Very strong...

Ήταν το 2003 (ή μήπως το '04;) και κατεβαίναμε από το Οροπέδιο με το φίλο μου το Νικόλα. Είχαμε σκαρφαλώσει στο Στεφάνι, αν και δεν είμαι και πολύ σίγουρος... Που να θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια... Με το που κάνουμε την τελευταία κατηφόρα για το πάρκινγκ στα Πριόνια και προσπαθώντας να στρίψουμε με τους κουρασμένους (από τον κατήφορο, τα σκαλιά και το βάρος) τετρακέφαλους, αριστερά προς τη πηγή, ΤΟΝ αντικρίζουμε. Φοράει στολή με ραφτά σήματα άγνωστης όμως προέλευσης (μάλλον από το Δασαρχείο θα είναι...), το μαλλλλί είναι προσεγμένο και τα γυαλιά τεράστια, σαν αυτά που φοράνε οι πιλότοι των μαχητικών... παίζει να έχουν και H.U.D. Στο πλάι πάντως γράφουν DIOR και καλύπτουν το 40% περίπου του προσώπου...
"Τι είναι αυτός ο μαλάκας;" ρωτάει ο Νίκος κουνώντας το κεφάλι απαξιωτικά προς τα δεξιά, με ένταση οριακά ανησυχητική...
"Που να ξέρω...", λέω και πετάω το 20κιλο κουρσούμι που είχα στη πλάτη... δίπλα στη πηγή.

Ο ΤΥΠΟΣ είναι εκεί λοιπόν, μπροστά στο ενημερωτικό περίπτερο του Δασαρχείου με τις ξεθωριασμένες εικόνες από λουλουδάκια και διαγραμμένα σκίτσα από αντίσκηνα, φωτιές και ένα κομμένο χέρι που κρατάει ένα λουλούδι (κάτι σαν ισλαμικό δίκαιο φαντάζομαι...). Ενημερώνει, με ύφος μαθητή που παπαγαλίζει, ένα ζευγάρι λουόμενων με παντόφλες, τρίχα στο στήθος και κοίτα ρύτιδα αντίστοιχα, που μάλλον ανέβηκαν από τη παραλία Κατερίνης, πως "...ως του Ζολώτα είναι δυόμισι ώρες και μετά μέχρι τη Σκάλα άλλες δυόμισι και μετά άλλη μία, αλλά δύσκολα και να... πως να το πω... είναι και λίγο επικίνδυνα..." Ο Νικόλας κατηφορίζει στο αμάξι του για να πάρει ρούχα να αλλάξει και εγώ ψιλοαδειάζω το σακίδιο για να του δώσω κάτι υλικά δικά του που κουβαλούσα... Την ώρα που βγάζω τον ιμάντα με τα καρύδια, 6-7 καρφιά και ένα σφυρί, πλησιάζει Ο ΘΕΟΣ και με ρωτάει...
"Παιδιά πάνω ήσασταν;"
"Εεε, ναι...", απαντάω λίγο βαριεστημένα, μετά από κοντά 3 ώρες ανελέητο κοπάνημα στο κατήφορο...
"Και δε μου λες ρε παλικάρι, έχετε κάνει πολλές διαδρομές εδώ στον Όλυμπο;"

Το μυαλό μου πάει στο σκαρφάλωμα, έχω άλλωστε μπροστά μου μιάμιση σειρά σακατεμένα DMM καρύδια, ένα σφυρί Petzl και μερικά ζγκούρια και στραβά καρφιά... (εσάς δηλαδή που θα πήγαινε;) και του απαντάω με λίγο παραπάνω ενδιαφέρον... μη με περάσει και για κανέναν αγενή...
"Ε...βασικά ναι, έχουμε κάνει διάφορες διαδρομές, γενικά..."
"Και δε μου λες, ποια είναι η πιο δύσκολη που έχετε κάνει;"

Ρε λες ο τσάκαλος να είναι κανένα τρελό λοκάλι που έχει οργώσει τις ορθοπλαγιές, αλλά μετά από ένα χωρισμό με τη γυναίκα του, 3 νεκρούς σχοινοσυντρόφους και άλλα ανατριχιαστικά, πήγε στο Δασαρχείο να αράξει...; (Κομμένες σκηνές από χολυ-σιτ γουντιανή παραγωγή...) Απ' την άλλη σκέφτομαι: "πιτσιρικάς φαίνεται...δε νομίζω..." Τεσπά, μη σας ζαλίζω τ' αρχίδια, ο διάλογος συνεχίζεται κάπως έτσι:
"Η πιο δύσκολη που έχουμε κάνει είναι... μία στο Σκολιό..."
"Ααα...και δε μου λες να σε ρωτήσω... από Πετρόστρουγκα, έχετε πάει;"

Γυρνάω από την άλλη, κάνοντας και καλά κάτι στο σακίδιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δαγκώνομαι για να μη γελάσω... Για την ακρίβεια του λόγου σχεδόν μάτωσα τα χείλια μου, προκειμένου να μην πέσω κάτω απ' τα γέλια... (γνωστό στο ίντερνετ πια και ως ROFL...)
"Εεε, ...έχουμε πάει κι από την Πετρόστρουγκα...", μάλλον πρέπει να τη μαζέψω τη κουβέντα, γιατί έχει ξεφύγει... Έχει ξεφύγει το ΑΤΟΜΟ...

Και τώρα ήρθε η σειρά μου να βγω στην αντεπίθεση...
"Εσύ φίλε από το Δασαρχείο είσαι;" ωπ, του την έφερα... Χαχα...
"Κοίτα εγώ στην Πυροσβεστική είμαι κανονικά, αλλά με φέραν εδώ με απόσπαση... λόγω Αγγλικών...", (προσέξτε το αυτό, γιατί είναι σημαντικό σημείο στο στόρυ...)
"Αααα..."
"Αλλά μη νομίζεις.., δεν έχω ανέβει πιο ψηλά από τα Πριόνια, ότι λέω τα έχω διαβάσει... ή μου τα είπανε...", έτσι εξηγείται και ο τρόπος που έδινε τις πληροφορίες...
"Μμμμ...", τελείωνε μεγάλε γιατί δεν κολλάνε και πολλά γράμματα ακόμα...

Η ΑΤΟΜΑΡΑ απομακρύνεται σιγά-σιγά στο πόστο του, ο Νικόλας ανεβαίνει και τα πουλάκια τιτιβίζουν... Λέω στο Νίκο το σκηνικό... αλλά δεν νομίζω ότι με παρακολουθεί... πλένει πόδια... Οργανωνόμαστε...

Στο μεταξύ ο μικρός ΘΕΟΣ έχει πελατεία. Είναι ένα ζευγάρι Ελβετών ή Αυστριακών ή κάτι τέτοιο, εκεί γύρω στα 60..., φαίνονται άνθρωποι που έχουν φάει πολλά βουνά με το κουτάλι... Ρωτάνε τη προσωποποιημένη κινητή εγκυκλοπαίδεια του Ολύμπου αν μπορούν να πάνε ως το Σκολιό αυθημερόν και πόσες ώρες θα τους πάρει. Δεν τους ενδιαφέρει ο Μύτικας... Το ΤΣΑΚΑΛΙ κάνει τις προσθέσεις, αλλά αρχίζει και τα μπερδεύει, γιατί δεν βάζει το κατέβασμα, γιατί έχει κολλήσει με τη Σκάλα, το ζεύγος του λέει Σκολιό... Ζορίζεται... Και καλεί τη βοήθεια του κοινού... Εγώ είμαι αυτό...
"Σειρά... ε, σειρά, έλα λίγο να πεις στον κύριο..."

Πλησιάζω... Ο ΘΕΟΣ με δείχνει με καμάρι. Είμαι ο καινούριος του φίλος.., ο μεγάλος του αδερφός που έχει μηχανάκι..., ο θείος που ξέρει καράτε... αυτός που θα καθαρίσει την υπόθεση με δυο κουβέντες... Είμαι ο γαμάτος! Πλησιάζω κι άλλο... Ο ΘΕΟΣ είναι μπροστά μου και θα μιλήσει. Θα γυρίσει στο ζευγάρι και θα του πει με τα Αγγλικά που τον έβαλαν σ' αυτό το πόστο στο Δασαρχείο, δείχνοντάς με:
"He is very strong orivat!" Ναι ρε "όριβατ" είπε το άτομο, το ορκίζομαι!

Κοιτάω δεξιά, ένα μουλάρι κατουριέται και γελάει.., τα πουλάκια σταματάνε να τιτιβίζουν και γίνονται σε μια στιγμή αποδημητικά... Γεια σας... Καλό ταξίδι... Δαγκώνομαι για δεύτερη φορά για να μη γελάσω... Πλησιάζω κι άλλο...

Εξηγώ στους ανθρώπους ότι αυτό που θέλουν να κάνουν γίνεται, παίζει νερό και φαγητό στο Καταφύγιο Α κι αν είναι light είναι 4-5 ώρες για πάνω και 3-4 για κάτω...

Από εκείνη τη στιγμή Ο ΘΕΟΣ δεν υπάρχει πια... Έχει νέο όνομα... και τι όνομα... Είναι ο "Very Strong Orivat!" Θα μας συντροφεύει όλο τον επόμενο χρόνο, θα ξεχειμωνιάσει στο σταθμό ελέγχου χαμηλά πάνω απ' το Λιτόχωρο και θα πετάξει κι άλλες ατάκες... Καμία δεν θα είναι σαν τις 2 πρώτες του όμως... Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ιστορία...

Αφήγηση: Θ.Χ.