Μπήχτης και Δράκος.

Ο Μήτσος μας έστειλε το παρακάτω mail, το οποίο κοπυ-πεϊστάρουμε. Πολύ έμπνευση ρε παιδιά τώρα τελευταία... Μπράβο, μπράβο, έτσι πρέπει... να γράφετε να 'χουμε να διαβάζουμε... Α, μας έστειλε και τη φωτό...

Το παρακάτω κειμενάκι γράφτηκε πριν κάνα χρόνο, αλλά μπήκε στο ντουλάπι ή στο file τελοσπάντων και με αφορμή τον πρόσφατο πανικό περί βυσμάτων εδώ και εκεί, και με λίγη δόση ζήλιας απέναντι στον συγγραφέα του "Απαγορευμένα βύσματα" το έκανα ένα ρεκτιφιέ και είπα να το στείλω. Έτσι για την πλάκα. (Σημ. Πέφτοντας: διαβάστε http://www.routes.gr/Community/viewtopic.php?t=57)

"Μπήχτης και Δράκος."
Κείμενο: Δημήτρης Δασκαλάκης.

Ιούνιος 2005, μόλις έχω τελειώσει την σχολή αναρρίχησης ορειβασίας του ΕΟΣ Αθηνών με υπεύθυνο εκπαιδευτή το Βάγγο. Έχω κάνει τα πάντα. Έχω περπατήσει 14 ώρες από τον Αθανάσιο Διάκο ως το καταφύγιο. Έχω διασχίσει όλη την Πάρνηθα στους 30 βαθμούς κελσίου και όλα τα Μετέωρα στους 32. Έχω σχεδόν κουβαλήσει στη Γκιώνα, ένα παλιό μαθητή εκατό και βάλε κιλών για κάνα τρίωρο. Σκαρφαλώνω σχεδόν κάθε μέρα στα χειρότερα πεδία της Αθήνας όπως η Αγία Μαρίνα, βοήθεια μας, ο Καρέας και κάτι μπούλντερ στο Λυκαβηττό. Τρέχω καθημερινά σχεδόν, το γύρο της πλατείας της Ν. Σμύρνης. Αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμος. Όχι, όχι δεν είμαι έτοιμος.......

Δυο μήνες πριν, γύρω από μια μικρή φωτιά ο Βάγγος μας μιλούσε γι' αυτήν και καθώς την περιέγραφε βήμα βήμα, μέσα απ τις φλόγες τις φωτιάς που τρεμοέπαιζε και αυτή από φόβο, μπορούσες να δεις σαγόνια να πέφτουν, μάτια να δακρύζουν και που και που, κάποια κραυγή τρόμου να σπάζει την επιβλητική ησυχία αλλά και τη ροή στο λόγο του δασκάλου. Για να μπορέσεις να την κάνεις σκεφτόμουν θα πρέπει πρώτα να αγοράσεις ένα εβδομηντάλιτρο σακίδιο με καλή πλάτη για να κουβαλήσεις τα απαυτά σου. Άλλο ένα για να κουβαλήσεις τον εξοπλισμό και άλλο ένα για να βάλεις μετά μέσα τα κομμάτια σου. Θα χρειαζόμουν και ένα πολύ μικρό σακίδιο για νερό. Light is right afterall. Έκανα λοιπόν δυο μήνες οικονομίες και πήγα και αγόρασα 3 μεγάλα σακίδια, χωρίς καλή πλάτη όμως για να σκληραγωγηθώ. Γέμισα το ένα με εξοπλισμό, το μικρό με 2 λίτρα νερού και έβαλα αυτό που ήταν για τα κομμάτια μου μέσα σε αυτό που ήταν για τα απαυτά μου, μιας και παρά την υπερπροσπάθεια αυτά είχαν παραμείνει στο μέγεθος του κακοκλωθημένου αυγού.

Με τριάντα κιλά στη πλάτη και τα πόδια μου να τρέμουν όχι από το βάρος αλλά από το δέος, παίρνω την ανηφόρα και μετά από κάποιες ώρες φτάνω στα ριζά της ορθοπλαγιάς κάτω από το αυτό το κτήνος που καταπίνει αναρριχητές για πρόγευμα και τους φτύνει με μιας στου Φιλοπάππου. Εδώ πρέπει να έχεις δάχτυλα από ατσάλι, ψυχολογία από χάλυβα 304 , τένοντες τουλάχιστον 12mm και μυαλό εξισωμένο το λιγότερο από τέσσερα σημεία. Πρέπει να είσαι μεγάλος μπήχτης. Δεν έχω τίποτα απ όλα αυτά αλλά θέλω, θέλω, θέλω!!!

Αραδιάζω τα υλικά μου, βάζω το μπωντριέ μου προσπαθώντας να σφίξω τους ιμάντες των ποδιών όσο περισσότερο γίνεται για να αναδεικνύονται τα φυσικά μου προσόντα και αρχίζω να τακτοποιώ τα υλικά μου. Μόλις κλιπάρω και το τελευταίο μου σετάκι λέω στη σχοινοσύντροφο μου,που έως τώρα έχω ξεχάσει ότι υπάρχει μιας και σημασία έχει μόνο το πρότζεκτ, ασφάλισε με και ασφάλισε με καλά!. Εδώ κούκλα μου θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, εδώ ξεχωρίζουν οι αναρριχητές με αρχίδια από τους αρχίδια αναρριχητές, εδώ σμιλεύονται οι άντρες, ή ταν η επί τας, όλα για όλα, ελευθερία ή θάνατος!!!! Εδώ είναι.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!.!. η ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ. Τελεία. Δεν έχει ούτε θαυμαστικά ούτε τίποτα.

Ξεκινάμε λοιπόν και το μόνο πράγμα που με κάνει να ελπίζω ότι σήμερα ίσως και μην πεθάνω είναι αυτό το βύσμα που ξέρω ότι βρίσκεται ακριβώς πάνω στα δύσκολα. Κάνω την πρώτη εύκολη σκοινιά και ανεβάζω τη σχοινοσύντροφο μου και το haul-ballbag στο πρώτο ρελέ. Απο πάνω μου ένα τριγωνικό αρνητικό σε σχήμα δράκου που απ' τα δόντια του κρέμεται ένα πόδι με ένα μισοφαγωμένο anasazi Velcro no 44.5. Ανοιγοκλείνω τα μάτια αλλά είναι αλήθεια, είναι εκεί. Η σχοινοσύντροφος μου φτάνει στο ρελέ και μην βλέποντας το τέρας κάνει μια λεπτομερειακή παρατήρηση που ίσως, ίσως να είναι σημαντική.

-Ρε μαλάκα, δε βλέπω βύσματα πουθενά.
-Θά 'ναι πιο πάνω...

Φτιάχνω τα υλικά μου με ευλαβικότητα ιππότη που βγαίνει στη μάχη για την πριγκίπισσα, αλλά και με την αποφασιστικότητα με την οποία δένει ο Ράμπο την κόκκινη κορδέλα του και βάζει το μαχαίρι στην αστραγαλοθήκη... ή μήπως τον μπερδεύω με τον Κουστό? Τέλοσπαντων...... και............

-Ασφαλίζεις? Ρωτάω με φωνή βαριά και σοβαρή σαν του Johnny Cash.

Δεν περιμένω την απάντηση. Σκαρφαλώνω τρία μέτρα και βάζω ένα μικρό καρυδάκι του οποίου το νούμερο όσο και να προσπαθώ δεν το θυμάμαι. Παίρνω ίσως την τελευταία μου ανάσα, σκουπίζω τον ιδρώτα μου, που κυλάει πικρός σαν τη σκουριά που χαράζει ανεξίτηλα το πέρασμα της στο βράχο, και κάνω άλλες περίπου εξήμισι κινήσεις. Κοιτάω δεξιά και με την άκρη του ματιού μου αντιλαμβάνομαι το τέλος μου, σαν τη γιαγιά μου, που δυο ώρες πριν πεθάνει ζήτησε παπά.

Το βύσμα δεν είναι εκεί. Στη θέση του μια μαύρη τρύπα, σίγουρα όχι ικανή να ρουφήξει τον πλανήτη γη, αλλά αρκετά μεγάλη για να καταπιεί την ψυχολογία μου. ΤΟ ΒΥΣΜΑ ΛΕΙΠΕΙ.

Χωρίς το βύσμα πάνω δεν πάει, μόνο κάτω. Πως κάτω? Πανικός.Τρέμουλο. Ο κουβάς μαγνησίας που κουβαλάω δεν φτάνει να στεγνώσει τα χέρια μου. Η ασφάλεια είναι πάρα, πάρα, πάρα πολύ χαμηλά(ίσαμε τρία μέτρα) και ο φόβος κάνει τον ουρανό να συννεφιάζει συνεπικουρούμενος από την πρόβλεψη της ΕΜΥ. Βήμα βήμα φτάνω στο καρυδάκι Νο...... και κλείνοντας τα μάτια αφήνομαι εξουθενωμένος πάνω του. Είμαι έτοιμος να πεθάνω, σκέφτομαι ήρεμα πλέον. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ανοίγω τα μάτια μου και είμαι ακόμα εκεί. Δεν έχει φύγει, δεν έχω πέσει είμαι ζωντανός. Μπορεί να μη σκότωσα το θηρίο αλλά είμαι ζωντανός! Είναι απίστευτο. Άλλα τρία μέτρα κατέβασμα με κουβά και ΧΟΠ! Στο ρελέ. Στο ΡΕΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!

Μέσα σε μισή ώρα θα έχουμε κάνει ένα ραπέλ, θα έχουμε μαζέψει τα πράγματα και θα χαζεύουμε αυτή την επιβλητική ορθοπλαγιά απο την ασφάλεια του αυτοκινήτου μας, η οποία είναι ικανοποιητική όσο αυτό δεν κινείται στους ελληνικούς δρόμους.

Δεν θα παραπονεθώ ποτέ που έλειπε το βύσμα, ίσως γιατί δεν έπαθα τίποτα αλλά κυρίως γιατί έτσι μπήκα στη διαδικασία να προσπαθήσω αρκετά και να επιστρέψω. Μια με παρέα και μια μόνος μου. Αρκετά δυνατός για να κάνω κάτι που κάποιοι το κάνανε 60 χρόνια πριν με αρβύλες και καννάβια αλλά που για μένα ήταν δύσκολο. Κάτι ασήμαντο αλλά για μένα σημαντικό.

Λίγα χρόνια πιο μετά, τα πόδια μου αρχίζουν να τρέμουν σαν κομπρεσέρ μόλις τα χέρια κάνουν πως πρήζονται και ο ιδρώτας κυλάει και πάλι όξινος σαν από ηλεκτρόλυση, και ας είμαι μόλις τριάντα πόντους απ το βύσμα.Σαν όλους τους άλλους...... .........χέστης. Με το Χ κεφαλαίο.

Κάποιες άλλες φορές πάλι, που τα χέρια πρήζονται και τα πόδια τρέμουν κοιτάζω κάτω και το βύσμα απλά δεν υπάρχει. Βρίζω που έβαλα τον εαυτό μου εκεί πάνω αλλά τώρα δεν έχω επιλογές. Κλείνω τα μάτια και αντικαθιστώ τα επόμενα μέτρα με το δίεδρο της παραλλήλων. Τα ανοίγω και σκαρφαλώνω, και στο κεφάλι μου ούτε δράκοι, ούτε κομμένα πόδια ούτε μαύρες τρύπες. Απόλυτη ησυχία, ηρεμία και μια κίνηση που συνεχίζει προωθούμενη από τη αδράνεια της σκέψης. Και στο ρελέ πάντα ευχαριστώ αυτόν που έβγαλε τα βύσματα από εκείνο το δίεδρο. Γιατί αν ήταν εκεί θα τα χρησιμοποιούσα, ακριβώς επειδή είμαι χέστης. Αλλά έμαθα να την παλεύω και χωρίς αυτά. Πάντα χεσμένος, αλλά την παλεύω.

Γι' αυτό με χαλάνε τα βύσματα όταν μπαίνουν εκεί που δεν υπήρχαν, όχι για τους γενναίους, αυτοί ας μην τα κλιπάρουν. Για μένα που αν υπάρχουν τα κλιπάρω αλλά που χωρίς αυτά μάλλον, ελπίζω, πως γίνομαι καλύτερος.