Μύθος και πραγματικότητα.

3 χρόνια χωρίς το Βασίλη και οι Χρήστος Τσούτσιας  και Νίκος Καλατζάκης άνοιξαν πριν λίγες μέρες μια διαδρομή στο Γκίγκιλο. Ο Χρήστος μας έστειλε το παρακάτω κείμενο και τις φωτογραφίες...

Μύθος και πραγματικότητα.

Αύγουστος 2006.

Σαν σήμερα θυμάμαι εκέινη τη μέρα... καθόμουν μαζί του στο Ξυλόσκαλο ύστερα από μια υπέροχη αναρρίχηση στους πύργους, πίναμε ρακές και συζητούσαμε για αυτή τη "μυθική" ορθοπλαγιά που υψονόταν απέναντι μας. Πολλά είχα ακούσει για αυτήν από τη γνωστή άγνωστη συμμορία των κρητικών. Τι να πρωτοθυμηθώ, για τις θρυλικές αναβάσεις του Σίφη και τα επικά του σόλο, τους γυπαετούς που φώλιαζαν εκεί πάνω, τα αγρίμια που έκοβαν βόλτες στα πιό απόκριμνα μονοπάτια, το φαράγγι της Σαμαριάς, το Δία που σύχναζε εκεί με την παράνομη ερωμένη του.. Ήταν όντως έτσι ακριβώς όπως μου την είχαν περιγράψει, επιβλητική. Σε καλούσε να χαράξεις το δικό σου δρόμο πάνω της, να τη νιώσεις.

Η ώρα περνούσε, τα ποτήρια άδειαζαν, οι γυπαετοί πετούσαν αθόρυβα απο πάνω μας και η ορθοπλαγιά σιγά σιγά φορούσε τα βραδινά της φορέματα. Τι γαμάτη μέρα. Πολύ γούσταρα που αυτός ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο δέθηκα για πρώτη φορά εκεί πάνω.

Ιούλιος 2007.

Ποιός να το φανταζόταν οτι σχεδόν ένα χρόνο μετά θα γύριζα σελίδα στη ζωή μου και θα ζούσα και εγώ σε αυτό το μέρος που είχα έρθει τότε για πρώτη φορά σα τουρίστας.

Ποιός να το φανταζόταν ότι εκέινος, που με πήγε πρώτη φορά σε τούτο το μυθικό μέρος θα γύριζε κι αυτός σελίδα στη ζωη του, θα χανόταν για πάντα, στα μακριά απο δω βούνά του Πακιστάν... Σκατά.

Ιούλιος 2010.

Δένομαι και ξεκινάω την πρώτη σχοινιά. Με το καλημέρα τα πρώτα σαθρά κάνουν την εμφάνιση τους και στη συνέχεια κάποια αρνητικά κομμάτια μας δείχνουν οτι η ορθοπλαγιά δεν αστειέυεται. Το σκαρφάλωμα απαιτητικό, σοβαρό και σε σημεία αρκετά επικίνδυνο. Προς το τέλος της ημέρας ήρθε και το crux της διαδρομής, ένα φανταστικό δίεδρο ακριβώς στο κέντρο του μεγάλου τοίχου. Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις το αντίκρυσα ήταν πως έγινε και του ξέφυγε του Σίφη. Σχεδόν δύο ώρες μετά, μόλις αυτή η σχοινιά μαρτύριο τελείωνε ο ήλιος μας χαιρετούσε και μες το σκοτάδι 20 μέτρα ψηλότερα βρήκαμε ένα πατάρι που μας φιλοξένησε για τη βραδιά. Είχαν περάσει 22 ώρες από τότε που ξεκινήσαμε και να μαστε την επομένη το πρωί πάνω στη κορφή έχοντας μόλις ολοκληρώσει μια νέα διαδρομή, ανοιγμένη όπως ακριβώς αρμόζει σε αυτή τη μυθική ορθοπλαγιά. Το όνομα αυτής "Billy's smile".. Το όνομα αυτού του φίλου που δεν είναι πια εδώ Βασίλης Ναξάκης.

Είμαι σίγουρος πως την ώρα που βγαίναμε κορυφή θα μας χάζευε από κάπου, θα χαμογελούσε και θα έλεγε με εκείνο το χαρακτηριστικό στυλάκι του "μπράααβο μπράβο, κουφάλες.."

Τρία ολόκληρα χρόνια πέρασαν απο τότε που έφυγε. Δεν πέρασε μέρα δίχως να τον φέρω στο μυαλό μου, δίχως να τον σκεφτώ. Θα τον ευγνωμονώ για πάντα για όλα αυτά τα οποία έκανε για μένα δίχως να το γνωρίζει. Το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τον τιμήσω ήταν να βάλω τα δυνατά μου και να ανοίξω μια διαδρομή αντάξια του ονόματος του στην ορθοπλαγιά που αυτός μου έδειξε για πρώτη φορά. Το χαμόγελο του είναι χαραγμένο τώρα πια πάνω στην ορθοπλαγιά, το ίδιο και αυτός στις καρδιές μας.

Όπως και τότε στο Ξυλόσκαλο έτσι και τώρα, το ποτήρι άδειασε, το κρασί έφτασε στο τέλος του, το ίδιο και αυτό το γράμμα. Αισθάνομαι εγκλοβισμένος εδώ, σε αντίθεση με αυτόν που ταξιδέυει στις κορυφές των ονείρων του...

Χρήστος Τσούτσιας

"Billy's smile"

550m VII+/A1 (+200m IV)

19-20/7/2010

Λευκά όρη, ορθοπλαγιά Γκιγκίλου 2.048m.

Σχοινοσυντροφιά: Καλατζάκης Νίκος, Τσούτσιας Χρήστος.

Σχόλια φωτογραφιών: 
-Φωτό 01: Στα αρνητικά της 2ης σχοινιάς (VII, A1)
-Φωτό 02: Στη 4η σχοινιά (VII-)
-Φωτό 03: Το δίεδρο της 6ης σχοινιάς (VII+, A1)
-Φωτό 04: Bivouac πάνω στη κόψη.
-Φωτό 05: Στη κόψη του μεγάλου λουκιού (V)
-Φωτό 06: Μέσα στη τρύπα-σεμινέ.
-Φωτό 06_2: Στις σεμινέ της 8ης σχοινιάς (VII-)
-Φωτό 07: Τελευταία σχοινιά.
-Φωτό 08: Τελευταία σχοινιά (VI-)
-Φωτό 09: Υπό το πέταγμα των αετών!
-Φωτό 10: Ευτυχισμένοι στη κορυφή.
-Φωτό 11: Η χάραξη της διαδρομής.