Χειμερινό σκαρφάλωμα στο Στεφάνι.

Τη προηγούμενη Κυριακή (28.02.2010) οι Μιχάλης Στύλλας, Θόδωρος Χριστόπουλος και Γιάννης Κοβανίδης σκαρφαλώσαμε μια διαδρομή δεξιά από τη Comici-Esher (link εδώ και εδώ) σε μια προσπάθεια να επαναλάβουμε σαν χειμερινή αυτή που όλοι λέμε "Αγνώστων". Χαζεύοντας τις φωτογραφίες που τραβήξαμε, και έχοντας επαναλάβει την "Αγνώστων" ο καθένας μας από 3 έως 10 φορές καλοκαίρι, αλλά και μην αποκλείοντας ή γνωρίζοντας αν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν χειμώνα, δεν θα θέλαμε να της δώσουμε όνομα (σαν νέα χειμερινή διαδρομή) ή να τη δημοσιεύσουμε σαν "δική μας" ("η ιδιοκτησία είναι δυστυχία" άλλωστε...) Απλά θα θέλαμε να την αφιερώσουμε σε όλους τους παλιότερους, αλλά και νεότερους, που μας ενέπνευσαν με την ορειβατική τους δράση όλα αυτά τα χρόνια. Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε, μην ξεχάσουμε και κανένα και γίνει καμιά παρεξήγηση...

Βάζουμε παρακάτω τη διαδρομή σε μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες, μαζί με τα ανάλογα σχόλια. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να κάνουμε και ένα ψευτοκλιπάκι (απ' αυτά...) με τα λίγα χαζοβιντεάκια που έχουμε τραβήξει...

Alpine start: 5.30 ξύπνημα, 6.30 φύγαμε. Γιατί αυτό που φχαριστιόμαστε είναι το χάραμα μετά από 2 σχοινιές! (Υπερβολές!!! 4 σχοινιές ήταν η διαδρομή, απλά θέλαμε Κυριακή βράδυ να είμαστε Θεσσαλονίκη...)

Το Στεφάνι ήταν πασπαλισμένο από τη χιονόπτωση μεσοβδόμαδα, αλλά ξέραμε ότι από κάτω είχε αρκετό παγωμένο χιόνι και πάγο...
Ο Μιχάλης ανοίγει βήματα και εμείς ακολουθούμε. Προτιμήσαμε τη πρόσβαση από τη Γούρνα, μιας και υπήρχαν μπόλικες πούδρες που καραδοκούσαν μετά τις Πόρτες...
Κι η σειρά του νεότερου της παρέας να ανοίξει κανένα βήμα... Διαλέξαμε για ξεκίνημα το λουκάκι που είναι πάνω δεξιά από το κεφάλι του Γιάννη, που φαινόταν και το πιο γεμάτο και συνεχόμενο, αν και μας προβλημάτιζε η τραβέρσα για να μπούμε στο κυρίως λούκι (όχι άδικα όπως αποδείχτηκε αργότερα).
Ο Μιχάλης ξεκινάει τη πρώτη σχοινιά με 60μοιρες πούδρες να κάνουν τα πράγματα κουραστικά. Στο λούκι όμως ο πάγος ήταν καλός, αλλά και το παγωμένο χιόνι κάτω από τις πούδρες αργότερα ήταν αρκετό για να προωθηθούμε... Βασικό πρόβλημα η τοποθέτηση ασφαλειών... Για να στήσει ρελέ ο Μιχάλης χρειάστηκε να σκάψει μια ακτίνα 2 μέτρων για να βάλει 2 ικανοποιητικά καρφιά.
Η δεύτερη σχοινιά είχε ένα προβληματικό ξεκίνημα με μια τραβέρσα για να μπεις στο κυρίως λούκι, αλλά μετά πήγαινε αρκετά εύκολα με ένα περασματάκι λίγα μέτρα πριν το ρελέ. Το ρελέ είναι το 3ο της "Schwab - Agliardi". Ουφ... σωθήκαμε.... σε πρώτη φάση!
Ο Μιχάλης σε σούπερ névé...
Και εμείς ακολουθούμε...
Η τρίτη σχοινιά ξεκινάει γεμάτη αυτοπεποίθηση (ρελέ με 2 βύσματα γαρ) και όνειρα (για το μέλλον γενικότερα...), αλλά και ποζερ(γ)ιές για το φακό της αργής ψηφιακής compact. "Κράτα λίγο σταθερά το swing, να βγάλω μια καλή..."
Η σχοινιά αποδείχτηκε αρκετά σοβαρή με τα τελευταία 15 μέτρα πριν το ρελέ (ναι! 2 βύσματα πάλι!!) σε συνεχόμενη δυσκολία και πρακτικά αδυναμία ασφάλισης... Φου-φου, ανάσες, πάτα ήρεμα εδώ.., τα γνωστά... ξέρετε εσείς...
Το τελείωμα της 3ης σχοινιάς όπως φαίνεται από κάτω... Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε αφήσει και πολύ υλικό για να παίξει ο Μιχάλης... Τα περισσότερα τα είχαμε σπάσει...
...να δείξουμε ότι είμαστε και νοικοκύρηδες στα ρελέ...
Και ξεκινάει η τελευταία σχοινιά (4η). Παρένθεση: Ο χοντρός με τα μούσια που φοράει κόκκινα και καθαρίζει καμινάδες, δεν έχει καμιά σχέση με τον Αη-Βασίλη (εκτός απ' το ότι του αρέσει να πίνει Coca-Cola...) Τελοσπάντων... Ξέραμε ότι αριστερά παίρνει το μπλε (No 9) καρύδι της Kong και αριστερά το 1,25 friend της WC. Για τόσο διαβασμένοι μιλάμε... Βέβαια είχαμε τη μπασταρδεμένη σειρά του Mike και από Camalot το 1 και το 2...
Το καρυδάκι, της WC που λέγαμε, δεν έκατσε και τόσο καλά, οπότε ένα DMM μικρότερο έκατσε από κάτω, να το σιγουρέψει το ζήτημα... Δεν είμαστε τώρα για δοκιμές... Μπαπ... μπαπ, ωραία... καρφώνει καλά από πάνω, έχει και χόρτα λέμε... πάτα καλά ρε ούρτη, όχι με το γόνατο ρε μαλάκα... τι!!!... αυτό ήταν(...?!) (φάτσα: είμαι δήθεν άνετος...)
Η τέταρτη σχοινιά συνεχίζει εύκολα, μέχρι που φράσσεται από μια καμινάδα με στέγη. Εκεί παίρνει ευτυχώς καλές ασφάλειες, γιατί... Γιατί πρέπει να βγεις αριστερά σε ένα τοιχάκι όρθιο με verglass. Φωτογραφίες από το πέρασμα (κάτι σαν crux) δεν έχουμε, είπαμε να σκαρφαλώσουμε και λίγο, αλλά παραπάνω στα εύκολα ο Mike έβγαλε και ένα καρέ τον πάγο (τύπου Λαϊλιά) που είχε λίγο πριν τα χτένια...
Πολύ κουραμπιές αυτά τα χτένια σήμερα, γαμώ τη πουτάνα μου... Παρότι γνώστης της ευρύτερης περιοχής, χρειάστηκε πάνω από 3 ξεσκονίσματα με το πιολί μου πάνω στο βράχο, ώσπου να βρω το βύσμα... (ΤΙ!!! τρίτο ρελέ σε βύσμα... πολύ κλέψιμο μιλάμε οι κουφάλες...)
Στραβωμένο σε βλέπω φίλε... Μάλλον το σακίδιο δε βοήθησε καθόλου στις καμινάδες... (Πρέπει να έπαιζε δεξής ώμος μέσα πάντως..: beta-gamma-γάματα)
Άιντε γρήγορα παλικάρια, το έχω δαγκώσει... Καλό το βύσμα, αλλά δε βοηθάει καθόλου με τον αέρα!
Και φυσικά η χάραξη και περιγραφή. Κάντε κλικ στην εικόνα και θα μεγαλώσει με μαγικό τρόπο.

Πρώτη σχοινιά: 60 μοίρες χιόνι σε 60-70 μοίρες λούκι, ευκολότερο πεδίο (max 55 μοίρες), 50 μέτρα.
Δεύτερη σχοινιά: Τραβέρσα Μ2+, λούκι 60-65 μοίρες, πέρασμα Μ2+, 40 μέτρα.
Τρίτη σχοινιά: 55 μοίρες, Μ2+/Μ3, runout, 45 μέτρα.
Τέταρτη σχοινιά: 70 μοίρες, Μ3, 45 μοίρες, Μ3+, 60-65 μοίρες, 55 μέτρα.

Συνολική δυσκολία διαδρομής: ΙΙΙ+/3/Μ3+, 190m.

Φωτογραφίες: Θ.Χ., Μ.Σ., Γ.Κ.
Κείμενο: Θ.Χ.