Οι καμινάδες του Μύτικα.

Κείμενο-Φωτό: Μιχάλης Στύλλας (www.olympus-climbing.gr)

Πάνε καμιά 35αριά χρόνια που οι πολύ-μπροστά-για-την-εποχή-τους Σάκης Σπανούδης, Τάκης Μπουντόλας, Πάρης Σκουτέλης και Δημήτρης Καστανιώτης επανέλαβαν μια καλοκαιρινή διαδρομή που οδηγεί στο Μύτικα από τη ΒΔ ορθοπλαγιά, το Μάρτη του 1976 (πηγή: Αναρριχητικός Οδηγός Ολύμπου του Ελευθεριάδη). Η επανάληψη αυτή μπορεί να θεωρηθεί και ως η πρώτη και τελευταία χειμερινή αναρρίχηση στο Μύτικα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Ευτυχώς, η πολυτέλεια εκτεταμένης παραμονής στο Οροπέδιο των Μουσών λόγω χειμερινής λειτουργίας του καταφυγίου μας έχει δώσει την ευκαιρία να επισκεπτόμαστε το βουνό συχνότερα και να δοκιμάζουμε την τύχη μας σε διάφορες ορθοπλαγιές.

Έτσι λοιπόν, στον απόηχο ενός πολυπληθούς τριημέρου στο Οροπέδιο των Μουσών με μέλη σχολών, σολίστες και άλλους ορειβάτες να γυροφέρνουν στην ευρύτερη περιοχή, το πρωινό της Δευτέρας 22 Μαρτίου ανηφορίσαμε προς το διάσελο της Στριβάδας από το ανατολικό λούκι μέχρι το διάσελο όπου κατεβαίνοντας 10 περίπου μέτρα προς τα Καζάνια, ο Αλέκος (Ασημακόπουλος) κοπάνησε μία λάμα και τοποθέτησε ένα μικρό καρυδάκι δημιουργώντας το R0 και τις προϋποθέσεις για μία όμορφη ημέρα σκαρφαλώματος.

Φωτό: Ανηφορίζοντας το ανατολικό λούκι της Στριβάδας.

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ανατολικού και δυτικού τμήματος της Στριβάδας αφού το ανήλιο τμήμα του βουνού ήταν σε αρνητικές θερμοκρασίες όλη την ημέρα.
Σε ανταπόδοση της φιλοξενίας που μου παρείχε ο Αλέκος την προηγούμενη εβδομάδα, κερνώντας την πρώτη σχοινιά του Ουράνιου Τόξου στο Γεροντόβραχο, του έδωσα τα υλικά και τις ευχές μου για ευχάριστο σκαρφάλωμα και με αργές και σταθερές κινήσεις πήρε την ανιούσα. Η πρώτη σχοινιά πολύ όμορφη με καλό χιόνι και μικρά βράχινα περάσματα μέχρι και τρίτου βαθμού, ήταν ότι έπρεπε για να μας ξυπνήσει.

Φώτο: Good Morning dear!

Το ενδιαφέρον ήταν ότι η σχοινιά ετούτη μας έβαλε μέσα στις καμινάδες όπου το σκηνικό αλλά και το σκαρφάλωμα άλλαξαν άρδην.

-10 μέτρα, 5 μέτρα...μετά ησυχία.
-Μπαμ μπαμ, μπαμ και μετά το κελάηδημα ενός καρφιού στο βράχο. Τα σκηνιά λίγο πάνω λίγο κάτω. -Ρελέ Mike.

Ξεκινάω με όμορφες κινήσεις σε σταθερό χιόνι και αποφεύγοντας τα σαθρά τμήματα φτάνω στο ρελέ. Κοιτάζω επάνω την καμινάδα που χαρακτηρίζεται από τμήματα 60-65 μοιρών που διακόπτονται από όρθια περάσματα. Αλλάζουμε υλικά και φεύγω χαζεύοντας τα κοράκια που πετάνε ανέμελα πάνω από το Μύτικα.

-Τα κοράκια και εμείς σε όλο το βουνό.

Ψιθυρίζω στον εαυτό μου ανεβαίνοντας το ομαλό τμήμα μέχρι το πρώτο πέρασμα. Μόλις η κλίση αυξήθηκε το σχετικά μαλακό χιόνι έδωσε τη θέση του σε τέλειο nevè και ακόμα πιο πολύ πάγο. Η χαρά του μικρού παιδιού μόλις πάρει το πρώτο play Mobil με μορφή πυροσβέστη. Λίγο καθάρισμα το χιόνι να και καλή σχισμή που παίρνει τα πάντα. Λίγο πιο πάνω και άλλη ασφάλεια με τα πιολέ να καρφώνονται οπουδήποτε. Η κλίση πάλι πέφτει και 15 μέτρα πιο πάνω να και το άλλο πέρασμα στο οποίο υπάρχει ένα αρχαίο σκουριασμένο ραπελόκαρφο μάλλον των πρωτοανοιξάντων Avanzo – Mussafia – Trevisini από το καλοκαίρι του 1938.

Οι κινήσεις και εδώ πολύ όμορφες με οριζόντιες σχισμούλες για τα κραμπόν, τέλειο πάγο για τα εργαλεία (aka tools) και πάλι πάνω οδεύοντας προς το R2. Η χαρά ακόμα πιο μεγάλη σαν η νονά να σνόμπαρε τη λαμπάδα και να μου πήρε ένα σιδηρόδρομο για το Πάσχα.

-Αλέκο ρελέ.
-Έλα
-Ρεελλλλεεεεεε! Γαμάτη, βάλε τα πιολέ έτσι, πάτα τα κραμπόν εκεί….

Όχι και ότι άκουσε τι του έλεγα, αλλά σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισε γοργά γοργά να σκαρφαλώνει, απολαμβάνοντας την σχοινιά.

Μόλις έφτασε στο ρελέ άρχισε το δίλημμα. Η καμινάδα συνέχιζε για άλλα 10 μέτρα με χιόνι και μετά τελείωνε χαρακτηριζόμενη από σαθρά αρνητικά μπλοκ. Η καλοκαιρινή διαδρομή συνεχίζει για αυτά τα 10 μέτρα και μετά βγαίνει δεξιά πάνω στο βράχο για να τερματίσει στο Μύτικα. Πιο λογικό μας φάνηκε να συνεχίσουμε αριστερά μέσα από ένα ανοιχτό μικτό δίεδρο στο πρώτα μέτρα του οποίου υπήρχε και άλλο παλιό καρφί. Αλλαγή τα υλικά και φύγαμε. Το ευχάριστο σκαρφάλωμα συνεχίστηκε για άλλα 45 μέτρα όπου βγήκαμε στο έτοιμο ρελέ της τελευταίας σχοινιάς του Περάσματος Νάτση.

Φωτό: Το ξεκίνημα της τρίτης σχοινιάς.

Η τελευταία σκηνιά ήταν κοινή με την έξοδο της διαδρομής Πέρασμα Νάτση, βγήκαν τα γάντια και με γυμνό χεράκι σκαρφαλώνοντας περάσματα τετάρτου βαθμού βρεθήκαμε στο ήλιο και στην κόψη που οδηγεί στο Μύτικα.

Φωτο: Ξεκινώντας τη τελευταία σχοινιά.

Μία πολύ όμορφη αλπική γραμμή χαρακτηριζόμενη από όλους τους τύπους σκαρφαλώματος, που οδηγεί στο Μύτικα και η οποία είναι πολύ πιθανό να είναι σε καλές συνθήκες για όλη τη σαιζόν.

Φωτό: Another fine day on the hill!

Διαδρομή: Avanzo–Mussafia–Trevisini με έξοδο Περάσματος Νάτση.
Βαθμολογία: ΙΙΙ+, 2, M3+,(IV), 220m.(Ημερομηνία επανάληψης: 22.03.2010)