πετάχτηκε'' και στην ελάχιστα χαμηλότερη ανατολική κορυφή. Στην προσπάθειά μας για την Ushba έπρεπε να διασχίσουμε (ή καλύτερα να ανέβουμε) τον παγετώνα Ushbinski (Ushbinski Icefall). Πρόκειται για έναν κατακερματισμένο παγετώνα με πολλές κρεβάς, αλλά και μερικά επικίνδυνα σεράκ στο τέλος του. Είναι το πιο απρόβλεπτο κομμάτι της ανάβασης στην Ushba. Εκεί μοιραστήκαμε για λίγες ώρες το ίδιο σχοινί, που είναι και η πεμπτουσία της ορειβασίας νομίζω. Η ανάβαση εξελίχτηκε χωρίς απρόοπτα και βρεθήκαμε στο Plateau για να στήσουμε την κατασκήνωση...
Τον Βαγγέλη από τότε τον έβλεπα συνήθως στα Μετέωρα ή στον Όλυμπο και πάντα με ρωτούσε τι κάνουμε κι αν σκαρφαλώνουμε, με πραγματικό ενδιαφέρον, αλλά και χαρά αν άκουγε για μια δυνατή διαδρομή ή κάποιο ψηλό βουνό. Η φωτογραφία είναι από το κάτω κομμάτι του Ushbinski Icefall και μου θυμίζει τον Βαγγέλη όπως πραγματικά ήταν: εκείνος που πάει μπροστά και δείχνει το δρόμο.

Κείμενο-φωτογραφία: Θόδωρος Χριστόπουλος