Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Γιατί μαμά?... Vol.2.

Περάσαν 2 μήνες από το πρώτο post στο Πέφτοντας. Είχε πλάκα, δε λέω! Ακόμα όμως υπάρχουν αρκετοί φίλοι που αναρωτιούνται τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα, σε τι χρησιμεύει και άλλα τέτοια φιλοσοφικά και μεταφυσικά. Είναι πολύ απλό, είναι ένα blog δηλαδή κάτι σαν ημερολόγιο, site, gallery, τόπος δημοσίευσης σκέψεων, απόψεων και πληροφοριών. Πολλοί αναρωτηθήκαν γιατί δεν συμμετέχουμε στις ήδη υπάρχουσες προσπάθειες. Η αλήθεια είναι ότι συμμετέχουμε και σ' αυτές, ή σε κάποιες συμμετείχαμε κατά καιρούς. Απλά δεν μας παίρνει να μιλάμε και να γράφουμε όπως θέλουμε, μιας και εκεί υπάρχουν σαφή (ή λιγότερο σαφή) όρια, που ορίζονται από τους δημιουργούς (και διαχειριστές) των συγκεκριμένων ιστοχώρων. Και όταν βλέπεις να λέει κάποιος ότι έκανε μια διαδρομή 500-600 μέτρα στα Μετέωρα (!?) και οι άλλοι του λένε μπράβο μεγάλε και τέτοια, ε... τότε νιώθεις και λίγο μαλάκας, που κάθεσαι και διαβάζεις αυτά τα πράγματα. Στην άλλη μεριά το πολύ σοβαρό (και με τις δύο έννοιες που έρχονται στο μυαλό μου τώρα) Routes.gr, έχει κι αυτό τους περιορισμούς του. Δεν μπορείς να γράψεις ελεύθερα, όπως δηλαδή μιλάς με τους φίλους σου ή γράφεις σ' αυτό το blog. Άσε που ο Δημήτρης είναι και λίγο παρεξηγιάρης και φοβόμαστε μη τον πληγώσουμε, λέγοντας καμιά μαλακία παραπάνω. Ωχ! Το ίδιο ισχύει και για site συλλόγων κτλ.
Στον έντυπο τύπο τώρα, απ' τη μία είναι οι Κορφές, συμπαθητικό περιοδικό, αλλά πολυ σκάκι, ράφτινγκ, κτλ, άσε που ουσιαστικά μιλάμε για περιοδικό συλλόγου. Φωτεινές εξαιρέσεις τα ελάχιστα άρθρα των Ασημακόπουλου-Αντωνόπουλου και άλλων. Κι απ' την άλλη το ''καλύτερο'' περιοδικό του χώρου το Ανεβαίνοντας. Χμ..., βασιζόμενο όντως σε έναν άνθρωπο (όπως είπε και ο Βουτ πρόσφατα στο Routes), τον ιδιοκτήτη του, προσπαθεί μέσα από την καύλα κάποιων ανθρώπων να δημοσιεύσουν, αλλά κι από τη συνεχή άντληση (γαμώ τις λέξεις βρήκα πάλι ο πούστης!) ύλης από το Rock and Ice κυρίως, αλλά και το Alpinist τελευταία, να γεμίσει τις σελίδες και να πουλήσει μούρη. Βαρετό αν διαβάζεις Rock and Ice και 3-4 μήνες μετά τα ξαναβλέπεις, σε άθλιες συνήθως μεταφράσεις, στο Ανεβαίνοντας υπογεγραμμένα σαν δικά τους. Χα-χα. Έτσι, δυστυχώς, έχουν τα πράγματα μάγκες.
Κανένα από τα παραπάνω όμως δεν ήταν η βασική αιτία για να ξεκινήσουμε αυτή την ιστορία. Αυτό κυρίως που μας οδήγησε σ' αυτόν το δρόμο ήταν η πεποίθηση κάποιων, ότι κρεμόμαστε από τ' αρχίδια τους. Ε, ας τα κόψουν να πέσουμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα...

Θόδωρος Χριστόπουλος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
Number of unique visits: