Παλιότερα συνήθιζα να γράφω σε κάτι σαν ημερολόγιο τις πιο έντονες περιπέτειες που ζούσα στα βράχια. Έχω να γράψω καιρό τώρα όμως, γιατί δεν έχω ζήσει κάτι έντονο τα τελευταία 2-3 χρονιά. Μάλλον γιατί δεν σκαρφαλώνω και πολύ. Το κάτι σαν ημερολόγιο καταχωνιάστηκε σε κάτι κουτιά με περιοδικά και ξεχάστηκε στη σοφίτα για κάποιο καιρό, οπού το ξαναβρήκα πριν από κάνα μήνα και το διάβασα μετά από χρόνια. Ανάμεσα στις υπόλοιπες ιστορίες ήταν και αυτή.
Σάββατο 27 Ιουνίου 2003 στο Οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο με τον Jibe και τον Μιχάλη περιμέναμε τον Κώστα, πρώην συνέταιρο του Μιχάλη στο καταφύγιο Χ. Κάκαλος, να τον αντικαταστήσει στα καθήκοντα του για να πάμε να σκαρφαλώσουμε. Υποτίθεται ότι ο Κώστας θα ερχόταν κατά τις 11-12 το πρωί.
Το σχέδιό μας ήταν η επανάληψη της "Πλάκας του Zerf", μιας εύκολης διαδρομής 12 σχοινιών μέσα στα Καζάνια την οποία είχα ξανακάνει 2-3 φόρες με διάφορες παραλλαγές το 2002. Υπολόγιζα ότι χρειαζόταν περίπου 4-5 ώρες για την πρόσβαση, το σκαρφάλωμα και την επιστροφή. Επειδή νύχτωνε κατά τις 9, θεωρήσαμε ότι μας έπαιρνε χαλαρά ο χρόνος αν ο Κώστας ερχόταν στην ώρα του.
Τελικά ήρθε στις 2 και μισή περίπου και καθώς είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος στο καταφύγιο δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνος του και έτσι ο Μιχάλης θα έπρεπε να μείνει πίσω.
Πάρα το ότι η ώρα ήταν περασμένη εγώ θεωρούσα ότι προλαβαίναμε χαλαρά και ότι δεν υπήρχε λόγος να μην πάμε, o Μιχάλης τότε γκρίνιαξε λίγο γιατί δεν ήθελε να μείνει στο καταφύγιο ενώ εμείς θα σκαρφαλώναμε.
-Που θα πάτε ρε, 3 κοντεύει η ώρα δεν θα προλάβετε.
-Θα προλάβουμε ή όχι, ρώτησε ο Jibe.
-Χαλαρά προλαβαίνουμε, ειδικά τώρα που θα είμαστε και δυάδα θα πάμε πιο γρήγορα.
-Δεν θα προλάβετε, καθίστε εδώ.
-Ξεκόλλα ρε Μιχάλη δεν θα φύγουν τα βράχια, θα πάμε ξανά κάποια άλλη φόρα.
Τελικά περίπου στις 3 ξεκινάμε για τη διαδρομή και προς το παρόν τίποτα δεν προμήνυε τι θα γινόταν σε 3 ώρες από τώρα. Ο καιρός είναι τζάμι, ουτε ένα σύννεφο προς το παρόν και από τη ζέστη οι χιονούρες κάτω από το Μύτικα τρέχουν αρκετά.
Φωτό: Η χιονούρα κάτω από τη Zerf.
Ευτυχώς η ζέστη είχε μαλακώσει αρκετά τη χιονούρα κάτω από τη διαδρομή και με τα αθλητικά παπούτσια που φοράμε κινούμαστε πάνω της εύκολα. Φτάνοντας όμως στη ριμέ ανακαλύπτουμε ότι είναι αρκετά μεγάλη και μας παίρνει ώρα να την περάσουμε, ειδικά ο Jibe που το ύψος του δεν τον βοηθά και πολύ σε κάτι τέτοιο.
Φωτό: Το πέρασμα της ριμέ.
Είναι 4 περίπου όταν ξεκινάμε το σκαρφάλωμα και θεωρούμε ότι κατά τις 6 μισή θα είμαστε πάνω, κάτι που θα γινόταν άμα όλα πήγαιναν καλά.Πράγματι μέχρι τις 6 παρά 10 έχουμε σκαρφαλώσει τις 8 πρώτες σχοινιές με ανάπτυγμα κοντά 400 μέτρα και ο Jibe ετοιμάζεται να ξεκινήσει την 9η η οποία είναι και η πιο σοβαρή της διαδρομής. Πλάκα 25 μέτρων με 2 παλιά σκουριασμένα καρφιά στα πρώτα 15 μέτρα που δεν παίρνει κάτι άλλο, ίσως κάνα καρφί ακόμα που όμως δεν είχαμε. Ακολουθεί το δύσκολο της πέρασμα γύρω στο V και μετά παίρνει καλό καρυδάκι και η δυσκολία μειώνεται.
Κάτι έχει αλλάξει όμως στο ηλιόλουστο καλοκαιρινό σκηνικό που υπήρχε 2 ώρες πριν. Εδώ και μισή ώρα περίπου σύννεφα μαζεύονται από τα δυτικά και πλέον είναι από πάνω μας έχοντας πάρει ένα μαύρο απειλητικό χρώμα. Παρόλα αυτά δεν φυσάει καθόλου ούτε και ακούγονται βροντές ακόμα.
-Νίκο κάτι μου λέει ότι θα βρέξει.
-Jibe κάνε γρήγορα, άμα περάσεις τα επόμενα 20 μέτρα μετά δεν μασάμε από βροχή.
Ο Jibe ξεκινάει αλλά μόλις φτάνει στο πρώτο καρφί ακούγεται μια βροντή. Αμέσως αρχίζει να φυσάει και να βρέχει, όλο και πιο δυνατά, oπότε και κατεβαίνει ένα μέτρο πιο κάτω σε παταράκι και περιμένει. Μετά από 10 λεπτά η βροχή σταματά απότομα.
-Μάλλον αυτό ήταν, θα περιμένω εδώ λίγο για να ψιλοστεγνώσει ο βράχος και ξεκινώ.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει όμως την πρότασή του και αρχίζει να πέφτει χαλάζι σε μέγεθος στραγαλιού. Μετά από μισό λεπτό το γυρνά σε βροχή. Tην επόμενη ώρα θα βρέχει, πότε δυνατά πότε πιο χαλαρά, θα το γυρνά για λίγο σε χαλάζι και θα φυσάει συνεχώς. Βροντές θα ακούγονται κατά διαστήματα χωρίς ευτυχώς να πέφτουν κεραυνοί στα Καζάνια.
Μετά από κάνα εικοσάλεπτο έχω μουσκέψει μέχρι το κόκκαλο και ο αέρας με παγώνει. Έχω κάτσει πάνω στα σχοινιά για να μην είμαι και τόσο εκτεθειμένος στον αέρα αλλά δεν βοηθά και πολύ. Το παλιό αδιάβροχο που φοραώ έχει ποτίσει εντελώς και πλέον κρατάει το νερό μέσα αντί για έξω. Ο Jibe παρόλο που φοράει καλύτερα ρούχα από μένα είναι σε χειρότερο σημείο. Από πάνω του υπάρχει μια στέγη και όσο νερό κυλά από πάνω της ο αέρας το στέλνει επάνω του. Μετά από μια και βάλε ώρα ο Jibe αποφασίζει να κατεβεί στο ρελέ. Τρέμει ολόκληρος. Καθόμαστε πάνω στα σχοινιά ο ένας κολλητά στον άλλο προσπαθώντας να ζεσταθούμε και τρώμε το μισό Twix που μας έχει μείνει περιμένοντας να σταματήσει η βροχή.
