Μεγάλη Γούρνα, λίγες σκέψεις...

Ήταν το 2003 πιθανότατα. Θέλαμε πολύ να σκαρφαλώσουμε στον Όλυμπο και ξέραμε για τον δρόμο που ανεβάζει στη Γούρνα στα 2.500 περίπου, οπότε η πρόσβαση στο Οροπέδιο θα ήταν πιο σύντομη. Όντως φύγαμε από Θεσσαλονίκη, ανεβήκαμε Άγιο Δημήτριο, κατεβήκαμε Καλλιθέα και από τα Καλύβια με αργούς ρυθμούς, πρώτη, δευτέρα φτάσαμε όσο πιο ψηλά μας επέτρεπε ο δρόμος. Ήταν αρχές Ιουνίου και υπήρχε χιονούρα 1-2 χιλιόμετρα πριν το καταφύγιο ανάγκης. Πήγαμε Παρασκευή βράδυ αργά, σκαρφαλώσαμε Σάββατο και Κυριακή και γυρίσαμε. Ποτέ ξανά δεν ξανανέβηκα απ' αυτό το δρόμο. Ο ένας λόγος ήταν ότι διέλυσα το αυτοκίνητό μου, ο δεύτερος ότι στην πραγματικότητα δεν κάνεις και πολύ πιο γρήγορα (από Θεσσαλονίκη τουλάχιστον...), ούτε πιο ξεκούραστα σε σχέση με τη μπροστινή ανάβαση. Επίσης δεν είναι καθόλου όμορφα το καλοκαίρι από εκείνη τη πλευρά. Ούτε δέντρα, ούτε θέα θάλασσα...

Τέλη Ιουλίου του 2010 και στην Πανελλήνια όπου γίνεται στο Οροπέδιο παρευρίσκονται πολλοί γνωστοί, άλλοι δραστήριοι, άλλοι ξεχασμένοι, και φυσικά και ο συρφετός των "ορειβατών" απ' τους συλλόγους που πλακώνονται με τους καταφυγιάδες, γιατί δεν ανέβηκαν ακόμα τα μουλάρια με τα αντίσκηνα και τους υπνόσακούς τους... και "τι θα κάνουμε, θα πεθάνουμε..." κι άλλα δακρύβρεχτα και συγκινητικά, που εμένα βέβαια δεν με αγγίζουν σαν σκληρό αλπινιστή... Ανάμεσα τους βέβαια και μερικές μοντανιάρικες φάτσες, ψημένες από τον ήλιο, τον αέρα και το κρύο. Ο Σάκης, ο Τζίμης και άλλοι... αναμφισβήτητα ξεχωρίζουν από τους γελοίους άστεγους (χαχα!) ορειβάτες, τους προέδρους, και τις λοιπές καρικατούρες.
Μετά από καμιά δυό μέρες πέτυχα το Σάκη ξανά στη πόλη και μου λέει ότι στη Μεγάλη Γούρνα οι τύποι έχουν ανεβάσει μηχανήματα και ένα σωρό τζιπάκια και συνεχίζουν ακάθεκτοι το χτίσιμο της καλύβας/καταφύγιο ανάγκης. Ο Πατρίκιος που πέρασε από εκεί έχει φωτογραφίες και βίντεο και πρέπει να "σου τα δώσω, κάτι πρέπει να κάνουμε, να μαζέψουμε υπογραφές, να το κάνουμε γνωστό. Πάρ' τα εσύ που ασχολήσε με τα ίντερνετ κτλ..."
Μετά από 1-2 μέρες ξαναβρεθήκαμε με το Σάκη και μου έδωσε ένα CD με 2-3 μακρυνές φωτογραφίες και 2 βίντεο σε πολύ κακή ανάλυση, όπου ακουγόταν βαριά μηχανήματα να δουλεύουν. Έπρεπε κάτι να γράψω. Όλοι είχαν γράψει κάτι. Στο oreibasia.gr (link: http://www.oreibasia.gr/.../3075) όλοι λέγανε να πάμε να το γκρεμίσουμε, να κάνουμε.., να δείξουμε.., στο Ανεβαίνοντας (link: http://www.anevenontas.gr/...kalyva-xristaki) μια αναφορά και οι φωτογραφίες που έστειλε ο Αλέξανδρος και φυσικά την κοτσάνα ότι ο δρόμος ξεκινάει από τον Κοκκινοπλό, ενώ στο Routes ο κόσμος έχει πιο ενδιαφέροντα θέματα να ασχοληθεί.

Έπρεπε λοιπόν να γράψω κάτι... αλλά τι; Μια απ' τα ίδια; Παράνομο κτίσμα, απόφαση κατεδάφισης, λαθροκυνηγοί, 4χ4, γουρούνες, ο δρόμος, τι κάνει το κράτος (ε;), απαράδεκτο κτλ... Τελικά είναι εύκολο... αλλά εκείνες τις μέρες ένοιωθα ότι θα ήμουν ένας ακόμα γραφικός (ίσως και να με χαρακτήριζαν "οικολόγο"...), που κάνει copy-paste... Επίσης έτρεχα ανελέητα στη δουλειά και ανυπομονούσα να έρθει το ΣΚ να πάω κανένα βουνό και η 8η Αυγούστου να πάω διακοπές σε κανένα βουνό (πιο μακρυά...) Μέσα σ' όλα ήρθε και το μέιλ του Χρηστάκη, οπότε έβαλα ένα ποστ για προκάλυψη και για να περάσει ο καιρός ("Μύθος και πραγματικότητα.")

Ο χρόνος είναι γιατρός λένε, αλλά στη περίπτωσή μου η μητέρα όλων μας, η Google, συνεχίζει να με αποκαλεί "χρήστη" (αγγλιστί: "user"), παρότι έχω κόψει τη πρέζα εδώ και 5 χρόνια. Κοντολογίς δεν ήμουνα καλά. Μούφα ο γιατρός. Έπρεπε κάτι να γράψω. Αλλά ΤΙ γαμώ το κέρατό μου; Αρχίζω να ψάχνω... Στα καπάκια βγαίνουν κάποιοι και "αναλαμβάνουν την ευθύνη" για τις ζημιές που κάναν (link: http://athens.indymedia.org/...1201206) στη καλύβα. Η ανακοίνωση είναι λίγο αστεία, να πας δηλαδή να πριονίζεις τα δοκάρια, να γράφεις και ένα σύνθημα (όπου την ανορθογραφία σου τη δικαιολογείς... όταν εκ των υστέρων την ανακαλύπτεις...), να ξύνεις και λίγο τη πόρτα και μετά να βγαίνεις να κάνεις "ανάληψη ευθύνης"! Μόνο που φαντάζομαι τον τύπο με το σπρέι να λέει στο συντρόφι νυχτιάτικα: "Ρε μαλάκα, πως γράφεται το αυθαίρετο;" με πιάνουν τα γέλια. Και μετά στο PC, Google: "Μήπως εννοείτε: αυθαίρετο "... "Όχι ρε πούουουουστη..." ΕΕΕ, δεν είναι για να γελάς;
Διαβάζοντας λοιπόν ανακάλυψα ότι το βουνό Όλυμπος έχει δυο πλευρές. Την Ανατολική/Πιερική/Τουριστική από τη μια και την Νότια/Δυτική/Θεσσαλική/Ελασσονίτικη/Θέλω-κι-εγώ-ανάπτυξη από την άλλη. Επίσης έχει πολύ ένθερμους υποστηρικτές και πολέμιους σε διάφορα θέματα. Οι "οικολόγοι" της Πιερίας λένε ότι οι Καλυβιώτες χτίσαν αυθαίρετο (παράνομο δηλαδή) καταφύγιο στη Μεγάλη Γούρνα (anasta.de/TOPOS) , ενώ οι Ελασσονίτες λένε ότι οι άλλοι έχουν 7 καταφύγια, δρόμους παντού ("η άσφαλτος φτάνει ως τα Πριόνια") και άλλα, κυρίως μέσα από το elassona.com.gr και την εφημερίδα ekdosi.gr.

Αν ασχοληθεί κανείς και ψάξει μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες. Βασική πηγή μπορεί να είναι τα παραπάνω link. Οι απόψεις της κάθε πλευράς είναι σαφείς. Οι της Πιερίας απαιτούν τη διεύρυνση του Δρυμού, οι της Ελασσόνας αντιτίθενται. Οι μεν λένε ότι ο δρόμος ως τη Μεγάλη Γούρνα είναι παράνομος, οι δε ότι είναι όλα νόμιμα από το δασαρχείο. Οι της Ελασσόνας διαμαρτύρονται ότι δεν αναπτύσσεται το μέρος το δικό τους, ότι ήρθαν οι οικολόγοι από το Κολονάκι (ωχ, κάτι μου θυμίζει αυτό...) να τους διώξουν από τα μέρη τους, όπου ζούσαν από την κτηνοτροφία οι παππούδες τους και πάει λέγοντας...

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα. Αυτό στο οποίο καταλήγω όμως, είναι ότι εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να ξανανέβω αυτό το δρόμο. Ανέβηκα μια φορά, φτάνει. Ακόμα και τώρα που ακούω ότι το γκρέιντερ περνάει συχνά-πυκνά και τον ξύνει. Ακόμα κι αν γίνει άσφαλτος. Γιατί ο δρόμος αυτός είναι μια ουλή στο βουνό, μια ασχήμια, ένας βιασμός. Δεν με νοιάζει αν είναι νόμιμος ή παράνομος. Οι νόμοι έρχονται και παρέρχονται, οι τηρητές τους (δασάρχες, πολεοδόμοι, μπάτσοι, που κι αυτοί έρχονται και παρέρχονται...) βρίσκουν τα παραθυράκια, τα ανοίγουν και αερίζονται. Οι δρόμοι όμως μένουν. Κι η ουσία είναι ότι όσο "καλύτερος" θα γίνεται αυτός ο δρόμος, τόσο χειρότερος, ασχημότερος και κακόμοιρος θα γίνεται ο Όλυμπος. Και όποιος από εμάς τον χρησιμοποιεί, ουσιαστικά τον "νομιμοποιεί", όχι βέβαια τυπικά ή από πρακτικής άποψης, αλλά ηθικά και στη συνείδησή μας σαν ορειβάτες. Θα προτιμώ το Ξερολάκι, το Γομαροστάλι, το Μπαρμπαλά... Γιατί η ομορφιά ανήκει σ' αυτούς που μπορούν να τη δούνε... α... και να την αγγίξουν...