Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Όλυμπος... ξανά!

Στις 5 Οκτωβρίου 2008 είχε γίνει ένα ακόμα ατύχημα στον Όλυμπο. Ένα Βούλγαρος έπεσε κοντά στις κορυφές και τραυματίστηκε. Ο ''μηχανισμός'' κινητοποιήθηκε με αποτέλεσμα δεύτερο ατύχημα, αυτή τη φορά με ιδιωτικό ελικόπτερο τύπου Robinson R44 της Heliline, που ανέβαζε 2 διασώστες της ΕΟΔ στο Οροπέδιο των Μουσών(!;). Το ελικόπτερο έκανε ''αναγκαστική προσγείωση'' σε υψόμετρο 2.300-2.350 μέτρα, στο οροπέδιο της Σκούρτας λίγες εκατοντάδες μέτρα από το βγάλσιμο του Αναθέματος. Ευτυχώς οι επιβαίνοντες τη γλίτωσαν με μικροτραυματισμούς. Το ελικόπτερο απ' ότι όλα δείχνουν θα ξεχειμωνιάσει εκεί και η κατάσταση της διάσωσης στην Ελλάδα θα παραμείνει η ίδια, ένα πεδίο για αυτοσχεδιασμό και πειραματισμούς.
Φωτογραφία: Θόδωρος Χριστόπουλος

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Ωδή για Friend 1.25.

Τα Friends είναι γνωστά σε όλους μας. Ήταν η ίδια η εξέλιξη της αναρρίχησης στο πέρασμα του χρόνου που οδήγησε στην ανακάλυψη, δημιουργία και μαζικοποίηση τους. Κι αφού όλοι (λέμε ότι) θέλουμε να κάνουμε όσο γίνεται περισσότερα με όσο γίνεται λιγότερα, αποδεχτήκαμε την πολυπλοκότητα τους (και το κόστος τους). Αντίθετα με την ''απλότητα'' των βυσμάτων. Στο κάτω-κάτω μας αρέσουν τα πιο περίπλοκα παιχνίδια...
Το συγκεκριμένο Technical Friend 1.25 της WC αγοράστηκε το 2001 από τον Αρμούτη στο Μοναστηράκι μισή τιμή, μαζί με 3 ακόμα περίεργα νούμερα, κάτι 0.0, 0.5 και 1.75, που είχαν ξεμείνει. Από τότε χρησιμοποιήθηκε πολύ μαζί με το 1.75, αντίθετα με τα μικρά, που είναι σχεδόν καινούρια.

Το καλοκαίρι του 2008 μια ομάδα 7 ορειβατών από την Ο.Α.Λ.Θ. και τον Ε.Ο.Σ.Θ. πήγαμε στις Άλπεις. Μεταξύ άλλων ανεβήκαμε στις βελόνες του Chamonix με σκοπό την επόμενη να σκαρφαλώσουμε την υπερκλασσική Arete des Papillons. Την πρώτη μέρα αφού κατασκηνώσαμε στην όμορφη Lac Bleu, είπαμε να ανέβουμε ως τη βάση της διαδρομής και να σκαρφαλώσουμε λίγο γρανίτη. Σταμπάραμε μια σχισμούλα 20 μέτρα με επιστροφή από γύρω και ετοιμαστήκαμε.
Είναι να πάω μπροστά κι εκεί που είμαι έτοιμος να βάλω το Friend για το ξεκίνημα, που φαινόταν λίγο ζόρικο (και ήταν τελικά)... όχι ρε πούστη μου... το πολυαγαπημένο μου Friend πέφτει ανάμεσα στα γρανιτένια μπλόκια και... χάνεται. Κατεβαίνω να δω μπας και το φτάνω, αλλά αποκλείεται, τέτοιος χοντρός που είμαι. Οργανώνεται άμεσα ομάδα διάσωσης και τελικά το Friend σώζεται από τον γιόγκι Λεωνίδα και τον μπετατζή Άρη, με την χρήση διάφορων εργαλείων. Ευχαριστώ παιδιά...
Μπορείτε να δείτε την επιχείρηση διάσωσης στο παρακάτω video. Προσοχή! Το video έχει κακές λέξεις (τύπου πιπέρι στο στόμα).

Κείμενο-Φωτό: Θόδωρος Χριστόπουλος Video: Μιχάλης Πολίτης

Τι βρήκε η Θεία-Λένα στο παζάρι; ταμπόν και κ(ρ)α(μ)πό(ν)τες.

Παρά τα ειρωνικά σχόλια του αρχισυντάκτη η Θεία-Λένα θα συνεχίσει να γράφει. Παρότι τα άρθρα της χαρακτηρίστηκαν <<μαντζιριές>>, θα συνεχίσει να ψάχνει τις φτηνότερες και πιο πρακτικές λύσεις κόντρα στις μεγάλες εταιρίες ορειβατικού εξοπλισμού.Το παρακάτω άρθρο είναι βγαλμένο από τη ζωή, για αυτό πιστεύω ότι θα το εκτιμήσετε αγαπητοί αναγνώστες της θείας-Λένας (σημ. αυτό το άρθρο απευθύνεται κυρίως στους άντρες αναγνώστες μια και οι φίλες αναγνώστριες έχουν πάντα μαζί τους ταμπόν και προφυλακτικά και ξέρουν να τα χρησιμοποιούν).