Κατά τις 8 η βροχή σταματάει, ο αέρας συνεχίζει να φυσάει και ελπίζουμε ότι ο βράχος σύντομα θα στεγνώσει. Στο βάθος προς τα δυτικά φαίνεται ότι ο καιρός ανοίγει. Η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά και το τρέμουλο αρχίζει ξανά. Ο Jibe προσπαθεί να στρίψει τσιγάρο. Θα σκίσει τα 6 πρώτα χαρτάκια πριν τα καταφέρει.
Σε λίγο κάποιοι που έχουν ανησυχήσει για την τύχη μας εμφανίζονται στη σάρα κάτω από το Στεφάνι. Κάτι φωνάζουν αλλά δεν τους ακούμε λόγω του αέρα. Σε μια διακοπή του συνεννοούμαστε κάπως και τους λέμε ότι είμαστε καλά και ότι θα βγούμε πάνω.
Κατά τις 8 και μισή ο βράχος είναι σχετικά στεγνός και σκαρφαλώσιμος και εμείς είμαστε έτοιμοι για δράση. Το ίδιο όμως και ο καιρός. Αρχίζει πάλι να ψιλοβρέχει.
Συζητάμε για το τι θα κάνουμε. Πάνω ή κάτω? Ο Jibe λέει κάτω, ενώ εγώ να περιμένουμε και να βγούμε πάνω, έστω και νύχτα. Από το μίνι συμβούλιο που ακoλούθησε πρόεκυψαν τα εξής.
Το κάτω ήταν κάπως δύσκολο καθώς η διαδρομή τότε είχε μόνιμες ασφάλειες μόνο στα R2,R3,R8,R9,R10,. Υλικά πολλά δεν είχαμε για να αφήσουμε, μια σειρά καρύδια και 2 friend μόνο, καθόλου καρφιά και στα 100 τελευταία μέτρα θα έπρεπε να βγούμε εκτός διαδρομής, καθώς υπήρχε μια τραβέρσα σχεδόν 100 μέτρων στη διαδρομή, και να παρακάμψουμε τα R2,R3. Αφού τελειώσουμε τα 5-6 ραπέλ στην ορθοπλαγιά θα πρέπει να κάνουμε ραπέλ και στη χιονούρα αν μας έμεναν καθόλου υλικά, αλλιώς να περάσουμε τη ριμέ και να κατεβούμε με αθλητικά παπούτσια περίπου 70 μέτρα χιονούρας με κλίση 20-30 μοίρες που μάλλον την στιγμή που θα φτάναμε θα ήταν παγωμένη.
Το πάνω ήταν σαφώς πιο απλό. Σκαρφαλώνουμε τα 25 επόμενα μέτρα, μετά περπατάμε τα επόμενα 100, σκαρφαλώνουμε άλλα 15 και βγαίνουμε ακριβώς πάνω στο μονοπάτι. Το μόνο που μένει είναι να στεγνώσει κάπως ο βράχος.
Η τελική απόφαση ήταν να περιμένουμε λίγο ακόμα μπας και μας κάνει τη χάρη ο καιρός.
Κατά τις 9 παρά ο Jibe λέει πως ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει 3 ώρες πιο πριν. ΡΑΠΕΛ.
-Εδώ και μισή ώρα παραπονιόμαστε για το κρύο και την πείνα, θα ταλαιπωρηθούμε άσχημα άμα δεν φύγουμε από εδώ. Επειδή πάνω δεν μας βλέπω να πηγαίνουμε η μόνη λύση είναι κάτω. Λύσου.
Σε δευτερόλεπτα η βροχή σταματάει. Ο αέρας συνεχίζει να φυσάει. Μέχρι να λυθούμε, να οργανώσουμε το ραπέλ και πριν ρίξουμε τα σχοινιά ο βράχος ψιλοστέγνωσε.
-Ρε Jibe μήπως να την κάνουμε αμέσως για πάνω.
