Dru + Ksilo.

Κείμενο: Δημήτρης Δασκαλάκης/Φωτό: Θωμάς Κυτίπης-Δ.Δ.

Μια μικρή περιγραφή της διαδρομής που κάναμε με τον Θωμά με μπόλικες φωτογραφίες,σχεδόν όλες του Θωμά, για να σας προτρέψουν για την επόμενη χειμερινή σαιζόν (όπως λέμε καλοκαιρινή σαιζλόνγκ). Χωρίς σάλτσες με επικίνδυνες σχοινιές και εκτεθειμένα περάσματα μιας και αυτά δεν υπήρχαν.

Φωτο 1: Η πρόσβαση.

Μεσημέρι λοιπόν φεύγουμε από το σπίτι, μεσημέρι φτάνουμε στο Cham, μεσημέρι παίρνουμε το τελεφερίκ του Γκράντ Μοντέτ (γαλλιστί), μεσημέρι παίρνουμε τον κατήφορο, προς τη βάση της ορθοπλαγιάς, (φωτό 1) ο οποίος περιλαμβάνει λίγη καταρρίχηση σε μικτό πεδίο, ένα μεγάλο 45μοιρο λούκι και την πολύ εύκολη διάσχιση του παγετώνα Ναν Μπλάνκ. Λίγη ανηφορίτσα στο τέλος και νάσου στη βάση. Απόγευμα πλέον στήνουμε αντίσκηνο, χωρίς μπανέλες γιατί είμαστε φαστ εντ λάιτ και όχι γιατί τις ξέχασα, κάνουμε την πρώτη σχοινιά (φωτο 2) πριν νυχτώσει και κατεβαίνουμε αφήνοντας τα σχοινιά να κρέμονται, τρώμε ασκητικά (φώτο 3,4) σαν τους Βατοπεδίτες ένα πράμα, και πέφτουμε για ύπνο. Αύριο ο Θωμάς μου το έχει υποσχεθεί ή μάλλον το έχει απαιτήσει εκβιαστικά, να πάω τις πρώτες 17 σχοινιές μπροστά.

Φωτο 2: Η πρώτη σχοινιά.

Φωτο 3, 4: Το Ασκητικό Γεύμα.

Ξυπνάμε στις 3 φεύγουμε στις 4, αφού ξεστήσουμε το αντίσκηνο και το αφήσουμε εκεί μιας και θα ξαναπερνούσαμε από εκεί [1] και ξεκινάμε το σκαρφάλωμα που όντας τοπ-ρόουπ θα μας ζεστάνει σταδιακά. Ακολουθούν 3-4 εύκολες σχοινιές σε 50μοιρο μεικτό πεδίο που τις πήγαμε παράλληλα και φτάνουμε κάτω από τα δύσκολα. Μόλις έχει ξημερώσει και είμαστε πολύ χαρούμενοι που είμαστε ράιτ ον τάιμ πράγμα αρκετά σημαντικό. Συνεχίζουμε με άλλες 14 σχοινιές μεικτού σκαρφαλώματος μέχρι Μ6 ελεύθερα συν ένα Α2 σε μια σχοινιά. Για το Α2 δεν παίρνω και όρκο. Η σχοινιά γνωστή και ως φυσούρα Λαμπέρτ αποτελεί την πιο όμορφη σχοινιά της πρώτης μέρας (φωτό 5,6.) Στη συνέχεια η σχοινιά με το καλοκαιρινό Α1 (φωτό 7) και μετά σειρά του Θωμά. 2 σχοινιές μας βγάζουν στο άις-φίιλντ και άλλη τραβέρσα μας οδηγεί κάτω από την τελευταία σχοινιά για σήμερα. Αυτή χάρη σε ένα μικρό λαθάκι θα μας βγάλει κάτω από κάτι διόλου όμορφα ντουβάρια, αλλά με ένα ραπελάκι και άλλη μια σωστή σχοινιά θα βρεθούμε στο πατάρι της 21ης την οποία ο Θωμάς θα κάνει και θα αφήσει τα σχοινιά για την επόμενη ημέρα.

Φωτο 5: Η Φυσσούρα Λαμπέρτ.

 Φωτο 6: Ο Θωμάς στη Λαμπέρτ.

 Φωτο 7: Η σχοινιά Α1, Μ6.

Απολογισμός πρώτης ημέρας λοιπόν: 21 σχοινιές, ωραίο σκαρφάλωμα, κάποιες δύσκολες κάποιες όχι, και μάλλον θα μπορούσαμε να είχαμε και κάνα φρεντάκι παραπάνω για να είμαστε σούπερ σέιφ (αν και αυτό μάλλον δεν υπάρχει.)
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα ωραίο άνετο πατάρι για μπιβουάκ. Η ιδέα να ενώσουμε τους υπνόσακους και να βάλουμε τα κάρυματ μέσα από το διπλό μπίβισακ θα αποδειχθεί μαλακία, καθώς όλο το βράδυ γλιστρούσαμε. Το φαΐ, αφυδατωμένη μπολονέζ, θα κάνει τον λίγο στρεσαρισμένο Θωματζίκο να ξανανιώσει και στη συνέχεια και καλά ύπνος μέχρι της 4.
4 ξυπνάμε 5 παρά φεύγουμε, η πρώτη σχοινιά είναι φιξαρισμένη από χτες και από εδώ και πάνω Ντρού και Ξύλο. Ούτε μια εύκολη σχοινιά (φωτό 8). Με δυο τρεις να σου πίνουν το αίμα. Να σου από πίσω μας και δυο Γάλλοι, Σαμονιάρδοι οδηγοί, που όπως με ενημερώνει με μπλαζέ ύφος ο Θωμάς κάνουν τα πάντα τεχνητά. 4-5 σχοινιές παραπάνω θα σταματήσουμε να τους περιμένουμε και για ανταπόδοση μιας και άργησαν αρκετά ακολουθούμε για μια σχοινιά σαν δεύτεροι με το ένα σχοινί τους. Στη συνέχεια αρχίζουν οι ερωτήσεις, ή μάλλον για την ακρίβεια Η ερώτηση: Ρε Μήτσο πόσες σχοινιές ακόμα????. Η κακή μετάφραση του αγγλικού κειμένου μαζί με τα άριστα μαθηματικά μου θα έχουν ως αποτέλεσμα η απάντηση να είναι για αρκετή ώρα: Δύο το πολύ τρεις ρε Θωμά.
Κάπου εδώ θα μας ενημερώσουν οι ΝΤΟΠΙΟΙ ΟΔΗΓΟΙ, ότι η κατάβαση από το Βόρειο Κουλουάρ δεν είναι σε καμία περίπτωση εφικτή και πως θα έπρεπε να τους ακολουθήσουμε από την νότια πλευρά και να ξαναέρθουμε για το αντίσκηνο μας αλλά αν μπορούμε και για τα δικά τους σκι. Μας επιβεβαίωσαν δε για αυτό και οι δύο.[2]

Φωτο 8: Η Φυσσούρα Μαρτινέτι.

Τελικά κάνοντας και την 34η σχοινιά, 14η για σήμερα θα βρεθούμε σε ένα απίστευτο πατάρι με σκεπή. Αυτό το σημείο της ορθοπλαγιάς αποτελείται από χαλαζία, πέτρωμα πιο σαθρό από τον γρανίτη το οποίο έχει φύγει αφήνοντας ένα καταπληκτικό σκεπασμένο μπαλκόνι πλάτους 10 μέτρων και βάθους 2 με 3 στο οποίο σχεδόν στέκεσαι όρθιος (φωτό 9,10,11.) Είμαστε 40 μέτρα κάτω από την κορυφή και επιτέλους τρώμε και την πέφτουμε για ύπνο παρόλο που είναι μόλις 16.30. Από αυτό το πατάρι χάρη και πάλι στη σαθρότητα του χαλαζία, μία τρύπα από την οποία ο Admin δεν χωράει, (φωτό 12) βγάζει στη νότια πλευρά και με δυο σχοινιές τραβέρσα ξεκινάνε τα ραπέλ αλλά αύριο. Αυτό το εξαιρετικό μπιβουάκ οι οδηγοί θα το χάσουν κάνοντας μια σχοινιά λάθος προς τα δεξιά του. Υπολογίζουμε όμως πως θα τους δούμε αύριο στα ραπέλ [3].

Φωτο 9: Στο πατάρι Χαλαζία.

Φωτο 10: Μπιβουάκ στο πατάρι.

Φωτο 12: Η τρύπα-Crux. (Σημ. Admin: Σίγουρα χωράω... με την κατάλληλη χρήση εκρηκτικών!)

Στις 5 το πρωί ξυπνάμε, τραβερσάρουμε και ραπελιάζουμε, άλλοτε από τέλεια ρελέ και άλλοτε από ιμάντες από τους οποίους μόνο από τσιγκουνιά κατεβαίνει άνθρωπος. Με μπόλικα ραπέλ και έχοντας αφήσει μόνο έναν ιμάντα και ένα καρύδι βρισκόμαστε στο παγετώνα Σαρπούα και με ακρίβεια άγγλων σε δυόμιση ώρες θα είμαστε στο τρενάκι Μοντενβέρς για Σαμονί (φωτό 13,14,15.)

 

 Φωτο 13, 14: Στο αμάξι μετά την διαδρομή, ο Θωμάς και ο Johnny το Μπρατσόνι.

Φωτο 15 (bonus): Μπιβουάκ από την πρώτη προσπάθεια, 5 μέρες πριν.

[1], [2], [3] Υ.Γ. Οι οδηγοί δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και σε τηλεφωνική μας επικοινωνία μας ενημέρωσαν ότι κατέβηκαν από το Βόρειο Κουλουάρ, αλλά βέβαια δεν πήραν τα δικά μας πράματα παρά μόνο τα δικά τους, αντίθετα με ότι μας είχαν ζητήσει σε περίπτωση που κατεβαίναμε εμείς από εκεί. Δεν ξέρουμε αν πραγματικά άλλαξαν τελευταία στιγμή γνώμη ή απλά δεν μας ήθελαν μαζί τους στα ραπέλ, αλλά το αντίσκηνο μας βρίσκεται ακόμα εκεί καθώς έκτοτε έβαλε πολύ φρέσκο χιόνι ή κάποιος μας το πήρε. Τους ευχαριστούμε.