Τι βρήκε η Θεία-Λένα στο παζάρι; Γιατί είναι χρήσιμα τα ταμπόν ανεξαρτήτως φύλου και τα προφυλακτικά αν δεν έχεις σεξουαλικές σχέσεις (σχόλιο αρχισυντάκτη: δε γαμάς δηλαδή).
Μόλις χώρισες... Θες να φύγεις και να χαθείς μόνος σου σε ένα βουνό. Και τι θα κάνεις με τα ταμπόν της, που τα έχει αφήσει παντού στο μπάνιο; Και όλα αυτά τα προφυλακτικά που αγόρασες προχτές από το περίπτερο (πριν της ανακοινώσεις ότι θα φύγεις για ένα μήνα στην Παταγονία); Ε, λοιπόν πάρε τα μαζί σου στο βουνό, γιατί μπορεί να σου χρειαστούν.

Ένα ταμπόν δεν είναι παρά αρκετά συμπιεσμένο βαμβάκι (με συνθετικό μετάξι σε κάποιες περιπτώσεις).
Αν εκεί λοιπόν που περπατάς μες στη χασούρα σου σκοντάψεις και τραυματιστείς θα έχεις αρκετό βαμβάκι αποθηκευμένο στην πιο μικρή συσκευασία για να φροντίσεις το τραύμα σου.Τα ταμπόν διατίθενται σε διάφορα μεγέθη από 1-1.9εκ διάμετρο για να διαλέξεις αυτό που σου ταιριάζει.

Χμ! Και αν χρειαστεί να μεταφέρεις νερό και έχεις ξεμείνει από παγούρι; Ένα προφυλακτικό είναι η λύση- ελαφρύ, ανθεκτικό και μπορεί να μεταφέρει μέχρι και 1 λίτρο νερό.
Επίσης ανάλογα με το προσωπικό σου γούστο μπορείς να επιλέξεις και την κατάλληλη γεύση που θα αρωματίσει ευχάριστα το νερό σου (φράουλα, μπανάνα κτλ).
Επίσης αν τελικά πας στην Παταγονία, είσαι μες στη σκηνούλα σου και έξω οι θερμοκρασίες είναι μείον φεύγα, πως θα κάνεις τσισάκια χωρίς να το δαγκώσεις; Προσαρμόζεις κατάλληλα ένα προφυλακτικό και κατουράς μέσα σε αυτό-ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε αυτή την τεχνική στον κόμπο, κατά προτίμηση κάντε οχτάρι.

Ελπίζω να σας φανεί χρήσιμο το άρθρο-γράψτε μας τις εμπειρίες σας από τα προϊόντα που προτείνουμε στο peftontas.blogspot@gmail.com

Σας φιλώ,
Η θεία-Λένα.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Όλυμπος...

Τέλη Νοεμβρίου στον 'Ολυμπο... Χωρίς τις ορδές του καλοκαιριού, τη ζέστη και τα μουλάρια. Τα πρώτα καλά χιόνια, πεσμένα φύλλα στο μονοπάτι και δροσούλα που θέλει γάντι. Καλή φάση! Φωτογραφία: Θόδωρος Χριστόπουλος

La Sportiva Exum Ridge.

Το ''Πέφτοντας'' θα αρχίσει σιγά-σιγά να παρουσιάζει και μερικά σοβαρά προϊόντα, πέρα απ΄τις ματζιριές της θείας-Λένας. Στο κάτω-κάτω όλοι ξέρουμε πως δεν μπορείς να κάνεις σοβαρό βουνό με σακίδια των 2 Ευρώ (εντάξει ρε θείτσα, ...1,95). Ξεκινάμε με ένα από τα καλύτερα approach παπούτσια που κυκλοφορούν στην αγορά, το La Sportiva Exum Ridge. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κάποιος να εκλάβει αυτή την παρουσίαση σαν διαφήμιση, μιας και τα προϊόντα που θα παρουσιάζονται θα τηρούν οπωσδήποτε τις παρακάτω προϋποθέσεις: θα έχουν αγοραστεί και θα είναι σχεδόν διαλυμένα, δηλαδή θα έχουν χρησιμοποιηθεί πραγματικά. Αν βέβαια πάλι κάποιος το εκλάβει σαν διαφήμιση, ε... στ' αρχίδια μας. Ας διαβάσει τις κριτικές που γράφουν τα περιοδικά με τις φωτογραφίες που δείχνουν τα προϊόντα που μόλις βγήκαν απ' το κουτί... και την διαφήμιση της εταιρίας στη απέναντι σελίδα.
La Sportiva Exum Ridge.
Τα συγκεκριμένα παπούτσια χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν καθημερινά στην πόλη και 1-2 φορές την εβδομάδα στο βουνό ή στα βράχια, για ενάμισι περίπου χρόνο. Το πολύ ευχάριστο μ' αυτά τα παπούτσια είναι πως στην αρχή του περσινού καλοκαιριού και ενώ φαινόταν πως ήταν για πέταμα, ανέβηκαν/κατέβηκαν 6-7 φορές στον Όλυμπο. Εκεί ήταν νομίζω που έδειξαν την καλή ποιότητα κατασκευής τους. Ενώ δηλαδή η σόλα είχε ανοίξει, το πάνω μέρος άντεχε με μικρές σχετικά απώλειες.
Το μοντέλο είναι ένα από τα πιο απλά σε σχεδιασμό και κατασκευή. Ούτε GoreTex, ούτε άλλα φρου-φρου κι αρώματα. Καθαρή κατασκευή, αρκετά σκληρή σόλα για βουνό, όχι όμως και τόσο σκληρή που να κουράζει στην πόλη. Βασικό μειονέκτημα είναι η αντοχή της γόμας της σόλας, που επειδή είναι πολύ μαλακή (με σούπερ τριβές, όμως) την ''κάνει'' πολύ γρήγορα. Το θέμα πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι τι δίνεις και τι παίρνεις. Αν ψάξετε στο Internet θα εκπλαγείτε από τις τιμές. Είναι άγνωστο αν μπορείτε να τα βρείτε στην Ελλάδα. Στην Θεσσαλονίκη πάντως δεν υπάρχουν. Τέλος, τα συγκεκριμένα παπούτσια είχαν πολύ καλές κριτικές από τον μακαρίτη τον Alpinist (είχαν πάρει κοτζάμ βραβείο Mountain Stantards).
Το link της εταιρίας: La Sportiva/Exum Ridge
Kριτικές στο Alpinist, link 1 και link 2.
Επίσης μπορείτε να βρείτε αρκετές κριτικές στο Διαδύκτιο από τα ανάλογα site...

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Daisy chain! Funny video...

Μιας και ξεκινήσαμε το θέμα της ασφάλειας με το προηγούμενο post, ας βάλουμε κανένα σχόλιο για την (κακή) χρήση διαφόρων υλικών. Είναι πάντως απορίας άξιο, πόσο λανθασμένα χρησιμοποιούνται κάποια υλικά (daisy chain, gri-gri, κ.α.) από τόσο πολύ κόσμο και γίνονται τόσα λίγα ατυχήματα. Φτου-φτου... Στο συγκεκριμένο post θα ασχοληθούμε με το daisy chain με αποκλειστικό βίντεο. Σύντομα post για το gri-gri.

Αναθέσαμε την εξαιρετικά δύσκολη αποστολή στον hacker/βιο-μηχανικό κατά(σ)κοπο/κλόουν σε παιδικά πάρτυ και γενικά φιλότιμο παιδί (έχουμε τα στοιχεία του, ασφάλεια είναι άλλωστε το θέμα), συνεργάτη μας μετ-εκπαιδευμένου και pro-εκπαιδευμένου σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους του Colorado και των Αθηνών. Κατάφερε και έκλεψε από τα εργαστήρια της BουDου και μας παραχώρησε το παρακάτω ενημερωτικό βιντεάκι, για την σωστή και την λάθος χρήση του daisy chain. Το παραθέτουμε αυτούσιο, χωρίς κομμένες σκηνές και περαιτέρω λογοκρισία (παρότι είναι τίγκα στη διαφήμιση). Σημειώνουμε δε, ότι το daisy chain φτιάχτηκε για χρήση στην τεχνητή αναρρίχηση και η μόνη λογική χρήση, που θα μπορούσε να κάνει κάποιος που ασχολείται με την ελεύθερη αναρρίχηση, είναι το ραπέλ.


Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Μην αγχώνεσαι, έχει πλακέτες σου λέω...

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες από sport πεδίο της βόρειας Ελλάδας. Οι κόκκινες ''πλακέτες'' είναι ντόπιας παραγωγής ιδιοκατασκευή, ενώ στη δεύτερη φωτό είναι η γνωστή σε όλους μας ''μάπα'' (γιατί άραγε τη λένε έτσι;), σε παραλλαγή με παξιμάδι και μισεκτονωμένο βύσμα...
Με τις υγείες μας...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Νέα διαδρομή στην Νότια του Nuptse (7.861m)

Νέα διαδρομή σε αλπικό στυλ στην νότια ορθοπλαγιά του Nuptse (7.861m), ανοίχτηκε από τους Stephane Benoist και Patrice Glairon-Rappaz. Όσοι ξέρετε γαλλικά διαβάστε στο link: montagnedumonde.over-blog.com/article-24600516.html, οι υπόλοιποι ας χαζέψουμε στο post,αλλά και στα υπόλοιπα posts της σελίδας, τις καταπληκτικές φωτογραφίες.

Πρώτη ανάβαση στο Kang Nachugo (6.735m)

Ένα πολύ ενδιαφέρον link για την πρώτη ανάβαση του Kang Nachugo (6.735m), στο Rolwaling Himal μας έστειλε ο Θοδωρής Σάρας. To blog έχει όλη την εξέλιξη της αποστολής, μαζί με μια προσπάθεια στην νότια ορθοπλαγιά, ωραία βιντεάκια από ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον bivouac, και μπόλικες φωτογραφίες...
Link: climbnepal.blogspot.com

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Andy Parkin - ''A Life in Adaptation''

Στο Kendal Mountain Film Festival, που γίνεται αυτές τις μέρες, θα γίνει και η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας: Andy Parkin - ''A Life in Adaptation'', γύρω από τη ζωή του Andy Parkin, ενός από τους σημαντικότερους αλπινιστές, αλλά και γνωστού για το καλλιτεχνικό του έργο.
Περισσότερες πληροφορίες στα παρακάτω link:
www.climbing.com/community/bla...bla...
www.bluehippomedia.com/news/andyparkin
www.andyparkin.com

Tο τρέιλερ της ταινίας:

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Τι βρήκε η θεία Λένα στο παζάρι; Το IKEA rope-bag.

Η θεια Λένα τις προάλλες έκανε τη βόλτα της σε γνωστό σουηδικό πολυκατάστημα πώλησης διαλυμένων (και προ-σκεβρωμένων) επίπλων προς συναρμολόγηση και επαναδιάλυση. Εκεί διαπίστωσε ότι τα έπιπλα μπορεί να μην αξίζουν και πολλά άμα δε τα βιδώσεις στον τοίχο, αλλά μπορείς να βρεις αξιόλογο αναρριχητικό εξοπλισμό. Ιδού λοιπόν τι ανακάλυψε:

Το rope-bag του ΙΚΕΑ!!!
Τέλος στα ακριβά rope-bag!! Mε 0.98 euro έχεις μια ωραιότατη τσάντα για να πετάς το σκοινί σου. Είναι πάρα πολύ ελαφριά και χωράει όλα τα μεγέθη και είδη σκοινιού. Είναι σε μπλε electric super trendy χρώμα, ώστε να ξεχωρίζει από μακριά και να μη χάνεις ποτέ το σκοινί σου. Το υλικό είναι ένας ανθεκτικός (αντέχει μέχρι 60kg) και αδιάβροχος μουσαμάς από πλαστική-νάυλον ίνα πολυπροπυλενίου. Τα χερούλια της τσάντας έχουν έναν έξυπνο ασύμμετρο σχεδιασμό (ένα μακρύ κι ένα κοντό) για πιο εύκολη μεταφορά. Επίσης διπλώνεται και πιάνει ελάχιστο χώρο αν δεν την χρησιμοποιείς.

Το IKEA rope-bag το τεστάραμε με ένα 75άρι 10.3mm σκοινί στα απόκρυμνα και εξωτικά βράχια του Ρετζικιού (λίγο πιο πάνω από τα Μετέωρα για όσους δεν ξέρουν) και είχε τέλεια συμπεριφορά. Το σκοινί δεν μπερδεύτηκε, ούτε γέμισε χώματα.

Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι αυτό το rope bag δεν προσφέρεται για μεταφορά του σκοινιού στην πλάτη και χρειάζεται να το βάλετε σε κάποιο άλλο σακίδιο. Αλλά ποιος νοιάζεται όταν πληρώνει ούτε ένα euro και έχει μαζί και τσάντα για σκοινί και για ψώνια αλλά και μουσαμά να ρίξει στο κεφάλι του αν βρέξει!!

Για τις δικές σας συνταγές, για απορίες ή για προτάσεις επικοινωνήστε με τη θεία Λένα στο peftontas.blogspot @t gmail dot com με την ένδειξη ''υπ' όψιν θείας-Λένας''.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Αναρρίχηση στα Κύθηρα.

Το site/blog του Διονύση Στρατηγού με διαδρομές κι άλλες πληροφορίες για σκαρφάλωμα στα Κύθηρα.
http://kytheraclimbing.blogspot.com

Η κόψη Hornli του Matterhorn.

Με αυτό το post ξεκινάει η στήλη με το πρωτότυπο όνομα Gallery. Θα περιλαμβάνει φωτογραφίες από τοπία και λουλουδάκια, μέχρι hardcore αναρριχήσεις στο Σκατόλακκο.
Ο Μιχάλης Πολίτης στην κόψη Hornli (Hornligrat), η οποία είναι η κλασσική ανάβαση του Matterhorn. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στον ''ώμο'', στα 4.200m περίπου. Πίσω και από αριστερά προς τα δεξιά διακρίνονται τα εντυπωσιακά Dent Blanche 4.356m, Ober Gabelhorn 4.063m, Zinal Rothorn 4.221m και Weisshorn 4.506m. Φωτογραφία: Θ. Χριστόπουλος.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Πωλείται το Alpinist!

Ανακοινώθηκε ότι πωλούνται τα δικαιώματα ιδιοκτησίας του περιοδικού Alpinist. Στην ανακοίνωση αναφέρονται:
-πολλά βραβεία Maggie
-14.000 προπληρωμένη κυκλοφορία, με πάνω από 8.500 συνδρομητές.
-πάνω από 300.000 χτυπήματα το μήνα στο site.
-διακεκριμένη λίστα διαφημιζομένων.
-και το καλύτερο: δραστήριους υγιείς αρσενικούς αναγνώστες με μέσο εισόδημα πάνω από 91.000 dollars.

Ανεπιβεβαίωτες φήμες αναφέρουν ότι ενδιαφέρεται σοβαρά ελληνικός εκδοτικός κωλοσός της ευρύτερης περιοχής Αμαρουσίου.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Τα κλεμμένα: ''Άθλημα;'' του Jonny Blitz.

Η στήλη ''Τα κλεμμένα'' είναι μια στήλη που περιλαμβάνει αφιερώματα σε περιοδικά και ιστότοπους που έχουν κλέψει (χωρίς εισαγωγικά) και μεταπωλήσει πράγματα (κείμενα και φωτογραφίες συνήθως) που δεν τους ανήκουν. ΚΑΙ εμείς θα μπούμε σ' αυτή την πανάρχαια ελληνική λογική με το παρακάτω κειμενάκι (δηλαδή κειμενάρα) του Jonny Blitz, με την μόνη διαφορά ότι δεν θα το μεταπωλήσουμε. Αντίθετα θα το μεταφράσουμε και θα το μοιράσουμε στο λαό, ως άλλοι ''Ρομπέν των Βουνών''. Καλό, ε;

Βέβαια στο χαοτικό και ασαφές διαδίκτυο, όπου οι κανόνες ακόμα δημιουργούνται ή συνηθέστερα, απλά δε τηρούνται, είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα copy-paste. Αν έχεις βέβαια κανονικό περιοδικό σε χαρτί είναι λίγο πιο πολύπλοκο, έχει σκανάρισμα, μετάφραση κτλ. Η διαφορά πάντα είναι στην πρόθεση και στο σκοπό. Αν αυτό που κλέβεις το πουλάς... χμ, ο καθένας ας νομίσει αυτό που θέλει...

Όσο για το συγκεκριμένο κείμενο... Το είχαμε κρατήσει από το site της Grivel North America (GNA) του γνωστού Μάρκου (Mark Twight). Ανάμεσα στα προϊόντα, τις gallery κτλ, υπήρχαν και τα Headlines, με κείμενα, νέα από αποστολές, παρουσιάσεις προϊόντων κτλ. Εκεί γράφανε, εκτός από τον Μάρκο, κάτι τύποι, όπως οι: Steve House, Barry Blanchard, Jonny Blitz, Max Turgeon, Vince Anderson και άλλοι περίεργοι. Η GNA έκλεισε, οπότε (προσωρινά ελπίζουμε) χάθηκαν κι αυτά τα κείμενα. Το συγκεκριμένο μεταφράστηκε, κάπως ελεύθερα είναι αλήθεια, αλλά δίνεται και στην αρχική του μορφή (στα ξένα), ώστε να το διαβάστε αυτούσιο. Το κολάζ φωτογραφιών είναι επίσης κλεμμένο από το πρωτότυπο κείμενο, ...τσ...σιγά μην κάναμε μισές δουλειές!

ΑΘΛΗΜΑ;

Άθλημα ή Περιπέτεια; Του Johny Blitz
Τι συνέβη; Θυμάμαι το runout πάνω από ένα RP νούμερο 4 στη διαδρομή ‘’Slow Children’’ (μια κλασσική διαδρομή που έκανα στο Index το 1983) σαν να ήταν χτες. Οι σημερινές διαδρομές δεν μπορούν να δημιουργήσουν ανάλογες αναμνήσεις. Τώρα ξεκινάω στο αριστερό άκρο του πεδίου και δουλεύω τις διαδρομές προς τα δεξιά, ψάχνοντας για το πρήξιμο, γιατί δεν υπάρχει καμιά εγκεφαλική πρόκληση.

Δεν ήταν το πρήξιμο που με τράβηξε στην αναρρίχηση. Ξεκίνησα το σκαρφάλωμα για να ξεφύγω από τις προπονήσεις και την βεβαιότητα των οργανωμένων σπορ. Η αναρρίχηση ήταν καλή φάση, γιατί ποτέ δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Βελτίωνα τις ικανότητες μου όσο καλύτερα μπορούσα και μετά πήγαινα στα βράχια, για να δω τι ακριβώς είχα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα εκτιμήσει σωστά την ικανότητά μου, τα υλικά μου ή τον καιρό, μέχρι να βρεθώ στην κορυφή. Μ’ αρέσουν τα βουνά για αυτό που απαιτούν από μένα, πολύ συχνά τον καλύτερο μου εαυτό.

Η αθλητική αναρρίχηση ξεπούλησε το ρίσκο και την εφευρετικότητα για μεγαλύτερη γυμναστική δυσκολία και για ένα καλό πρήξιμο. Με πήγε πίσω εκεί όπου άρχισα: με κάθε προπόνηση πλησίαζα κοντύτερα σε ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα. Ξέροντας όλες τις κινήσεις σε μια διαδρομή, ήταν απλούστερο να τις τελειοποιήσεις και να κερδίσεις την απαιτούμενη δύναμη. Ήθελε απλά επανάληψη, η οποία εξαφάνιζε την αβεβαιότητα. Και χωρίς αυτή την αβεβαιότητα, βλέπω μικρή διαφορά στο σπρίντ 100μ και σε ένα VIII+ σε ένα οποιοδήποτε σπορ πεδίο. Τα βύσματα ομογενοποίησαν διαφορετικές μορφές αναρριχητικής εμπειρίας, σε μία και μοναδική μορφή αναρριχητικής εμπειρίας.

Αντί για αθλητική αναρρίχηση πηγαίνω για boulder. Είναι αγνό και πρακτικά αδύνατο να κλέψεις. Δεν υπάρχουν βύσματα για να αλλοιώσουν την εμπειρία. Εντάξει, μερικές φορές παίρνω ένα χοντρότερο στρώμα, αλλά πάλι πρέπει να πέσω. Για μένα το έντονα εγκεφαλικό highball αντικατέστησε το runout, το οποίο καταστράφηκε απ’ το τρυπάνι 10 χρόνια πριν. Το boulder είναι απλό. Τα επικίνδυνα προβλήματα είναι γεμάτα ενέργεια, για να μου δώσουν αναμνήσεις που διαρκούν, ή εφιάλτες.

Η παγοαναρρίχηση είναι παρόμοια αγνή. Προσεγγίζω στην βάση του παγοκαταρράκτη. Είναι σε συνθήκες ή δεν είναι σε συνθήκες. Είμαι ή δεν είμαι έτοιμος. Διαλέγω αν μπορώ να αναμετρηθώ με την πτύχωση που παρουσιάζεται στη φύση, ή όχι. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το κλέψω. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η παγοαναρρίχηση με βοήθησε να ανακαλέσω κάτι που νόμιζα ότι είχε χαθεί. Όταν άρχισα την αναρρίχηση, το σχοινί συμβόλιζε την εμπιστοσύνη. Η αθλητική αναρρίχηση μετέτρεψε το σχοινί σε 60 μέτρα ασαφούς κοινωνικού συμβολαίου. Οι διαδρομές πάγου και οι αλπικές διαδρομές μου θυμίζουν γιατί το σχοινί είναι ένα ιερό αναρριχητικό εικόνισμα, καθορίζει τον άθραυστο δεσμό μεταξύ των σχοινοσυντρόφων. Μ’ αρέσει αυτό το πράγμα, γι’ αυτό και δεν μπορώ να κολλήσω με κάποιον, που δεν γνωρίζω, σε ένα σπορ πεδίο. Δεν θεωρώ την αναρρίχηση άθλημα.

Για μένα η αναρρίχηση είναι περιπέτεια και μερικές φορές πνευματική περιπέτεια. Οι αρχές μου και ο σεβασμός μου προς τα βουνά με εμποδίζουν να ευχαριστηθώ την ‘’αριθμητική επιτυχία’’ που χαρακτηρίζει την αναρρίχηση σαν άθλημα. Μπορεί να μην γράψω ιστορία ή να μην γίνω διάσημος, αλλά παίρνω αυτό που ζητάω από την αναρρίχηση.

Εσείς;
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Και το πρωτότυπο:


SPORT?

Sport or Adventure? BY JONNY BLITZ
What happened? I remember the runout above the #4 RP placement on "Slow Children" (an Index classic I did in 1983) like it was yesterday. Today's routes can't make that kind of memory. Now I start at the left edge of the crag and work my way right looking for a pump because there's no mental challenge to be had.

It was not the pump that attracted me to climbing. I began climbing to escape from the rehearsal and certainty of organized sport. Climbing was cool because I never knew what I'd have to do. I trained my skills as best I could then went to the crag to see exactly what I had. I wasn't sure I'd correctly estimated my ability or the rack or the weather until I was on top. I love the mountains because of what they demand of me, often my best.

Sport climbing traded away risk and resourcefulness for greater gymnastic difficulty and a good pump. It took me back to where I started: with each rehearsal I inched closer to a predictable outcome. Knowing all the moves on a route made it simpler to perfect them and to gain the strength required. It took repetition, which eliminated uncertainty. And without that I see little difference between the hundred-yard dash and any 12a at any sport crag anywhere. The bolt homogenized many types of climbing experience into one type of climbing experience.

Instead of sport climbing I go bouldering. It's pure, and basically impossible to cheat. Bolts can't be used to manipulate the experience. Sure, I sometimes take a thicker crash pad but I still have to take the fall. For me, the cerebrally intense highball problem replaced the runout, which the drill destroyed a decade ago. Bouldering is simple. The dangerous problems are bracing enough to give me lasting memories, or nightmares.

Ice climbing is similarly pure. I hike to the base of a waterfall. It is in or out of condition. I am in or out of condition. I choose whether I can deal with the riddle that nature presents or not. There's no way to frig it. On a deeper level, ice climbing helped me recover something I thought was gone forever. When I began climbing the rope symbolized trust. Sport climbing turned the rope into 60 meters of vague social contract. Ice and alpine routes reminded me why the rope is a sacred climbing icon; it signifies the unbreakable bond between partners. I like it that way, which is why I can't hook up with someone I don't know at the crag. I don't treat climbing as a sport.