-ΟΚ, αλλά θα πας εσύ μπροστά που ξέρεις και τι παίζει.
Αμέσως ξαναδένομαι και ξεκινώ το σκαρφάλωμα. Σκέφτομαι το ζεστό πιάτο φαί και το στεγνό κρεβάτι που με περιμένουν στο καταφύγιο άμα την σκαπουλάρουμε από εδώ και προσπαθώ να είμαι προσεκτικός και γρήγορος παρόλο το μούδιασμα που νιώθω σε όλο μου το σώμα από το κρύο. Φτάνω στο 2ο καρφί και εκεί ακριβώς αρχίζει να ξαναβρεχει.
Έλα ρε πουτάνα ζωή μη μου το κάνεις αυτό σκέφτομαι.
-Κάνε γρήγορα , πέρνα το πριν βραχεί το πέρασμα.
Φωτό: Η 9η σχοινιά της Zerf.
Στα γρήγορα κάνω το πέρασμα με τις τριβές με την ψυχή στο στόμα και βρίσκομαι στο παταράκι πιο πάνω και δεξιά βάζοντας το καρυδάκι. Η βροχή δυναμώνει αλλά δεν με νοιάζει, απέχω 5 μέτρα από το ρελέ και είναι σχεδόν περπάτημα. Τίποτα πλέον δεν θα μπορέσει να μου στερήσει το ζεστό πιάτο φαί και το στεγνό κρεβάτι που σκεφτόμουνα. Ασφαλίζομαι και φωνάζω στο Jibe "ρελέ", αλλά από τον πολύ αέρα μας παίρνει ώρα μέχρι να συνεννοηθούμε.
Ένα κεφαλοκλείδωμα από το Jibe αντί για αγκαλιά ένα "κουφάλα κοντέ" από μένα αντί για τα συγχαρητήρια και δρόμο γιατί άρχισε να ξαναβρέχει και να ρίχνει κεραυνούς προς τον Καλόγερο.
Φτάνοντας στην νοτιοανατολική κόψη του στεφανιού βλέπουμε ένα φακό έξω από τον Κάκαλο, σε λίγο οι φακοί αυξάνονται και ακούγονται φωνές. Φτάνοντας στο καταφύγιο ο Τσιαντός μας υποδέχεται παίζοντας κιθάρα και οι υπόλοιποι με γέλια και φωνές. Στην κουζίνα ο Μιχάλης μας πειράζει λέγοντας ότι έπρεπε να τον είχαμε ακούσει και μας δίνει από ένα πιάτο μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα.
Έπρεπε αλλά...
Ήταν η πρώτη φόρα που σκαρφαλώσαμε με το Jibe και έτυχε να είναι περιπετειώδης, αλλά όχι η πρώτη φόρα που έπιανε κακοκαιρία σε διαδρομή κάποιον από τους δυο μας. Δυο εβδομάδες πιο πριν σκαρφαλώνοντας το Μάτι σε χωριστές σχοινοσυντροφιές και με μισή ώρα διαφορά στην εκκίνηση εγώ την γλύτωσα και ο Jibe έφαγε την καταιγίδα στα ραπέλ .Αλλά να που ήταν γραφτό να κάτσουμε κολλητά σε ένα πατάρι τουρτουρίζοντας και μούσκεμα από τη βροχή να αγναντεύουμε τα Καζάνια.
Alley Jibe.
Σημείωση Πέφτοντας: Οι φωτογραφίες είναι άσχετες χρονικά με το κείμενο. Ο Γιάννης είναι στο Σπηρούνι του Άθωνα τον Απρίλιο του 2004, οι φωτογραφίες από τη Zerf είναι από μιά επανάληψη τον Αύγουστο του 2005 από τους Μανώλη, Γιάννη, Μιχάλη και Θόδωρο και η χάραξη του Νίκου πρόσφατη. Απλά μπήκαν για να "σπάσει" το κείμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου