Άλπεις Νοέμβριος 2009.

Ο Μιχάλης Στύλλας μας έστειλε το παρακάτω trip-report που δημοσιεύουμε αυτούσιο:

Αφήγηση – περιγραφή: Η φωνή της συνείδησης

Η ιδέα: Αφεντικό και τσιράκι του αφού έκλεισαν επιτυχώς επαγγελματική σαιζόν εργαζόμενοι σκληρά σε ορεινή γιάφκα διοργάνωσης οινογαστρονομικών οργίων, είπαν να πάνε στο εξωτερικό για να ξεμουδιάσουν και να ετοιμαστούν για τον επερχόμενο χειμώνα γιατί η λίστα με τα project έχει μακρύνει επικίνδυνα!

Η ιστορία: Έτσι, σαν καλοί νοικοκυραίοι πρώτα φρόντισαν να βγάλουν τα τσίπουρα τους για να έχουν καβάντζα για το δύσκολο και βαρύ χειμώνα. Αφού τελικά κατάφεραν να βγουν από το καζάνι την κοπάνησαν για το βορρά.

Στο δρόμο τους για τις γαλλικές Άλπεις είχαν τη φαεινή ιδέα να σταματήσουν στη Σλοβενία να πουν ένα γεια στους πλέον φίλους Steve και Marko. Τους πέτυχαν σε καλή φάση. Φαγοπότι σε ένα χωριουδάκι σε όμορφο πέτρινο σπιτάκι με κελάρι στην υπόγα. Τι νομίζετε από καζάνι έρχονται οι μοντανιάρηδες, τι να μασήσουν. Αφεντικό και τσιράκι τους βάλανε κάτω στο ποτό, με το τσιράκι πάντα να προσέχει τις ποσότητες που καταναλώνε για να έχει το νου του στο ΚΟ (δηλ. αφεντικό). Την άλλη μέρα όμως οι φίλοι (οι μούρες δηλαδή) τους πήγαν βόλτα στα βράχια. Εκεί αντιστράφηκαν οι ρόλοι άρδην, αφού μέχρι και τα 5c φαινόταν περίεργα και ο ιδρώτας μύριζε αιθυλική αλκοόλη, ενώ η αμερικανοσλοβένικη κοινοπραξία κοπανούσε 5 διαδρομές την ώρα. Βέβαια, το τσιράκι πάλι προσπάθησε να σώσει το γόητρο της Ελληνικής ομάδας κάνοντας δυσκολότερες βαθμολογίες και δηλώνοντας ότι επάξια έγινε ΒΕΑ (Βοηθός Εκπαιδευτής Αναρρίχησης, δηλαδή πάλι τσιράκι εκπαιδευτή).

Και σου είπα χθες ότι στο 20ο ποτήρι έπρεπε να σταματήσουμε.

Αποφασισμένοι να ανανήψουν πλήρως και να στανιάρουν, μετά από τρεις διαδρομές την κοπάνησαν για Ελβετία όπου το τσιράκι εδρεύει μαζί με τη σύζυγο εδώ και ένα χρόνο περίπου. Βλέπεις το τσιράκι είναι στο δεύτερο χρόνο του διδακτορικού του στον τομέα του Domestic Engineering, ενώ η σύζυγος κάνει την ειδικότητα της στη γενική ιατρική, τη μόνη ειδικότητα που δεν αναγνωρίζει το Υπουργείο υγείας (μάλλον κάπως αλλιώς θα λέγεται τώρα αυτό στη νέα κυβέρνηση του Γιωργάκη, αλλά εμείς σαν τους Ελβετούς είμαστε retro!).

Η ζωή στο Monthey της Ελβετίας κυλάει σαν τον Αλιάκμονα το καλοκαίρι, δηλαδή με μηδενική ταχύτητα. Ότι πρέπει για τους μάγκες να ηρεμήσουν από τις εντάσεις και τα τσιτώματα της Ελλάδας. Ειδικά τώρα που δουλέψανε και μαζέψανε κανα φράγκο, μπορούν να κάτσουν άνετα και να επιδοθούν στην αγαπημένη τους δραστηριότητα: δηλαδή το sport climbing. Επειδή ο χειμώνας πείσμωσε και δεν θέλει να έρθει, η κοιλάδα του Vallais (προσέχτε Βαλέ προφέρεται και με κοφτό το ε παρακαλώ) αποτέλεσε ιδανικό μέρος για την εν λόγω δραστηριότητα. Βέβαια, μετά από κάποιες μέρες αποτοξίνωσης και εξοικείωσης με τον τοπικό βράχο (γνεύσιος και καλοκαρφωμένος), είπαν να δοκιμάσουν την τύχη τους σε καμιά μεγάλη διαδρομή. Για να κάνεις μια multipitch διαδρομή πρέπει πρώτα να την βρεις. Θες τα γαλλικά, θες η αφέλεια (για να μην πω τίποτα άλλο) και τα παλικαριά χάσανε τη στροφή του δρόμου που οδηγεί στη διαδρομή. Απλά έπρεπε να σταματήσουν την προηγουμένη φουρκέτα. Απτόητοι όμως δεν έχασαν σκοινιές και η μέρα σημαδεύτηκε από dry tooling σε local crag.

Αυτό με τη σειρά του τους έβαλε σε τροχιά αναζήτησης αλπικού πεδίου. Πιολέ και κραμπόν έπρεπε να πάρουν φωτιά εδώ και τώρα. Ο στόχος σαφής: Μια βορινή διαδρομή μικτή μέτριας δυσκολίας για να μπούνε στο παιχνίδι. Να θυμηθούνε βρε αδερφέ πως γίνεται αυτό. Η επιλογή ξεκάθαρη: Η βόρεια της Chardonnet. Ή τη διαδρομή των Άγγλων, ή τέλος πάντων ότι είναι in condition. Η εποχή τέλεια μιας που δεν δουλεύουν τα teleferiques και τα παλικάρια μπορούν να κάνουν ζέσταμα στην πρόσβαση. Σε διαδικτυακή επικοινωνία που είχαν με το φίλο Christoff, πληροφορηθήκαν ότι οι παγετώνες θα είναι σπασμένοι, ο πάγος μαύρος και θα έχει λίγο χιονάκι πάνω στα πατάρια κάνοντας το σκαρφάλωμα του βράχου δύσκολο...αλλά θέλανε βουνό, άσε το Γάλλο να λέει.

Argentiere basin in late November.

Βέβαια, για άλλη μια φορά κάνανε ένα μικρό λαθάκι και παραλίγο να καούν στο ζέσταμα. Αντί να πάρουνε το μονοπάτι για το καταφύγιο Albert, ανέβηκαν την απέναντι κόψη, αναπτύγματος 2500 μέτρων με λίγο σκαρφάλωμα μέχρι το Col Du Passon και μετά τραβέρσαραν προς τη Chardonnet. Σίγουρα ο Damilano φταίει γιατί τα λέει ανάποδα.

Πάντως επειδή είναι αισιόδοξοι τύποι χαρήκαν την πρόσβαση, αφού πήραν και μάτι στο Argentiere Basin μακραίνοντας και άλλο την project list. Μετά από ένα ευχάριστο bivy σηκώθηκαν νωρίς το πρωί και πήγαν να χώσουν. Ήταν αποφασισμένοι για όλα. Μόλις όμως ξημέρωσε και βρέθηκαν κάτω από την ορθοπλαγιά και έμειναν με ανοιχτό το στόμα.

Ρε ψηλέ, που πήγε η διαδρομή???

Chardonnet north face in perfect conditions!

Τόσο η Escara route όσο και η Charlet – Bettembourg, έλειπαν από την ορθοπλαγιά. Μετά από πολύωρες συσκέψεις τσιράκι και αφεντικό πήραν το δρόμο της επιστροφής και κατηφόρισαν προς το καταπράσινο χωριό του Le Tour.

Aiguille Du Chardonnet

Για να πνίξουν τον καημό τους πήγαν στο Chamonix όπου ο καιρός ήταν καλύτερος από τον Αύγουστο και έφαγαν ένα βρώμικο burger κάνοντας σχέδια για το άμεσο μέλλον. Sport climbing is the way to go. Έτσι οι τρεις τους, μαζί με τη γιατρό – σύζυγο την κοπάνησαν για Marseille, όπου ο βράχος είναι άφθονος, το κρασί καλό και ο καιρός φίνος.

Η επόμενη εβδομάδα αποδείχτηκε ιδιαίτερα παραγωγική αφού καλύφθηκαν πολλά μέτρα στον κοφτερό ασβεστόλιθο της νότιας Γαλλίας. Το μέρος ασύλληπτο με πάνω από 3000 διαδρομές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τραβέρσες πολλών σκοινιών, πολλές από τις οποίες κατεβαίνουν προς τη θάλασσα!

Alleeeyyyyy...

Δύσκολο το on sight, Μήτσοοοο!

Δεν πειράζει μωρό μου, εγώ κεμπάπ θα σε κεράσω το βραδάκι.

Ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν οι ασφάλειες στα περισσότερα sectors τα οποία είναι χημικά προς αποφυγή θαλάσσιας διάβρωσης. Εκτός από τα Callanques, στη διαδικασία αναζήτησης λιγότερο κοφτερού βράχου, το trio stooges επισκέφτηκε και το λιγότερο διάσημο αλλά πολύ όμορφο crag του St. Victoire, το οποίο και αυτό έχει καμιά 1000 και βάλε διαδρομές. Κύριο χαρακτηριστικό του πεδίου είναι τα slabs. Τα παλικάρια τα βρήκαν πολύ σκούρα με κάτι διαδρομές 6b σε γλυμμένο ασβεστόλιθο τη στιγμή που κάτι locals τα πήγαιναν σφαίρα.

Saint Victoire.

Πάντως και οι τρεις συμφώνησαν ότι το μέρος είναι άξιο επίσκεψης και σε συνδυασμό με τα πεδία της Ισπανικής ακτής αλλά και της Κορσικής, αποτελούν ένα όμορφο ανοιξιάτικο ταξίδι sport climbing, μιας και το καλοκαιράκι βράζει ο τόπος. Αλλά η συνείδηση τους δεν τους επέτρεψε να μείνουν κάτω στα ζεστά μέρη και τα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα.

Beaches are for sissies, time to get up the mountains!

Το ένστικτο του Αλπινιστή χτύπησε μέσα τους και την ξανάκαναν βόρεια, εκεί που ο ουρανός είναι μπλε και οι κορυφές ακουμπάν τον ουρανό. Μετά από αναπροσαρμογή στον κρύο πλέον βορρά δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλα near misses. Άνοιξε και το telepherique της Midi βλέπετε και αφεντικό και τσιράκι δεν είχαν άλλες δικαιολογίες. Φαγητά για 5 μέρες και βουρ για τα ψηλά. Το τσιράκι σωστά πρότεινε να ξεκινήσουνε με το Cherre και με τις διαδρομές της Aiguille De Midi και του Triangle Du Tacul κοντά τους θα το ευχαριστιότανε τα παιδιά. Ετοιμαστήκαν ψυχολογικά για αλπινιστικό οργασμό. Έτσι λοιπόν πήρανε το πρώτο τελεφερίκ για τη Midi ανεβήκαν επάνω και…..όπως πήγαν ήρθαν.

Triangle Du Tacul.

Έτσι έκλεισαν τις πρώτες τους διακοπές στις Άλπεις. Δεν πειράζει, ξέρουνε βαθιά μέσα τους ότι θα υπάρξουνε καλύτερες ημέρες!

Καλό χειμώνα & Καλές αναρριχήσεις!