For me, climbing is adventure, and sometimes spiritual. My ethics and my respect for the mountains prevent me from enjoying the "numerical success" that characterizes climbing as a sport. I might not make history or become famous but I am getting what I want from climbing.

Are you?

Διαδρομάρες:''Χοντρό Τέλος''

Φωτό:Το τελευταίο πιάσιμο στο ''Χοντρό Τέλος''

Ξεκινάει ακόμα μια στήλη του ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ. Οι ''Διαδρομάρες'', δηλαδή κλασσικές διαδρομές με πολλές (ή λιγότερες) επαναλήψεις, που είναι γνωστές ανάμεσα στους ορειβάτες για την αισθητική τους. Η αισθητική βέβαια είναι μια λέξη η οποία είναι αρκετά υποκειμενική. Παρόλα αυτά, υπάρχουν διαδρομές που θες να ξαναπάς να τις σκαρφαλώσεις. Αυτό το κάνεις για ένα απλό λόγο: είναι ωραίες! Αντίθετα με άλλες, που μια φορά είναι αρκετή. Η στήλη ξεκινάει με το ''Χοντρό Τέλος'' (Dickes Ende), μια από τις ομορφότερες στα Μετέωρα και μαζί με την ''Πλάκα της Ντούπιανης'' (Sudostwand), οι ομορφότερες της λαοφιλούς Ντούπιανης.

Όνομα διαδρομής: ''Χοντρό Τέλος'', ''Dickes Ende''
Ανοίξαντες: Hans Weninger και H. L. Stutte
Ημερομηνία: 10/04/1981
Σχοινιές: 5
Δυσκολία: VII- (ή VI A0)
Ανάπτυγμα: 145 μέτρα
Οδηγός: Meteora, Stutte + Hasse, 1986, σελ. 186, αισθητική 2 στα 3 (μόνο?)

Περιγραφή της διαδρομής + σχεδιάγραμμα.

Πιστό αντίγραφο του σχεδιαγράμματος της διαδρομής από τον οδηγό των Stutte-Hasse.

1η σχοινιά: Η διαδρομή ξεκινάει λίγο δεξιά από την κατακόρυφο που περνάει από τις χαρακτηριστικές τρύπες, αριστερά από την κόψη. Η πρώτη ασφάλεια είναι λίγο ψηλά (χμ, γκουχ-γκουχ... ε... φιλαράκο θες μήπως...ε... να πας την πρώτη σχοινιά;), πλακέτα κάτω από τις τρύπες (IV), η δευτερη (κρίκος, V+) και η τρίτη στις τρύπες. 45 μ, 3 ασφάλειες. Ρελέ σε τρύπα-πατάρι.
2η σχοινιά: Τραβέρσα αριστερά για το λούκι (V+) πάνω και πάλι λίγο αριστερά (VI-) και στο σκαλισμένο ζωνάρι των μοναχών (I, ρε τι κάνει ο άνθρωπος, αν πιστεύει!) αριστερά ως το ρελέ, δίπλα στην σπηλιά. 25 μ, 3 ασφάλειες.
Φωτό: Η δεύτερη σχοινιά και το ''μονοπάτι'' των μοναχών.

3η σχοινιά: Πάνω, για το λούκι (V) που είναι λίγο αριστερά (III) και οδηγει στο ρελέ (V-). Το κανονικό ρελέ είναι η τεράστια σκουριασμένη πλακέτα (μπρρρρ...) σε μεγάλη κροκάλα. Δυο μέτρα πιο πάνω βρίσκεται ρελέ από νέα διαδρομή που ίσως μπορεί να ενωθεί με το κανονικό. 35 μ, 2 ασφάλειες, ο οδηγός δίνει 1, αλλά υπάρχει άλλη μία πριν το ρελέ αριστερά. Επίσης παίρνει καρύδια/μεσαία φρεντς/Hexentrics.
4η σχοινιά: Ωραίο δίεδρο με συκιά V+. Καρύδια/φρέντς. 20 μ, καμία μόνιμη ασφάλεια. Το ρελέ είναι δεξιά, όχι σε τόσο προφανές σημείο.
5η σχοινιά: Πλαγιαστό δίεδρο με σχισμή VI-. Ωραίο σκαρφάλωμα στη σχισμή και μικρά πατήματα αριστερά. Στο τελείωμα πέρασμα που δίνεται VII-, λίγο υπερβαθμολογημένο. Πιθανή χρήση καρυδιών/φρεντς κάπου στη μέση. 20 μ, 4 ασφάλειες λέει ο οδηγός, αλλά έχει 5.
Φωτό: Η 5η και τελευταία σχοινιά της διαδρομής με τα γνωστά αγκαθάκια της...

Χρήσιμα υλικά: Μερικά μεσαία/μεγάλα καρύδια, μεσαία Hexentrics ή μεσαία φρέντες (π.χ. Camalot 0,75, 1, 2), σετάκια και τα προσωπικά.
Επιστροφή: Απ' το κλασσικό (Νότιο) ραπέλ της Ντούπιανης ή από την Βόρεια πλευρά (Όστρια/Ισιδώρα, κτλ)

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Wallpepper Νοεμβρίου.

Το Wallpepper είναι μια νέα στήλη, όπου θα μπαίνουν spicy φωτογραφίες σε ανάλυση 1200x800 px, για χρήση wallpaper στο pc σας.

Τι βρήκε η θεία Λένα στο παζάρι; Το τσαντάκι του Σπορ Μπίλλυ.

Με αυτό το άρθρο αγαπητοί αναγνώστες του ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ θέλουμε να εγκαινιάσουμε μια μόνιμη στήλη στο ε-περιοδικό που ανατρέπει τα δεδομένα στον ελληνικό ορειβατικό ηλεκτρονικό τύπο.
Σε αυτή τη στήλη συνεργαζόμαστε αποκλειστικά με τη θεια Λένα. Ποια είναι όμως αυτή η μυστηριώδης προσωπικότητα; Πρόκειται λοιπόν-χωρίς να αποκαλύψουμε περισσότερες λεπτομέρειες μια και η ίδια έτσι το θέλησε- για μια συνταξιούχο αλπινίστρια, που έχει πραγματοποιήσει μεγάλες αναβάσεις και έχει κατακτήσει πάμπολλες κορφές. Η θεία-Λένα απεχθάνεται τις μεγάλες εταιρίες ορειβατικού εξοπλισμού (Τhe Νorth Fake, Solomon, Mountain Software, Wild County etc)- άλλωστε έδρασε σε μια εποχή που ο εξοπλισμός ήταν αυτοσχέδιος και κατά βάση χειροποίητος. Πλέον λοιπόν γυρίζει τις αγορές του κόσμου και ψάχνει για εσάς τα καλύτερα προϊόντα στις καλύτερες τιμές. Τα ανήψια της τεστάρουν τα προϊόντα στις δυσκολότερες συνθήκες και στις απαιτητικότερες καταστάσεις στα κατσάβραχα του κόσμου. Έτσι σας παρουσιάζουν κάθε φορά φτηνές και πρακτικές λύσεις για τις εξορμήσεις σας. Για τις δικές σας συνταγές, για απορίες ή για προτάσεις επικοινωνήστε με τη θεία Λένα στο peftontas.blogspot @t gmail dot com με την ένδειξη ''υπ' όψιν θείας-Λένας''.

Τα ανήψια της Θείας Λένας.


Αν το Σεπτέμβρη σου κάτσει μια μονοήμερη αναρριχητική διαδρομή εκτός έδρας και το μόνο σακίδιο που έχεις μαζί σου είναι ένα άνω των 50λίτρων και 2 κιλών τι κάνεις; Επισκέπτεσαι την τοπική αλυσίδα σούπερ-μάρκετ που σίγουρα έχει καταπληκτικές προσφορές αυτή την εποχή σε σακιδιάκια μιας και τα παιδάκια ξεκινάνε το σχολείο και πρέπει να προμηθευτούν ένα κάρο μολυβάκια, τετραδιάκια, χάρακες, μαρκαδόρους, σβήστρες, ξύστρες……..αλλά ας επικεντρωθούμε στα σακιδιάκια. Να λοιπόν τη ανακαλύψαμε σε γνωστή πατρινή αλυσίδα σούπερ-μάρκετ:

Το τσαντάκι του Σπορ Μπίλλυ!!!

Βάρος: 700 gr περίπου
Χωρητικότητα: 15 lt περίπου
Τιμή: 1.95 ευρώ ακριβώς!!!
Περιγραφή: 2 εξωτερικές τσέπες, 2 πλαϊνές τσέπες με δίχτυ, ρυθμιζόμενοι ιμάντες, daisy chain
Χρώμα: γκρι-μπλέ-κόκκινο


Το τσαντάκι μπορεί να χωρέσει όλα τα απαραίτητα για μια μονοήμερη αναρριχητική εξόρμηση. Tο τεστάραμε στην κόψη των Βασιλικών στη Βαράσοβα (παραλλαγή ο βαρκάρης άργησε μια μέρα!).

Χώρεσε τα πάντα και ακόμα περισσότερα: νερό, σοκολατίτσες, καρύδια, φίλους (έτσι δε μεταφράζονται τα friends;), κωλόχαρτο, κινητό, παπούτσια, ταμπόν (θα πούμε σε επόμενο άρθρο γιατί είναι απαραίτητα ανεξαρτήτως φύλου), φωτογραφική μηχανή. Η μεγάλη χωρητικότητα σε συνδιασμό με το πρωτοποριακό ντιζάιν θα λέγαμε ότι είναι τα θετικά αυτού του σακιδίου.

Ήταν ανεκτό, αν και με λίγο βάρος ακόμα θα ήταν ανυπόφορο. Μεγάλο μειονέκτημα είναι ο ανεπαρκής εξαερισμός. Παρ’ όλα αυτά, λόγω της ασυναγώνιστης τιμής του το προτείνουμε ανεπιφύλακτα- άλλωστε είναι μια πολύ καλή επένδυση για το μέλλον. Ποιο παιδάκι δε θα ήθελε ένα τέτοιο σακιδιάκι για να βάζει παγουρίνο και αυτοκινητάκι και να πηγαίνει στο σχολείο;
 
Number of unique visits: