Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Η πιο ασφαλής, αλλά άγνωστη μέθοδος για παγοαναρρίχηση!

Επειδή είδα ότι γουστάρει πολύς κόσμος καμμένα βιντεάκια, είπα να ξεπατικώσω από το YouTube το παρακάτω εκπαιδευτικό βιντεάκι με την ασφαλέστερη, αλλά άγνωστη μέθοδο για παγοαναρρίχηση! Παρακαλώ δείτε το βιντεάκι και απολάυστε:

Το καλύτερο μέρος βέβαια είναι τα Comments, όπου ένα σωρό καθυστερημένοι (αλλά και προβοκάτορες...) "ορειβάτες" του καναπέ, παίρνουν τις μετρητοίς τον τύπο και κάνουν και τα ανάλογα σχόλια!
Αφιερωμένο στον SlowLoris, που μου έστειλε το link (πριν μήνες βέβαια...).
Slow Is Safe! Remember that. Slow Is Safe!

Πηγή: www.youtube.com

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Παγγαίο 19.12.2009

Ο Φουρτούνας στην τελευταία σχοινιά της "Αλπική-Παραλλαγή Έξοδου" Φωτό: Θ. Χατζηζυρλής.

Ξεκίνησε η σαιζόν και για μας με τη πρώτη εξόρμηση στο "προσιτό" Παγγαίο. ("Προσιτό" επειδή οι φίλοι μας έχουν τζιπάκι). Πολύς κόσμος εκεί λοιπόν: Γιώργος, Θόδωρος, Θόδωρος, Έφη, Εκτορας, Άρης, Μίλτος, Ευρυπίδης, Πόλης πήγαν από Θεσσαλονίκη, ενώ οι 3 locals (Θεόφιλος, Σάκης, Αλέξανδρος) έσκασαν μύτη από Καβάλα. Ο Θεόφιλος μας έστειλε τα παρακάτω στοιχεία με τις χαράξεις των διαδρομών, μαζί και 2 φωτογραφίες που δημοσιεύουμε. Κι άλλα στοιχεία στο λινκ στο τέλος.
Η πρόσβαση και στο βάθος ο Άθως. Φωτο: Θ. Χατζηζυρλής

Οι συνθήκες ήταν μέτριες προς κακές, με τους local να κάνουν την "Αλπική-Παραλλαγή Εξόδου" σε αρκετά καλές συνθήκες, το μπούγιο τον "Παπατρέχα" (...να φύγουμε) σε ψιλοχάλια (πούδρες στο ξεκίνημα, πιο πάνω λίγο καλύτερα) και το ζεύγος το κλασσικό "Εγκεφαλικό" μέχρι λίγο πάνω από το πέρασμα, όπου ένα U καρφάκι έδωσε τη λύση και έδιωξε τις αμφιβολίες. Ακολούθησαν 2 ραπέλ, ένα από το U, κι ένα από το καρφάκι του video (ευχαριστώ το Νικόλα Σουηδία, που μου το είχε χαρίσει πριν χρόνια, επειδή ήταν μεγάλο και δεν του άρεσε).
Πανοραμικό του Τρίκορφου, με τις διαδρομές. Χαράξεις-Πληροφορίες: Θεόφιλος Χατζηζυρλής. Κάντε click στην εικόνα για μεγαλύτερη ανάλυση.

1. "Κρυφό Λούκι", ΙΙ+/2/Μ1+, 180m, 10/3/86 ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ-ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΗΣ
A "Πρώτη Φορά", ΙΙΙ/2/Μ3+, 180m, 4/1/98 Χ’ΖΥΡΛΗΣ-ΧΤΕΝΑΣ-ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ
B "Παραλλαγή Εξόδου", ΙΙ+/2/Μ2, 80m, 2/98 Χ’ΖΥΡΛΗΣ-ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ
2. "Τραβέρσα", ΙΙ+/2, 80m, 12/93 ΤΣΙΛΟΓΙΩΡΓΗΣ-Χ’ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
3. "Μαγικό Φίλτρο", ΙΙΙ/2/Μ3, 18Οm, 4/3/01 Χ’ΖΥΡΛΗΣ-ΜΠΟΣΚΟΣ
4. "Μπουγιουκλού Solo", II+/2/M2, 180m, ΜΠΟΥΓΟΥΚΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (solo)
5. "Κεντρικό Λούκι", ΙΙ+/2, 150m, 23/2/86 ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ-ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΗΣ
6. "Λούκι Πύργων", ΙΙ+/2/Μ2+, 100m, 16/1/93 Χ’ΖΥΡΛΗΣ-ΠΑΤΡΩΝΙΔΗΣ
7. "Εγκεφαλικό", ΙΙΙ/2/Μ2+, 200m, 2/87 ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ-ΜΑΝΑΛΗΣ-ΚΑΛΟΓΙΩΡΓΗΣ
8. "Θυσία", ΙΙ+/2/Μ2, 180m, 17/1/99 Χ’ΖΥΡΛΗΣ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
9. "Κοκτέιλ Πάγου", ΙΙ+/2/Μ2+, 200m, 11/2/04 Χ’ΖΥΡΛΗΣ-ΦΟΥΡΤΟΥΝΑΣ
10. "Άρης", ΙΙ+/2/Μ1+, 200m, 2/84 ΤΣΙΛΟΓΙΩΡΓΗΣ-ΠΡΑΣΙΝΗΣ-ΒΑΣΙΛΑΚΑΚΗΣ
11. "Test", II+/2/M2, 200m, 2/93 Χ’ΖΥΡΛΗΣ-ΠΙΕΤΤΑ-Χ’ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
12. "Σχολικό", ΙΙ+/2, 180m, ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΣΧΟΛΩΝ
13. "Παπατρέχας", ΙΙ+/2, 180m, 16/3/86 ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΣΟΛΟ
14. "Γαμήλιο Δώρο", 130m 11/2/04 ΦΟΥΡΤΟΥΝΑΣ-Χ’ΖΥΡΛΗΣ
15. "Λούκι Κατάβασης", ΙΙ/1, 100m

Και η πρώτη υποχώρηση της χρονιάς φυσικά...


Ευχαριστούμε το Θεόφιλο για τα στοιχεία και τις φωτογραφίες.
Περισσότερα στοιχεία για το Παγγαίο στο Routes. Link εδώ: http://routes.gr/?Lang=el&Page=Climbing/Areas/Pageo

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Άλπεις Νοέμβριος 2009.

Ο Μιχάλης Στύλλας μας έστειλε το παρακάτω trip-report που δημοσιεύουμε αυτούσιο:

Αφήγηση – περιγραφή: Η φωνή της συνείδησης

Η ιδέα: Αφεντικό και τσιράκι του αφού έκλεισαν επιτυχώς επαγγελματική σαιζόν εργαζόμενοι σκληρά σε ορεινή γιάφκα διοργάνωσης οινογαστρονομικών οργίων, είπαν να πάνε στο εξωτερικό για να ξεμουδιάσουν και να ετοιμαστούν για τον επερχόμενο χειμώνα γιατί η λίστα με τα project έχει μακρύνει επικίνδυνα!

Η ιστορία: Έτσι, σαν καλοί νοικοκυραίοι πρώτα φρόντισαν να βγάλουν τα τσίπουρα τους για να έχουν καβάντζα για το δύσκολο και βαρύ χειμώνα. Αφού τελικά κατάφεραν να βγουν από το καζάνι την κοπάνησαν για το βορρά.

Στο δρόμο τους για τις γαλλικές Άλπεις είχαν τη φαεινή ιδέα να σταματήσουν στη Σλοβενία να πουν ένα γεια στους πλέον φίλους Steve και Marko. Τους πέτυχαν σε καλή φάση. Φαγοπότι σε ένα χωριουδάκι σε όμορφο πέτρινο σπιτάκι με κελάρι στην υπόγα. Τι νομίζετε από καζάνι έρχονται οι μοντανιάρηδες, τι να μασήσουν. Αφεντικό και τσιράκι τους βάλανε κάτω στο ποτό, με το τσιράκι πάντα να προσέχει τις ποσότητες που καταναλώνε για να έχει το νου του στο ΚΟ (δηλ. αφεντικό). Την άλλη μέρα όμως οι φίλοι (οι μούρες δηλαδή) τους πήγαν βόλτα στα βράχια. Εκεί αντιστράφηκαν οι ρόλοι άρδην, αφού μέχρι και τα 5c φαινόταν περίεργα και ο ιδρώτας μύριζε αιθυλική αλκοόλη, ενώ η αμερικανοσλοβένικη κοινοπραξία κοπανούσε 5 διαδρομές την ώρα. Βέβαια, το τσιράκι πάλι προσπάθησε να σώσει το γόητρο της Ελληνικής ομάδας κάνοντας δυσκολότερες βαθμολογίες και δηλώνοντας ότι επάξια έγινε ΒΕΑ (Βοηθός Εκπαιδευτής Αναρρίχησης, δηλαδή πάλι τσιράκι εκπαιδευτή).
Και σου είπα χθες ότι στο 20ο ποτήρι έπρεπε να σταματήσουμε.

Αποφασισμένοι να ανανήψουν πλήρως και να στανιάρουν, μετά από τρεις διαδρομές την κοπάνησαν για Ελβετία όπου το τσιράκι εδρεύει μαζί με τη σύζυγο εδώ και ένα χρόνο περίπου. Βλέπεις το τσιράκι είναι στο δεύτερο χρόνο του διδακτορικού του στον τομέα του Domestic Engineering, ενώ η σύζυγος κάνει την ειδικότητα της στη γενική ιατρική, τη μόνη ειδικότητα που δεν αναγνωρίζει το Υπουργείο υγείας (μάλλον κάπως αλλιώς θα λέγεται τώρα αυτό στη νέα κυβέρνηση του Γιωργάκη, αλλά εμείς σαν τους Ελβετούς είμαστε retro!).

Η ζωή στο Monthey της Ελβετίας κυλάει σαν τον Αλιάκμονα το καλοκαίρι, δηλαδή με μηδενική ταχύτητα. Ότι πρέπει για τους μάγκες να ηρεμήσουν από τις εντάσεις και τα τσιτώματα της Ελλάδας. Ειδικά τώρα που δουλέψανε και μαζέψανε κανα φράγκο, μπορούν να κάτσουν άνετα και να επιδοθούν στην αγαπημένη τους δραστηριότητα: δηλαδή το sport climbing. Επειδή ο χειμώνας πείσμωσε και δεν θέλει να έρθει, η κοιλάδα του Vallais (προσέχτε Βαλέ προφέρεται και με κοφτό το ε παρακαλώ) αποτέλεσε ιδανικό μέρος για την εν λόγω δραστηριότητα. Βέβαια, μετά από κάποιες μέρες αποτοξίνωσης και εξοικείωσης με τον τοπικό βράχο (γνεύσιος και καλοκαρφωμένος), είπαν να δοκιμάσουν την τύχη τους σε καμιά μεγάλη διαδρομή. Για να κάνεις μια multipitch διαδρομή πρέπει πρώτα να την βρεις. Θες τα γαλλικά, θες η αφέλεια (για να μην πω τίποτα άλλο) και τα παλικαριά χάσανε τη στροφή του δρόμου που οδηγεί στη διαδρομή. Απλά έπρεπε να σταματήσουν την προηγουμένη φουρκέτα. Απτόητοι όμως δεν έχασαν σκοινιές και η μέρα σημαδεύτηκε από dry tooling σε local crag.

Αυτό με τη σειρά του τους έβαλε σε τροχιά αναζήτησης αλπικού πεδίου. Πιολέ και κραμπόν έπρεπε να πάρουν φωτιά εδώ και τώρα. Ο στόχος σαφής: Μια βορινή διαδρομή μικτή μέτριας δυσκολίας για να μπούνε στο παιχνίδι. Να θυμηθούνε βρε αδερφέ πως γίνεται αυτό. Η επιλογή ξεκάθαρη: Η βόρεια της Chardonnet. Ή τη διαδρομή των Άγγλων, ή τέλος πάντων ότι είναι in condition. Η εποχή τέλεια μιας που δεν δουλεύουν τα teleferiques και τα παλικάρια μπορούν να κάνουν ζέσταμα στην πρόσβαση. Σε διαδικτυακή επικοινωνία που είχαν με το φίλο Christoff, πληροφορηθήκαν ότι οι παγετώνες θα είναι σπασμένοι, ο πάγος μαύρος και θα έχει λίγο χιονάκι πάνω στα πατάρια κάνοντας το σκαρφάλωμα του βράχου δύσκολο...αλλά θέλανε βουνό, άσε το Γάλλο να λέει.
Argentiere basin in late November.

