Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Οι καμινάδες του Μύτικα.

Κείμενο-Φωτό: Μιχάλης Στύλλας (www.olympus-climbing.gr)

Πάνε καμιά 35αριά χρόνια που οι πολύ-μπροστά-για-την-εποχή-τους Σάκης Σπανούδης, Τάκης Μπουντόλας, Πάρης Σκουτέλης και Δημήτρης Καστανιώτης επανέλαβαν μια καλοκαιρινή διαδρομή που οδηγεί στο Μύτικα από τη ΒΔ ορθοπλαγιά, το Μάρτη του 1976 (πηγή: Αναρριχητικός Οδηγός Ολύμπου του Ελευθεριάδη). Η επανάληψη αυτή μπορεί να θεωρηθεί και ως η πρώτη και τελευταία χειμερινή αναρρίχηση στο Μύτικα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Ευτυχώς, η πολυτέλεια εκτεταμένης παραμονής στο Οροπέδιο των Μουσών λόγω χειμερινής λειτουργίας του καταφυγίου μας έχει δώσει την ευκαιρία να επισκεπτόμαστε το βουνό συχνότερα και να δοκιμάζουμε την τύχη μας σε διάφορες ορθοπλαγιές.

Έτσι λοιπόν, στον απόηχο ενός πολυπληθούς τριημέρου στο Οροπέδιο των Μουσών με μέλη σχολών, σολίστες και άλλους ορειβάτες να γυροφέρνουν στην ευρύτερη περιοχή, το πρωινό της Δευτέρας 22 Μαρτίου ανηφορίσαμε προς το διάσελο της Στριβάδας από το ανατολικό λούκι μέχρι το διάσελο όπου κατεβαίνοντας 10 περίπου μέτρα προς τα Καζάνια, ο Αλέκος (Ασημακόπουλος) κοπάνησε μία λάμα και τοποθέτησε ένα μικρό καρυδάκι δημιουργώντας το R0 και τις προϋποθέσεις για μία όμορφη ημέρα σκαρφαλώματος.
Φωτό: Ανηφορίζοντας το ανατολικό λούκι της Στριβάδας.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ ανατολικού και δυτικού τμήματος της Στριβάδας αφού το ανήλιο τμήμα του βουνού ήταν σε αρνητικές θερμοκρασίες όλη την ημέρα.
Σε ανταπόδοση της φιλοξενίας που μου παρείχε ο Αλέκος την προηγούμενη εβδομάδα, κερνώντας την πρώτη σχοινιά του Ουράνιου Τόξου στο Γεροντόβραχο, του έδωσα τα υλικά και τις ευχές μου για ευχάριστο σκαρφάλωμα και με αργές και σταθερές κινήσεις πήρε την ανιούσα. Η πρώτη σχοινιά πολύ όμορφη με καλό χιόνι και μικρά βράχινα περάσματα μέχρι και τρίτου βαθμού, ήταν ότι έπρεπε για να μας ξυπνήσει.
Φώτο: Good Morning dear!
Το ενδιαφέρον ήταν ότι η σχοινιά ετούτη μας έβαλε μέσα στις καμινάδες όπου το σκηνικό αλλά και το σκαρφάλωμα άλλαξαν άρδην.

-10 μέτρα, 5 μέτρα...μετά ησυχία.
-Μπαμ μπαμ, μπαμ και μετά το κελάηδημα ενός καρφιού στο βράχο. Τα σκηνιά λίγο πάνω λίγο κάτω. -Ρελέ Mike.

Ξεκινάω με όμορφες κινήσεις σε σταθερό χιόνι και αποφεύγοντας τα σαθρά τμήματα φτάνω στο ρελέ. Κοιτάζω επάνω την καμινάδα που χαρακτηρίζεται από τμήματα 60-65 μοιρών που διακόπτονται από όρθια περάσματα. Αλλάζουμε υλικά και φεύγω χαζεύοντας τα κοράκια που πετάνε ανέμελα πάνω από το Μύτικα.

-Τα κοράκια και εμείς σε όλο το βουνό.

Ψιθυρίζω στον εαυτό μου ανεβαίνοντας το ομαλό τμήμα μέχρι το πρώτο πέρασμα. Μόλις η κλίση αυξήθηκε το σχετικά μαλακό χιόνι έδωσε τη θέση του σε τέλειο nevè και ακόμα πιο πολύ πάγο. Η χαρά του μικρού παιδιού μόλις πάρει το πρώτο play Mobil με μορφή πυροσβέστη. Λίγο καθάρισμα το χιόνι να και καλή σχισμή που παίρνει τα πάντα. Λίγο πιο πάνω και άλλη ασφάλεια με τα πιολέ να καρφώνονται οπουδήποτε. Η κλίση πάλι πέφτει και 15 μέτρα πιο πάνω να και το άλλο πέρασμα στο οποίο υπάρχει ένα αρχαίο σκουριασμένο ραπελόκαρφο μάλλον των πρωτοανοιξάντων Avanzo – Mussafia – Trevisini από το καλοκαίρι του 1938.

Οι κινήσεις και εδώ πολύ όμορφες με οριζόντιες σχισμούλες για τα κραμπόν, τέλειο πάγο για τα εργαλεία (aka tools) και πάλι πάνω οδεύοντας προς το R2. Η χαρά ακόμα πιο μεγάλη σαν η νονά να σνόμπαρε τη λαμπάδα και να μου πήρε ένα σιδηρόδρομο για το Πάσχα.

-Αλέκο ρελέ.
-Έλα
-Ρεελλλλεεεεεε! Γαμάτη, βάλε τα πιολέ έτσι, πάτα τα κραμπόν εκεί….

Όχι και ότι άκουσε τι του έλεγα, αλλά σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισε γοργά γοργά να σκαρφαλώνει, απολαμβάνοντας την σχοινιά.
Μόλις έφτασε στο ρελέ άρχισε το δίλημμα. Η καμινάδα συνέχιζε για άλλα 10 μέτρα με χιόνι και μετά τελείωνε χαρακτηριζόμενη από σαθρά αρνητικά μπλοκ. Η καλοκαιρινή διαδρομή συνεχίζει για αυτά τα 10 μέτρα και μετά βγαίνει δεξιά πάνω στο βράχο για να τερματίσει στο Μύτικα. Πιο λογικό μας φάνηκε να συνεχίσουμε αριστερά μέσα από ένα ανοιχτό μικτό δίεδρο στο πρώτα μέτρα του οποίου υπήρχε και άλλο παλιό καρφί. Αλλαγή τα υλικά και φύγαμε. Το ευχάριστο σκαρφάλωμα συνεχίστηκε για άλλα 45 μέτρα όπου βγήκαμε στο έτοιμο ρελέ της τελευταίας σχοινιάς του Περάσματος Νάτση.
Φωτό: Το ξεκίνημα της τρίτης σχοινιάς.
Η τελευταία σκηνιά ήταν κοινή με την έξοδο της διαδρομής Πέρασμα Νάτση, βγήκαν τα γάντια και με γυμνό χεράκι σκαρφαλώνοντας περάσματα τετάρτου βαθμού βρεθήκαμε στο ήλιο και στην κόψη που οδηγεί στο Μύτικα.
Φωτο: Ξεκινώντας τη τελευταία σχοινιά.
Μία πολύ όμορφη αλπική γραμμή χαρακτηριζόμενη από όλους τους τύπους σκαρφαλώματος, που οδηγεί στο Μύτικα και η οποία είναι πολύ πιθανό να είναι σε καλές συνθήκες για όλη τη σαιζόν.
Φωτό: Another fine day on the hill!

Διαδρομή: Avanzo–Mussafia–Trevisini με έξοδο Περάσματος Νάτση.
Βαθμολογία: ΙΙΙ+, 2, M3+,(IV), 220m.(Ημερομηνία επανάληψης: 22.03.2010)

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Just Climb

Ήταν ένα καθαρά ανοιξιάτικο Σαββατιάτικο απόγευμα, όταν ξανασυναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος μετά από την φθινοπωρινή συνάντηση μας στη Σλοβενία. Εκεί είχε πέσει και η ιδέα της πρόσκλησης του στην Ελλάδα, έτσι για να μας πει αυτά που διαβάζαμε τόσο καιρό από κοντά.

Η επίσημη πρόσκληση από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Φωκίδας την οποία παρεμπιπτόντως πρέπει όλοι μας να ευχαριστήσουμε ήρθε μετά από την παρότρυνση των Νίκο Χατζή και Κώστα Παπαγεωργίου στα πλαίσια του εορτασμού 25 χρόνων πολύπλευρης δράσης του ΕΟΣ Άμφισσας. Τα λόγια έγιναν γρήγορα πράξη, πράγμα παράξενο για την Ελληνική πραγματικότητα και Σάββατο 6 Μαρτίου μέσα σε γαλανούς ουρανούς με αραιά βαμβακωτά σύννεφα οι τρεις μας (Marko Prezelj, Νίκος Χατζής και γράφων) οδεύαμε προς Βαρδούσια. Στάση για καφεδάκι στο διάσελο μεταξύ Γκιώνας και Οίτης και να σου η πυραμίδα που αφύπνισε το βλέμμα του Marko περισσότερο από το διπλό espresso που γευτήκαμε στο katafygio – oiti.gr.
-What is this thing?
-Pyramida, Giona, one of the most remote mountains of Roumeli.
-Nice, to the left of the face there is a fine line (εννοώντας μάλλον τη Blotti) and also nice central wall, how is the rock quality???
-Τίποτα δεν του ξεφεύγει (κοιτιόμαστε με το Νίκο, μιλώντας Ελληνικά για να σχολιάσουμε και λίγο). -Perfect, the best you can find on the Greek mountains.
-Very Nice. OK coffee finished; let’s move so I can see more of the landscape.

Ξεκινήσαμε τις κατηφοριές προς τον Αθανάσιο Διάκο και εμφανίστηκαν τα γνωστά κόκκινα βράχια που κρέμονται πάνω από το δρόμο.
-How many routes are there here?
-None
-Are you serious, nothing ouwaouu! Shit there must be insane climbing on this crag, if it was in Slovenia...?-
-Marko get serious, we are in Greece!

Να και η πλάκα της Συκιάς ακριβώς στο ηλιοβασίλεμα.
-Nikos pull over so I can get a few pictures!

Λέει ο τύπος ενθουσιασμένος. Σταματάμε και ο Νίκος του υποδεικνύει τις διαδρομές που υπάρχουν στην ορθοπλαγιά της Συκιάς.
-Amazing scenery. I did not expect to find such mountains in Greece. All of these are obscured behind Kalymnos and there shouldn’t.
Φωτο: Η Πλάκα της Συκιάς.

Συνεχίσαμε μέσα στο σούρουπο για Αθανάσιο Διάκο σχολιάζοντας πόσο καλό σκι υπάρχει στις βορινές πλαγιές του όγκου των Βαρδουσίων και στη συνέχεια ανηφορίσαμε στον Προφήτη Ηλία όπου σε λίγα λεπτά πιάσαμε την ανηφόρα προς το καταφύγιο με τον αέρα να πνέει ισχυρός. Δυστυχώς για όλους μας, μόλις φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι της τραβέρσας κάτω από τα Σκόρδα Πιτιμάλικου πληροφορηθήκαμε τα δυσάρεστα. Δεν μπορούσαν να γίνουν και πολλά και δεν χρειάζονται περεταίρω σχόλια για το συμβάν. Μετά από άριστο φαγητό και αρκετό κρασάκι ήρθε η ώρα του Μορφέα να μας συνοδέψει στο κρεβάτι.
Κυριακή πρωί ξυπνήσαμε με τον καιρό να κάνει τα δικά του αφήνοντας το χιόνι να πέφτει απλόχερα στη ευρεία περιοχή μέχρι και χαμηλά υψόμετρα.
-Marko what would you like to do?
-Whatever you suggest!
-Any preferences? (το αρχικό σχέδιο έλεγε για Επαγγελματίες και στη συνέχεια πίσω για τα Παρανοϊκά Ανδροειδή, αλλά ο καιρός δεν βοηθούσε και πολύ για τόσο αισιόδοξα πλάνα).
-No, let’s go out and we will see…

Πήγαμε λοιπόν, μπήκαμε στους Επαγγελματίες, τραβερσάραμε αριστερά και τελειώσαμε τον Ασπασμό, με το φίλο μας να κάνει τις δύο σκοινιές μία, με τρεις (???) ασφάλειες, σνομπάροντας ένα καρφί λόγω προσήλωσης στο ξερό σκαρφάλωμα (αγγλιστί dry tooling), βρίσκοντας τις κινήσεις πολύ ωραίες!
Φωτο: Πάμε και βλέπουμε…

Awesome off width, nice hooking, nice placements. Really nice pitch. I am soaked and ready to head back to the refuge and get some wine!
Εμείς μείναμε με το στόμα ανοιχτό, όχι τόσο για την τεχνική κατάρτιση η οποία είναι λίγο ως πολύ γνωστή, αλλά για το ήθος και την αστείρευτη διάθεση για αυτό το είδος της αναρρίχησης σε όποιες συνθήκες. Εντυπωσιακός ο τύπος. Η χιονόπτωση συνεχίστηκε η ένταση του αέρα αυξήθηκε και τη Δευτέρα το πρωί εγκαταλείψαμε τα σχέδια για παραμονή στα Βαρδούσια.
Τελικά, ο καιρός δε βοήθησε για περισσότερο σκαρφάλωμα, ούτε τη Βαράσοβα δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε που ήθελε να δει και να σκαρφαλώσει. Από την άλλη, οι συνεχείς βροχές μας άφησαν περισσότερο χρόνο για συζητήσεις που αφορούσαν την ηθική του αλπινισμού, την καθαρότητα των αναβάσεων, για την απόρριψη του Piolet D’ Or το 2007 (το οποίο αναφορικά ο Marko έχει κερδίσει 2 φορές και για το οποίο έχει προταθεί συνολικά 5 φορές), για το σύστημα επιλογής των νέων Σλοβένων Οδηγών Βουνού και τον τρόπο αξιολόγησης αυτών κατά τη διάρκεια της σχολής καθώς και για θέματα κοινωνικής φύσεως βάλε πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, zeitgeist και άφθονα κοσμητικά επίθετα στις πολιτικές ηγεσίες τόσο της Σλοβενίας όσο και της Ελλάς. Στα πλαίσια της χαλαρής αυτής ημέρας πραγματοποιήθηκε επίσκεψη στους Δελφούς καθώς και στα αναρριχητικά πεδία στην ευρύτερη περιοχή της Άμφισσας, περιοχή την οποία ο Marko παραλλήλισε με το Arco (Δελφοί, ελαιώνες, θάλασσα, τα έχει όλα και συμφέρει!).
Φωτο: Just Climb

Μετά ήρθε η ώρα για τις προβολές. Η μία στην Άμφισσα και η άλλη στην Αθήνα. Το highlight ή μάλλον το πιο εξαντλητικό σημείο της προετοιμασίας των slideshow ήταν όταν ήρθε η στιγμή να προλογιστεί η δράση του. Πάμε λοιπόν.
Marko Prezelj. Πρώην φωτογράφος γάμων και νυν βουνών, χημικός μηχανικός, οδηγός βουνού και αλπινιστής.
1965. Γεννήθηκε στο Kamnik της Σλοβενίας
1987. Αποστολή στο Lhotse Shar (έφτασε τα 7300m)
1988. Αποστολή στη βόρεια ορθοπλαγιά του Cho Oyu (8201m). Νέα διαδρομή σε αλπικό στυλ.
1989. Αποστολή στη νότια ορθοπλαγιά του Shisha Pangma (έφτασε τα 6500m)
1991. Πρώτη ανάβαση στο Boktoh Peak (6142m) με τον Andrej Stremfelj και τον Urus Rupar. Δεύτερη ανάβαση στο Talung Kang (7349m). Νέα διαδρομή σε αλπικό στυλ στη νότια κορυφή της  Kanchenjunga (8467m) με τον Andrej Stremfelj, ανάβαση που τους έδωσε το παρθενικό Piolet D’Or.
1992. Δεύτερη χειμερινή ανάβαση της διαδρομής Fish, στη νότια οροπλαγιά της Marmolada στους Δολομίτες με το Janesh Kesnar. Πρώτη ανάβαση της κορυφής Peak 6301m νότια του Menlungtse. Πρώτη ανάβαση της κύριας κορυφής του Menlungtse (7181m) από την ανατολική ορθοπλαγιά σε αλπικό στυλ με τον Andrej Stremfelj.
1993. Επανέλαβε τη διαδρομή Wyoming Sheep Ranch στο Yosemite με το Silvo Karo, η οποία μέχρι τότε θεωρούνταν η δυσκολότερη big wall διαδρομή στον κόσμο. Μετά από την επανάληψη αυτή αποφάσισε ότι η τεχνητή αναρρίχηση σε μεγάλους τοίχους δεν είναι το στυλ του. “ I felt like in a zoo” εξαιτίας των τουριστών και του κόσμου που έβλεπε την προσπάθεια τους με κιάλια. “Α lot of hanging and not much moving”.
1995. Born Under a Wandering Star στην ανατολική ορθοπλαγιά του Torre Norte Del’ Paine στην Παταγονία με τον Andrej Stremfelj.
1996. Slovenian Three Peaks Expedition με τους Andrej Stremfelj, Tomaz Humar, Janko Meglic και Jernej Grundnik. Η ομάδα σκαρφάλωσε μία ανώνυμη κορυφή με υψόμετρο 5710m, δυτικά του Api South Face, στο Νεπάλ, την οποία ακολούθησε άλλη μία ανάβαση ανώνυμης κορυφής με υψόμετρο 5750m με τον Andrej Stremfelj. Μετά από πτώση serac η οποία διέλυσε το αντίσκηνο τους κατά την κατάβαση στην κατασκήνωση βάσης, ο Marko έσπασε τον αστράγαλο του και με τη βοήθεια βαστάζων εκκενώθηκε από το βουνό.
1998. Μαζί με το Γάλλο Thierry Schmitter σκαρφάλωσαν το χειμώνα στις Άλπεις και την επόμενη άνοιξη πραγματοποίησαν καινούργια διαδρομή στην ανατολική ορθοπλαγιά του Porong Ri (7284m) στο Θιβέτ, σε καθαρά αλπικό στυλ. Πρώτη ανάβαση από νέα διαδρομή στη βόρεια κόψη του Yebokangal Ri (7332m).
1999. Πρώτη ανάβαση από τη βόρεια ορθοπλαγιά του Gyachung Kang (7952m) σε καθαρά αλπικό στυλ με τους Andrej Stremfelj, Tomaz Jakofcic, Peter Meznar, Marko Car και Matic Jost. Δεύτερη ανάβαση στο Sinuang Ri Shar (6998m) από νέα διαδρομή στη νότια ορθοπλαγιά με τους Andrej Stremfelj και Marko Car. Sinuang Ri (7309m). Νέα διαδρομή από τη βόρεια ορθοπλαγιά. Zero Peak (6700m). Νέα διαδρομή από την ανατολική ορθοπλαγιά και στη συνέχεια από την νοτιοανατολική κόψη.
2000. Πρώτη επανάληψη της διαδρομής Fowler – Saunders στο Spatnik στο Πακιστάν, με δύο μικρές παραλλαγές.
2001. Αλάσκα. Επανάληψη της Mini Moonflower στο Mount Hunter με τον Stephen Koch. Νέα διαδρομή Luna στη βόρεια ορθοπλαγιά του Mount Hunter σε συνεχόμενη προσπάθεια 28 ωρών. Moonflower Buttress, Mount Hunter. Πρώτη ελεύθερη on sight επανάληψη της διαδρομής σε συνεχόμενες 25 ώρες (οι προηγούμενες προσπάθειες διήρκεσαν από 3 – 10 ημέρες!). West Buttress, Denali (6194m) σόλο. Denali, νέα διαδρομή Light Traveler (μικτή διαδρομή μέχρι και Μ8, ελεύθερη και on sight) σε 48 ώρες από τη κατασκήνωση βάσης. Nilkanth (6596m) Garhwal Himal (Ινδικά Ιμαλάια) μέσω της δυτικής κόψης.
2002. Χειμερινές επαναλήψεις στις Γαλλικές Άλπεις. Beyond Good & Evil (V, M6, 600m). Aiguille des Pelerens (3318m). Πρώτη ελεύθερη επανάληψη σε 5 ώρες. There Goes the Neighborhood (V, M6+, 800m). Aiguille Sans Nom (3982m). Δεύτερη ελεύθερη επανάληψη με το Stephen Koch. Nuptse East (7804m). Νότια ορθοπλαγιά. Απόπειρα νέας διαδρομής μέχρι τα 7300m με τους Barry Blanchard και Steve House.
2003. Πολλές χειμερινές διαδρομές στα βουνά της Σλοβενίας. Biarchedi Peak (6781m) με τους Steve House και Matic Jost, Karakoram, Pakistan.
2004. Παραλλαγή της διαδρομής Lowe – Jones (VI, 5.10, A3, 1500m) με το Steve House (5.9, A2) στη βόρεια του North Twin στα Καναδέζικα Rocky Mountains. Αποστολή στη Charakusa Valley του Πακιστάν με τους Steve House, Doug Chabot, Jeff Hollenbaugh και Steve Swenson. Kapura Peak. Πρώτη ανάβαση από νέα διαδρομή.
2005. Άνδεις παρέα με το Steve House. Διαδρομές βράχου στα Sphinx, on sight και ελεύθερες επαναλήψεις των Original Route και Cruz Del Sur. Cayesh νέα μικτή διαδρομή ελεύθερα και on sight. Talluraju. Ιταλική διαδρομή. Πρώτη ελεύθερη επανάληψη μέχρι την κορυφή.
2006. Παταγονία. Cerro Torre. Νέα διαδρομή με κατάληξη στη διαδρομή Compressor και μέχρι την κορυφή με τους Dean Potter και Stephen Koch. Cerro Strandhardt. Νέα μικτή διαδρομή με έξοδο τη διαδρομή Exocet μέχρι την κορυφή. Αλάσκα. Διαδρομή Cassin (TD+, 3000m) μέχρι τη κορυφή του Denali σε 22 ώρες. Ελεύθερη on sight επανάληψη του Cobra Pillar στο Mount Barrile (Ruth Gorge) σε 17 ώρες. Πακιστάν νέες διαδρομές στο συγκρότημα κορυφών Charakusa παρέα με τους Steve House και Vince Anderson. Chomolari (7326m), Bhutan. Πρώτη ανάβαση μέσω του βορειοδυτικού πιλιέ σε αλπικό στυλ με τον Boris Lorencic (ED2+, M6, 70o, 1950m). Η ανάβαση αυτή του έφερε το δεύτερο Piolet D’ Or το οποίο και παρέδωσε πίσω αμφισβητώντας δημόσια την καθαρότητα και αντικειμενικότητα του θεσμού.
2008. Makalu II - Kangchungtse (7655m). Νέα διαδρομή στη δυτική ορθοπλαγιά με το Vince Anderson (mixed, ED-). Makalu I (8453m) Απόπειρα νέας διαδρομής στη δυτική ορθοπλαγιά του Makalu I ανάμεσα από τις διαδρομές των Ρώσων και Πολωνών, με τους Steve House και Vince Anderson. Η προσπάθεια διακόπηκε στα 6600m μετά από πτώση πάγου στο αντίσκηνο.
2009. Bhagirathis II, III & IV, Garhwal Himal, Ινδία. Τρεις Σλοβένοι ανοίγουν τρεις διαδρομές σε τρία βουνά μέσα σε τρεις εβδομάδες. Παρέα με τους 21χρονο Luka Lindic και 27χρονο Rok Blagus, σκαρφάλωσαν το Bhagirathi IV από μία νέα διαδρομή στα πλαίσια του εγκλιματισμού τους (D+, 1000m), ενώ μία εβδομάδα μετά σκαρφάλωσαν μία νέα διαδρομή στο Bhagirathi III (6454m) της οποίας η δυσκολία είναι (ED, 6b, M5, WI5, 1300m), ενώ το ταξίδι ολοκληρώθηκε με το άνοιγμα νέας διαδρομής στο Bhagirathi II (6512m) μέσω της πιο προφανούς γραμμής με τις δυσκολίες να φτάνουν (ED+/ABO, 6b+, M8, WI6+, 1300m).

Ξέρω κουράστηκα και εγώ, αλλά θεώρησα πρέπων να αναφερθεί το πλήρες CV του Marko για ιστορικούς, ηθικούς αλλά και για λόγους έμπνευσης.  Όταν ήρθε η ώρα να προλογιστεί όλη αυτή η δράση έγιναν περικοπές και εκπτώσεις ώστε να χωρέσει το μέγεθος σε 5 μόλις λεπτά.

Ένα μικρό resume από τα παραπάνω παρουσιάστηκε στην Άμφισσα μέσω μετάφρασης για το κοινό το οποίο μπορεί να μην κατείχε σε μεγάλο βαθμό το πνεύμα και τις ορολογίες των λεγόμενων, αλλά έμεινε ενθουσιασμένο με τις εικόνες (μην ξεχνάμε ότι είναι και επαγγελματίας φωτογράφος) αλλά κυρίως από το θετικό πνεύμα και τη θέληση του Marko να συνεχίζει να σπρώχνει τα όρια της δραστηριότητας αυτής.

Το δεύτερο ημίχρονο παίχτηκε στο κέντρο Ρουμελιωτών στην Αθήνα. Για καλή μας τύχη το οπτικοαουστικό σύστημα ήταν ανύπαρκτο και ο φύλακας τελείως απρόθυμος να βοηθήσει, το αντίθετο μάλιστα, πράγμα που έκανε το ήρεμο απόγευμα να πάρει φωτιά και το Marko να επισημαίνει ότι:
-People like him are the same all over the world.

Με την καλή διάθεση που πλανώταν στον αέρα όλη την εβδομάδα της φιλοξενίας του στην Ελλάδα, όλα ξεπεράστηκαν. Βρέθηκαν projectors και τα παρελκόμενα σε χρόνο ρεκόρ για Ελληνικά δεδομένα και απούσας μετάφρασης ώστε να υπάρχει η επιθυμητή ροή του καλλιτέχνη ακολούθησαν 400 περίπου slides. Ευτυχώς που τα έπαιξε και το PowerPoint και σταμάτησε η ροή για λίγο ώστε να απορροφηθούν οι εικόνες και τα σχόλια που τις συνόδευαν.

Κάποια σημεία που έκαναν εντύπωση (καθαρά προσωπικό σχόλιο) τα αναφέρω ώστε να μην τα ξεχάσω και εγώ ο ίδιος.

Όσον αφορά την περιγραφή των ιστοριών που έπονται ταξίδια και αποστολές: “This is a story of fiction based on real events”.

Και όσον αφορά το ίδιο το σκαρφάλωμα:
-…we had one more day in base camp and I was motivated to climb one more route, so we went for it. The outcome was to establish a new route on the south face…no time to catch the mules. No time to loose, by the time we were done with climbing it took us 28 hours from Cerro Torre base camp to get back home?
-Conditions, there is no such thing, you go, you try, you see. You go up or you come down. No problem with retreating.
-There was time for one more peak so we were motivated to try Bhagirathi II, which ended up in a fine new line with new climbing partners, whom in their eyes I could see my eyes 30 years ago.
-Pushing your expectations…is the essence of alpinism

Keywords: Ethics, alpine style, on sight – free ascents, motivation, motivation and more motivation.

Μετά το τέλος της παρουσίασης ακολούθησαν διάφορες ερωτήσεις στις οποίες ο Marko έδωσε διάφορες απαντήσεις.
-Why did you reject the Piolet D’ Or.
-Because you cannot judge objectively which climb is the best. It like me asking you do you have kids?
-Yes.
-Which one do you love more?
-…

Και η βραδιά έκλεισε με την ερώτηση κλειδί η οποία αποτέλεσε τον βασικό λόγω πρόσκλησης του Marko στη Φωκίδα. Να αξιολογήσει τη δυναμική των βουνών και πεδίων αναρρίχησης της Φωκίδας στα πλαίσια προσπάθειας ανάδειξης του αναρριχητικού τουρισμού.
-What would you think about the potential you saw in our mountains?
-There is definitely great potential
-And what can we do about it?
-Just Climb! Geia Mas!!!  

Μιχάλης Στύλλας

Όλυμπος Webcam.

Το blog υποφέρει από έντονη αφυδάτωση, λόγω φόρτου εργασίας και έλλειψης χρόνου, οπότε βασιζόμαστε στα mail που στέλνουν οι φίλοι για να βάλουμε κανένα post. Ένα διαφορετικό (αεροπορικό!) webcam (19.03.2010) για τον Όλυμπο που μας έστειλε ο Άρης και μετά μια ανταπόκριση που μας έστειλε ο Μιχάλης από την επίσκεψη του Prezelj στα Βαρδούσια... (άντε γρήγορα, πρέπει να φύγουμε για το βουνό!)

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

Wallpepper Μαρτίου.

Είπαμε να βάλουμε και μια φωτογραφία για wallpaper, μετά από 1 (και παραπάνω...) χρόνο. Είναι τραβηγμένη από τη βάση του Στεφανιού και δείχνει τα 4 παιδιά, που πηγαίναν μέσα από τη Γούρνα προς τα Ζωνάρια, για να ανέβουν στο Λούκι του Μύτικα.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Χειμερινό σκαρφάλωμα στο Στεφάνι.

Τη προηγούμενη Κυριακή (28.02.2010) οι Μιχάλης Στύλλας, Θόδωρος Χριστόπουλος και Γιάννης Κοβανίδης σκαρφαλώσαμε μια διαδρομή δεξιά από τη Comici-Esher (link εδώ και εδώ) σε μια προσπάθεια να επαναλάβουμε σαν χειμερινή αυτή που όλοι λέμε "Αγνώστων". Χαζεύοντας τις φωτογραφίες που τραβήξαμε, και έχοντας επαναλάβει την "Αγνώστων" ο καθένας μας από 3 έως 10 φορές καλοκαίρι, αλλά και μην αποκλείοντας ή γνωρίζοντας αν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν χειμώνα, δεν θα θέλαμε να της δώσουμε όνομα (σαν νέα χειμερινή διαδρομή) ή να τη δημοσιεύσουμε σαν "δική μας" ("η ιδιοκτησία είναι δυστυχία" άλλωστε...) Απλά θα θέλαμε να την αφιερώσουμε σε όλους τους παλιότερους, αλλά και νεότερους, που μας ενέπνευσαν με την ορειβατική τους δράση όλα αυτά τα χρόνια. Ονόματα δεν χρειάζεται να πούμε, μην ξεχάσουμε και κανένα και γίνει καμιά παρεξήγηση...

Βάζουμε παρακάτω τη διαδρομή σε μερικές χαρακτηριστικές φωτογραφίες, μαζί με τα ανάλογα σχόλια. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να κάνουμε και ένα ψευτοκλιπάκι (απ' αυτά...) με τα λίγα χαζοβιντεάκια που έχουμε τραβήξει...
Alpine start: 5.30 ξύπνημα, 6.30 φύγαμε. Γιατί αυτό που φχαριστιόμαστε είναι το χάραμα μετά από 2 σχοινιές! (Υπερβολές!!! 4 σχοινιές ήταν η διαδρομή, απλά θέλαμε Κυριακή βράδυ να είμαστε Θεσσαλονίκη...)
Το Στεφάνι ήταν πασπαλισμένο από τη χιονόπτωση μεσοβδόμαδα, αλλά ξέραμε ότι από κάτω είχε αρκετό παγωμένο χιόνι και πάγο...
Ο Μιχάλης ανοίγει βήματα και εμείς ακολουθούμε. Προτιμήσαμε τη πρόσβαση από τη Γούρνα, μιας και υπήρχαν μπόλικες πούδρες που καραδοκούσαν μετά τις Πόρτες...
Κι η σειρά του νεότερου της παρέας να ανοίξει κανένα βήμα... Διαλέξαμε για ξεκίνημα το λουκάκι που είναι πάνω δεξιά από το κεφάλι του Γιάννη, που φαινόταν και το πιο γεμάτο και συνεχόμενο, αν και μας προβλημάτιζε η τραβέρσα για να μπούμε στο κυρίως λούκι (όχι άδικα όπως αποδείχτηκε αργότερα).
Ο Μιχάλης ξεκινάει τη πρώτη σχοινιά με 60μοιρες πούδρες να κάνουν τα πράγματα κουραστικά. Στο λούκι όμως ο πάγος ήταν καλός, αλλά και το παγωμένο χιόνι κάτω από τις πούδρες αργότερα ήταν αρκετό για να προωθηθούμε... Βασικό πρόβλημα η τοποθέτηση ασφαλειών... Για να στήσει ρελέ ο Μιχάλης χρειάστηκε να σκάψει μια ακτίνα 2 μέτρων για να βάλει 2 ικανοποιητικά καρφιά.
Η δεύτερη σχοινιά είχε ένα προβληματικό ξεκίνημα με μια τραβέρσα για να μπεις στο κυρίως λούκι, αλλά μετά πήγαινε αρκετά εύκολα με ένα περασματάκι λίγα μέτρα πριν το ρελέ. Το ρελέ είναι το 3ο της "Schwab - Agliardi". Ουφ... σωθήκαμε.... σε πρώτη φάση!
Ο Μιχάλης σε σούπερ névé...
Και εμείς ακολουθούμε...
Η τρίτη σχοινιά ξεκινάει γεμάτη αυτοπεποίθηση (ρελέ με 2 βύσματα γαρ) και όνειρα (για το μέλλον γενικότερα...), αλλά και ποζερ(γ)ιές για το φακό της αργής ψηφιακής compact. "Κράτα λίγο σταθερά το swing, να βγάλω μια καλή..."
Η σχοινιά αποδείχτηκε αρκετά σοβαρή με τα τελευταία 15 μέτρα πριν το ρελέ (ναι! 2 βύσματα πάλι!!) σε συνεχόμενη δυσκολία και πρακτικά αδυναμία ασφάλισης... Φου-φου, ανάσες, πάτα ήρεμα εδώ.., τα γνωστά... ξέρετε εσείς...
Το τελείωμα της 3ης σχοινιάς όπως φαίνεται από κάτω... Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε αφήσει και πολύ υλικό για να παίξει ο Μιχάλης... Τα περισσότερα τα είχαμε σπάσει...
...να δείξουμε ότι είμαστε και νοικοκύρηδες στα ρελέ...
Και ξεκινάει η τελευταία σχοινιά (4η). Παρένθεση: Ο χοντρός με τα μούσια που φοράει κόκκινα και καθαρίζει καμινάδες, δεν έχει καμιά σχέση με τον Αη-Βασίλη (εκτός απ' το ότι του αρέσει να πίνει Coca-Cola...) Τελοσπάντων... Ξέραμε ότι αριστερά παίρνει το μπλε (No 9) καρύδι της Kong και αριστερά το 1,25 friend της WC. Για τόσο διαβασμένοι μιλάμε... Βέβαια είχαμε τη μπασταρδεμένη σειρά του Mike και από Camalot το 1 και το 2...
Το καρυδάκι, της WC που λέγαμε, δεν έκατσε και τόσο καλά, οπότε ένα DMM μικρότερο έκατσε από κάτω, να το σιγουρέψει το ζήτημα... Δεν είμαστε τώρα για δοκιμές... Μπαπ... μπαπ, ωραία... καρφώνει καλά από πάνω, έχει και χόρτα λέμε... πάτα καλά ρε ούρτη, όχι με το γόνατο ρε μαλάκα... τι!!!... αυτό ήταν(...?!) (φάτσα: είμαι δήθεν άνετος...)
Η τέταρτη σχοινιά συνεχίζει εύκολα, μέχρι που φράσσεται από μια καμινάδα με στέγη. Εκεί παίρνει ευτυχώς καλές ασφάλειες, γιατί... Γιατί πρέπει να βγεις αριστερά σε ένα τοιχάκι όρθιο με verglass. Φωτογραφίες από το πέρασμα (κάτι σαν crux) δεν έχουμε, είπαμε να σκαρφαλώσουμε και λίγο, αλλά παραπάνω στα εύκολα ο Mike έβγαλε και ένα καρέ τον πάγο (τύπου Λαϊλιά) που είχε λίγο πριν τα χτένια...
Πολύ κουραμπιές αυτά τα χτένια σήμερα, γαμώ τη πουτάνα μου... Παρότι γνώστης της ευρύτερης περιοχής, χρειάστηκε πάνω από 3 ξεσκονίσματα με το πιολί μου πάνω στο βράχο, ώσπου να βρω το βύσμα... (ΤΙ!!! τρίτο ρελέ σε βύσμα... πολύ κλέψιμο μιλάμε οι κουφάλες...)
Στραβωμένο σε βλέπω φίλε... Μάλλον το σακίδιο δε βοήθησε καθόλου στις καμινάδες... (Πρέπει να έπαιζε δεξής ώμος μέσα πάντως..: beta-gamma-γάματα)
Άιντε γρήγορα παλικάρια, το έχω δαγκώσει... Καλό το βύσμα, αλλά δε βοηθάει καθόλου με τον αέρα!
Και φυσικά η χάραξη και περιγραφή. Κάντε κλικ στην εικόνα και θα μεγαλώσει με μαγικό τρόπο.

Πρώτη σχοινιά: 60 μοίρες χιόνι σε 60-70 μοίρες λούκι, ευκολότερο πεδίο (max 55 μοίρες), 50 μέτρα.
Δεύτερη σχοινιά: Τραβέρσα Μ2+, λούκι 60-65 μοίρες, πέρασμα Μ2+, 40 μέτρα.
Τρίτη σχοινιά: 55 μοίρες, Μ2+/Μ3, runout, 45 μέτρα.
Τέταρτη σχοινιά: 70 μοίρες, Μ3, 45 μοίρες, Μ3+, 60-65 μοίρες, 55 μέτρα.

Συνολική δυσκολία διαδρομής: ΙΙΙ+/3/Μ3+, 190m.

Φωτογραφίες: Θ.Χ., Μ.Σ., Γ.Κ.
Κείμενο: Θ.Χ.

 
Number of unique visits: