Τρελό βίντεο από τα '90s!

Αποκλειστικά για τους αναγνώστες του blog, ανεβάσαμε (αφού πάλι το κλέψαμε βέβαια... μπλα-μπλα, τα γνωστά...) το παρακάτω βιντεάκι του Mark(ου) από τα '90s, τότε που το μεροκάματο έβγαινε δύσκολα. Καταπληκτική η ποσερ(γ)ιά στο 1:14 με το γύρισμα της κασσέτας! ''Πάρε ένα με auto-reverse ρε άνθρωπε, μας κοψοχώλιασες.'' Προφανώς δεν υπήρχαν mp3-όφωνα και i-pod τότε!

Μπορείτε να απολαύσετε 2-3 βιντεάκια ακόμα, στο site του Twight (www.marktwight.com), μαζί με ωραίες φωτό, κτλ-κτλ...

Πλάκα του Zerf, δυο χρόνια μετά!

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Ο.Α.Λ.Θ. ''Φύση και Περιπέτεια'' του 2008. Αναδημοσιεύεται εδώ, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε περισσότερο κόσμο να το διαβάσει, μιας και το περιοδικό αυτό σιγά-σιγά γίνεται δυσεύρετο, αφού τυπώθηκε σε 2.500 αντίτυπα και ήδη μοιράστηκε.

‘’Μ’ αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του.’’
(Σκόρπιες αναμνήσεις από μια διαδρομή, μαζί με κάτι σαν μνημόσυνο…)

Κείμενο – φωτογραφίες: Θόδωρος Χριστόπουλος (Τα αποσπάσματα μέσα σε εισαγωγικά είναι απ’ το βιβλίο ‘’Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα’’ του Φρίντριχ Νίτσε.)

‘’Μ’ αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του.’’

Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2007 ανεβαίνω στο Οροπέδιο με βαρύ σακίδιο. Φορτωμένο με όλα τα καλούδια μου, friends, καρύδια, καρφιά και σκάλες, μέχρι και τα αναρριχητικά μου παπουτσάκια είχα, χειμωνιάτικα. Ο στόχος σαφής, εδώ και καιρό. Η ‘’Πλάκα του Zerf’’ χειμώνα. Στο καταφύγιο ‘’Χρήστος Κάκαλος’’ είναι ήδη ο Μιχάλης και ο Βασίλης, ενώ τις επόμενες μέρες θα ανέβαινε και άλλος κόσμος. Ο χειμώνας του 2006-2007 ήταν ζεστός και με λίγα χιόνια. Ίσως ήταν μια καλή ευκαιρία να ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας στη Zerf, το είχαμε κάνει ήδη στις 9 Δεκεμβρίου με τον Γιώργο Ντέρο και τον Κώστα Σταυριανάκη. Το αποτέλεσμα τότε: σκαρφάλωμα των τρεισήμισι πρώτων σχοινιών απ’ την καλοκαιρινή πορεία της διαδρομής, σχετικά γρήγορα, αλλά αδυναμία προώθησης μετά από την χαρακτηριστική τραβέρσα του κάτω μέρους της διαδρομής. Πούδρες πάνω σε γλυμμένες πλάκες και δυσκολία ασφάλισης στις ρηχές σχισμές των Καζανιών. Τα συμπεράσματα ήταν πάντως χρήσιμα, η διαδρομή ‘’πάει’’, εφόσον οι συνθήκες του χιονιού είναι καλύτερες. Οι απώλειες λίγες: 2 καρφιά, 1 καραμπίνερ και 2-3 ιμάντες αφημένα στην ορθοπλαγιά, για 2 πλήρη εξηντάρια ραπέλ,… μαζί με μερικές εκδορές στον εγωισμό μας!

‘’Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους, ποιόν μισούνε περισσότερο; Αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους, τον καταστροφέα, τον εγκληματία, αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί.’’

Η ‘’Πλάκα του Zerf’’ είναι μια όμορφη αλπική διαδρομή βράχου, με τοπικές κυρίως δυσκολίες, η οποία μέσα από τραβέρσες, δίεδρα και πλάκες βρίσκει τον, πιο εύκολο ίσως, δρόμο για το πλατό της Σκάλας. Η χειμερινή της επανάληψη ήταν στόχος αρκετών ορειβατών, αλλά οι προσπάθειες ήταν μάλλον ελάχιστες. Πολύ μπλα-μπλα και λίγη δράση. Κλασσική περίπτωση μυθοποίησης δηλαδή, όπως αποδείχτηκε.
Μπαίνω στο καταφύγιο παιγμένος, εκτός από όλα σχεδόν τα υλικά μου, κουβαλάω και κάποια εφόδια για το καταφύγιο. Ο Νίκος που ανεβαίναμε μαζί, έχει φτάσει εδώ και ώρα, παρότι και αυτός είχε εξίσου βαρύ σακίδιο. Μεταφέρει στους άλλους την εμμονή μου με την Zerf, αλλά και εκείνοι του λένε τα δικά τους νέα. Ο Βασίλης μόλις είχε κάνει τη διαδρομή solo (με ου-τοπική ασφάλιση στην δύσκολη σχοινιά) και on-sight. Έτσι με περιμένουν και μου το ανακοινώνουν, καθώς μπαίνω στο σαλόνι. Είμαι σίγουρος πως μου κάνουν πλάκα, αλλά μόλις συνειδητοποιώ πως δεν πρόκειται για αστείο, μου κόβεται η μιλιά. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μπορεί κάποιος να έχει αυτή την σκαρφαλωτική ικανότητα, και ακόμα περισσότερο τα ατσάλινα νεύρα, που χρειάζονται για να σκαρφαλώσει έναν τέτοιο τοίχο, μόνος… Δεν λέω ούτε καν συγχαρητήρια στον Μπίλυ, είχα μπλοκάρει τελείως, το μυαλό μου δεν δούλευε. Ένοιωθα άσχημα γι’ αυτό αργότερα, αν και ήξερα πως ο Βασίλης δεν σκαρφάλωνε για να πάρει τα εύσημα των άλλων. Ένοιωθα άσχημα, γιατί ίσως φάνηκα κομπλεξικός, που μου ‘’έφαγαν’’ τη διαδρομή, στην εποχή μας άλλωστε είναι πολύ δύσκολο να αποτινάξουμε τα ‘’πρέπει’’ και το πρωτόκολλο στην συμπεριφορά μας, ακόμα και με τους φίλους μας…

‘’Μ’ αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν, παρά μόνο για να χαθούν, γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα.’’

Σιγά-σιγά μαθαίνω και τις λεπτομέρειες της ανάβασης. Ο Βασίλης είχε αυτασφαλιστεί μόνο στην δύσκολη σχοινιά της πλάκας, και αφού πέρασε το δύσκολο κομμάτι, και βρισκόταν λίγα μέτρα πριν το πατάρι του ρελέ, το σχοινί που ερχόταν απ’ το ρελέ σκάλωσε, και εκείνος λύθηκε και συνέχισε. Βγήκε στο πατάρι και έκανε τις τραβέρσες, βγαίνοντας στο πλατό της Σκάλας. Έχει αφήσει πίσω αρκετά υλικά, έτσι αποφασίζουμε να πάμε την επομένη και να ξανακάνουμε την διαδρομή, απ’ την μία για να μαζέψουμε τα υλικά και απ’ την άλλη για να την κάνουμε και εγώ με τον Μιχάλη (Στύλλα), που την είχαμε στόχο από καιρό. Η επόμενη μέρα είναι μια από τις αξέχαστες εκείνες μέρες σκαρφαλώματος, που εξηγούν (όσο μπορούν βέβαια, κι αυτές οι κακόμοιρες) το γιατί σκαρφαλώνουμε στα βουνά. Μου δίνουν τις 4 πρώτες σχοινιές, ο Βασίλης είχε κάνει μια παραλλαγή εκεί, που απέφευγε από χαμηλά την προβληματική τραβέρσα. Την ακολούθησα. Εύκολο! Πως είναι δυνατόν να πάει κάποιος on-sight από εκεί, ενώ εγώ να έχω κάνει καλοκαίρι την διαδρομή 10 φορές και να μην τό ‘χω σκεφτεί; Μπήκαμε για μισή σχοινιά στη διαδρομή ‘’Botteri – Νάτση’’. Μετά οδήγησε ο Μιχάλης τις 2 επόμενες σχοινιές στα, πακτωμένα με χιόνι, δίεδρα. Και εκεί ο Βασίλης είχε δείξει την μεγάλη του ικανότητα να διαβάζει τον βράχο, την προηγούμενη μέρα είχε φύγει δεξιά στην κόψη, για να αποφύγει το αρνητικό στο τελείωμα των δίεδρων. Ο Μιχάλης παραχώρησε την θέση του σαν επικεφαλής στον Βασίλη, ακριβώς στο ρελέ κάτω απ’ το αρνητικό. Προηγουμένως είχε οδηγήσει μια απ’ τις πιο δύσκολες σχοινιές με τις τεράστιες πλαστικές Coflach, που δεν ενδείκνυνται ακριβώς για ντελικάτο σκαρφάλωμα… Ο Μπίλυ έτρεξε το αρνητικό πέρασμα και μετά από 2 σχοινιές βρεθήκαμε γρήγορα-γρήγορα στο ρελέ κάτω απ’ την δύσκολη σχοινιά.
‘’Μ’ αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του, που δεν θέλει να του λεν ευχαριστώ, που πάντα χαρίζει, και δεν θέλει να συντηρηθεί.’’

Ο Βασίλης με ρωτάει αν θέλω να πάω μπροστά τη δύσκολη σχοινιά, αλλά νομίζω πως δεν το ‘χω. Φεύγει, με τα crampon του να τοποθετούνται με κινήσεις ακριβείας, και ελευθερώνει την σχοινιά. Μαζεύουμε το παρατημένο σχοινί. Βγαίνουμε κακήν-κακώς και εμείς στο πατάρι και προθυμοποιούμαι να πάω τις τελευταίες 3 σχοινιές. Τρέχω τις εύκολες χιονισμένες τραβέρσες με τα τοπικά περάσματα. Αρχίζει να σουρουπώνει και κάνω την τελευταία σχοινιά με φακό, χαροπαλεύοντας σε σαθρές πλάκες και ασταθή χιόνια, βρίζοντας που δεν βρίσκω το θαμμένο απ’ το χιόνι καρφί, πριν το τελευταίο ουσιαστικά πέρασμα για το τέλος… Το βρίσκω τελικά, σκάβοντας λίγο το χιόνι. Ασφαλίζομαι και φεύγω 15 μέτρα για το πλατό... Βγαίνω στο επίπεδο και ουρλιάζω. Έρχονται και οι άλλοι, αγκαλιαζόμαστε… Το σκαρφάλωμα είναι πάνω απ’ όλα δέσιμο με φίλους, κυριολεκτικό δέσιμο, με τους φίλους δεμένους στις άκρες των σχοινιών και δεσμευμένους ο ένας απ’ τον άλλο, με τρόπο απόλυτο…

‘’Μ’ αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούνε τα ζάρια, και που όλο ρωτάει: ‘’Είμαι ένας χαρτοκλέφτης, λοιπόν;’’, γιατί θέλει να καταστραφεί.’’
Η διαδρομή έγινε. Δεύτερη φορά σε δύο μέρες. Καθόλου άσχημα, αν αναλογιστεί κανείς τους -8 και ίσως -10 στις πρώτες και τελευταίες σχοινιές. Είπαμε, δεν ρίχνει χιόνια για να κάνουν σκι οι χαζοχαρούμενοι αστοί στα χιονοδρομικά, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου σε μια ανήλια ορθοπλαγιά των Καζανιών… ναι, είναι χειμώνας. Στους άλλους δύο πρηστήκαν και πονούσαν τα χέρια τις επόμενες μέρες, είχαν ιστορικό κρυοπαγημάτων άλλωστε, ο χοντρός τίποτα. Κλείνοντας αυτή την ιστορία θα ήθελα να πω, πως μπορεί οι στιγμές που μοιράζονται οι άνθρωποι στα βουνά, στις ορθοπλαγιές, στα χιόνια και στους πάγους να θεωρούνται χάσιμο χρόνου από κάποιους, αλλά εμείς φχαριστιόμαστε κάθε δευτερόλεπτο που βρισκόμαστε εκεί, ειδικά με ανθρώπους σαν τον Βασίλη.

‘’Σας το λέω, πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος για να μπορέσει να γεννήσει ένα χορευτικό αστέρι.’’
Ο Βασίλης Ναξάκης σκοτώθηκε σε ραπέλ, στο Hindu Kush του Πακιστάν τον Ιούλιο του 2007, κατεβαίνοντας απ’ την διαδρομή που άνοιξαν με τον Δημήτρη Δασκαλάκη στην παρθένα ορθοπλαγιά του ασκαρφάλωτου Buli Zom . Ήταν μέλος του Ε.Ο.Σ. Χανίων, όπου ξεκίνησε το σκαρφάλωμα και την ορειβασία σε μικρή ηλικία. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του έμενε στη Θεσσαλονίκη, κάνοντας μεταπτυχιακό στη Γεωφυσική του Α.Π.Θ. Υπήρξε μέλος και της Ο.Α.Λ.Θ., όπου ερχόταν για προπόνηση στην πίστα, μαζί βέβαια με την καθιερωμένη συνάντηση της Πέμπτης για την οργάνωση της εξόρμησης του Σαββατοκύριακου.
Ήταν ένας σπουδαίος ορειβάτης, με σημαντικές αναβάσεις στην Ελλάδα, στις Άλπεις, στις Άνδεις και στα Ιμαλάια. Δεν έχει κανένα νόημα να απαριθμήσει κανείς τις αναβάσεις του, πολλές απ’ αυτές solo και on-sight… Άλλωστε ίσως αυτή η λίστα να προκαλούσε ίλιγγο στους οπαδούς της μετριότητας, αλλά πάντα λαλίστατους ξερόλες, που συχνάζουν στους συλλόγους, τα καταφύγια και τα καφενεία της ντόπιας ορειβατικής σκηνής (σκηνή;… χα χα, ας γελάσω).

‘’Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής λέει να αγρυπνάτε για να κοιμάστε καλά. Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου. Μακάριοι οι νυσταγμένοι, γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος.’’

Αυτό που πήρα απ’ τον Βασίλη ήταν η προσέγγιση που είχε στο βουνό, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Ήταν μινιμαλιστής και πίστευε στο ‘’less is more’’, ‘’light is right’’ και άλλα τέτοια ξενόφερτα, που απειλούν τα ήθη, τα έθιμα και τις πατροπαράδοτες αξίες μας. Πράγματι στη Zerf ανεβήκαμε χωρίς πολλά-πολλά μαζί μας, φορώντας τα crampon μας συνέχεια, με μια ελάχιστη συλλογή υλικών (3-4 σετάκια, αλλά πολλούς ιμάντες και χύμα καραμπίνερ, 5 friends, μια καλή σειρά καρύδια συν 6, όχι καρφιά) και ένα 35άρι σακίδιο μόνο, με 2 βέστες και νερό-σοκολάτες για όλους. Ενώ, η ‘’κοινή λογική’’, η δική μου και των περισσοτέρων πρόσταζε: 3 σακίδια, βέστες για όλους, πολύ νερό, πολύ φαί, καρφιά, παπουτσάκια, σκάλες, ζουμάρ, και κάνα portaledge να βρίσκεται…
Αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά, τα μάλλον αστεία, ο Βασίλης ήταν ένας από εκείνους τους φίλους που πάντα χαιρόσουν να είσαι μαζί του, στα βουνά και στην πόλη. Θα τον θυμόμαστε πάντα…

Σχόλια των φωτογραφιών από πάνω προς τα κάτω:
-Ο Μιχάλης Στύλλας οδηγώντας την 6η σχοινιά της διαδρομής.
-Η ορθοπλαγιά της Σκάλας το πρωί της 30ης Δεκεμβρίου 2007 με τις χαράξεις των 2 επαναλήψεων.
-Ο Βασίλης Ναξάκης στο πρώτο ρελέ.

Τελειώνει αύριο η δημοπρασία του Alpinist!

Όσοι πιστοί προλάβετε! Να αγοράσετε τα δικαιώματα (και τα χρέη;) του περιοδικού Alpinist. Περισσότερα στο παρακάτω link, μιας και βαρέθηκα να το μεταφράσω!

Wallpepper Δεκεμβρίου.

Το Πέφτοντας πάει διακοπές (στην Τουρκία) για λίγες μέρες και σας στέλνει ένα Wallpaper, για να το θυμάστε. Φιλάκια.

Τι βρήκε η Θεία-Λένα στο παζάρι; Συμβουλές για διαδηλωτές.

Αυτές τις μέρες βρεθήκαμε και θα βρισκόμαστε στους δρόμους – για το 15χρονο μαθητή που προστίθεται σε μια μεγάλη λίστα κρατικών δολοφονιών, για την οργή που καιρό τώρα μας γεμίζουν. Μια οργή που όταν εκδηλώνεται καταστέλλεται με σφαίρες (κανονικές ή πλαστικές), με ψεκασμούς με τόνους χημικών (που είναι και ληγμένα από το 78-συλλεκτικά κομμάτια!) και με αμόλυμα... χρυσαυγιτών (εθελοντές) και ασφαλιτών (δημόσιοι υπάλληλοι).

Η θεία-Λένα αυτή τη φορά θα αναδημοσιεύσει πατέντες, έξυπνες και αποτελεσματικές που το κίνημα έχει εφεύρει για την αντιμετώπιση των δακρυγόνων.
Εν ολίγοις, Maalox, μαντήλια ή μάσκες και ψυχραιμία.

Ο μικρός ιατρικός οδηγός αντιμετώπισης χημικών και δακρυγόνων στο παρακάτω link, έτοιμος και για εκτύπωση: http://radiofono.eng.auth.gr/image

Καλή επιτυχία!

Πόλη που καίγεται...

Τις τελευταίες μέρες όλοι είμαστε μπροστά σε μια κατάσταση που είναι στα όρια. Χαρακτηρίστηκε εξέγερση, καταστροφή, επανάσταση! Σαν (ορειβατικός θυμίζω) ιστοχώρος δεν πήραμε κάποια θέση, χωρίς να σημαίνει πως οι άνθρωποι που γράφουν εδώ δεν κατεβήκανε στις πορείες, δεν φώναξαν και δεν είναι πολιτικοποιημένοι. Σε διάφορα φόρουμ με κυριότερο αυτό του Routes, άνοιξαν συζητήσεις για το θέμα και ακούστηκαν πολλές και εντελώς διαφορετικές απόψεις. Βέβαια το θέμα ξεκίνησε για τους βανδαλισμούς, αλλά... κάποιοι έβαλαν τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση: ασφαλίτες που κάνουν πλιάτσικο και τα γνωστά. Το θέμα όμως που δεν ειπώθηκε, είναι το ότι ένας 15χρονος σκοτώθηκε από μπάτσο εν ψυχρώ.

Δεν θέλουμε να πούμε πολλά, άλλωστε τα περισσότερα έχουν ειπωθεί, κι είναι τα αυτονόητα...
Απλά θα παραθέσουμε μια στροφή των ''Ωχρά Σπειροχαίτη' που νομίζω πως ταιριάζει (και) σ' αυτή την περίπτωση:

Νύχτα Γενάρη μαθητικά,
πόλη που καίγεται λουλούδι π' ανθίζει,
μάτια που χαίρονται ανταύγειες του χάους,
σκιάχτρα σκιαγμένα τυράννων υπάλληλοι.

Επιτέλους ο πρώτος αναγνώστης αυτού του blog...

...έσκασε μύτη. Και εμείς, όντας πολύ χαρούμενοι για το γεγονός, του χαρίζουμε την παρούσα ανάρτηση. Είναι ο SLOW LORIS και τον ευχαριστούμε που διαβάζει τα κείμενά μας, μιας και μέχρι τώρα νομίζαμε πως τα γράφουμε στο βρόντο...
Ο SLOW LORIS έχει ανεβάσει στο blog του (http://mountainloris.blogspot.com) όμορφα βιντεάκια και φωτογραφίες, πολύ 80's και 90's και εμείς προσωπικά γουστάρουμε πολύ. Του ευχόμαστε να συνεχίσει με τους ίδιους ρυθμούς.
Αναμένουμε υπομονετικά τον δεύτερο αναγνώστη...

Δεν είναι τρία τα γατάκια στα Μετέωρα!

Το Πέφτοντας πάντα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας (εξαιρούνται κάτι ψιλογκάφες) και εμπνεόμενο από τις πολύ σημαντικές συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα στην ελληνική αναρριχητική σκηνή, δεν θα μπορούσε παρά να ασχοληθεί σοβαρά με το πιο φλέγον ζήτημα για το 2008 (κατά Βουτ, 5:12 Γ) του πιο σοβαρού αναρριχητικού φόρουμ στην Ελλάδα (το εννοώ!). Έτσι οργάνωσε αποστολή στα Μετέωρα για την καταγραφή της κατάστασης που επικρατεί στη ντόπια γατοκοινότητα. Τα αποτελέσματα σοκάρουν. Νεαρό γατί φωνάζει σπαρακτικά τον Gustl κοιτώντας κατάματα το φακό (μη μου πείτε πως δεν το καταλαβαίνετε;), ενώ κουτσό γατί (απ' το οποίο δεν καταφέραμε να αποσπάσουμε δηλώσεις) περιφέρεται κουτσαίνοντας (!) στο ''διάσημο'' κάμπινγκ. Φήμες θέλουν το συγκεκριμένο κουτσό γατί, να έχει πέσει θύμα ''celebrity-αναρριχητή-ραλλίστα-κωλοχαρακτήρα'', αλλά κυρίως ρατσιστή, επειδή λέει ήταν μαύρο! Ήμαρτον (ή ήμαρτoff;)

Γιατί μαμά?... Vol.2.

Περάσαν 2 μήνες από το πρώτο post στο Πέφτοντας. Είχε πλάκα, δε λέω! Ακόμα όμως υπάρχουν αρκετοί φίλοι που αναρωτιούνται τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα, σε τι χρησιμεύει και άλλα τέτοια φιλοσοφικά και μεταφυσικά. Είναι πολύ απλό, είναι ένα blog δηλαδή κάτι σαν ημερολόγιο, site, gallery, τόπος δημοσίευσης σκέψεων, απόψεων και πληροφοριών. Πολλοί αναρωτηθήκαν γιατί δεν συμμετέχουμε στις ήδη υπάρχουσες προσπάθειες. Η αλήθεια είναι ότι συμμετέχουμε και σ' αυτές, ή σε κάποιες συμμετείχαμε κατά καιρούς. Απλά δεν μας παίρνει να μιλάμε και να γράφουμε όπως θέλουμε, μιας και εκεί υπάρχουν σαφή (ή λιγότερο σαφή) όρια, που ορίζονται από τους δημιουργούς (και διαχειριστές) των συγκεκριμένων ιστοχώρων. Και όταν βλέπεις να λέει κάποιος ότι έκανε μια διαδρομή 500-600 μέτρα στα Μετέωρα (!?) και οι άλλοι του λένε μπράβο μεγάλε και τέτοια, ε... τότε νιώθεις και λίγο μαλάκας, που κάθεσαι και διαβάζεις αυτά τα πράγματα. Στην άλλη μεριά το πολύ σοβαρό (και με τις δύο έννοιες που έρχονται στο μυαλό μου τώρα) Routes.gr, έχει κι αυτό τους περιορισμούς του. Δεν μπορείς να γράψεις ελεύθερα, όπως δηλαδή μιλάς με τους φίλους σου ή γράφεις σ' αυτό το blog. Άσε που ο Δημήτρης είναι και λίγο παρεξηγιάρης και φοβόμαστε μη τον πληγώσουμε, λέγοντας καμιά μαλακία παραπάνω. Ωχ! Το ίδιο ισχύει και για site συλλόγων κτλ.
Στον έντυπο τύπο τώρα, απ' τη μία είναι οι Κορφές, συμπαθητικό περιοδικό, αλλά πολυ σκάκι, ράφτινγκ, κτλ, άσε που ουσιαστικά μιλάμε για περιοδικό συλλόγου. Φωτεινές εξαιρέσεις τα ελάχιστα άρθρα των Ασημακόπουλου-Αντωνόπουλου και άλλων. Κι απ' την άλλη το ''καλύτερο'' περιοδικό του χώρου το Ανεβαίνοντας. Χμ..., βασιζόμενο όντως σε έναν άνθρωπο (όπως είπε και ο Βουτ πρόσφατα στο Routes), τον ιδιοκτήτη του, προσπαθεί μέσα από την καύλα κάποιων ανθρώπων να δημοσιεύσουν, αλλά κι από τη συνεχή άντληση (γαμώ τις λέξεις βρήκα πάλι ο πούστης!) ύλης από το Rock and Ice κυρίως, αλλά και το Alpinist τελευταία, να γεμίσει τις σελίδες και να πουλήσει μούρη. Βαρετό αν διαβάζεις Rock and Ice και 3-4 μήνες μετά τα ξαναβλέπεις, σε άθλιες συνήθως μεταφράσεις, στο Ανεβαίνοντας υπογεγραμμένα σαν δικά τους. Χα-χα. Έτσι, δυστυχώς, έχουν τα πράγματα μάγκες.
Κανένα από τα παραπάνω όμως δεν ήταν η βασική αιτία για να ξεκινήσουμε αυτή την ιστορία. Αυτό κυρίως που μας οδήγησε σ' αυτόν το δρόμο ήταν η πεποίθηση κάποιων, ότι κρεμόμαστε από τ' αρχίδια τους. Ε, ας τα κόψουν να πέσουμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα...

Θόδωρος Χριστόπουλος.

Τα πυργάκια στο Στεφάνι.

Ας βάλουμε και καμιά φωτό από καλοκαιρινό ηλιόλουστο σκαρφάλωμα στο Στεφάνι. Είχαμε πει πως ένας από τους κύριους σκοπούς του blog είναι να σε κάνει να θες να πας στα βράχια.

Τα δύο πολύ γνωστά ''πυργάκια'', (ή ''αγάλματα'' για κάποιους παλιούς) στην βόρεια κόψη του Στεφανιού, δεν σκαρφαλώνονται και πολύ συχνά. Παρότι είναι δίπλα από το τελευταίο ρελέ του Ματιού και δεν έχουν ιδιαίτερα δύσκολο σκαρφάλωμα. Αυτό είναι το αριστερό πυργάκι (όπως τα βλέπουμε από το οροπέδιο) και εκτός από μια σχετικά δύσκολη κίνηση στο ξεκίνημα, που παίρνει μικρό Friend, είναι πολύ εύκολο. Και με γερό βράχο, πράγμα όχι και πολύ συνηθισμένο για το Στεφάνι!

Φωτογραφία: Χρήστος Ανανιάδης

Wiki site για αναρρίχηση...

Μας στείλανε ένα νέο site (τύπου wiki), το www.anarrixisi.gr και σας το ανακοινώνουμε... Ε..., αυτό ήταν... το ανακοινώσαμε! Αμ τι, μόνο παλιές φωτογραφίες θα βάζουμε;
Το Πέφτοντας είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας!!!

Σχόλιο-προσθήκη 5.12.2008: Όπως μας ενημερώσανε, το συγκεκριμένο site είναι παλιό (κι όχι καινούριο) και σχετικά ανενεργό. Τελικά είμαστε στη παραπίσω γραμμή της επικαιρότητας, απογοητεύσαμε τους χιλιάδες αναγνώστες μας, ...κοντολογίς είμαστε ΓΤΠ. Κλαψ!

Σχόλιο-προσθήκη 6.1.2009: Άσε που μας είπανε ότι έπαιζε λέει διαπλοκή με την διαγραφείσα (έτσι γράφεται;) petro.y.x. (=πετρόψυχη), της οποίας φίλος έχει το anarrixisi.gr και αυτή συστρατεύτηκε μαζί μας για να χτυπήσουμε όλοι μαζί το(ν) Routes! Χαχαχα...
Με καμία διάθεση απολογίας, αλλά απλά για την ιστορία το link μας το έστειλε ο Θανάσης (έχω ακόμη το mail για άπιστους Θωμάδες) γιατί είχε βάλει τα παρακάτω στοιχεία για το Σιδηρόκαστρο.

Χειμώνας στα Μετέωρα.

Μιας και οι μέρες δεν είναι για πολλά-πολλά, ας ανατρέξουμε στο αρχείο για μια φωτό της εποχής. Αρχές Δεκεμβρίου πριν από λίγα χρόνια... βροχή και βόλτες στα Μετέωρα, με το σύννεφο να διαλύεται αργά και τα βρύα να αχνίζουν. Η φοβερή ''Community'' σκίζει τον Άλυσσο από πάνω μέχρι κάτω και η Μεγάλη Αγιά κρύβεται, όχι όμως για πολύ ακόμα.

Φωτογραφία: Θόδωρος Χριστόπουλος

Όλυμπος... ξανά!

Στις 5 Οκτωβρίου 2008 είχε γίνει ένα ακόμα ατύχημα στον Όλυμπο. Ένα Βούλγαρος έπεσε κοντά στις κορυφές και τραυματίστηκε. Ο ''μηχανισμός'' κινητοποιήθηκε με αποτέλεσμα δεύτερο ατύχημα, αυτή τη φορά με ιδιωτικό ελικόπτερο τύπου Robinson R44 της Heliline, που ανέβαζε 2 διασώστες της ΕΟΔ στο Οροπέδιο των Μουσών(!;). Το ελικόπτερο έκανε ''αναγκαστική προσγείωση'' σε υψόμετρο 2.300-2.350 μέτρα, στο οροπέδιο της Σκούρτας λίγες εκατοντάδες μέτρα από το βγάλσιμο του Αναθέματος. Ευτυχώς οι επιβαίνοντες τη γλίτωσαν με μικροτραυματισμούς. Το ελικόπτερο απ' ότι όλα δείχνουν θα ξεχειμωνιάσει εκεί και η κατάσταση της διάσωσης στην Ελλάδα θα παραμείνει η ίδια, ένα πεδίο για αυτοσχεδιασμό και πειραματισμούς.

Φωτογραφία: Θόδωρος Χριστόπουλος

Ωδή για Friend 1.25.

Τα Friends είναι γνωστά σε όλους μας. Ήταν η ίδια η εξέλιξη της αναρρίχησης στο πέρασμα του χρόνου που οδήγησε στην ανακάλυψη, δημιουργία και μαζικοποίηση τους. Κι αφού όλοι (λέμε ότι) θέλουμε να κάνουμε όσο γίνεται περισσότερα με όσο γίνεται λιγότερα, αποδεχτήκαμε την πολυπλοκότητα τους (και το κόστος τους). Αντίθετα με την ''απλότητα'' των βυσμάτων. Στο κάτω-κάτω μας αρέσουν τα πιο περίπλοκα παιχνίδια...

Το συγκεκριμένο Technical Friend 1.25 της WC αγοράστηκε το 2001 από τον Αρμούτη στο Μοναστηράκι μισή τιμή, μαζί με 3 ακόμα περίεργα νούμερα, κάτι 0.0, 0.5 και 1.75, που είχαν ξεμείνει. Από τότε χρησιμοποιήθηκε πολύ μαζί με το 1.75, αντίθετα με τα μικρά, που είναι σχεδόν καινούρια.

Το καλοκαίρι του 2008 μια ομάδα 7 ορειβατών από την Ο.Α.Λ.Θ. και τον Ε.Ο.Σ.Θ. πήγαμε στις Άλπεις. Μεταξύ άλλων ανεβήκαμε στις βελόνες του Chamonix με σκοπό την επόμενη να σκαρφαλώσουμε την υπερκλασσική Arete des Papillons. Την πρώτη μέρα αφού κατασκηνώσαμε στην όμορφη Lac Bleu, είπαμε να ανέβουμε ως τη βάση της διαδρομής και να σκαρφαλώσουμε λίγο γρανίτη. Σταμπάραμε μια σχισμούλα 20 μέτρα με επιστροφή από γύρω και ετοιμαστήκαμε.
Είναι να πάω μπροστά κι εκεί που είμαι έτοιμος να βάλω το Friend για το ξεκίνημα, που φαινόταν λίγο ζόρικο (και ήταν τελικά)... όχι ρε πούστη μου... το πολυαγαπημένο μου Friend πέφτει ανάμεσα στα γρανιτένια μπλόκια και... χάνεται. Κατεβαίνω να δω μπας και το φτάνω, αλλά αποκλείεται, τέτοιος χοντρός που είμαι. Οργανώνεται άμεσα ομάδα διάσωσης και τελικά το Friend σώζεται από τον γιόγκι Λεωνίδα και τον μπετατζή Άρη, με την χρήση διάφορων εργαλείων. Ευχαριστώ παιδιά...
Μπορείτε να δείτε την επιχείρηση διάσωσης στο παρακάτω video. Προσοχή! Το video έχει κακές λέξεις (τύπου πιπέρι στο στόμα).

Κείμενο-Φωτό: Θόδωρος Χριστόπουλος Video: Μιχάλης Πολίτης

Τι βρήκε η Θεία-Λένα στο παζάρι; ταμπόν και κ(ρ)α(μ)πό(ν)τες.

Παρά τα ειρωνικά σχόλια του αρχισυντάκτη η Θεία-Λένα θα συνεχίσει να γράφει. Παρότι τα άρθρα της χαρακτηρίστηκαν <<μαντζιριές>>, θα συνεχίσει να ψάχνει τις φτηνότερες και πιο πρακτικές λύσεις κόντρα στις μεγάλες εταιρίες ορειβατικού εξοπλισμού.Το παρακάτω άρθρο είναι βγαλμένο από τη ζωή, για αυτό πιστεύω ότι θα το εκτιμήσετε αγαπητοί αναγνώστες της θείας-Λένας (σημ. αυτό το άρθρο απευθύνεται κυρίως στους άντρες αναγνώστες μια και οι φίλες αναγνώστριες έχουν πάντα μαζί τους ταμπόν και προφυλακτικά και ξέρουν να τα χρησιμοποιούν).

Τι βρήκε η Θεία-Λένα στο παζάρι; Γιατί είναι χρήσιμα τα ταμπόν ανεξαρτήτως φύλου και τα προφυλακτικά αν δεν έχεις σεξουαλικές σχέσεις (σχόλιο αρχισυντάκτη: δε γαμάς δηλαδή).
Μόλις χώρισες... Θες να φύγεις και να χαθείς μόνος σου σε ένα βουνό. Και τι θα κάνεις με τα ταμπόν της, που τα έχει αφήσει παντού στο μπάνιο; Και όλα αυτά τα προφυλακτικά που αγόρασες προχτές από το περίπτερο (πριν της ανακοινώσεις ότι θα φύγεις για ένα μήνα στην Παταγονία); Ε, λοιπόν πάρε τα μαζί σου στο βουνό, γιατί μπορεί να σου χρειαστούν.

Ένα ταμπόν δεν είναι παρά αρκετά συμπιεσμένο βαμβάκι (με συνθετικό μετάξι σε κάποιες περιπτώσεις).
Αν εκεί λοιπόν που περπατάς μες στη χασούρα σου σκοντάψεις και τραυματιστείς θα έχεις αρκετό βαμβάκι αποθηκευμένο στην πιο μικρή συσκευασία για να φροντίσεις το τραύμα σου.Τα ταμπόν διατίθενται σε διάφορα μεγέθη από 1-1.9εκ διάμετρο για να διαλέξεις αυτό που σου ταιριάζει.

Χμ! Και αν χρειαστεί να μεταφέρεις νερό και έχεις ξεμείνει από παγούρι; Ένα προφυλακτικό είναι η λύση- ελαφρύ, ανθεκτικό και μπορεί να μεταφέρει μέχρι και 1 λίτρο νερό.
Επίσης ανάλογα με το προσωπικό σου γούστο μπορείς να επιλέξεις και την κατάλληλη γεύση που θα αρωματίσει ευχάριστα το νερό σου (φράουλα, μπανάνα κτλ).
Επίσης αν τελικά πας στην Παταγονία, είσαι μες στη σκηνούλα σου και έξω οι θερμοκρασίες είναι μείον φεύγα, πως θα κάνεις τσισάκια χωρίς να το δαγκώσεις; Προσαρμόζεις κατάλληλα ένα προφυλακτικό και κατουράς μέσα σε αυτό-ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε αυτή την τεχνική στον κόμπο, κατά προτίμηση κάντε οχτάρι.

Ελπίζω να σας φανεί χρήσιμο το άρθρο-γράψτε μας τις εμπειρίες σας από τα προϊόντα που προτείνουμε στο peftontas.blogspot@gmail.com

Σας φιλώ,
Η θεία-Λένα.

Όλυμπος...

Τέλη Νοεμβρίου στον 'Ολυμπο... Χωρίς τις ορδές του καλοκαιριού, τη ζέστη και τα μουλάρια. Τα πρώτα καλά χιόνια, πεσμένα φύλλα στο μονοπάτι και δροσούλα που θέλει γάντι. Καλή φάση! Φωτογραφία: Θόδωρος Χριστόπουλος

La Sportiva Exum Ridge.

Το ''Πέφτοντας'' θα αρχίσει σιγά-σιγά να παρουσιάζει και μερικά σοβαρά προϊόντα, πέρα απ΄τις ματζιριές της θείας-Λένας. Στο κάτω-κάτω όλοι ξέρουμε πως δεν μπορείς να κάνεις σοβαρό βουνό με σακίδια των 2 Ευρώ (εντάξει ρε θείτσα, ...1,95). Ξεκινάμε με ένα από τα καλύτερα approach παπούτσια που κυκλοφορούν στην αγορά, το La Sportiva Exum Ridge. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κάποιος να εκλάβει αυτή την παρουσίαση σαν διαφήμιση, μιας και τα προϊόντα που θα παρουσιάζονται θα τηρούν οπωσδήποτε τις παρακάτω προϋποθέσεις: θα έχουν αγοραστεί και θα είναι σχεδόν διαλυμένα, δηλαδή θα έχουν χρησιμοποιηθεί πραγματικά. Αν βέβαια πάλι κάποιος το εκλάβει σαν διαφήμιση, ε... στ' αρχίδια μας. Ας διαβάσει τις κριτικές που γράφουν τα περιοδικά με τις φωτογραφίες που δείχνουν τα προϊόντα που μόλις βγήκαν απ' το κουτί... και την διαφήμιση της εταιρίας στη απέναντι σελίδα.

La Sportiva Exum Ridge.

Τα συγκεκριμένα παπούτσια χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν καθημερινά στην πόλη και 1-2 φορές την εβδομάδα στο βουνό ή στα βράχια, για ενάμισι περίπου χρόνο. Το πολύ ευχάριστο μ' αυτά τα παπούτσια είναι πως στην αρχή του περσινού καλοκαιριού και ενώ φαινόταν πως ήταν για πέταμα, ανέβηκαν/κατέβηκαν 6-7 φορές στον Όλυμπο. Εκεί ήταν νομίζω που έδειξαν την καλή ποιότητα κατασκευής τους. Ενώ δηλαδή η σόλα είχε ανοίξει, το πάνω μέρος άντεχε με μικρές σχετικά απώλειες.
Το μοντέλο είναι ένα από τα πιο απλά σε σχεδιασμό και κατασκευή. Ούτε GoreTex, ούτε άλλα φρου-φρου κι αρώματα. Καθαρή κατασκευή, αρκετά σκληρή σόλα για βουνό, όχι όμως και τόσο σκληρή που να κουράζει στην πόλη. Βασικό μειονέκτημα είναι η αντοχή της γόμας της σόλας, που επειδή είναι πολύ μαλακή (με σούπερ τριβές, όμως) την ''κάνει'' πολύ γρήγορα. Το θέμα πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι τι δίνεις και τι παίρνεις. Αν ψάξετε στο Internet θα εκπλαγείτε από τις τιμές. Είναι άγνωστο αν μπορείτε να τα βρείτε στην Ελλάδα. Στην Θεσσαλονίκη πάντως δεν υπάρχουν. Τέλος, τα συγκεκριμένα παπούτσια είχαν πολύ καλές κριτικές από τον μακαρίτη τον Alpinist (είχαν πάρει κοτζάμ βραβείο Mountain Stantards).
Το link της εταιρίας: La Sportiva/Exum Ridge
Kριτικές στο Alpinist, link 1 και link 2.
Επίσης μπορείτε να βρείτε αρκετές κριτικές στο Διαδύκτιο από τα ανάλογα site...

Daisy chain! Funny video...

Μιας και ξεκινήσαμε το θέμα της ασφάλειας με το προηγούμενο post, ας βάλουμε κανένα σχόλιο για την (κακή) χρήση διαφόρων υλικών. Είναι πάντως απορίας άξιο, πόσο λανθασμένα χρησιμοποιούνται κάποια υλικά (daisy chain, gri-gri, κ.α.) από τόσο πολύ κόσμο και γίνονται τόσα λίγα ατυχήματα. Φτου-φτου... Στο συγκεκριμένο post θα ασχοληθούμε με το daisy chain με αποκλειστικό βίντεο. Σύντομα post για το gri-gri.

Αναθέσαμε την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή στον hacker/βιο-μηχανικό κατά(σ)κοπο/κλόουν σε παιδικά πάρτυ και γενικά φιλότιμο παιδί (έχουμε τα στοιχεία του, ασφάλεια είναι άλλωστε το θέμα), συνεργάτη μας μετ-εκπαιδευμένου και pro-εκπαιδευμένου σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους του Colorado και των Αθηνών. Κατάφερε και έκλεψε από τα εργαστήρια της BουDου και μας παραχώρησε το παρακάτω ενημερωτικό βιντεάκι, για την σωστή και την λάθος χρήση του daisy chain. Το παραθέτουμε αυτούσιο, χωρίς κομμένες σκηνές και περαιτέρω λογοκρισία (παρότι είναι τίγκα στη διαφήμιση). Σημειώνουμε δε, ότι το daisy chain φτιάχτηκε για χρήση στην τεχνητή αναρρίχηση και η μόνη λογική χρήση, που θα μπορούσε να κάνει κάποιος που ασχολείται με την ελεύθερη αναρρίχηση, είναι το ραπέλ.

Μην αγχώνεσαι, έχει πλακέτες σου λέω...

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από sport πεδίο της βόρειας Ελλάδας. Οι κόκκινες ''πλακέτες'' είναι ντόπιας παραγωγής ιδιοκατασκευή, ενώ στη δεύτερη φωτό είναι η γνωστή σε όλους μας ''μάπα'' (γιατί άραγε τη λένε έτσι;), σε παραλλαγή με παξιμάδι και μισεκτονωμένο βύσμα...
Με τις υγείες μας...

Νέα διαδρομή στην Νότια του Nuptse (7.861m)

Νέα διαδρομή σε αλπικό στυλ στην νότια ορθοπλαγιά του Nuptse (7.861m), ανοίχτηκε από τους Stephane Benoist και Patrice Glairon-Rappaz. Όσοι ξέρετε γαλλικά διαβάστε στο link: montagnedumonde.over-blog.com/article-24600516.html, οι υπόλοιποι ας χαζέψουμε στο post,αλλά και στα υπόλοιπα posts της σελίδας, τις καταπληκτικές φωτογραφίες.

Πρώτη ανάβαση στο Kang Nachugo (6.735m)

Ένα πολύ ενδιαφέρον link για την πρώτη ανάβαση του Kang Nachugo (6.735m), στο Rolwaling Himal μας έστειλε ο Θοδωρής Σάρας. To blog έχει όλη την εξέλιξη της αποστολής, μαζί με μια προσπάθεια στην νότια ορθοπλαγιά, ωραία βιντεάκια από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον bivouac, και μπόλικες φωτογραφίες...
Link: climbnepal.blogspot.com

Andy Parkin - ''A Life in Adaptation''

Στο Kendal Mountain Film Festival, που γίνεται αυτές τις μέρες, θα γίνει και η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας: Andy Parkin - ''A Life in Adaptation'', γύρω από τη ζωή του Andy Parkin, ενός από τους σημαντικότερους αλπινιστές, αλλά και γνωστού για το καλλιτεχνικό του έργο.

Περισσότερες πληροφορίες στα παρακάτω link:
www.climbing.com/community/bla...bla...
www.bluehippomedia.com/news/andyparkin
www.andyparkin.com

Tο τρέιλερ της ταινίας:

Τι βρήκε η θεία Λένα στο παζάρι; Το IKEA rope-bag.

Η θεια Λένα τις προάλλες έκανε τη βόλτα της σε γνωστό σουηδικό πολυκατάστημα πώλησης διαλυμένων (και προ-σκεβρωμένων) επίπλων προς συναρμολόγηση και επαναδιάλυση. Εκεί διαπίστωσε ότι τα έπιπλα μπορεί να μην αξίζουν και πολλά άμα δε τα βιδώσεις στον τοίχο, αλλά μπορείς να βρεις αξιόλογο αναρριχητικό εξοπλισμό. Ιδού λοιπόν τι ανακάλυψε:

Το rope-bag του ΙΚΕΑ!!!
Τέλος στα ακριβά rope-bag!! Mε 0.98 euro έχεις μια ωραιότατη τσάντα για να πετάς το σκοινί σου. Είναι πάρα πολύ ελαφριά και χωράει όλα τα μεγέθη και είδη σκοινιού. Είναι σε μπλε electric super trendy χρώμα, ώστε να ξεχωρίζει από μακριά και να μη χάνεις ποτέ το σκοινί σου. Το υλικό είναι ένας ανθεκτικός (αντέχει μέχρι 60kg) και αδιάβροχος μουσαμάς από πλαστική-νάυλον ίνα πολυπροπυλενίου. Τα χερούλια της τσάντας έχουν έναν έξυπνο ασύμμετρο σχεδιασμό (ένα μακρύ κι ένα κοντό) για πιο εύκολη μεταφορά. Επίσης διπλώνεται και πιάνει ελάχιστο χώρο αν δεν την χρησιμοποιείς.

Το IKEA rope-bag το τεστάραμε με ένα 75άρι 10.3mm σκοινί στα απόκρυμνα και εξωτικά βράχια του Ρετζικιού (λίγο πιο πάνω από τα Μετέωρα για όσους δεν ξέρουν) και είχε τέλεια συμπεριφορά. Το σκοινί δεν μπερδεύτηκε, ούτε γέμισε χώματα.

Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι αυτό το rope bag δεν προσφέρεται για μεταφορά του σκοινιού στην πλάτη και χρειάζεται να το βάλετε σε κάποιο άλλο σακίδιο. Αλλά ποιος νοιάζεται όταν πληρώνει ούτε ένα euro και έχει μαζί και τσάντα για σκοινί και για ψώνια αλλά και μουσαμά να ρίξει στο κεφάλι του αν βρέξει!!

Για τις δικές σας συνταγές, για απορίες ή για προτάσεις επικοινωνήστε με τη θεία Λένα στο peftontas.blogspot @t gmail dot com με την ένδειξη ''υπ' όψιν θείας-Λένας''.

Αναρρίχηση στα Κύθηρα.

Το site/blog του Διονύση Στρατηγού με διαδρομές κι άλλες πληροφορίες για σκαρφάλωμα στα Κύθηρα.
http://kytheraclimbing.blogspot.com

Η κόψη Hornli του Matterhorn.

Με αυτό το post ξεκινάει η στήλη με το πρωτότυπο όνομα Gallery. Θα περιλαμβάνει φωτογραφίες από τοπία και λουλουδάκια, μέχρι hardcore αναρριχήσεις στο Σκατόλακκο.
Ο Μιχάλης Πολίτης στην κόψη Hornli (Hornligrat), η οποία είναι η κλασσική ανάβαση του Matterhorn. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στον ''ώμο'', στα 4.200m περίπου. Πίσω και από αριστερά προς τα δεξιά διακρίνονται τα εντυπωσιακά Dent Blanche 4.356m, Ober Gabelhorn 4.063m, Zinal Rothorn 4.221m και Weisshorn 4.506m. Φωτογραφία: Θ. Χριστόπουλος.

Πωλείται το Alpinist!

Ανακοινώθηκε ότι πωλούνται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του περιοδικού Alpinist. Στην ανακοίνωση αναφέρονται:
-πολλά βραβεία Maggie
-14.000 προπληρωμένη κυκλοφορία, με πάνω από 8.500 συνδρομητές.
-πάνω από 300.000 χτυπήματα το μήνα στο site.
-διακεκριμένη λίστα διαφημιζομένων.
-και το καλύτερο: δραστήριους υγιείς αρσενικούς αναγνώστες με μέσο εισόδημα πάνω από 91.000 dollars.

Ανεπιβεβαίωτες φήμες αναφέρουν ότι ενδιαφέρεται σοβαρά ελληνικός εκδοτικός κωλοσός της ευρύτερης περιοχής Αμαρουσίου.

Τα κλεμμένα: ''Άθλημα;'' του Jonny Blitz.

Η στήλη ''Τα κλεμμένα'' είναι μια στήλη που περιλαμβάνει αφιερώματα σε περιοδικά και ιστότοπους που έχουν κλέψει (χωρίς εισαγωγικά) και μεταπωλήσει πράγματα (κείμενα και φωτογραφίες συνήθως) που δεν τους ανήκουν. ΚΑΙ εμείς θα μπούμε σ' αυτή την πανάρχαια ελληνική λογική με το παρακάτω κειμενάκι (δηλαδή κειμενάρα) του Jonny Blitz, με την μόνη διαφορά ότι δεν θα το μεταπωλήσουμε. Αντίθετα θα το μεταφράσουμε και θα το μοιράσουμε στο λαό, ως άλλοι ''Ρομπέν των Βουνών''. Καλό, ε;

Βέβαια στο χαοτικό και ασαφές διαδίκτυο, όπου οι κανόνες ακόμα δημιουργούνται ή συνηθέστερα, απλά δε τηρούνται, είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα copy-paste. Αν έχεις βέβαια κανονικό περιοδικό σε χαρτί είναι λίγο πιο πολύπλοκο, έχει σκανάρισμα, μετάφραση κτλ. Η διαφορά πάντα είναι στην πρόθεση και στο σκοπό. Αν αυτό που κλέβεις το πουλάς... χμ, ο καθένας ας νομίσει αυτό που θέλει...

Όσο για το συγκεκριμένο κείμενο... Το είχαμε κρατήσει από το site της Grivel North America (GNA) του γνωστού Μάρκου (Mark Twight). Ανάμεσα στα προϊόντα, τις gallery κτλ, υπήρχαν και τα Headlines, με κείμενα, νέα από αποστολές, παρουσιάσεις προϊόντων κτλ. Εκεί γράφανε, εκτός από τον Μάρκο, κάτι τύποι, όπως οι: Steve House, Barry Blanchard, Jonny Blitz, Max Turgeon, Vince Anderson και άλλοι περίεργοι. Η GNA έκλεισε, οπότε (προσωρινά ελπίζουμε) χάθηκαν κι αυτά τα κείμενα. Το συγκεκριμένο μεταφράστηκε, κάπως ελεύθερα είναι αλήθεια, αλλά δίνεται και στην αρχική του μορφή (στα ξένα), ώστε να το διαβάστε αυτούσιο. Το κολάζ φωτογραφιών είναι επίσης κλεμμένο από το πρωτότυπο κείμενο, ...τσ...σιγά μην κάναμε μισές δουλειές!

ΑΘΛΗΜΑ;

Άθλημα ή Περιπέτεια; Του Johny Blitz
Τι συνέβη; Θυμάμαι το runout πάνω από ένα RP νούμερο 4 στη διαδρομή ‘’Slow Children’’ (μια κλασσική διαδρομή που έκανα στο Index το 1983) σαν να ήταν χτες. Οι σημερινές διαδρομές δεν μπορούν να δημιουργήσουν ανάλογες αναμνήσεις. Τώρα ξεκινάω στο αριστερό άκρο του πεδίου και δουλεύω τις διαδρομές προς τα δεξιά, ψάχνοντας για το πρήξιμο, γιατί δεν υπάρχει καμιά εγκεφαλική πρόκληση.

Δεν ήταν το πρήξιμο που με τράβηξε στην αναρρίχηση. Ξεκίνησα το σκαρφάλωμα για να ξεφύγω από τις προπονήσεις και την βεβαιότητα των οργανωμένων σπορ. Η αναρρίχηση ήταν καλή φάση, γιατί ποτέ δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Βελτίωνα τις ικανότητες μου όσο καλύτερα μπορούσα και μετά πήγαινα στα βράχια, για να δω τι ακριβώς είχα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα εκτιμήσει σωστά την ικανότητά μου, τα υλικά μου ή τον καιρό, μέχρι να βρεθώ στην κορυφή. Μ’ αρέσουν τα βουνά για αυτό που απαιτούν από μένα, πολύ συχνά τον καλύτερο μου εαυτό.

Η αθλητική αναρρίχηση ξεπούλησε το ρίσκο και την εφευρετικότητα για μεγαλύτερη γυμναστική δυσκολία και για ένα καλό πρήξιμο. Με πήγε πίσω εκεί όπου άρχισα: με κάθε προπόνηση πλησίαζα κοντύτερα σε ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα. Ξέροντας όλες τις κινήσεις σε μια διαδρομή, ήταν απλούστερο να τις τελειοποιήσεις και να κερδίσεις την απαιτούμενη δύναμη. Ήθελε απλά επανάληψη, η οποία εξαφάνιζε την αβεβαιότητα. Και χωρίς αυτή την αβεβαιότητα, βλέπω μικρή διαφορά στο σπρίντ 100μ και σε ένα VIII+ σε ένα οποιοδήποτε σπορ πεδίο. Τα βύσματα ομογενοποίησαν διαφορετικές μορφές αναρριχητικής εμπειρίας, σε μία και μοναδική μορφή αναρριχητικής εμπειρίας.

Αντί για αθλητική αναρρίχηση πηγαίνω για boulder. Είναι αγνό και πρακτικά αδύνατο να κλέψεις. Δεν υπάρχουν βύσματα για να αλλοιώσουν την εμπειρία. Εντάξει, μερικές φορές παίρνω ένα χοντρότερο στρώμα, αλλά πάλι πρέπει να πέσω. Για μένα το έντονα εγκεφαλικό highball αντικατέστησε το runout, το οποίο καταστράφηκε απ’ το τρυπάνι 10 χρόνια πριν. Το boulder είναι απλό. Τα επικίνδυνα προβλήματα είναι γεμάτα ενέργεια, για να μου δώσουν αναμνήσεις που διαρκούν, ή εφιάλτες.

Η παγοαναρρίχηση είναι παρόμοια αγνή. Προσεγγίζω στην βάση του παγοκαταρράκτη. Είναι σε συνθήκες ή δεν είναι σε συνθήκες. Είμαι ή δεν είμαι έτοιμος. Διαλέγω αν μπορώ να αναμετρηθώ με την πτύχωση που παρουσιάζεται στη φύση, ή όχι. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το κλέψω. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η παγοαναρρίχηση με βοήθησε να ανακαλέσω κάτι που νόμιζα ότι είχε χαθεί. Όταν άρχισα την αναρρίχηση, το σχοινί συμβόλιζε την εμπιστοσύνη. Η αθλητική αναρρίχηση μετέτρεψε το σχοινί σε 60 μέτρα ασαφούς κοινωνικού συμβολαίου. Οι διαδρομές πάγου και οι αλπικές διαδρομές μου θυμίζουν γιατί το σχοινί είναι ένα ιερό αναρριχητικό εικόνισμα, καθορίζει τον άθραυστο δεσμό μεταξύ των σχοινοσυντρόφων. Μ’ αρέσει αυτό το πράγμα, γι’ αυτό και δεν μπορώ να κολλήσω με κάποιον, που δεν γνωρίζω, σε ένα σπορ πεδίο. Δεν θεωρώ την αναρρίχηση άθλημα.

Για μένα η αναρρίχηση είναι περιπέτεια και μερικές φορές πνευματική περιπέτεια. Οι αρχές μου και ο σεβασμός μου προς τα βουνά με εμποδίζουν να ευχαριστηθώ την ‘’αριθμητική επιτυχία’’ που χαρακτηρίζει την αναρρίχηση σαν άθλημα. Μπορεί να μην γράψω ιστορία ή να μην γίνω διάσημος, αλλά παίρνω αυτό που ζητάω από την αναρρίχηση.

Εσείς;
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Και το πρωτότυπο:

SPORT?

Sport or Adventure? BY JONNY BLITZ
What happened? I remember the runout above the #4 RP placement on "Slow Children" (an Index classic I did in 1983) like it was yesterday. Today's routes can't make that kind of memory. Now I start at the left edge of the crag and work my way right looking for a pump because there's no mental challenge to be had.

It was not the pump that attracted me to climbing. I began climbing to escape from the rehearsal and certainty of organized sport. Climbing was cool because I never knew what I'd have to do. I trained my skills as best I could then went to the crag to see exactly what I had. I wasn't sure I'd correctly estimated my ability or the rack or the weather until I was on top. I love the mountains because of what they demand of me, often my best.

Sport climbing traded away risk and resourcefulness for greater gymnastic difficulty and a good pump. It took me back to where I started: with each rehearsal I inched closer to a predictable outcome. Knowing all the moves on a route made it simpler to perfect them and to gain the strength required. It took repetition, which eliminated uncertainty. And without that I see little difference between the hundred-yard dash and any 12a at any sport crag anywhere. The bolt homogenized many types of climbing experience into one type of climbing experience.

Instead of sport climbing I go bouldering. It's pure, and basically impossible to cheat. Bolts can't be used to manipulate the experience. Sure, I sometimes take a thicker crash pad but I still have to take the fall. For me, the cerebrally intense highball problem replaced the runout, which the drill destroyed a decade ago. Bouldering is simple. The dangerous problems are bracing enough to give me lasting memories, or nightmares.

Ice climbing is similarly pure. I hike to the base of a waterfall. It is in or out of condition. I am in or out of condition. I choose whether I can deal with the riddle that nature presents or not. There's no way to frig it. On a deeper level, ice climbing helped me recover something I thought was gone forever. When I began climbing the rope symbolized trust. Sport climbing turned the rope into 60 meters of vague social contract. Ice and alpine routes reminded me why the rope is a sacred climbing icon; it signifies the unbreakable bond between partners. I like it that way, which is why I can't hook up with someone I don't know at the crag. I don't treat climbing as a sport.

For me, climbing is adventure, and sometimes spiritual. My ethics and my respect for the mountains prevent me from enjoying the "numerical success" that characterizes climbing as a sport. I might not make history or become famous but I am getting what I want from climbing.

Are you?

Διαδρομάρες:''Χοντρό Τέλος''

Φωτό:Το τελευταίο πιάσιμο στο ''Χοντρό Τέλος''

Ξεκινάει ακόμα μια στήλη του ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ. Οι ''Διαδρομάρες'', δηλαδή κλασσικές διαδρομές με πολλές (ή λιγότερες) επαναλήψεις, που είναι γνωστές ανάμεσα στους ορειβάτες για την αισθητική τους. Η αισθητική βέβαια είναι μια λέξη η οποία είναι αρκετά υποκειμενική. Παρόλα αυτά, υπάρχουν διαδρομές που θες να ξαναπάς να τις σκαρφαλώσεις. Αυτό το κάνεις για ένα απλό λόγο: είναι ωραίες! Αντίθετα με άλλες, που μια φορά είναι αρκετή. Η στήλη ξεκινάει με το ''Χοντρό Τέλος'' (Dickes Ende), μια από τις ομορφότερες στα Μετέωρα και μαζί με την ''Πλάκα της Ντούπιανης'' (Sudostwand), οι ομορφότερες της λαοφιλούς Ντούπιανης.

Όνομα διαδρομής: ''Χοντρό Τέλος'', ''Dickes Ende''
Ανοίξαντες: Hans Weninger και H. L. Stutte
Ημερομηνία: 10/04/1981
Σχοινιές: 5
Δυσκολία: VII- (ή VI A0)
Ανάπτυγμα: 145 μέτρα
Οδηγός: Meteora, Stutte + Hasse, 1986, σελ. 186, αισθητική 2 στα 3 (μόνο?)

Περιγραφή της διαδρομής + σχεδιάγραμμα.

Πιστό αντίγραφο του σχεδιαγράμματος της διαδρομής από τον οδηγό των Stutte-Hasse.

1η σχοινιά: Η διαδρομή ξεκινάει λίγο δεξιά από την κατακόρυφο που περνάει από τις χαρακτηριστικές τρύπες, αριστερά από την κόψη. Η πρώτη ασφάλεια είναι λίγο ψηλά (χμ, γκουχ-γκουχ... ε... φιλαράκο θες μήπως...ε... να πας την πρώτη σχοινιά;), πλακέτα κάτω από τις τρύπες (IV), η δευτερη (κρίκος, V+) και η τρίτη στις τρύπες. 45 μ, 3 ασφάλειες. Ρελέ σε τρύπα-πατάρι.
2η σχοινιά: Τραβέρσα αριστερά για το λούκι (V+) πάνω και πάλι λίγο αριστερά (VI-) και στο σκαλισμένο ζωνάρι των μοναχών (I, ρε τι κάνει ο άνθρωπος, αν πιστεύει!) αριστερά ως το ρελέ, δίπλα στην σπηλιά. 25 μ, 3 ασφάλειες.

Φωτό: Η δεύτερη σχοινιά και το ''μονοπάτι'' των μοναχών.

3η σχοινιά: Πάνω, για το λούκι (V) που είναι λίγο αριστερά (III) και οδηγει στο ρελέ (V-). Το κανονικό ρελέ είναι η τεράστια σκουριασμένη πλακέτα (μπρρρρ...) σε μεγάλη κροκάλα. Δυο μέτρα πιο πάνω βρίσκεται ρελέ από νέα διαδρομή που ίσως μπορεί να ενωθεί με το κανονικό. 35 μ, 2 ασφάλειες, ο οδηγός δίνει 1, αλλά υπάρχει άλλη μία πριν το ρελέ αριστερά. Επίσης παίρνει καρύδια/μεσαία φρεντς/Hexentrics.
4η σχοινιά: Ωραίο δίεδρο με συκιά V+. Καρύδια/φρέντς. 20 μ, καμία μόνιμη ασφάλεια. Το ρελέ είναι δεξιά, όχι σε τόσο προφανές σημείο.
5η σχοινιά: Πλαγιαστό δίεδρο με σχισμή VI-. Ωραίο σκαρφάλωμα στη σχισμή και μικρά πατήματα αριστερά. Στο τελείωμα πέρασμα που δίνεται VII-, λίγο υπερβαθμολογημένο. Πιθανή χρήση καρυδιών/φρεντς κάπου στη μέση. 20 μ, 4 ασφάλειες λέει ο οδηγός, αλλά έχει 5.

Φωτό: Η 5η και τελευταία σχοινιά της διαδρομής με τα γνωστά αγκαθάκια της...

Χρήσιμα υλικά: Μερικά μεσαία/μεγάλα καρύδια, μεσαία Hexentrics ή μεσαία φρέντες (π.χ. Camalot 0,75, 1, 2), σετάκια και τα προσωπικά.
Επιστροφή: Απ' το κλασσικό (Νότιο) ραπέλ της Ντούπιανης ή από την Βόρεια πλευρά (Όστρια/Ισιδώρα, κτλ)

Wallpepper Νοεμβρίου.

Το Wallpepper είναι μια νέα στήλη, όπου θα μπαίνουν spicy φωτογραφίες σε ανάλυση 1200x800 px, για χρήση wallpaper στο pc σας.

Τι βρήκε η θεία Λένα στο παζάρι; Το τσαντάκι του Σπορ Μπίλλυ.

Με αυτό το άρθρο αγαπητοί αναγνώστες του ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ θέλουμε να εγκαινιάσουμε μια μόνιμη στήλη στο ε-περιοδικό που ανατρέπει τα δεδομένα στον ελληνικό ορειβατικό ηλεκτρονικό τύπο.
Σε αυτή τη στήλη συνεργαζόμαστε αποκλειστικά με τη θεια Λένα. Ποια είναι όμως αυτή η μυστηριώδης προσωπικότητα; Πρόκειται λοιπόν-χωρίς να αποκαλύψουμε περισσότερες λεπτομέρειες μια και η ίδια έτσι το θέλησε- για μια συνταξιούχο αλπινίστρια, που έχει πραγματοποιήσει μεγάλες αναβάσεις και έχει κατακτήσει πάμπολλες κορφές. Η θεία-Λένα απεχθάνεται τις μεγάλες εταιρίες ορειβατικού εξοπλισμού (Τhe Νorth Fake, Solomon, Mountain Software, Wild County etc)- άλλωστε έδρασε σε μια εποχή που ο εξοπλισμός ήταν αυτοσχέδιος και κατά βάση χειροποίητος. Πλέον λοιπόν γυρίζει τις αγορές του κόσμου και ψάχνει για εσάς τα καλύτερα προϊόντα στις καλύτερες τιμές. Τα ανήψια της τεστάρουν τα προϊόντα στις δυσκολότερες συνθήκες και στις απαιτητικότερες καταστάσεις στα κατσάβραχα του κόσμου. Έτσι σας παρουσιάζουν κάθε φορά φτηνές και πρακτικές λύσεις για τις εξορμήσεις σας. Για τις δικές σας συνταγές, για απορίες ή για προτάσεις επικοινωνήστε με τη θεία Λένα στο peftontas.blogspot @t gmail dot com με την ένδειξη ''υπ' όψιν θείας-Λένας''.

Τα ανήψια της Θείας Λένας.

Αν το Σεπτέμβρη σου κάτσει μια μονοήμερη αναρριχητική διαδρομή εκτός έδρας και το μόνο σακίδιο που έχεις μαζί σου είναι ένα άνω των 50λίτρων και 2 κιλών τι κάνεις; Επισκέπτεσαι την τοπική αλυσίδα σούπερ-μάρκετ που σίγουρα έχει καταπληκτικές προσφορές αυτή την εποχή σε σακιδιάκια μιας και τα παιδάκια ξεκινάνε το σχολείο και πρέπει να προμηθευτούν ένα κάρο μολυβάκια, τετραδιάκια, χάρακες, μαρκαδόρους, σβήστρες, ξύστρες……..αλλά ας επικεντρωθούμε στα σακιδιάκια. Να λοιπόν τη ανακαλύψαμε σε γνωστή πατρινή αλυσίδα σούπερ-μάρκετ:

Το τσαντάκι του Σπορ Μπίλλυ!!!

Βάρος: 700 gr περίπου
Χωρητικότητα: 15 lt περίπου
Τιμή: 1.95 ευρώ ακριβώς!!!
Περιγραφή: 2 εξωτερικές τσέπες, 2 πλαϊνές τσέπες με δίχτυ, ρυθμιζόμενοι ιμάντες, daisy chain
Χρώμα: γκρι-μπλέ-κόκκινο

Το τσαντάκι μπορεί να χωρέσει όλα τα απαραίτητα για μια μονοήμερη αναρριχητική εξόρμηση. Tο τεστάραμε στην κόψη των Βασιλικών στη Βαράσοβα (παραλλαγή ο βαρκάρης άργησε μια μέρα!).

Χώρεσε τα πάντα και ακόμα περισσότερα: νερό, σοκολατίτσες, καρύδια, φίλους (έτσι δε μεταφράζονται τα friends;), κωλόχαρτο, κινητό, παπούτσια, ταμπόν (θα πούμε σε επόμενο άρθρο γιατί είναι απαραίτητα ανεξαρτήτως φύλου), φωτογραφική μηχανή. Η μεγάλη χωρητικότητα σε συνδιασμό με το πρωτοποριακό ντιζάιν θα λέγαμε ότι είναι τα θετικά αυτού του σακιδίου.

Ήταν ανεκτό, αν και με λίγο βάρος ακόμα θα ήταν ανυπόφορο. Μεγάλο μειονέκτημα είναι ο ανεπαρκής εξαερισμός. Παρ’ όλα αυτά, λόγω της ασυναγώνιστης τιμής του το προτείνουμε ανεπιφύλακτα- άλλωστε είναι μια πολύ καλή επένδυση για το μέλλον. Ποιο παιδάκι δε θα ήθελε ένα τέτοιο σακιδιάκι για να βάζει παγουρίνο και αυτοκινητάκι και να πηγαίνει στο σχολείο;

Clucking, the new sport!

Το νέο sport: Clucking = Climbing + Fucking
Δείτε το σχετικό video (προσοχή ΧΧΧ):

Πηγή: www.struttergear.com

Περιοχή Αριδαίας, Πίνοβο κτλ...

Όπως πληροφορηθήκαμε από τον Έκτορα Γυμνόπουλο μέσω e-mail, η Ορειβατική Λέσχη Αριδαίας έχει δημιουργήσει το παρακάτω blog με πληροφορίες για την περιοχή:
http://olarideas.blogspot.com/
Πιο συγκεκριμένα για βουνίσιες διαδρομές στο Πίνοβο:
http://olarideas.blogspot.com/search/label/Trad...bla-bla... ,
όπου κάποιος μπορεί βρει πολλές ενδιαφέρουσες διαδρομές, κυρίως του Καστανίδη και σχοινοσυντρόφων του.

Επίσης πληροφορίες για τα sport πεδία της περιοχής και άλλα πολλά...

Ελληνικό καταφύγιο στην Ελβετία!!!

Από τον Δημήτρη Δασκαλάκη πήραμε το παρακάτω e-mail, το οποίο δημοσιεύτηκε και στο forum του http://www.routes.gr/Community/ (copy-paste έκανε ο τεμπέλης, αλλά και εμείς, χαχα). Βέβαια εμείς κάναμε κάτι ακόμα, εντοπίσαμε τη φωτό και τη βάλαμε στο blog, ώστε να ξέρετε τι να περιμένετε, αγαπητοί μελλοντικοί ''πελάτες'' του Μήτσου. Το καταφύγιο λειτουργεί στον πρώτο όροφο. Ιδού το mail-πρό(σ)κληση:

"ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!!!!

Η παρακάτω πρόσκληση δεν απευθύνεται μόνο στους φίλους και χρήστες του Routes. Είναι μία πρόσκληση την οποία σας ζητάμε να την μεταφέρετε στους μαθητές των σχολών σας, στους εκπαιδευτές σας, στους φίλους σας και στους σχοινοσυντρόφους σας.!!!

Μόλις μια ώρα από το Σαμονί με το τρενάκι ή με το αυτοκίνητο και μόλις 1.30 από το αεροδρόμιο της Γενεύης και 3 απ' του Μιλάνου βρίσκεται το καινούργιο μας σπίτι. Στα 1200μ το χωριό Les Marrecotes βρίσκεται σε μια ιδανική θέση μεταξύ των Άλπεων του Vallais και αυτών του Mont Blanc. Η γύρω περιοχή δε, είναι γεμάτη από μικρούς και μεσαίους παγοκαταράκτες, Σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο όποιον θέλει να έρθει να κάνει ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ στην γύρω περιοχή κυρίως νέους ορειβάτες από όποια μεριά της Ελλάδας και από όποιον σύλλογο και αν προέρχονται. Θέλουμε να βοηθήσουμε κάνοντας την προσπάθεια πιο οικονομική, πιο γρήγορη και πιο εύκολη.Το λιγότερο λοιπόν που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε φιλοξενία όμως το σκεφτήκαμε καλά και το προχωρήσαμε.......

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ: Κοιμίζουμε(κρεβάτια-κουζίνα- μπάνιο) 4 άτομα, μετακινούμε (από και προς αεροδρόμια, τελικούς σταθμούς πριν το βουνό, χιονοδρομικά*) 4 άτομα ή δανείζουμε όχημα(Ζερματτ-Αόστα-Σαμονί- Γενεύη), αναλαμβάνουμε να κανονίσουμε σε περίπτωση μεγάλης παρέας με ενοικιαζόμενα δωμάτια, κανονίζουμε κρατήσεις(λιφτ κτλ) ενοικιάσεις(σκι κτλ) σε όλη την γύρω περιοχή. Δανείζουμε εξοπλισμό που δεν μπορούσατε να μεταφέρετε ή ξεχάσατε ή δεν έχετε. Συλλέγουμε πληροφορίες για διαδρομές, βουνά τα οποία θα προσπαθήσετε. Σας ενημερώνουμε για τις κρατούσες συνθήκες στα βουνά. Σας κάνουμε παρέα σε κάθε σας στόχο αρκεί να μας θέλετε και να σας γουστάρουμε. Σας παρέχουμε ιατρική βοήθεια ( όχι κάλυψη) σε περίπτωση που αρρωστήσετε. Σας κάνουμε μαθήματα σκι τις ημέρες ξεκούρασης*. Σας βοηθάμε όσο μπορούμε και σε όλες τις έξτρα μετακινήσεις σας.Κάνουμε ότι μπορούμε για να σας διευκολύνουμε(όχι τρελά πάρτι και γκόμενες/ους). Σας δανείζουμε και κάνα φράγκο άμα ξεμείνατε. Έχουμε το νου μας αν ξεμείνετε πάνω στο βουνό.

*ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Η πρόσκληση μας αφορά μόνο όσους έρχονται για ορειβασία. ΟΧΙ σκι- ΟΧΙ τουρισμό-Όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές.(εξαιρούνται αλλά δεν προηγούνται οι φίλοι.-

ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ: ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ. Δεν σας μαγειρεύουμε, πλένουμε, κτλ. Δεν σας υποσχόμαστε ότι θα γίνουμε κολλητοί.Δεν κανονίζουμε τίποτα σε σχέση με οδηγούς (GM) (δηλ. πάρτε τα α...... σας και ελάτε).

ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ: Πληρώνετε τις βενζίνες μας/σας για τις δικές σας μετακινήσεις. Καλύπτεται οποιαδήποτε ζημιά(σπίτι, αμάξι, εξοπλισμό). Καλύπτεται τις διατροφικές ανάγκες του σπιτιού κατά την παραμονή σας(εμείς τρώμε λίγο.)Χρεώνεστε/κάνετε τις επικοινωνίες με εμάς. Εν ολίγοις τα απαραίτητα για να μην μπαίνουμε μέσα.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ: Σεβασμός στο χώρο και στο χρόνο μας. Έγκαιρες και ακριβείς (15μέρες πριν) συνεννοήσεις. Εύλογες απαιτήσεις. Αγάπη για το βουνό. Ύπαρξη τουλάχιστον ενός πιολέ στον εξοπλισμό του καθενός.(εξαίρεση αποτελούν οι φίλοι μπουλντεράδες μιας και στη περιοχή βρίσκεται το Le Balmaz, ένα διάσημο μπούλντερ πεδίο και πολλά άλλα). Απαγορεύεται το κάπνισμα και η χαρτοπαιξία.Κάνετε τουλάχιστον μία προσπάθεια στο βουνό.

ΚΟΣΤΟΣ: χμμμμμ..... Λοιπόν σε χρήματα τίποτα πέρα από τις προαναφερθείσες υποχρεώσεις. Η άφιξη σας όμως μετά της συνοδείας καλουδιών της ελληνίδας παραδοσιακής μαμάς (ή του μελισσοκόμου-ελαιοτρίβη κτλ.) θα τύχει ιδιαίτερης εκτίμησης.

ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ...
SPREAD THE WORD!!!!

Μαρίζα και Δημήτρης.

info: daskalakism12@yahoo.com "

Σκαρφαλώνοντας στα μούτρα του Δία!

Μ' αρέσει να διαβάζω αστεία πράγματα και να τα μοιράζομαι με τους φίλους μου. Οπότε όταν βρίσκω το περιοδικό της Ε.Ο.Δ., δεν το αφήνω ποτέ. Πάντα έχει μέσα στις ηρωικές διασώσεις και τα φοβερά συνέδρια με ελικόπτερα, ράμπο κι άλλα όμορφα, κάτι χαλαρό που θα κάνει το χειλάκι μου να σπάσει και να αλαφρώσει λίγο το κλίμα. Στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2008 λοιπόν, στη σελίδα 24, νάτο, ...το Στεφάνι. Όχι ρε φίλε! Η φωτογραφία που έπαιζε στου Χαρδαβδέλλα.

Αν θέλετε, κάνετε χικ στην εικόνα για να την δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση, αλλά και να διαβάσετε το επεξηγηματικό κείμενο.

Ως εδώ τα πράγματα θα πήγαιναν καλά, αλλά δυστυχώς πάντα υπάρχουν και οι αλήτες που βάζουν τρικλοποδιά στην Ιστορία (Ιστορία: γνωστή σπασίκλα της τάξης), με αποτέλεσμα αυτή να σκοντάψει, να σπάσει κάνα χέρι και να αλλάξει το ρου της (πάει νοσοκομείο, αντί για καφέ που πήγαινε). Σε πρώτη φάση αυτοί οι αλήτες ήταν ο Μποτέλης κι ο Ζάρρας, που μην έχοντας τον Θεό τους, αλλά έχοντας καλέμι, σφυρί, αρχίδια και χρόνο, είπαν να ανέβουν και να δουν τα μούτρα του Δία από κοντά. Ο μικρός Μποτέλης είχε δουλέψει κι άλλη φορά σε σκαλωσιά με αγιογραφίες, στον Άγιο Ιλαρίωνα, στη Χαριλάου πίσω απ' το γήπεδο, αλλά τα είχε παρατήσει μετά από μια βδομάδα, λόγω μιας σπάνιας αλλεργίας στο λιβάνι, που του προκαλούσε ταυτόχρονα λόξιγκα και τριχόπτωση.

Τα πράγματα εδώ όμως, ήταν πολύ διαφορετικά για τους δύο ατρόμητους, αλλά χωρίς ίχνος σεβασμού, νέους. Σε μια ένδειξη καλού στυλ και μαζοχισμού, ξεκίνησαν από κάτω, χρησιμοποιώντας χέρια και πόδια, σχοινιά, καλέμια και βύσματα εκτόνωσης,αλλά και εκείνα τα τοστάκια της μαμάς Μποτέλη με το ανθότυρο. Θα μπορούσαν να είχαν πάει από πάνω, αλλά κάποιοι κύριοι με τσιγκελωτά μουστάκια και σκληρό βλέμμα, θα τους κρεμούσαν από τα δοκάρια της στέγης του ''Αποστολίδη''. Τους πήρε μερικά Σαββατοκύριακα, αλλά πλέον, ήταν κοντά. Μπορούσαν να πιάσουν τα λιγδιασμένα γένια του Δία πια. Οδηγούσε ο Ζάρρας τη σχοινιά..., κοντοστάθηκε, κοίταξε τα πόδια του, αλλά το βλέμμα του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει απ' το κενό των 140 κάθετων μέτρων, που τον χώριζε απ' τη Σάρα και τη Μάρα, δύο φίλες του απ' τη δουλειά που είχαν έρθει για συμπαράσταση και χάζευαν από κάτω την εξέλιξη της προσπάθειας. Πέρασε έναν ιμάντα (μτφ για τους Αθη-νέους: λα νιέρα) σε μια επίφοβη τζίβα απ' τα γένια του Δία, ασφαλίστηκε, έβγαλε το καλέμι και βάρεσε ένα βύσμα. Πήρε κουράγιο. Η κορυφή ήταν κοντά, γένια, κάτω χείλος, πάνω χείλος, μια ζόρικη κίνηση στη στέγη της μύτης, που ευτυχώς έπαιρνε καλή ασφάλεια στο δεξί ρουθούνι, μάτια, κούτελο και τέλος. Η εξέλιξη ήταν όπως την περίμεναν, όλα πήγαν καλά και οι δύο ήρωές μας βγήκαν κουρασμένοι μεν, αλλά ικανοποιημένοι με την προσπάθειά τους στην κορυφογραμμή. Σφίξανε τα χέρια και άρχισαν να μαζεύουν τα υλικά.

Ο Μποτέλης και ο Ζάρρας σε μια μίξη δήθεν κομπλαρίσματος (που οφειλόταν στα κανάλια που τους περίμεναν με μικρόφωνα και κάμερες στο λούκι Στεφανιού και Ζωνάρια γωνία) και μιας σπάνιας μορφής έλλειψης φαντασίας, που παρατηρείται στο συγκεκριμένο υψόμετρο λόγω αντιβαρυτικών πεδίων και γυμνών κοριτσιών που χορεύουν τσάμικο, ανακοίνωσαν πως ονομάζουν τη διαδρομή ''Μποτέλη-Ζάρρα''. Κατηγορήθηκαν δε για αυτό, από την ICRONAP (International Climbing Routes' Naming Police), αλλά απαλλάχθηκαν στο δικαστήριο λόγω αμφιβολιών και προτέρου εντίμου βίου. Παρόλα αυτά υποχρεώθηκαν να περνάν από το Ρετζίκι κάθε 1η και 15 και να λένε στο Σωτήρη πρωτότυπα ποιητικά ονόματα για διαδρομές, όπως: ''Η δεξιοτίμονη χελώνα με τον διπλό εκκεντροφόρο'', ''Το ουρλιαχτό διαφόρων ζώων'' και ''Μακρινό πιάσιμο για κάτω του 1.73.'', κτλ. Εννοείται πως απαγορεύονται ονόματα από πρώην γκόμενες και τα ρέστα.

Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε το 1993 μ.Χ., και κανονικά θα έπρεπε να είχε αποσιωπηθεί, παρόλα αυτά οι, μάγκες πια, Μποτέλης και Ζάρρας δημοσίευσαν την διαδρομή τους και ο κόσμος τρέχει να την κάνει κάθε καλοκαίρι. Δύο βλαμμένοι μάλιστα, πριν καναδυό χρόνια, πήγαν και την ανέβηκαν μες στο καταχείμωνο, έχοντας προσαρμοσμένα στα πόδια τους καρφιά και βαστώντας στα χέρια τους μυτερές αξίνες. Κατακαημένε Δία, τι σού 'μελε να πάθεις! Κανείς δεν ξέρει αν είναι κάποια μαγική έλξη ή το ότι θέλει μόνο 15 σετάκια (όχι καρύδια-friends).

Η προσωπογραφία/διαδρομή και η διάσημη φύση της..! Τι άλλο να πει κανείς; Έχει αποκωδικοποιηθεί ακόμη και ο τελευταίος γρίφος της. Μόνο μια είναι η αναπάντητη ερώτηση, αυτή που αφορά τα δερματικά προβλήματα του Δία. Συγκεκριμένα παρουσιάζεται μια τακτική απολέπιση, σε όλο το μήκος της διαδρομής, αλλά κυρίως στα πόδια και στο δεξί αρχίδι, από φλούδες-λέπια διαστάσεων 2-22 (τυχαίο;) εκατοστών. Ακόμα και ο Todd Skin-ner, διάσημος Αμερικάνος αναρριχητής στο ΜΙΤ και καθηγητής δερματολογίας στο Yosemite, που μελέτησε την περίπτωση σολάροντας την διαδρομή σε 22' 22'' (τυχαίο;), σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε: ''I prefer granite, fuck Stefani''.

Αυτό που μένει τελικά, είναι η παρακάτω θήκη για την νέα γενιά του sport-climbing. Μια sport διαδρομή multi-pitch σε high-altitude ρε man, πρέπει να την κάνουμε tick, κι ας μη μετράει στο 8a.nu. Γνωστό και εδώ στα βόρεια: ''Αφού σε λλλλέω ρε ψηλλλέ, η Μπο-Ζα είναι must, πάμε να τη στείλλλουμε on-sight.''

Στην παραπάνω εικόνα, νεαρός αναρριχητής της Ορειβατικής Λέσχης Θεσσαλονίκης προσπαθεί να σπάσει σπυράκι πάνω από το αριστερό μάτι του Διός. Η φωτό τραβήχτηκε από το μόνιμα τοποθετημένο φωτο-μηχάνημα που είναι βιδωμένο στο 5ο ρελέ. Χρέωση 4 Ευρώ, για την ευρυγώνια, 6 Ευρώ για τηλεφακό 4Χ. Κάντε φλιπ στην εικόνα, για μεγαλύτερη ανάλυση.

Θόδωρος Χριστόπουλος
Ιστορικός της μαλακίας, μελετητής UFO, αλλά βασικά φιλότιμο παιδί.

Κλείνει το Alpinist.

Κλείνει το γνωστό περιοδικό Alpinist, με κύρια αιτία όπως ισχυρίζεται την οικονομική κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περισσότερες πληροφορίες στο site του περιοδικού: www.alpinist.com
Το αστείο είναι ότι λίγο καιρό πριν είχαν, καεί οι αποθήκες του περιοδικού με όλα τα παλιά τεύχη και το περιοδικό είχε φτάσει στο όριο να κλείσει, αλλά παρόλα αυτά την γλύτωσε σε πρώτη φάση. Όχι όμως τελικά... Ειρωνικό φαίνεται και το άρθρο στο site του περιοδικού που αναφέρεται στο μέλλον του Alpinist μετά την πρόσφατη μετακόμιση.