Βέβαια, για άλλη μια φορά κάνανε ένα μικρό λαθάκι και παραλίγο να καούν στο ζέσταμα. Αντί να πάρουνε το μονοπάτι για το καταφύγιο Albert, ανέβηκαν την απέναντι κόψη, αναπτύγματος 2500 μέτρων με λίγο σκαρφάλωμα μέχρι το Col Du Passon και μετά τραβέρσαραν προς τη Chardonnet. Σίγουρα ο Damilano φταίει γιατί τα λέει ανάποδα.

Πάντως επειδή είναι αισιόδοξοι τύποι χαρήκαν την πρόσβαση, αφού πήραν και μάτι στο Argentiere Basin μακραίνοντας και άλλο την project list. Μετά από ένα ευχάριστο bivy σηκώθηκαν νωρίς το πρωί και πήγαν να χώσουν. Ήταν αποφασισμένοι για όλα. Μόλις όμως ξημέρωσε και βρέθηκαν κάτω από την ορθοπλαγιά και έμειναν με ανοιχτό το στόμα.
Ρε ψηλέ, που πήγε η διαδρομή???
Chardonnet north face in perfect conditions!

Τόσο η Escara route όσο και η Charlet – Bettembourg, έλειπαν από την ορθοπλαγιά. Μετά από πολύωρες συσκέψεις τσιράκι και αφεντικό πήραν το δρόμο της επιστροφής και κατηφόρισαν προς το καταπράσινο χωριό του Le Tour.
Aiguille Du Chardonnet

Για να πνίξουν τον καημό τους πήγαν στο Chamonix όπου ο καιρός ήταν καλύτερος από τον Αύγουστο και έφαγαν ένα βρώμικο burger κάνοντας σχέδια για το άμεσο μέλλον. Sport climbing is the way to go. Έτσι οι τρεις τους, μαζί με τη γιατρό – σύζυγο την κοπάνησαν για Marseille, όπου ο βράχος είναι άφθονος, το κρασί καλό και ο καιρός φίνος.

Η επόμενη εβδομάδα αποδείχτηκε ιδιαίτερα παραγωγική αφού καλύφθηκαν πολλά μέτρα στον κοφτερό ασβεστόλιθο της νότιας Γαλλίας. Το μέρος ασύλληπτο με πάνω από 3000 διαδρομές. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι τραβέρσες πολλών σκοινιών, πολλές από τις οποίες κατεβαίνουν προς τη θάλασσα!
Alleeeyyyyy...
Δύσκολο το on sight, Μήτσοοοο!
Δεν πειράζει μωρό μου, εγώ κεμπάπ θα σε κεράσω το βραδάκι.

Ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν οι ασφάλειες στα περισσότερα sectors τα οποία είναι χημικά προς αποφυγή θαλάσσιας διάβρωσης. Εκτός από τα Callanques, στη διαδικασία αναζήτησης λιγότερο κοφτερού βράχου, το trio stooges επισκέφτηκε και το λιγότερο διάσημο αλλά πολύ όμορφο crag του St. Victoire, το οποίο και αυτό έχει καμιά 1000 και βάλε διαδρομές. Κύριο χαρακτηριστικό του πεδίου είναι τα slabs. Τα παλικάρια τα βρήκαν πολύ σκούρα με κάτι διαδρομές 6b σε γλυμμένο ασβεστόλιθο τη στιγμή που κάτι locals τα πήγαιναν σφαίρα.
Saint Victoire.

Πάντως και οι τρεις συμφώνησαν ότι το μέρος είναι άξιο επίσκεψης και σε συνδυασμό με τα πεδία της Ισπανικής ακτής αλλά και της Κορσικής, αποτελούν ένα όμορφο ανοιξιάτικο ταξίδι sport climbing, μιας και το καλοκαιράκι βράζει ο τόπος. Αλλά η συνείδηση τους δεν τους επέτρεψε να μείνουν κάτω στα ζεστά μέρη και τα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα.
Beaches are for sissies, time to get up the mountains!

Το ένστικτο του Αλπινιστή χτύπησε μέσα τους και την ξανάκαναν βόρεια, εκεί που ο ουρανός είναι μπλε και οι κορυφές ακουμπάν τον ουρανό. Μετά από αναπροσαρμογή στον κρύο πλέον βορρά δεν υπήρχαν περιθώρια για άλλα near misses. Άνοιξε και το telepherique της Midi βλέπετε και αφεντικό και τσιράκι δεν είχαν άλλες δικαιολογίες. Φαγητά για 5 μέρες και βουρ για τα ψηλά. Το τσιράκι σωστά πρότεινε να ξεκινήσουνε με το Cherre και με τις διαδρομές της Aiguille De Midi και του Triangle Du Tacul κοντά τους θα το ευχαριστιότανε τα παιδιά. Ετοιμαστήκαν ψυχολογικά για αλπινιστικό οργασμό. Έτσι λοιπόν πήρανε το πρώτο τελεφερίκ για τη Midi ανεβήκαν επάνω και…..όπως πήγαν ήρθαν.
Triangle Du Tacul.

Έτσι έκλεισαν τις πρώτες τους διακοπές στις Άλπεις. Δεν πειράζει, ξέρουνε βαθιά μέσα τους ότι θα υπάρξουνε καλύτερες ημέρες!

Καλό χειμώνα & Καλές αναρριχήσεις!

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Όλυμπος 21-22/11/2009.

Το ΣΚ 21-22/11/2009 ο Τάσος Μουτάφης και ο Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης ανέβηκαν στον Όλυμπο, όπου έκαναν μια δυνατή προσπάθεια στη Zerf το Σάββατο (ξεκινώντας αριστερά στη Botteri-Νάτση, πριν βγουν στα διέδρα και υποχωρήσουν ψηλά στο ζωνάρι πάνω από τη καμινάδα, λόγω έλλειψης χρόνου και ζημιάς στο 1 πιολέ...) και μια επανάληψη της Comici-Esher τη Κυριακή. Ο Άλεξ μας έστειλε μερικές φωτό:
Στις πρώτες σχοινιές της Botteri-Νάτση/Zerf.

Στα δίεδα της Zerf.

Η τελευταία σχοινιά της Comici.

Μπράβο παιδιά... Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα για την... "σεζόν"?!

Link: http://www.routes.gr/Community/viewtopic.php?t=893

20091204 Update: Πανοραμικό των Καζανιών (το στείλαν τα παιδιά...)

Beyond the Mountain.

Ο Steve House πριν λίγο καιρό έβγαλε το "Beyond the Mountain." Πρόκειται για ένα βιβλίο, όπου περιγράφονται πολλές από τις γνωστές αναβάσεις, επιτυχίες και αποτυχίες του συγγραφέα, με ιδιαίτερη βαρύτητα στην σχέση του συγγραφέα με τους σχοινοσύντροφούς του.
Ένα ενδιαφέρον SlideShow μαζί με σχόλια του House μπορείτε να βρείτε στο TinShed (Fall Issue '09) link: www.patagonia.com...tinshed
Ο Μιχάλης Στύλλας και ο Δημήτρης Δασκαλάκης συνάντησαν τον Steve πριν λίγο καιρό στη Σλοβενία και τους είπε πως αν θέλουν αυτοί και οι φίλοι τους (δηλαδή εμείς...), μπορούν (μπορούμε) να πάρουμε το βιβλίο του άμεσα απ' αυτόν. Τους εξήγησε πως είτε από τη Patagonia, είτε από το Amazon τα χρήματα που καταλήγουν στον ίδιο είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό. Έτσι τα παιδιά πήραν τη πρωτοβουλία να μαζέψουν κάποιες παραγγελίες (τουλάχιστον 10...) και να πάρουν τα αντίστοιχα βιβλία κατευθείαν από τον House. Επίσης σε μια συζήτηση που είχαν τους είπε πως τα οικονομικά του δεν είναι και τόσο καλά, όσο θα νόμιζε κάποιος για έναν "star" του χώρου...

Πέρα από αυτά βέβαια το "Πέφτοντας" θέλει να στηρίξει μια άμεση συναλλαγή, χωρίς μεσάζοντες και νταβατζήδες. Κάτι που είναι πολύ πιό εύκολο στη σημερινή κοινωνία της πληροφορίας και του Internet από ότι παλιότερα. Άλλωστε γι' αυτό δημιουργήθηκε και το ίδιο.

Όσοι λοιπόν ενδιαφέρεστε επικοινωνήστε με τον Δημήτρη στο παρακάτω e-mail:

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Tomaž Humar (1969– 2009)

Δυστυχώς ο διάσημος (αλλά και αμφιλεγόμενος από κάποιους) Tomaž Humar βρέθηκε νεκρός στα 5.600m στη Νότια Πλευρά του Lantang Lirung (7,227-meter) στο βόρειο Nepal, 700 ολόκληρα μέτρα χαμηλότερα από το σημείο που ψάχνανε οι διασώστες. Η διάσωση έγινε από τους ελβετούς Simon Anthamatten και Robert Anthamatten. Περισσότερες πληροφορίες στα διάφορα sites...
Copyright: humar.com

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η ταινία του Παύλου Τσιαντού "Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ" στην "Εβδομάδα Προβολών Fogfilms".

Την Τρίτη 10 Νοεμβρίου στο Cine "Έλλη" θα προβληθεί η ταινία "Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ" του Πάυλου Τσιαντού στα πλαίσια της εβδομάδας προβολών που οργανώνεται από τους "Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη". Περισσότερα στο link: www.fogfilms.org

Και παρακάτω το (νέο) τρέιλερ της ταινίας από το YouTube:

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Τα κλεμμένα: The Art of Suffering, του Voytek Kurtyka.

Το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο μας το έστειλε ο Μιχάλης Στύλλας εδώ και καιρό, αλλά τώρα αξιωθήκαμε να το βάλουμε.

"Η Τέχνη του να υποφέρεις."

Του Voytek Kurtyka (μτφ: Μ.Σ.)

Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά η τρέλα του να σκαρφαλώνουμε γυμνοί τα βράδια μετά από πολλές μπύρες, που κυριαρχούσε στις pub τη δεκαετία του 1970, έγινε πραγματικότητα στις ορθοπλαγιές των Ιμαλαΐων τη δεκαετία του 1980. Κάποτε θεωρούσαμε αποτέλεσμα της μέθης να σκαρφαλώνουμε τα βράδια, αλλά τώρα έχει γίνει ο κανόνας ο οποίος ισχύει από τις Άλπεις μέχρι τα Ιμαλάϊα. Τα τελευταία χρόνια μία νέα γενιά Γάλλων, Ελβετών και Άγγλων ορειβατών έχει πραγματοποιήσει σειρά αναβάσεων, κατά τη διάρκεια της νύχτας και λαμβάνοντας υπόψη το ρουχισμό και τον εξοπλισμό που κουβαλάνε μαζί τους μπορούν να χαρακτηριστούν τελείως γυμνοί. Βέβαια αυτό που τους οδήγησε σε τέτοιου είδους τακτικές, δεν ήταν η αίσθηση του χιούμορ και τάσεις προς το γυμνισμό, αλλά το πνεύμα της περιπέτειας. Υπάρχει μία μεγάλη δόση αλήθειας στη φράση “ο αλπινισμός είναι η τέχνη του να υπομένεις και να υποφέρεις”.

Οι πρωτοπόροι της τέχνης αυτής, διαμόρφωσαν και κατεύθυναν κατά κάποιο τρόπο την αναρρίχηση στα Ιμαλάϊα και δεν είναι τυχαίο ότι από τις πρώτες προσπάθειες ανάβασης στις ψηλότερες κορυφές του πλανήτη το Αλπικό στυλ κυριαρχούσε. Χωρίς να υπολογίζουν ούτε την ηλικία, ούτε την τεχνική τους κατάρτιση, υπέμεναν στωικά την ατελείωτη ταλαιπωρία για να πετύχουν τους στόχους τους. Η παραμονή για διαδοχικές μέρες σε μεγάλα υψόμετρα και ακραίο κρύο, χωρίς φαγητό και σε αρκετές περιπτώσεις και χωρίς νερό, δεν τους εμπόδιζε να ξεθάβουν και άλλες δυνάμεις από μέσα τους και να συνεχίζουν μέσα σε βαθύ χιόνι και επικίνδυνα βράχινα περάσματα, ώστε να καταφέρουν αυτά που κατάφεραν.

Για να υπομένει κανείς τέτοιες δύσκολες καταστάσεις πρέπει να είναι οπλισμένος με μία γερή δόση πάθους και διάθεσης. Η βασική προϋπόθεση για αυτού του είδους τον Ιμαλαϊσμό ήταν, είναι και θα είναι η αποδοχή του πόνου ή καλύτερα η ψυχολογική νίκη του μυαλού επί του σώματος. Λίγοι ήταν αυτοί που πραγματικά εκτίμησαν το ψυχολογικό κόστος τέτοιων προσπαθειών και είναι αλήθεια ότι η εσωτερική δύναμη που ανάβλυζε για να ξεπεραστούν οι αντικειμενικές δυσκολίες των συγκεκριμένων αναβάσεων, έφερνε μία εξωτερική γαλήνη μεταξύ των ορειβατών. Αλλά υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις που οι αντικειμενικοί κίνδυνοι της ανάβασης και η αποστροφή μεταξύ σχοινοσυντρόφων, σε συνδυασμό με την εκκολαπτόμενη ανταγωνιστικότητα μέσα στην ομάδα, στένευαν τους ορίζοντες αυτής και μαζί τα περιθώρια επιτυχίας. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η εγωκεντρικότητα μαζί με μία εσωτερική ηττοπάθεια είναι αρκετά συνηθισμένη μεταξύ των σύγχρονων Ιμαλαιστών. Αρκετά πιο πολύ από ότι κάποιοι θα τολμούσαν να πιστέψουν.
“Μήπως γίνομαι σαρκαστικός;” Μάλλον όχι χωρίς λόγο, αφού αρκετά συχνά ηρωικές προσπάθειες έχουν πραγματοποιηθεί στο βωμό της θυσίας σχοινοσυντρόφων όπως συμβαίνει και στις εμπορικές αποστολές…
“Είναι κουρασμένος… και εγώ το ίδιο”
“Κάποιος βήχει πίσω… πάντα υπάρχει κάποιος που βήχει εκεί πίσω”
Το συγκεκριμένο ύφος ήταν αναπόφευκτο στη σημερινή πραγματικότητα των αναβάσεων στα Ιμαλάϊα, καθιστώντας την επιλογή του σχοινοσυντρόφου ως την βασική προτεραιότητα για τη σύσταση επιτυχημένων μικρών και ευέλικτων ομάδων. Εάν οι δεσμοί μεταξύ σχοινοσυντρόφων είναι ισχυρότεροι από την τυπική συναδελφικότητα, τότε αποκλείεται ο ένας από τους δυο να αγνοήσει τυχόν συμπτώματα εξάντλησης του άλλου.

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι τάσεις που χαρακτηρίζουν τις σημερινές αναβάσεις στις 8άρες (εμπορικές αποστολές και ότι φέρνουν μαζί τους) είναι κατά πολύ διαφορετικές από αυτές των οπαδών της ταλαιπωρίας και του αλπικού στυλ. Αναβάσεις με αλπικό στυλ θεωρούνται μεν αθλητικές, αλλά κυρίως θεωρούνται ανθρώπινες επιτυχίες. Ελάχιστο βάρος, απόλυτη δέσμευση, άμεση επαφή με το περιβάλλον των ψηλών κορυφών και καλή πίστη χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες αλπικές αναβάσεις στις 8άρες. Το μυαλό και το σώμα φαίνονται να ακολουθούν έναν τελείως διαφορετικό ρυθμό. Η ταλαιπωρία αντικαθίσταται από μία κατάσταση συνοχής σώματος και μυαλού, καθώς οι κρύες ώρες της νύχτας περνούν. Στις επόμενες δύο αναβάσεις γίνεται φανερό ότι οι ορειβάτες με την ταχύτητα τους κατάφεραν, όχι μόνο να ξεγελάσουν την ανθρώπινη ψυχή αλλά και τις σωματικές επιπλοκές που δημιουργούνται κατά την γρήγορη ανάβαση σε μεγάλα υψόμετρα, αφού ο εγκλιματισμός τους ήταν ελάχιστος. Προφανώς η μεγάλη ταχύτητα ανάβασης και στις δύο παρακάτω περιπτώσεις είχε ως αποτέλεσμα την ελάχιστη έκθεση στην ζώνη θανάτου και συνέβαλλε στην επιτυχία των αναβάσεων. Ο E. Loretan είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η στέρηση του ύπνου οδηγεί το σώμα σε μια κατάσταση εγρήγορσης, περιορίζοντας έτσι την πιθανότητα για πνευμονικό ή εγκεφαλικό οίδημα.

Η πρώτη ανάβαση με την οποία σχετίζω με αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω αφορά την σχετικά πολυσυζητημένη ανάβαση του Κ2 από την Abruzzi Spur τον Ιούλιο του 1985. Η ομάδα αποτελούνταν από τους Loretan, Escoffier, Morand και Troillet, οι οποίοι εγκλιματίστηκαν κατά τον παραδοσιακό τρόπο περνώντας μία νύχτα στα 8000 μέτρα. Τα μεσάνυχτα τις 3ης Ιουλίου αναχώρησαν από την κατασκήνωση βάσης στα 5000 μέτρα και τις 10 το πρωί βρισκόταν στην κατασκήνωση 2 στα 6800μ. Εκεί έμειναν μέχρι τις 7 το πρωί της επόμενης μέρας. Όλες οι προηγούμενες προσπάθειες για την κορυφή από την Κ2 χρειάστηκαν τουλάχιστο 3 μέρες δεδομένων και των τεχνικών δυσκολιών της ανάβασης. Στις 11 το πρωί της 5ης Ιουλίου η μικρή ομάδα έφτασε στην Κ3 στα 7300 μέτρα, όπου τα παλικάρια απόλαυσαν ένα όμορφο πικνίκ περιμένοντας να πέσει το φως. Αφήνοντας πίσω τα πάντα, ακόμη και γκαζάκια και υπνόσακους, σκαρφάλωσαν χωρίς σταμάτημα και βρισκόταν στην κορυφή του Κ2 στις 2 το μεσημέρι της 6ης Ιουλίου, έχοντας σκαρφαλώσει 1800 μέτρα χωρίς ύπνο. Πριν πέσει καν το φως είχαν φτάσει στην Κ3 και την επόμενη στην κατασκήνωση βάσης.

Η επόμενη ανάβαση είναι αυτή της ανατολικής πλαγιάς του Dhaulagiri της οποίας η πρώτη ανάβαση έγινε το 1981 από τους Alex McIntyre, Rene Ghilini και εμού (Voytek Kurtyka). Για την επανάληψη της διαδρομής μία τρελλοπαρέα Ελβετών αποτελούμενη από τους Loretan, Steiner και Troillet, διάλεξε την καρδιά του χειμώνα για να εφαρμόσει την τακτική των “γυμνών νυχτερινών αναβάσεων”. Η ομάδα εγκλιματίστηκε στα 5700 μέτρα στην κατασκήνωση 1 και ανέβηκε μέχρι τα 6500μ (Κ2) της βορειανατολικής κόψης, δηλαδή της κλασσικής διαδρομής του βουνού. Αφού θεώρησαν ικανοποιητικό το ζέσταμα τους και μετά από σχετική ξεκούραση, τα μεσάνυχτα της 5ης Δεκεμβρίου έφτασαν στα 5700 μέτρα όπου και διανυκτέρευσαν μέσα σε μία χιονότρυπα. Ξεκουράστηκαν όλη τη μέρα χαζεύοντας την παγωμένη ορθοπλαγιά μέσης κλίσης 50ο και αναπτύγματος μεγαλύτερου των 2500 μέτρων. Τα μεσάνυχτα της επομένης αναχώρησαν από την τρύπα τελείως γυμνοί. Χωρίς αντίσκηνα, υπνόσακους, σκοινιά, καρφιά, παγόβιδες και μποντριέ ήταν τελείως ελαφρωμένοι. Το μόνο που είχαν ήταν τα ολόσωμα πουπουλένια ρούχα τους, ένα γκαζάκι και από μία σοκολάτα ο καθένας. Ο χειμώνας στα Ιμαλάϊα χαρακτηρίζεται από θυελλώδεις ανέμους και θερμοκρασίες -40οC, αλλά τα παλικάρια έπεσαν μέσα στην πρόγνωση του καιρού. Σκαρφάλωσαν δίχως σταμάτημα όλη τη νύχτα αλλά και την επόμενη μέρα για 19 ώρες, φτάνοντας στη δύσκολη κόψη στα 7700 μέτρα στις 7 το απόγευμα. Εκεί αγκαλιάστηκαν περιμένοντας να περάσουν οι ατελείωτες κρύες ώρες της νύχτας, κάνοντας ζεστά ροφήματα για 12 ώρες, κάτι που ο Loretan περίγραψε σαν “αιώνιο τρέμουλο”. Με το πρώτο φως η θέληση τους για ολοκλήρωση του στόχου τους ήταν ακόμα μαζί τους, πράγμα που τους έκανε να αψηφήσουν κούραση και πόνο, και στις 8 συνέχισαν την κούρσα τους φτάνοντας στην κορυφή μετά από 6 ώρες. Στη συνέχεια κατέβηκαν από την κλασσική διαδρομή και στις 2 το βράδυ βρίσκονταν πίσω στην χιονότρυπα τους στα 5700 μέτρα.

Αυτό το απίστευτα γενναίο και κρύο επίτευγμα είναι για μένα πολύ παραπάνω από οποιονδήποτε συλλέκτη 8άρων κορυφών. Αυτοί οι τρεις είχαν βρει ένα νέο νόημα στο στυλ της ανάβασης τους, υποφέροντας με επιτυχία όλοι μαζί και αποδεικνύοντας έτσι την πιθανότητα ανάβασης σε 8άρες κορυφές με μηδενικό βάρος ακόμη και τον χειμώνα. Η συλλογή των επιτυχημένων αναβάσεων σε 8άρες με όποιο μέσο είναι ένα είδος συναισθηματικού καταναλωτισμού, που στιγματίζει τον ματαιόδοξο ορειβάτη από την τάση του να συλλέγει επιτυχίες και απέχει πάρα πολύ από το απόλυτο αλπικό στυλ. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που ονομάζεται πνευματικός υλισμός, αυτό μεταφράζεται με την μανία κάποιων να θέλουν να κατακτούν τα βουνά, αντί να αφήσουν τους εαυτούς τους να περιπλανηθούν στα μυστήρια που τα βουνά προσφέρουν απλόχερα. Η περιπέτεια έχει αντικατασταθεί με μια συγκεκριμένη ρουτίνα προγράμματος ανάβασης και οι εξωτερικές βοήθειες είναι πλέον πολλές. Οι σύγχρονοι συλλέκτες κορυφών κάνουν πονηρή χρήση κάποιων αριθμών όπως το 14 x 8000. Αυτά κάποτε ήταν αριθμοί σύμβολα στις ακραίες επιδόσεις των αναβάσεων στα Ιμαλάϊα, αλλά τώρα έχουν μετατραπεί σε εμπορικά μέτρα και σταθμά, προσδίδοντας φήμη σε αυτούς που τα κυνηγάνε ή και τα κατέχουν. Τα νούμερα τα καταλαβαίνουν όλοι, πολύ περισσότερο αυτοί που δεν έχουν υποστεί ούτε καν ένα κρυοπάγημα στα δάχτυλα. Η ζήτηση για περισσότερα νούμερα και ηλίθιες επιδόσεις θα υπάρχει πάντα. Αυτοί που παρακολουθούν τα γεγονότα αυτά εκ του ασφαλούς καταβροχθίζουν με απιστία τα νέα νούμερα που πηγάζουν από ανυπόστατες επιδόσεις, επιβεβαιώνοντας την ψευδαίσθηση της κατάκτησης και προσφέροντας τα στο αμήχανο καταναλωτικό κοινό.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε ένα άθλημα χωρίς αριθμούς και τώρα πολλοί είναι αυτοί που κατατάσσουν την ορειβασία σαν άθλημα. Χωρίς αμφιβολία η κάθε ανάβαση σε οποιοδήποτε βουνό διακατέχεται άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο από ένα αθλητικό χαρακτήρα, αλλά μήπως οι προσπάθειες αυτές δεν είναι απλά ένα άθλημα;;; Πως δηλαδή δικαιολογούμε τον θάνατο ο οποίος είναι συχνά πυκνά κοντά μας στα βουνά; Είναι απλά ένα άθλημα-παιχνίδι με έντονο ανταγωνισμό; Νομίζω ότι η εσωτερική ανταπόκριση στη δυσκολία της στιγμής είναι αυτό που μας οδηγεί στο άγνωστο και στον κίνδυνο και όχι ο ανταγωνισμός. Η ορειβασία σαν δραστηριότητα εκφράζει την κλασσική αντίθεση στην τάση του “βολέματος” και την αναγκαιότητα να φλερτάρουμε με τον θάνατο. Η αίσθηση της πλήρους συναισθηματικής και σωματικής κυριαρχίας ελευθερώνει το πνεύμα από το θνητό μας σώμα. Όταν είναι πλησίον σε τέτοια όρια ο αλπινιστής νιώθει την μεγαλύτερη ευχαρίστηση από κάθε άλλη φορά. Για μένα, η Ελβετική ανάβαση στην ανατολική του Dhaulagiri, ρισκάροντας τόσο με το “γυμνό ” τους στυλ μέσα στη νύχτα του χειμώνα, είναι η απόλυτη και καλόγουστη ουσία της ορειβασίας.

Το 1986 πραγματοποιήθηκαν δύο υποδειγματικές αναβάσεις σε Everest και Κ2 με απόλυτο αλπικό στυλ. Η πρώτη ανάβαση ήταν στο Everest από τη όμορφη γραμμή που ακολουθεί το Japanese/Hornbein Couloir direct από τους Loretan και Troillet. Μαζί τους ήταν και ο Beghin, αλλά υπέπεσε σε ανταρσία μετά από την πρώτη νύχτα όταν η ομάδα αντί να κοιμηθεί σκαρφάλωσε άλλα 2000 μέτρα. Ο συνολικός χρόνος ανάβασης από την κατασκήνωση βάσης μέχρι την κορυφή ήταν 40.5 ώρες!!! Το ίδιο εντυπωσιακός ήταν και ο χρόνος επιστροφής από τη Στέγη του Κόσμου. Βρίσκοντας το χιόνι σε ιδεατή κατάσταση και γλιστρώντας ασταμάτητα (κωλοσκί κατά τα δικά μας λεγόμενα, “arse sliding” στα Πολωνέζικα) για το περισσότερο της διαδρομής, οι δυο τους χρειάστηκαν 4.5 ώρες για να βρεθούν στη ζεστασιά της προωθημένης κατασκήνωσης βάσης. Σαν Πολωνός το βρίσκω δύσκολο να χωνέψω ότι οι Ελβετοί μας νίκησαν στο εθνικό μας σπορ. Δεν με πειράζει να πετάνε με παραπέντε ή να κατεβαίνουν με σκι από τις 8άρες, αλλά με τρελαίνει η σκέψη ότι οι Ελβετοί κάνανε το μεγαλύτερο κωλοσκί του κόσμου. Την τάχιστη ανάβαση τους προηγήθηκε μία εβδομάδα παραμονής στα 5500 μέτρα. Ο εγκλιματισμός πάνω από το υψόμετρο αυτό ήταν μηδενικός. Πέρασαν μία νύχτα στα 5850 μέτρα και ανέβηκαν σε δύο γειτονικές κορυφές με υψόμετρο 6500 μέτρων. Αυτό τους ήταν αρκετό. Την υπόλοιπη ενέργεια τους την κράτησαν για την ανάβαση. Αναχώρησαν από την προωθημένη κατασκήνωση βάσης στις 10 το βράδυ της 28ης Αυγούστου κουβαλώντας τίποτε παραπάνω από ότι είχαν μαζί τους στο Dhaulagiri. Κάλυψαν το πρώτα 2000 μέτρα σε 13 ώρες και στις 11 το πρωί η ομάδα σταμάτησε στα 7800 μέτρα περνώντας την υπόλοιπη μέρα λιώνοντας χιόνι και πίνοντας ζεστά. Στις 9 το βράδυ οι Loretan και Troillet συνέχισαν χωρίς τον Beghin. Μετά τα μεσάνυχτα το σκοτάδι και το κρύο τους σταμάτησαν στα 8400 μέτρα. Αγκαλιάστηκαν ο ένας με τον άλλον και περίμεναν τις πιο βάρβαρες ώρες να περάσουν. Γύρω στις 4 το πρωί ξεκίνησαν με το πρώτο φως και στις 1 το μεσημέρι βρισκόταν στην κορυφή. Στην κυριολεξία άραξαν στην κορυφή του κόσμου για μία και μισή ώρα πριν ξεκινήσουν το ατελείωτο κωλοσκί. Στις 7 το ίδιο βράδυ και με τους πισινούς τους πιασμένους ήταν 3000 μέτρα χαμηλότερα. Όπως ομολογούν και ίδιοι για την ανάβαση τους στο βουνό “δεν πήραν τίποτα μαζί τους και δεν άφησαν τίποτα πίσω”.

Η 24ωρη ανάβαση και κατάβαση του Κ2 από τον Benoit Chamoux είναι η καλύτερη ιστορία για να αφηγηθώ. Άφησε την κατασκήνωση βάσης στις 5 το απόγευμα της 4ης Ιουλίου και στις 4 το απόγευμα της επομένης καθόταν στην κορυφή του βουνού. Προφανώς δεν του έμεινε και πολύς καιρός για ύπνο. Λίγες μέρες πριν είχε πραγματοποιήσει 16ωρη ανάβαση στο Broad Peak. Όταν συνάντησα τον Loretan και τον Troillet στο Katmandu δύο χρόνια πριν, η περιέργεια μου με έκανε να απευθυνθώ προς τον Loretan.
“Προπονείσαι πριν τις αναβάσεις;”
“Όχι, η καλύτερη προπόνηση γίνεται μέσα εδώ”, απάντησε δείχνοντας το μέτωπο του.
“Καπνίζεις ή πίνεις”
“Όχι στο πρώτο, ναι στο δεύτερο”
“Παίρνεις τίποτε φάρμακα;”
“Μόνο υπνωτικά, τίποτε ιδιαίτερο για το αίμα”
“Τι προσδοκείς από τις αναβάσεις στα Ιμαλάϊα;”
“Όσο πιο δύσκολα, γρήγορα και ψηλά γίνεται, πάντα με αλπικό στυλ”
“Τι θα έλεγες στους νέους και φιλόδοξους Ιμαλαιστές”
“Να προσπαθούν να ακούνε και να καταλάβουν το σώμα τους”.

Εάν και οι τέσσερις αναβάσεις που περιγράφτηκαν εδώ είναι αθλητικά επιτεύγματα, η ουσία τους δεν είναι σαν οποιοδήποτε άθλημα, αλλά πηγάζει από το στυλ της ανάβασης. Οι παραδοσιακές μέθοδοι αποστολών εγκαταλείφθηκαν προς χάρη μιας νέας ιδεολογίας και αντιμετώπισης των μεγάλων κορυφών.
Όταν ο ορειβάτης ξεφεύγει από τα τετριμμένα εισέρχεται σε ένα χώρο δίχως κανόνες και ρουτίνες πάνω στις οποίες να βασίζεται. Οι μόνες συμβουλές έρχονται μέσα από την ψυχή του και η παρακίνηση του να συνεχίσει είναι τελείως αληθινή. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο ορειβάτης είναι τελείως δημιουργικός, υπεύθυνος για ότι κάνει και όχι ένας απλός συμμετέχον σε ένα άθλημα ή καλύτερα σε μια δραστηριότητα. Η δημιουργικότητα αυτή επιδεικνύει την ύπαρξη της, καθορίζοντας το στυλ της ανάβασης ή της εξερεύνησης αγνώστων περιοχών. Είναι αδύνατο να στριμώξουμε την ορειβασία σε ένα απλό αθλητικό πλαίσιο και σε κάποια νούμερα. Για μένα υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γευτεί κάποιος τα βουνά, εφόσον υπάρχουν πολύ δυνατοί συναισθηματικοί δεσμοί με αυτά. Εάν δέχεστε τον προηγούμενο σαρκασμό μου, επιτρέψτε μου μία στιγμιαία επαφή με το μυστήριο των βουνών, το οποίο έχω συμπεράνει ότι είναι το πλέον βασικότατο στην ορειβασία.
Αυτό που ξεδιπλώνεται στον καθένα όταν σκαρφαλώνει χωρίς ρουτίνες και πολλά μέσα είναι ένας νέος δεσμός όπου το βουνό μοιράζεται μαζί του τις εμπειρίες του, ανοίγεται.
Απλά ας αναλογιστεί κάποιος μερικές μορφές όπως ο Tilman, ο Uemura ή ο Hemming . Ο δεσμός τους με τα βουνά ήταν αληθινός και δεν είχε καμία σχέση με αριθμούς ή με την καθιέρωση διαφόρων ρεκόρ τα οποία εξαφανίζουν τελείως τα μυστήρια των βουνών. Αλλά τα μυστήρια των βουνών θα παραμείνουν μυστήρια, ενώ τα αθλήματα είναι απλά αθλήματα.

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Αποστολή στα Mera Peak και Imja Tse.

Αναχωρεί σήμερα η αποστολή των Κώστα Σταυριανάκη, Αντώνη Χατζηθεοδωρίδη, Θοδωρή Φασούλα και Diana Kurzweg για το Νεπάλ. Οι 4 ορειβάτες θα δοκιμάσουν να ανέβουν στα Mera Peak (6476 m) και Imja Tse (6.189m). Το δεύτερο είναι πιο γνωστό και σαν Island Peak και είναι από τις πιο δημοφιλείς 6άρες του Νεπάλ. Η παρέα θα δοκιμάσει τα βουνά με το ελαφρύτερο δυνατό στυλ, όσο αυτό θα είναι δυνατόν σε τόσο δημοφιλή βουνά.
Για περισσότερες πληροφορίες και update (ελπίζουμε) απ' την προσπάθεια στα παρακάτω link:
http://merapeak-islandpeak2009.blogspot.com
http://sites.google.com/site/teithessalonikis
Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία και περιμένουμε νέα τους και φωτογραφίες.

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Η Mammut διαβάζει το Πέφτοντας!

Η Mammut έβγαλε την τσάντα του Ikea σαν δικό της προϊόν! Και πως το ονόμασε; Μμμμ.., να σκεφτώ... Mammut+Ikea=Mikea! Πολύ έμπνευση λέμε. Link εδώ: http://www.mammut.ch/.../Mikea Bag Βέβαια στο Ελλάντα το ropebag του IKEA χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια και το Πέφτοντας είχε κάνει εκτενές αφιέρωμα στο καταπληκτικό αυτό προϊόν. Link: http://peftontas.../ikea-rope-bag
Και η τιμή αυτού; 5-6 €, αντί για 1 € που έχει στο IKEA... Κάτι τέτοια βλέπει η θεία-Λένα και είναι στα όρια του εγκεφαλικού!

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Ice, Anarchy & the Pursuit of Madness.

Ένα από τα ομορφότερα βιντεάκια που έχουμε δει τελευταία στο δίκτυο, το "Ice, Anarchy & the Pursuit of Madness", που κατεβάσαμε από το Tin Shed της Patagonia (link εδώ: http://www.patagonia.com/.../tinshed/...-FALL ISSUE '08) Στο συγκεκριμένο site μπορείτε να βρείτε κι άλλα video, slideshow και κείμενα, όχι μόνο καθαρά ορειβατικά, αλλά και για surf, περιβαλλοντικά θέματα κτλ. Το "Ice, Anarchy & the Pursuit of Madness" περιγράφει την πρώτη ανάβαση του K7 West, 6.842m στο Karakoram του Πακιστάν από τους Steve House, Marko Prezelj και Vince Anderson. Απολαύστε:


Μπορείτε να το δείτε σε καλύτερη ποιότητα στο YouTube, αλλά σε 3 μέρη:
Part 1: http://www.youtube.com/watch?v=mHHGp5ot9YY
Part 2: http://www.youtube.com/watch?v=7GYIm9UMm-c
Part 3: http://www.youtube.com/watch?v=EVBqqmKN_mA

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Τα keywords της χρονιάς...

Τη χρονιά που πέρασε και συγκεκριμένα από τα τέλη Νοεμβρίου και μετά, που βάλαμε το statcounter (δες τέρμα κάτω στο blog) παρατηρούσαμε πόσος κόσμος κι από που μπαίνει στο blog. Χαρακτηριστικό είναι πως όλα (μα όλα...) τα ΣΚ το blog είχε ελάχιστες επισκέψεις, αντίθετα με μεσοβδόμαδα όπου έμπαινε ο πιο πολύς κόσμος. Άρα οι αναγνώστες του blog πάνε για σκαρφάλωμα τουλάχιστον... Αυτό όμως που μας έκανε να κολλήσουμε από τις πληροφορίες του statcounter, ήταν το "recent keyword analysis", δηλαδή η λίστα με τα keywords που χρησιμοποίησαν στο Google (ή άλλα ψαχτήρια) για να βρουν κάτι, αλλά έπεσαν για κακή τους τύχη στο Πέφτοντας (έπεσαν στο πέφτοντας... καλό!!!). Τις πιο πολλές φορές οι λέξεις ήταν σχετικές, όπως "Πέφτοντας", "πέφτοντας blog", "ορειβατικό blog" κτλ. Άλλες πάλι ήταν λέξεις από συγκεκριμένες αναρτήσεις με πιο συχνό το: "βαθμός επικινδυνότητας", ενώ πολλοί ψάχναν διάφορες μούρες της ελληνικής ορειβασίας (δεν θα γράψω περισσότερα...). Και πολλοί βέβαια ψάχνανε τους χαμένους συντρόφους (τους πρόσφατα και αναπάντεχα αποδημήσαντες Βαγγέλη Βρούτση και Κώστα Στεφανουδάκη περισσότερο, αλλά και το Γιάννη και το Βασίλη.)
Έτσι λοιπόν αρχίσαμε να καταγράφουμε τα διάφορα keywords σε ένα αρχειάκι στον υπολογιστή μας, με σκοπό να γίνει το άρθρο που διαβάζετε τώρα. Παρακάτω σας δίνουμε με αντίστροφη σειρά τα καλύτερα. Έχουμε και λέμε:

10. Τα σχετικά, που όμως δημιουργούν ένα ελαφρύ ξενέρωμα στον αναγνώστη, μιας και δεν βρίσκει αυτό που έψαχνε ακριβώς: "ασφάλειες πλακέτες Μετέωρα", "το διαμπερες", "μαθηματα αναρριχησης", "βαρασοβα fesdook"... Ναι, fesdook τό 'γραψε!
9. Τα και καλά έξυπνα, τύπου είμαι αλεπουδάκι και τα βρίσκω όλα στο τσάμπα, με συχνότερα αυτά που αφορούν τις ταινίες του Τσιαντού: "Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ, youtube", "από τον όλυμπο στο έβερεστ, πώς θα τη δω", "Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ κατεβασμα", "2004 Cho Oyu Τσιαντός youtube". Χοντραίνει λίγο το ξενέρωμα...
8. Και ξεκινάνε τα άσχετα: "Ημερολόγιο του 2003 του Πολιτιστικού Συλλόγου", "μοδα χειμωνας 2009 2010 80", "ενοικίαση σκαλωσιά θεσσαλονίκη" με το τελευταίο να σκάει στη Μποτέλη-Ζάρα!!!
7. Μερικά ακόμα άσχετα: "παζαρεψε το (παζαρι το)", "δυσκολια στο άκουσμα free base", "πως γινετε κολαζ σε μουσαμα", "ΠΑΖΑΡΙ ΕΠΙΠΛΩΝ", "ΣΟΥΚΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΑ".
6. Μετά σκάσανε και τα βόρεια προάστεια με τις τζιπάρες τους: "κιθαιρώνας ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ 4Χ4", "4χ4 βιντεο χορτιατη", που... για μια βόλτα ξεκίνησαν τα παιδιά, αλλά βγήκαν στη Κακόσκαλα.
5. Και φυσικά τα καμμένα: "μην αγχώνεσαι", "κουτσο γατακι", "γραψε και εσυ". Χωρίς περισσότερα σχόλια...
4. Μερικά άκυρα ακόμα: "τι θα δειξει η συνεχεια στο twight", "wallpapers γρανιτα φραουλα"
3. ...και μ' αυτά και με τ' άλλα φτάσαμε στην 3η θέση με τα λυγούρια να ψάχνουν γκόμενες στο Google, αλλά να βγαίνουν στο τελειωμένο blog μας: "marilou facebook", "ΚΑΒΛΑΚΗ", "φωτογραφιες hard core", "ελευθερια belair", "facebook ξενέρωμα".
2. Το αργυρό μετάλλιο πάει σε όλους τους αρχαιολάγνους, ufo-πληκτους μαλάκες, που κι αυτοί φάγαν χοντρό ξενέρωμα βάζοντας: "εμφανιση ufo ολυμπο 2009", "ολυμπος+διας προσωπο φωτογραφια", "όλυμπος ufo", "όλυμπος εξωγήινοι" και άλλους συνδυασμούς... Με τις υγείες σας.
1. Και ναι, αυτό που όλοι περιμέναμε, ο πρωταθλητής του Google, ο ντετέκτιβ της ελληνικής αστυνομίας, το αστέρι του διαδικτύου. Μέχρι πριν από 2-3 μήνες ήταν ο αναγνώστης που είχε την κωδική ονομασία "σπασιμο σπυρακια", αλλά στην τελική ευθεία τον προσπέρασε δίκαια και με πολλές δυνάμεις ως τη κορδέλα του τερματισμού, ο σημερινός κατακτητής του χρυσού μεταλλίου... Και το όνομα (δηλαδή keyword) αυτού; Κρατήστε την ανάσα σας...




Είστε έτοιμοι;



Σίγουρα, ε; Μη μου λέτε μαλακίες μετά...



Ε, ορίστε λοιπόν. Το keyword της χρονιάς είναι το: "σπυρι στα αρχιδια δερματολογος ιατρός".

Άντε και του χρόνου...

Το Πέφτοντας έχει τα πρώτα του γενέθλια...

...και θέλει να ευχαριστήσει όλους όσους συνέβαλαν στέλνοντας κείμενα, λινκ, φωτογραφίες, βίντεο, αλλά και κάνοντας σχόλια κτλ. Έχουμε και λέμε λοιπόν (ελπίζουμε να μη ξεχάσαμε κανένα): Έφη, Δημήτρη, Έκτορα, Μιχάλη, Θανάση, Χρήστο, Γρηγόρη, Πασχάλη, Στέργιο, Κώστα, Άρη, Γιώργο, Ευρυπίδη, Μιχάλη, Βασίλη, Νεκτάριο, Δέσποινα, Θεόφιλο, Αποστόλη, Μίλτο, Δημήτρη, Θωμά, Θοδωρή, Μάγια, Αλέξανδρο, Αλέξανδρο, Όλγα και φυσικά τη θεία-Λένα. Επίσης θέλουμε να ευχαριστήσουμε το αγαπητό μας κοινό που μας στήριξε αυτό το χρόνο και ελπίζουμε ότι τα καλύτερα έρχονται (θα βοηθήσει λίγο και η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με καμιά ψιλοεπιδότηση...)

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

UIAA Global Youth Summit 2009 στα Καρπάθια!

Σκαρφαλώνοντας με τον Κόμη Δράκουλα.....

Να΄μαστε λοιπόν το βράδυ της 13ης Αυγούστου με την Όλγα στο τρένο για Βουκουρέστι για να πάμε σε ένα διεθνές αναρριχητικό youth camp στα Καρπάθια-όπως διαφημιζόταν στη σελίδα της UIAA. Αφού φτάσαμε στο Βουκουρέστι μετά από ένα 17ωρο ταξιδάκι έπρεπε να συναντήσουμε την κορεάτικη ομάδα στο αεροδρόμιο για να φύγουμε όλοι μαζί για τα Bicaz Gorges όπου θα γινόταν το camp. Περιμέναμε και αγωνιούσαμε για το αν θα αναγνωρίσουμε τους Κορεάτες, αλλά όταν άνοιξαν οι αυτόματες πόρτες των αφίξεων ήμασταν πλέον σίγουρες…9 Κορεάτες με ίδια ρούχα από το σπόνσορά τους με το εθνόσημο της Κορέας και τεράστια κίτρινα σακίδια μας πλησίασαν:
-You are the Greek team?
Μας ρώτησε η μεταφράστρια της ομάδας. Κοιταχτήκαμε με την Όλγα – είχαμε πιει και αρκετές μπύρες περιμένοντας το αεροπλάνο των Κορεατών και δεν είχαμε καμία όρεξη να εκπροσωπήσουμε την Ελλάδα εκείνη την ώρα αλλά μια και δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί γύρω απαντήσαμε.
-Well…yes, we are.
-Are there gonna be more nations?
-We don’t know.

Η κορεάτικη ομάδα στην κορυφή του Caehlau.
Και δεν υπήρχαν- οπότε οι επόμενες μέρες ήταν μια αξέχαστη πολιτιστική εμπειρία. Τα τεράστια κίτρινα σακίδια περιείχαν μόνο 8 σετάκια (!), αλλά τεράστιες ποσότητες soju (κορεάτικο αλκοολούχο ποτό) και noodles. Οπότε γίναμε εξπέρ στο να τρώμε με ξυλάκια, δοκιμάσαμε φύκια και κερδίσαμε τους Κορεάτες σε διαγωνισμό soju. Και όλα αυτά στη Ρουμανία!
Μετά από αρκετές περιπέτειες-αφού ο οδηγός του minibus που μας πήγε στα βόρεια ήταν μεθυσμένος-φτάσαμε στο Cabana Ecolog, το καταφυγιάκι που θα μέναμε τις υπόλοιπες μέρες. Παρά την κούραση εντυπωσιαστήκαμε από το τοπίο. Το μέρος ήταν ένα καταπράσινο σύμπλεγμα φαραγγιών με ποτάμια και λίμνες. Στους ασβεστολιθικούς πύργους που ξεφύτρωναν εδώ κι εκεί υπήρχαν πάνω από 200 αναρριχητικές διαδρομές. Ένας παράδεισος!

Σκαρφάλωμα δίπλα στο καταφύγιο.
Στο καταφύγιο μας υποδέχτηκε ο διοργανωτής του camp, ο Constantin Lacatusu ο οποίος είναι ο πρώτος Ρουμάνος που ανέβηκε το Everest και πρόεδρος της Ρουμάνικης ομοσπονδίας ορειβασίας και εισαγωγέας γνωστών ορειβατικών brands (τύφλα να ‘χει η Vaude…). Μέσα σε όλα δηλαδή….

Ο κ. Lacatusu στο τελευταίο ρελέ της Hornul Rosu
Αφού φάγαμε ένα τεράστιο πρωινό πήγαμε για αναγνωριστικό σκαρφάλωμα στις sporτ διαδρομές δίπλα στο καταφύγιο.

Οι μπλέ πλακέτες από το δίπλα εργοστάσιο...
Οι διαδρομές εκεί ποικίλουν από τις πολύ εύκολες έως τις….αδύνατες, όπως η διαδρομή που φτιάχτηκε για ένα εθνικό πρωτάθλημα αναρρίχησης. Την επόμενη μέρα θα σκαρφαλώναμε μεγάλες διαδρομές οπότε κάτσαμε να δούμε τον οδηγό και τα σκίτσα .
Το σκίτσο της Creasta Estica
Το πρώτο που παρατηρήσαμε ήταν τα πολλά….Α και ένα ποσοστό δίπλα από τις διαδρομές που καθόριζε πόσο της % τεχνητό και ελεύθερο χαρακτήρα έχουν (για τους Ρουμάνους αναρρίχηση χωρίς τεχνητά και σκαλίτσα δεν είναι αναρρίχηση!). Μετά παρατηρήσαμε τη βαθμολογία και όλα έδειχναν πολύ εύκολα- 1ου , 2ου άντε 4ου βαθμού το πολύ. Όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Οι Ρουμάνοι χρησιμοποιούν το Ρώσικο σύστημα βαθμολογίας-όσον αφορά τις παραδοσιακές διαδρομές πάντα- που σημαίνει ότι μια διαδρομή βαθμολογείται σε μια κλίμακα από το 1-6 με υποδιαιρέσεις Α,Β συνολικά για το τι τεχνική δυσκολία έχει, πόσο μεγάλη είναι, τι επιστροφή έχει, πόσο επικίνδυνη είναι κτλ. Έτσι ένα 4Α μπορεί να έχει και περάσματα 8ου βαθμού UIAA.

Συνωστισμός στα ρελέ...
Την επόμενη λοιπόν ξεκινήσαμε για την Creasta Estica ή Ανατολική κόψη- μια από τις πιο παλιές και κλασσικές διαδρομές στον πύργο Altarului.
Ο πύργος Altarului-στην κορυφή υπάρχει σταυρός. Πριν το '89 υπήρχε ένα αστέρι-σύμβολο του κομμουνισμού.
Μετά από μια ωραία πρόσβαση μέσα σε δάση και ποτάμια ξεκινήσαμε τη διαδρομή- εγώ με την Όλγα και ένα Ρουμάνο τον Florin. Η διαδρομή είναι γενικά εύκολη αλλά έχει πολύ σκαρφάλωμα σε χόρτο και χώματα, πολύ ωραία θέα και 2-3 ωραία περάσματα στην 4η και 5η σκοινιά.
Ο Florin στην τελευταία σχοινιά της Creasta Estica.
Αυτό που μας έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν τα πολλά (και σκουριασμένα) καρφιά- γενικά ο χαρακτήρας που ανοίχτηκαν οι διαδρομές ήταν με πολλά τεχνητά κι αν κλίπαρες όλα τα καρφιά θα χρειαζόσουν καμιά 20αριά σετάκια για μια σxοινιά!
Την άλλη μέρα πήγαμε στη Fisura Centrala-μια σχισμή 4Α, 3 σχοινιές με 73% τεχνητό χαρακτήρα! Σκαρφαλώσαμε με τον Lacatusu αυτή τη φορά και καταλάβαμε ότι ακόμα και οι πιο έμπειροι Ρουμάνοι αναρριχητές είναι αρκετά «χύμα» στα ρελέ τους αλλά και στο πώς ασφαλίζουν (παίρνοντας απλά τα λάσκα από ένα σετάκι! Σε εξτρίμ περιπτώσεις κάνουν και καμιά μισή ψαλιδιά…).
Τις επόμενες μέρες κάναμε ένα διάλειμμα από το σκαρφάλωμα λόγω βροχής και χαλαζιού που περιελάμβανε επίσκεψη σε μοναστήρια και στη δίπλα πόλη, την Piatra Neamt.
Σκόρδα και σταυροί σε ένα μοναστήρι.
Ανεβήκαμε και στο βουνό της περιοχής το Caehlau (1907m). Παντού έβλεπες οικογένειες και παιδάκια (και δυστυχώς αρκετά σκουπίδια, τουλάχιστον στο καταφύγιο…) ! Δίπλα από το καταφύγιο της κορυφής υπήρχε και το σπιτάκι των Salvamont- οι Ρουμάνοι διασώστες. Η διάσωση υπάρχει σε όλα τα βουνά της Ρουμανίας και είναι κρατική και δωρεάν.
Μόλις σταμάτησαν οι βροχές σκαρφαλώσαμε μια σχοινιά από την Traseul 7 Noiembre.
Οι προσβάσεις περιελάμβαναν και ποταμάκια...
Στην ίδια περιοχή υπάρχει η πολύ εντυπωσιακή Fisura Neagra 5B (Μαύρη Σχισμή) μια διαδρομή που πρέπει να αξίζει να την επαναλάβει κανείς…

Αναρριχητές στην πρώτη σχοινιά της Fisura Neagra.
Την τελευταία μέρα κάναμε τη Hornul Rosu 3B, μια διαδρομή που τα είχε όλα- δίεδρα, καμινάδες, σχισμές και τις τελευταίες σχοινιές έβγαινε σε κόψη. Ωραία φάση!

Η Όλγα στην 3η σχοινιά της Hornul Rosu.
Μετά από μια συνέντευξη για κορεάτικο κανάλι (χιχι), μπόλικο soju και ένα κρασί ονόματι Dracula’s blood αποχαιρετήσαμε τους αξιαγάπητους μα ντροπαλούς Κορεάτες και τον κύριο Constantin και πήραμε το δρόμο της επιστροφής με όνειρα για καμιά σαλάτα γιατί είχαμε μπουχτήσει από τα καθημερινά μπάρμπεκιου και τον…πατσά!

Κείμενο: Έφη Σ. Φωτογραφίες: Όλγα Σ., Έφη Σ., Constantin L.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Εξωγήινοι στον Όλυμπο.

Στο τελευταίο τεύχος του "απαγορευμένου περιοδικού" Strange (τ.124) υπάρχει εκτενές (11σέλιδο!) αφιέρωμα για τους εξωγήινους που βολτάρουν με τα UFO τους στον Όλυμπο. Πραγματικά αξίζει κάποιος να πάρει αυτό το τεύχος, αφού καταγράφονται με σοκαριστικές λεπτομέρειες πολλά γεγονότα, μαρτυρίες, ενώ υπάρχουν φωτογραφίες και stills από video από την επιχείρηση μεταφοράς του ιδιωτικού Robinson, από Chinook της Π.Α., όπου, λέει, βόλταραν τριγύρω UFOs και επιβλέπαν τη κατάσταση... Επίσης το άρθρο διανθίζεται από ζωγραφιές ιπτάμενων δίσκων και άλλων σχημάτων, όπως κι από γκομενάρες που βγαίνουν από παρκαρισμένα UFOs, δορυφορικές φωτογραφίες της περιοχής, αλλά και πανοραμική φωτογραφία βουνού με παγετώνα (μάλλον δεν είναι ο Όλυμπος, ε...?)!!!
Μεταξύ άλλων γράφονται τα εξής (πήραμε πολύ αποσπασματικά κάποιο υλικό για να έχετε κίνητρο να αγοράσετε το περιοδικό, όλοι εσείς οι λάτρεις του Όλυμπου. Και φυσικά καταλαβαίνετε ότι δεν νοείται να "κλέψουμε" την δουλειά των ανθρώπων...). Έχουμε και λέμε λοιπόν:

"...ήξερα... για πολλές εντυπωσιακές εμφανίσεις UFO στην περιοχή του Ολύμπου."

"Σημειώνω ότι στην περιοχή των Μεγάλων Καζανιών έχουν παρατηρηθεί οι περισσότερες εμφανίσεις UFO στον υψηλό Όλυμπο."

Και... η τελευταία παράγραφος, που εμάς μας ανατρίχιασε...

"Παρουσιάζουμε, λοιπόν, εδώ, μερικές μόνο φωτογραφίες από αυτό το ενδιαφέρον βίντεο της ηρωικής Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, που εκτός από συνανθρώπους μας ίσως αύριο να καλεστεί να σώσει και εξωγήινους στον Όλυμπο (άλλωστε ίσως να μπορούν να περάσουν και για κανονικοί άνθρωποι), αν ένα από αυτά τα παράξενα ταχύτατα σκάφη συντριβεί, όπως έχει συμβεί κάποιες φορές στο παρελθόν, αλλού στον κόσμο."

Και επειδή θέλουμε κι εμείς να συνεισφέρουμε στην έρευνα των παιδιών, παραθέτουμε παρακάτω υλικό που αποδεικνύει πως οι χειριστές των διαφόρων UFOs είναι χειρότεροι οδηγικά από γριά με αρθριτικά και καταρράκτη στα 2 μάτια, που παίρνει δίπλωμα στα 73 με λάδωμα, και κάγκουρα με φτιαγμένο Punto (κίτρινο)... Τι γίνεται όταν αυτή η ανικανότητα συμπέσει με τις ασύλληπτες (κυριολεκτικά όμως... ούτε η ομάδα Δ δεν μπορεί να τους πιάσει) επιδόσεις των UFOs, τον περίεργο καιρό και το έντονο ανάγλυφο του Ολύμπου? Πραγματικά και εμείς πιστεύουμε ότι η στιγμή που θα αντικρίσουμε εξωγήινο να βγαίνει από τσαλακωμένο UFO Gti στη Μικρή Τούμπα δεν θα αργήσει. Παρακολουθήστε τα 2 βιντεάκια και τα λέμε μετά...



Για το τέλος φυλλάξαμε μια εικόνα (=1000 λέξεις?) από την 5η σχοινιά της διαδρομής "Μιχαηλίδη-Ξανθόπουλου" (ΚΛΙ.ΒΑΘ.ΕΠ.=4,332, R, U10!!!, A0 ίσως, και V+/VI- UIAA) στα Καζάνια. Παρατηρούμε ότι υπερίπταται δίσκος της εταιρίας "Kazania UFOs Ltd", η οποία φημολογείται ότι σύντομα θα ξεκινήσει πτήσεις για τουρίστες από την Πέτρα Ολύμπου για Μεγάλα Καζάνια-Βούλγαρη-Σφαγεία-Αγιαντώνη και πίσω Πέτρα, διάρκειας 3'14'' (και κάτι ψιλά) και κόστους 2.918 €/άτομο (ακατέβατα, ισχύει όμως φοιτητικό-μαθητικό με επίδειξη πάσο...), ενώ στο ρελέ έσκασε ξαφνικά απρόσκλητος ο ΕΤ και μας έβριζε όλους...
Πως το λέμε αυτό; Αναρρίχηση περιπέτειας;

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Νέα διαδρομή στο Κούβελο: "Κώστας Στεφανουδάκης".

Ο Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης μας έστειλε τις παρακάτω πληροφορίες για τη διαδρομή που ανοίχτηκε στη μνήμη του Κώστα Στεφανουδάκη:

“Κώστας Στεφανουδάκης” 200 μέτρα VII A0
Μουτάφης Αν., Κωνσταντινίδης Αλ., Μουγκόλιας Κ.
5 Σεπτεμβρίου 2009

Η διαδρομή είναι αφιερωμένη στον αδικοχαμένο σχοινοσύντροφό μας, ο οποίος σκοτώθηκε σε τροχαίο στις 11 Οκτωβρίου 2008.
Βρίσκεται δεξιά από τις "Τέσσερις κόρες και ένας γιος" και "Χαμένο σεντούκι" (δες πανοραμικό στο link: http://routes.gr/?Lang=el&Page=Climbing/Panoramas/Parnassos-Kouvelos-S). Προσεγγίζουμε το χαρακτηριστικό δίεδρο από εύκολη κόψη δεξιά, αριστερή τραβέρσα στο τελείωμα της και δεύτερη κόψη μέχρι το πατάρι στην βάση του διέδρου.
Κλίκ στη εικόνα για μεγαλύτερη ανάλυση.
Σημειώσεις:
Στο R0 συστήνεται η τοποθέτηση επιπλέον ενός φρεντ (3 μέχρι 4 Camalot) που να κρατά το ρελέ από κάτω προς τα επάνω.
Στα πρώτα μέτρα της πρώτης σχοινιάς βρέθηκαν 2 καρφιά και καραμπίνερ εγκατάλειψης. Από την εμφάνιση των υλικών κρίναμε ότι πρόκειται για αρκετά παλαιότερη προσπάθεια.
Η επιστροφή γίνεται με περπάτημα της κορυφογραμμής και ύστερα των χαμηλότερων λιβαδιών προς τα δεξιά (1 ώρα).
Η υποχώρηση μπορεί να γίνει με ραπέλ από καρύδια και δέντρα.
Τα προτεινόμενα υλικά για την επανάληψη της διαδρομής είναι μια ενισχυμένη σειρά καρυδιών , μία σειρά φρεντς, αρκετά σετάκια, ελέυθερα καραμπίνερς και ιμάντες.

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

I wanna get high...

...αλλά πως θα γίνει άμα ζεις στο Άμστερνταμ?
Ο φίλος μας ο Αστέριος μας έστειλε το παρακάτω mail και τις φωτογραφίες:

"Βρέθηκα για λίγες μέρες στο Άμστερναμ και για πλάκα έγραψα στο Google: Climbing Amsterdam.Και φυσικά τα μόνα αποτελέσματα ήταν για indoor. Έτσι σήμερα το πρωί πήγα μια βόλτα στο επονομαζόμενο κέντρο της αναρρίχησης ή στα φλαμανδικά Klimuur Centraal. Ένα αυτόνομο κτίριο για indoor climbing με πολλές διαδρομές και boulder στο κέντρο του Άμστερνταμ.
Μεσοβδόμαδα προπόνηση στην πίστα και Σ/Κ Βέλγιο ,Γαλλία ή Γερμανία, έτσι τη βγάζουν εδώ οι αναρριχητές.Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, και ποδηλατόδρομους και πάρκα με πολύ χόρτο και βράχια για σκαρφάλωμα."

Χμ... πάρκα με πολύ χόρτο...

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Μεγάλη Γούρνα, Όλυμπος: επεκτάσεις στην "Καλύβα Χριστάκη"


Ο φίλος Άρης Ρ. μας έστειλε τα παρακάτω link (τα οποία "έπαιξαν" και στα διάφορα φόρουμ):
http://fp08.eu/index.php?option=com_content&task=view&id=56&Itemid=1
http://fp08.eu/index.php?option=com_content&task=view&id=54&Itemid=1
Δεν θα σχολιάσουμε, απλά διαβάστε τα εκεί...

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Ατύχημα στη Ζηλνιά.

Πριν λίγες βδομάδες συζητούσαμε με τον Νίκο και τον Razaq, ιδιοκτήτη του "γραφείου" που οργάνωσε το ταξίδι μας στο Πακιστάν και ο Νίκος του είπε ότι η ομοσπονδία μας δεν προτίθεται να οργανώσει στο μέλλον άλλες παρόμοιες αποστολές, σαν εκείνη του 2007, όπου χάθηκε ο Βασίλης. Ο Razaq τότε είπε με μια φυσικότητα: "But... climbing and accidents come together." Μια κουβέντα που μου καρφώθηκε στο μυαλό. Γιατί ακριβώς αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε πολλές φορές.
Χτες αργά το βράδυ ένας γνωστός πήρε τηλέφωνο για ένα ατύχημα στη Ζηλνιά. Κάποιος είχε πέσει στην Ταραντούλα ή στην Κόψη των Αετών και δεν είχε τις αισθήσεις του. Τηλέφωνα επί τηλεφώνων με γνωστούς και φίλους που ήταν εκεί ή στο Λιτόχωρο και η διαβεβαίωση ότι η Πυροσβεστική και η ΕΜΑΚ τον έχουν προσεγγίσει και τον κατεβάζουν.
Σήμερα το πρωί με ένα μικρό ψάξιμο στο Google μαθαίνω πως: "21χρονος ορειβάτης από την Βρετανία τραυματίστηκε σοβαρά στη θέση Ζηλνιά του Ολύμπου όπου είχε πάει με επίσης 21χρονο Κατερινιώτη συμφοιτητή του...", "εξέπνευσε κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο" και ότι "...η Πυροσβεστική, η ΕΜΑΚ, ορειβάτες του συλλόγου του Λιτοχώρου και εθελοντές διασώστες συμμετείχαν στην προσπάθεια..."
Δεν ήταν κάποιος που ήξερα... Δεν είχαμε σκαρφαλώσει μαζί... Παρόλα αυτά νοιώθω ένα κενό όταν μαθαίνω για ένα θάνατο στο βουνό... Περισσότερο όταν αυτό συμβαίνει σε μέρη όπου έχω περπατήσει κι εγώ, σε βράχια που έχω σκαρφαλώσει και θέλω να ξανασκαρφαλώσω...

Διόρθωση 11.09.2009: Τελικά παρότι οι δύο αναρριχητές ήθελαν να επαναλάβουν τη Ταραντούλα, μπήκαν κατά λάθος (?!) στη Φουκώ (δείτε και τα σχόλια παρακάτω).

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Νέα διαδρομή στο Σκολιό: "Wind of change".

Μετά από αρκετές προσπάθειες και διάφορους σχοινοσυντρόφους ο Θεόφιλος Χατζησυρλής τελείωσε μαζί με τον Αποστόλη Μπόσκο την διαδρομή "Wind of Change", στον τοίχο αριστερά από την "Φαίδων Γαληνός". Από υλικά χρειάζονται πέρα από σετάκια κτλ, μερικά μικρά-μεσσαία friend και ένα cliffhanger για 10άρα τρύπα, για τα τεχνητά. Η έξοδος μετά το πατάρι γίνεται από τα σπασμένα της διαδρομής "Νάστου-Κινατίδη" και το τελικό δίεδρο. Στο άνοιγμα συμμετείχαν επίσης ο Χάρης Σαλοκανάς και ο Σάκης Φουρτούνας. Παρακάτω η χάραξη της διαδρομής και μερικές φωτογραφίες:
Περισσότερες φωτογραφίες στο link: http://www.facebook.com/album.php?aid=5180&id=1745546563 Στο παραπάνω album, φωτογραφία-bonus από προσγείωση (ή μήπως απογείωση?!) UFO!!!

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Επιτέλους μια φρέσκια ιδέα!!!

Στις 12-13/9/2009 θα γίνει η καθιερωμένη Πανελλήνια Αναρριχητική Συνάντηση. Η ημερομηνία είναι λίγο νωρίτερα από ότι συνήθως, ελπίζοντας στο να μη βρέχει μάλλον. Μπορεί να έχει λίγη ζέστη παραπάνω βέβαια, αλλά δε πειράζει. Φέτος υπάρχει και μια καινοτομία στο πρόγραμμα, ο ¨Διαγωνισμός στη Ντούπιανη¨. Αντιγράφουμε από την εγκύκλιο της Ε.Ο.Ο.Α.:
"Κυριακή 13/09/2009, 09:00 - 13:00: Διαγωνισμός στην Ντούμπιανη
(Νικητής αναδεικνύεται ο αναρριχητής/τρια που θα εκτελέσει τα περισσότερα μέτρα αναρριχητικών διαδρομών από το σύνολο διαφορετικών προκαθορισμένων διαδρομών στον πύργο της Ντούμπιανης )".
Αν και δεν ξέρουμε τους ακριβείς κανονισμούς, φανταζόμαστε ότι με αυτό το "αναρριχητής/τρια" εννοείται σχοινοσυντροφιά! Εκτός αν μιλάμε για σόλο...

Επιτέλους μια φρέσκια ιδέα λοιπόν, για τον παρηκμασμένο θεσμό και για το πεδίο, που αν και απ' τα πιο σημαντικά στην Ελλάδα και γνωστό διεθνώς, φαίνεται πως έχει πάρει την "κάτω βόλτα", στην εποχή του sport-climbing. Για να δούμε...
Μάλλον το βιβλίο της Ντούπιανης θα έχει μερικά κενά στην Πανελλήνια, αλλά καλύτερα... θα υπάρχει περισσότερος χώρος για να ζωγραφίζει ο κόσμος!

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

...

...όλοι μαζί, με το 1, με το 2, με το 3... ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Ανοιχτή επιστολή του ΕΟΣ Άμφισσας

Σημ: Η παρακάτω επιστολή κυκλοφόρησε σε κάποια φόρουμ, αλλά και από email σε email, οπότε θεωρήσαμε σωστό να την βάλουμε και στο blog.

Με αφορμή την αίτηση της μεταλλευτικής εταιρίας ELMIN Α.Ε. για χορήγηση άδειας ερευνών και εξορύξεων βωξίτη στην Γκιώνα -600 περίπου γεωτρήσεις – στις περιοχές Ρεκά , Βαθιά Λάκκα , Διάσελο Πυραμίδας , Βραίλα κλπ αποφασίσαμε να τοποθετηθούμε επί της βάσης του ζητήματος αυτού.
Η εξορυκτική δραστηριότητα των μεταλλευτικών εταιριών βασίζεται στην παραχώρηση δικαιωμάτων μεταλλειοκτησίας , που έχουν μεταβιβαστεί μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες στο απώτερο , αλλά και σχετικά στο πρόσφατο παρελθόν. Καθεστώς αποικιοκρατικών καταστάσεων. Με το υφιστάμενο δικαίωμα μεταλλειοκτησίας , η μεταλλευτική εταιρία έχει την δυνατότητα να μας διώξει από τα σπίτια μας για να σκάψει.
Απαιτούμε ο τρόπος με τον οποίο οι μεταλλευτικές εταιρίες εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο του τόπου μας , να μην παραβιάζει τις κοινά πλέον αποδεκτές αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και της αειφόρου ανάπτυξης και φυσικά να λειτουργούν στα πλαίσια του νόμου.
Επιτέλους πρέπει να τεθούν κάποια όρια.
Να τηρηθούν αυστηρά τα αυτονόητα :
1. Καμία νέα επιφανειακή εξόρυξη.
2. Καμία έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα στους οικισμούς , στις πόλεις και τα χωριά.
3. Καμία έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα στα δάση (οφείλει ασφαλώς το κράτος να οριοθετήσει τα δάση με την σύνταξη επιτέλους Δασολογίου…).
4. Καμία έρευνα ή εξόρυξη οποιουδήποτε τύπου μέσα σε καθορισμένες ζώνες προστασίας του περιβάλλοντος , του τοπίου ή της βιοποικιλότητας (λ.χ. NATURA , Δελφικό Τοπίο , καταφύγια άγριας ζωής).

Τι είδους νομοθεσία και τι κατοχυρωμένα δικαιώματα μπορεί να είναι αυτά που αντιβαίνουν τόσο προκλητικά στην συνταγματική προστασία των δασών ;
Τι είδους νόμιμα δικαιώματα είναι αυτά που προσβάλουν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προσπερνούν ανέξοδα κάθε έννοια στοιχειώδους προστασίας του περιβάλλοντος.
Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό και δευτερεύοντος νομικό ! Είναι ζήτημα επιλογών και προτεραιοτήτων. Επιτέλους η άσκηση πολιτικής δε μπορεί να είναι μόνο διαχειριστική. Οι ανάγκες της Ελλάδας του 2010 είναι διαφορετικές από εκείνες του 1950 ή του 1970. Η κατάργηση του δικαιώματος μεταλλειοκτησίας ή πολύ απλά η νομοθετική απαγόρευση ερευνών και εξορύξεων στις παραπάνω αναφερόμενες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένη και αποτελεί ευθύνη ασφαλώς της Πολιτείας.
Πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της θέσπισης και εφαρμογής ενός σαφούς χωροταξικού πλαισίου λειτουργίας , που θα οριοθετεί την μεταλλευτική δραστηριότητα με κριτήρια που ανταποκρίνονται στις σημερινές καταστάσεις , ζωτικές ανάγκες και ευαισθησίες με βάση τις έννοιες της κοινωνικής ευθύνης και της αειφορίας.
Να διατηρήσουμε το ελάχιστο εναπομένον φυσικό περιβάλλον απείραχτο. Δεν επιτρέπεται να επιβιώσουμε σε βάρος των παιδιών μας και να κατασπαταλήσουμε όλους τους φυσικούς πόρους , καταστρέφοντας ταυτόχρονα δάση , αλπικά λιβάδια , φαράγγια , βιότοπους , γενικότερα φύση και τοπίο που κληρονομήθηκε δια μέσω των αιώνων.
Με το ανωτέρω σκεπτικό αποκρούουμε κατηγορηματικά κάθε περίπτωση ερευνών και εξορύξεων στα παρθένα δάση και προστατευόμενα φυσικά τοπία , για τα οποία αιτείται να της δοθεί σχετική άδεια οποιαδήποτε μεταλλευτική εταιρία.
Καλούμε όλους τους πολίτες συλλόγους και συλλογικούς φορείς , με πνεύμα ενότητας και ευαισθησίας να συστρατευτούμε για το σκοπό αυτό.

Με τη σφραγίδα του συλλόγου σας και υπογραφές μελών σας και φίλων σ’ αυτή την ανακοίνωση η οποία θα επιστραφεί στον Ε.Ο.Σ. Άμφισσας , δηλώνετε την συμπαράστασή σας.

Ε.Ο.Σ. Άμφισσας

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Μόνος στη Tour Ronde.

Κείμενο: Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης.

–Όοχι. Αύριο θα ξυπνήσουμε, θα πιούμε κανένα καφέ, θα πάμε από τους Οδηγούς στο Κουρμαγιέρ και χαλαρά θα ανέβουμε το μεσημέρι για μάθημα στον παγετώνα.
Δεν είχα καμία ανάγκη για βόλτες στο Κουρμαγιέρ, ιδίως όταν έχει τέλεια πρόβλεψη καιρού. Ήταν μεσάνυχτα ύστερα από 34 ώρες ταξίδι είχαμε φτάσει στην βάση του Λευκού Όρους από την Ιταλική πλευρά. Αυτό το ταξίδι το είχα ξανακάνει άλλες δύο φορές με περίεργα και μάλλον επιτυχή αποτελέσματα. Φέτος, ο σύλλογος διοργάνωνε αλπινιστικό κέντρο, το οποίο σημαίνει ότι εκτός από τους εκπαιδευτές και εμένα δεν είχε κανένας άλλος τέτοιου είδους εμπειρία. Ήξερα ότι δεν θα κάναμε τίποτα σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι στις Άλπεις μα...:
– Μα ο καιρός είναι τέλειος! Ποιον καφέ! του είπα απεγνωσμένα.
Ο αρχηγός πρέπει να κατάλαβε την απόλυτη ανάγκη μου να ανέβω αύριο με το πρώτο τελεφερίκ.
– Καλά πάρε όποιον θες και ανέβα.
Τον εκτίμησα για αυτό. Ήμουν όμως σίγουρος ότι κανένας από τους δυο πιθανούς “μαθητευόμενους-σχοινοσυντρόφους”, θα δεχόταν να ανέβει μαζί μου.
– Υποψηφ.Σχοιν Νο1: Καλύτερα να μην σπάσουμε την ομάδα.
Στρατιωτικός το παιδί έτσι σκέφτεται και καλά κάνει.
– Υποψηφ.Σχοιν Νο2: Άσ' το καλύτερα, έχουμε μέρες.
Δεν τον ξέρω, ίσως να έχει και δίκιο. Πάντως εγώ ρώτησα.
............................................................
Με το πρώτο τελεφερίκ ανέβηκα. Είδα κάτι γνωστούς, αλλά κρύφτηκα μην καταλάβουν ότι είμαι μόνος μου.

Έκανα προσπάθεια να μην λαχανιάζω στο παγετώνα. Το σακίδιό μου δεν είναι τόσο ελαφρύ όσο ήθελα, γιατί κουβαλάω και κάποια πράγματα των επόμενων ημερών του προγράμματος. Έχω μαζί μου το σχοινί, ένα μικρό rack, ιμάντες και δύο πιολέ. Πολύ ζέστη. Θα παίζει το λούκι; Βορειοδυτικό, άμα δεν παίζει αυτό, δεν παίζει τίποτα.

Μετά από περίπου μία ώρα στο παγετώνα είμαι στην βάση της διαδρομής. Tο λούκι είναι στην σκιά και “κάγκελο”. Δύο σχοινοσυντροφιές οδηγών με πελάτες είναι ήδη στην διαδρομή... Άρα γίνεται... Η ριμέ; Φαίνεται να περνιέται. Είναι εφικτό. Πέτρες; Έχει πουθενά πεσμένες πέτρες; Μόνο μία, μεγάλη όμως, σαν την τηλεόραση του σπιτιού μου. Άρα είναι και ασφαλές. Ειλικρινά αν έβλεπα σημάδια περισσότερων κατολισθήσεων, δεν θα έμπαινα. Περιμένω λίγο τους οδηγούς να απομακρυνθούν από τα πρώτα μέτρα και στο μεταξύ προετοιμάζομαι. Περίεργη καθυστέρηση...
Αποφασίζω να ξεκινήσω. Η ριμέ ήταν στην κορυφή ενός χιόνινου πυλώνα, ο οποίος είναι προφανώς το αποτέλεσμα πολλών χιονοστιβάδων. Ανεβαίνω τον πυλώνα και λαχανιάζω... που να πάρει, λάσπη είμαι. Στην ριμέ δεν έχει χιονογέφυρα. Θα χρειαζόταν ένα ρελεδάκι εδώ πέρα. Σιγά! Έχω κάνει και χειρότερα. Πιολέ απέναντι και ψηλά, ωραία φαίνεται να κρατάει, μετά το άλλο πιολέ απέναντι και ψηλά, κρατάει και αυτό αλλά δεν είναι και τέλεια, τώρα αριστερό πόδι απέναντι και ψηλά, γαμώ τα μονοπόιντ, σίγουρα θα μου άρεσε να έχω τώρα ένα κραμπονάκι με δύο φαρδιές οριζόντιες λεπίδες. Είμαι στο σημείο που πρέπει να τραβήξω με τα πιολέ και να φέρω και το δεξί πόδι απέναντι και ψηλά. Δεν άφησα τον εαυτό μου να το πολυσκεφτεί. Απλώς το έκανα και μετά από μερικά βήματα σε κάθετο χιονόπαγο βγήκα στο πρανές της διαδρομής. Ουφ, πάλι λαχάνιασα.

Όταν σκαρφαλώνω μόνος μου κοιτάζω να πηγαίνω μέχρι εκεί όπου νομίζω ότι μπορώ να καταρριχηθώ. Τώρα που είχα σχοινί μαζί μου θα μπορούσα να κάνω και κανένα ραπέλ. Εντοπίζω δεξιά κάτι ωραία σχισμάκια για καρύδια, στην χειρότερη θα μπορούσα να κατέβω από εδώ.

Προσπαθώ να πιάσω κάποιο ρυθμό. Δεξί πιολέ, δεξί κραμπόν, αριστερό πιολέ, αριστερό κραμπόν. Δεν είναι κάπως ανάποδο αυτό; Μπερδευόμουν συχνά αλλά κέρδιζα ύψος σχετικά γρήγορα. Ο οδηγός των διαδρομών δίνει αυτό το λούκι 48 μοίρες! Για 60 μου φαίνονται. Ίσως γιατί κινούμε κάπως στην δεξιά πλευρά αφού στο κέντρο αριστερά, που είναι και η πιο επίπεδη πλευρά φαίνεται να δέχεται οτιδήποτε πέφτει.

Προχωράω σταθερά...

Η απόστασή μου με τους προπορευόμενους οδηγούς δεν φαινόταν να μειώνεται. Αυτοί τώρα είχαν τελειώσει το χιόνινο κομμάτι και ήταν σε κάτι βράχια τα οποία είχαν προφανώς αποκαλυφθεί από την υποχώρηση των παγετώνων. Τότε ήταν που άκουσα κάτι τρομακτικά γαλλικά, τα οποία σε ελεύθερη μετάφραση ήταν: ΠΕΤΡΕΣ, ΠΕΤΡΕΣ!

Ο Χάρος...

Με όλη μου την δύναμη για ταχύτητα σχεδόν πέταξα τέρμα δεξιά, αγκάλιασα δυνατά τα πιολέ και έκανα το σώμα όσο πιο μικρό γίνεται. Ακριβώς εκεί που ήμουν πιο πριν έσκασε με απίστευτη ορμή ένα γρανιτένιο τέρας που τρία άτομα δεν το σήκωναν. Συνέχισαν να πέφτουν πολλές μικρότερες πέτρες μία από τις οποίες έσκασε μπροστά μου και αναπήδησε από πάνω μου. Το επεισόδιο έληξε με μια μικρή χιονοστιβάδα στην αριστερή άκρη του λουκιού που ευτυχώς είχα επιλέξει να μην κινούμαι. Γκραν γκινιόλ!

Είχα μείνει άφωνος. Σκέφτηκα ότι στην βάση της διαδρομής τώρα θα έχει δύο μεγάλες πέτρες ως προειδοποίηση για τους αντικειμενικούς κινδύνους. Βέβαια αυτή την ιστορία την είχε προκαλέσει το ασταθές βήμα μίας πελάτισσας παραπάνω. Κάτι έπρεπε να πω.

–Be carefull!!
Τι ειρωνεία... ακούστηκε τόσο ηλίθιο.
Δεν κουνήθηκα μέχρι να περάσουν όλο το βράχινο και εξαφανιστούν από μπροστά μου.

Συνέχισα την ιστορία πιολέ-κραμπόν μέχρι που έφτασα στο τέλος του χιονιού και πέρασα στα βράχια. Ήτανε πιο μακρυά από όσο νόμιζα. Αυτασφαλίστηκα για λίγο και έκανα σύσκεψη με τον εαυτό μου για το που θα έπρεπε να πάω, αριστερά ή δεξιά. Όλες οι διέξοδοι φαίνονταν εφικτές. Αποφάσισα να πάω αριστερά γιατί φαινόταν πιο σύντομο (τι λάθος).

Συνέχισα σκαρφαλώνοντας πολύ σαθρό αλλά εύκολο πεδίο. Πάλι μου φαινόταν ατελείωτο. Έφτασα κάτω από μια σχισμή η οποία από κάτω της είχε ένα μυτίκι με ιμάντα. Ξανά αυτασφαλίστικα με έναν δικό μου ιμάντα και σκέφτηκα ότι από εδώ θα είναι. Αλλά το ιμάντα τι τον αφήσανε; Ελπίζω όχι για κανένα ραπέλ από εδώ. Έκανα προσπάθειες να μην φοβηθώ. Δεν θα ήθελα να βραχώσω τώρα. Με τι σκέψη ότι ανεβαίνουμε μόνο ότι μπορούμε να κατέβουμε χώθηκα στην σχισμή. Έκανα μερικές κινήσεις προς τα επάνω. Λαχάνιασα. Έπρεπε τώρα να πάρω την φλίδα με ντούλφερ και να συνεχίσω. Πολύ δυναμική κίνηση. Χτύπησα την φλίδα και ακούστηκε εντελώς κούφια. Να πάρει γαμώ τα σαθρά των Άλπεων. Είναι δυνατόν να τον πιω τώρα; Δοκίμασα μήπως βγαίνει αλλιώς, αλλά μάταια. Καταρριχήθηκα στο μυτίκι και ξαναυτασφαλίστικα. Προσπάθησα πάλι να μη φοβηθώ. Αποφάσισα να πάω πιο αριστερά και να βγω από ένα δύσκολο, αλλά σύντομο, δίεδρο. Για την περίσταση έβγαλα τα κραμπόν. Ήμουνα σίγουρος πως μετά από αυτό δίεδρο θα έβγαινα κάπου, σε κάποια χιόνινη ράμπα, σε κάποιο εύκολο δρόμο πριν την κορυφή. Άκουγα και κάτι ομιλίες, οπότε αυτό θα είναι. Ορμάω στο δίεδρο και ευλόγησα την προπόνηση που είχα κάνει με τις μπότες στου Φιλοπάππου. Το κακό ήταν ότι βγήκα σε μια πολύ λεπτή χιόνινη κόψη με την βόρια πλευρά από αριστερά, όπου απλώς δεν πήγαινε, αφού τα χιόνια ήταν πολύ άσχημα και υπήρχε ένα πυραμοειδές μπούλντερ μπροστά μου. Οι ομιλίες που άκουγα ήταν από την κορυφή η οποία ήταν αμφιθεατρικά αντιδιαμετρικά αντίθετα από εμένα. Προφανώς δεν έπρεπε να πάω αριστερά, αλλά δεξιά. Grande μαλακία.

Κάνω νοήματα στους Οδηγούς οι οποίοι πρέπει να με χαζέυανε ώρα.
-Από εδώ; Από εδώ. Γάματα!

Δηλαδή από το πυραμοειδές μπούλνερ. Αίσχος, κανένα πάτημα και κανένα πιάσιμο για μερικές κινήσεις μέχρι το ανάποδο πιάσιμο στο τέλος. Τουλάχιστον ο θάνατός μου θα έχει μάρτυρες. Πατάω την κόψη εκατέρωθεν και σφίγγω τα πόδια μου. Έκανα κάτι κινήσεις σα να καβαλάω άλογο που καλπάζει και βγαίνω στο ανάποδο πιάσιμο. Ανορθώνομαι και πατάω κάτι τακάκια που με βγάζουν επιτέλους σε πιο εύκολο πεδίο.

Στο πλατώ πριν από την κορυφή συνάντησα τις σχοινοσυντροφιές των οδηγών που κατεβαίναν. Ήταν πιο νέοι από όσο φανταζόμουν. Μου δίναν συγχαρητήρια. Τους είπα ότι και εγώ χαιρόμουν που δεν τσακίστηκα και ότι θα τους ακολουθούσα προς τα κάτω. Μου είπαν πως πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην κορυφή διότι η θέα είναι μαγευτική και δεν είχαν άδικο. Σκεφτόμουν τα τριάντα μέτρα IVου για το τέλος, αλλά τελικά υπερβαθμολογούνε και στις Άλπεις αφού μου φάνηκε το πολύ IIIου και ο βράχος ήταν μασίφ. Η κορυφή της Tour Ronde φημίζεται και όχι άδικα για την θέα της. Πραγματικά έχεις άριστη θέα των περισσότερων κορυφών όχι μόνο του συγκροτήματος, αλλά και των Άλπεων γενικότερα. Η διαύγεια ήταν εκπληκτική. Ο Rebuffat γράφει πως εκεί με έναν χάρτη μπορείς να κάνεις ατελείωτο προτζεκτισμό. Κάθισα ώρα στην κορυφή μασουλώντας, καπνίζοντας και κάνοντας τηλεφωνήματα μέχρι που πήρα την απόφαση να αρχίσω να κατεβαίνω.

Όπως φάνηκε τα προβλήματά μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Οι Οδηγοί με προειδοποίησαν να μην κατέβω από την νορμάλ, αλλά από την κόψη διότι η πρώτη ήταν σε πολύ κακές συνθήκες. Στην αρχή κατέβαινα γρήγορα και αποτελεσματικά καταρριχόμενος κατά τόπους διάφορα μπούλντερ. Σε κάποιο από αυτά παρασύρθηκα στην νορμάλ διαδρομή. Είπα να ξανανέβω για να ξαναπιάσω την κόψη. Κρίμα διότι η ριμέ φαινόταν πολύ κοντά. Τότε είδα μια σχοινοσυντροφιά να ανεβαίνει από την νορμάλ. Ε, αφού την ανεβαίνουν αυτοί γιατί εγώ να μην μπορώ να την κατέβω;
Η διαδρομή που περιγράφεται στην ιστορία είναι πίσω απ' αυτό το σχεδιάγραμμα στη ΒΔ πλευρά του βουνού, κοντά στην Arete de la Brenva. Gervasutti Couloir, 50 μοίρες, AD, 250m. Topo copyright: Ari Paulin

Άλλη μία λάθος απόφαση. Τα χιόνια ήταν σκατά, οι μοίρες αρκετές και η εκτίμησή μου για την απόσταση λανθασμένη. Επιτέλους έβγαλα το συμπέρασμα ότι οι αποστάσεις εδώ είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο φαίνονται.

Ήμουνα σε ένα λούκι το οποίο σε κάποια στιγμή έγινε από χιόνι, αυτό το πράγμα που αφήνει ο λιωμένος παγετώνας. 'Οχι ακριβώς σάρα, αλλά σάρα με λάσπη και σπασμένες πέτρες ακουμπισμένες η μία πάνω στην άλλη. Επιπλέον τρέχαν ρυάκια από τα χιόνια που λιώναν γρήγορα. Επωφελήθηκα και ήπια αρκετό νερό αφού το παγούρι μου είχε από ώρα στερέψει.

Ο ρυθμός της κατάβασης είχε γίνει εκνευριστικά αργός και προβληματικός αφού σε κάθε βήμα προκαλούσα μικρές κατολισθήσεις διαρκείας. Αποφάσισα να τραβερσάρω και να κατέβω από το πιλιέ που φαινόταν πιο ασφαλές. Μάταια και πάλι μάταια. Κάποτε αυτά ήταν χιόνινα. Τώρα είναι σπασμένες πλάκες, με πολλές μοιρες, χωρίς πιασίματα και εγώ προωθούμουν με dry tooling σε κάτι σχισμάκια του ελέους. Αίσχος και πάλι αίσχος. Κάνω ρελέ με δυο καρύδια κάτω από ένα αρνητικό και αυτασφαλίζομαι. Δεν ήταν ώρα για οικονομία και βγάζω το σχοινί από το σακίδιο. Με ένα τριαντάρι ραπέλ έφτασα ακριβώς πάνω στην χιονογέφυρα της ριμέ. Γρήγορα περπάτησα μακρυά από την σαθρή ορθοπλαγιά.

Γλύτωσα.

 
Number of unique visits: