Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Μόνος στη Tour Ronde.

Κείμενο: Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης.

–Όοχι. Αύριο θα ξυπνήσουμε, θα πιούμε κανένα καφέ, θα πάμε από τους Οδηγούς στο Κουρμαγιέρ και χαλαρά θα ανέβουμε το μεσημέρι για μάθημα στον παγετώνα.
Δεν είχα καμία ανάγκη για βόλτες στο Κουρμαγιέρ, ιδίως όταν έχει τέλεια πρόβλεψη καιρού. Ήταν μεσάνυχτα ύστερα από 34 ώρες ταξίδι είχαμε φτάσει στην βάση του Λευκού Όρους από την Ιταλική πλευρά. Αυτό το ταξίδι το είχα ξανακάνει άλλες δύο φορές με περίεργα και μάλλον επιτυχή αποτελέσματα. Φέτος, ο σύλλογος διοργάνωνε αλπινιστικό κέντρο, το οποίο σημαίνει ότι εκτός από τους εκπαιδευτές και εμένα δεν είχε κανένας άλλος τέτοιου είδους εμπειρία. Ήξερα ότι δεν θα κάναμε τίποτα σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι στις Άλπεις μα...:
– Μα ο καιρός είναι τέλειος! Ποιον καφέ! του είπα απεγνωσμένα.
Ο αρχηγός πρέπει να κατάλαβε την απόλυτη ανάγκη μου να ανέβω αύριο με το πρώτο τελεφερίκ.
– Καλά πάρε όποιον θες και ανέβα.
Τον εκτίμησα για αυτό. Ήμουν όμως σίγουρος ότι κανένας από τους δυο πιθανούς “μαθητευόμενους-σχοινοσυντρόφους”, θα δεχόταν να ανέβει μαζί μου.
– Υποψηφ.Σχοιν Νο1: Καλύτερα να μην σπάσουμε την ομάδα.
Στρατιωτικός το παιδί έτσι σκέφτεται και καλά κάνει.
– Υποψηφ.Σχοιν Νο2: Άσ' το καλύτερα, έχουμε μέρες.
Δεν τον ξέρω, ίσως να έχει και δίκιο. Πάντως εγώ ρώτησα.
............................................................
Με το πρώτο τελεφερίκ ανέβηκα. Είδα κάτι γνωστούς, αλλά κρύφτηκα μην καταλάβουν ότι είμαι μόνος μου.

Έκανα προσπάθεια να μην λαχανιάζω στο παγετώνα. Το σακίδιό μου δεν είναι τόσο ελαφρύ όσο ήθελα, γιατί κουβαλάω και κάποια πράγματα των επόμενων ημερών του προγράμματος. Έχω μαζί μου το σχοινί, ένα μικρό rack, ιμάντες και δύο πιολέ. Πολύ ζέστη. Θα παίζει το λούκι; Βορειοδυτικό, άμα δεν παίζει αυτό, δεν παίζει τίποτα.

Μετά από περίπου μία ώρα στο παγετώνα είμαι στην βάση της διαδρομής. Tο λούκι είναι στην σκιά και “κάγκελο”. Δύο σχοινοσυντροφιές οδηγών με πελάτες είναι ήδη στην διαδρομή... Άρα γίνεται... Η ριμέ; Φαίνεται να περνιέται. Είναι εφικτό. Πέτρες; Έχει πουθενά πεσμένες πέτρες; Μόνο μία, μεγάλη όμως, σαν την τηλεόραση του σπιτιού μου. Άρα είναι και ασφαλές. Ειλικρινά αν έβλεπα σημάδια περισσότερων κατολισθήσεων, δεν θα έμπαινα. Περιμένω λίγο τους οδηγούς να απομακρυνθούν από τα πρώτα μέτρα και στο μεταξύ προετοιμάζομαι. Περίεργη καθυστέρηση...
Αποφασίζω να ξεκινήσω. Η ριμέ ήταν στην κορυφή ενός χιόνινου πυλώνα, ο οποίος είναι προφανώς το αποτέλεσμα πολλών χιονοστιβάδων. Ανεβαίνω τον πυλώνα και λαχανιάζω... που να πάρει, λάσπη είμαι. Στην ριμέ δεν έχει χιονογέφυρα. Θα χρειαζόταν ένα ρελεδάκι εδώ πέρα. Σιγά! Έχω κάνει και χειρότερα. Πιολέ απέναντι και ψηλά, ωραία φαίνεται να κρατάει, μετά το άλλο πιολέ απέναντι και ψηλά, κρατάει και αυτό αλλά δεν είναι και τέλεια, τώρα αριστερό πόδι απέναντι και ψηλά, γαμώ τα μονοπόιντ, σίγουρα θα μου άρεσε να έχω τώρα ένα κραμπονάκι με δύο φαρδιές οριζόντιες λεπίδες. Είμαι στο σημείο που πρέπει να τραβήξω με τα πιολέ και να φέρω και το δεξί πόδι απέναντι και ψηλά. Δεν άφησα τον εαυτό μου να το πολυσκεφτεί. Απλώς το έκανα και μετά από μερικά βήματα σε κάθετο χιονόπαγο βγήκα στο πρανές της διαδρομής. Ουφ, πάλι λαχάνιασα.

Όταν σκαρφαλώνω μόνος μου κοιτάζω να πηγαίνω μέχρι εκεί όπου νομίζω ότι μπορώ να καταρριχηθώ. Τώρα που είχα σχοινί μαζί μου θα μπορούσα να κάνω και κανένα ραπέλ. Εντοπίζω δεξιά κάτι ωραία σχισμάκια για καρύδια, στην χειρότερη θα μπορούσα να κατέβω από εδώ.

Προσπαθώ να πιάσω κάποιο ρυθμό. Δεξί πιολέ, δεξί κραμπόν, αριστερό πιολέ, αριστερό κραμπόν. Δεν είναι κάπως ανάποδο αυτό; Μπερδευόμουν συχνά αλλά κέρδιζα ύψος σχετικά γρήγορα. Ο οδηγός των διαδρομών δίνει αυτό το λούκι 48 μοίρες! Για 60 μου φαίνονται. Ίσως γιατί κινούμε κάπως στην δεξιά πλευρά αφού στο κέντρο αριστερά, που είναι και η πιο επίπεδη πλευρά φαίνεται να δέχεται οτιδήποτε πέφτει.

Προχωράω σταθερά...

Η απόστασή μου με τους προπορευόμενους οδηγούς δεν φαινόταν να μειώνεται. Αυτοί τώρα είχαν τελειώσει το χιόνινο κομμάτι και ήταν σε κάτι βράχια τα οποία είχαν προφανώς αποκαλυφθεί από την υποχώρηση των παγετώνων. Τότε ήταν που άκουσα κάτι τρομακτικά γαλλικά, τα οποία σε ελεύθερη μετάφραση ήταν: ΠΕΤΡΕΣ, ΠΕΤΡΕΣ!

Ο Χάρος...

Με όλη μου την δύναμη για ταχύτητα σχεδόν πέταξα τέρμα δεξιά, αγκάλιασα δυνατά τα πιολέ και έκανα το σώμα όσο πιο μικρό γίνεται. Ακριβώς εκεί που ήμουν πιο πριν έσκασε με απίστευτη ορμή ένα γρανιτένιο τέρας που τρία άτομα δεν το σήκωναν. Συνέχισαν να πέφτουν πολλές μικρότερες πέτρες μία από τις οποίες έσκασε μπροστά μου και αναπήδησε από πάνω μου. Το επεισόδιο έληξε με μια μικρή χιονοστιβάδα στην αριστερή άκρη του λουκιού που ευτυχώς είχα επιλέξει να μην κινούμαι. Γκραν γκινιόλ!

Είχα μείνει άφωνος. Σκέφτηκα ότι στην βάση της διαδρομής τώρα θα έχει δύο μεγάλες πέτρες ως προειδοποίηση για τους αντικειμενικούς κινδύνους. Βέβαια αυτή την ιστορία την είχε προκαλέσει το ασταθές βήμα μίας πελάτισσας παραπάνω. Κάτι έπρεπε να πω.

–Be carefull!!
Τι ειρωνεία... ακούστηκε τόσο ηλίθιο.
Δεν κουνήθηκα μέχρι να περάσουν όλο το βράχινο και εξαφανιστούν από μπροστά μου.

Συνέχισα την ιστορία πιολέ-κραμπόν μέχρι που έφτασα στο τέλος του χιονιού και πέρασα στα βράχια. Ήτανε πιο μακρυά από όσο νόμιζα. Αυτασφαλίστηκα για λίγο και έκανα σύσκεψη με τον εαυτό μου για το που θα έπρεπε να πάω, αριστερά ή δεξιά. Όλες οι διέξοδοι φαίνονταν εφικτές. Αποφάσισα να πάω αριστερά γιατί φαινόταν πιο σύντομο (τι λάθος).

Συνέχισα σκαρφαλώνοντας πολύ σαθρό αλλά εύκολο πεδίο. Πάλι μου φαινόταν ατελείωτο. Έφτασα κάτω από μια σχισμή η οποία από κάτω της είχε ένα μυτίκι με ιμάντα. Ξανά αυτασφαλίστικα με έναν δικό μου ιμάντα και σκέφτηκα ότι από εδώ θα είναι. Αλλά το ιμάντα τι τον αφήσανε; Ελπίζω όχι για κανένα ραπέλ από εδώ. Έκανα προσπάθειες να μην φοβηθώ. Δεν θα ήθελα να βραχώσω τώρα. Με τι σκέψη ότι ανεβαίνουμε μόνο ότι μπορούμε να κατέβουμε χώθηκα στην σχισμή. Έκανα μερικές κινήσεις προς τα επάνω. Λαχάνιασα. Έπρεπε τώρα να πάρω την φλίδα με ντούλφερ και να συνεχίσω. Πολύ δυναμική κίνηση. Χτύπησα την φλίδα και ακούστηκε εντελώς κούφια. Να πάρει γαμώ τα σαθρά των Άλπεων. Είναι δυνατόν να τον πιω τώρα; Δοκίμασα μήπως βγαίνει αλλιώς, αλλά μάταια. Καταρριχήθηκα στο μυτίκι και ξαναυτασφαλίστικα. Προσπάθησα πάλι να μη φοβηθώ. Αποφάσισα να πάω πιο αριστερά και να βγω από ένα δύσκολο, αλλά σύντομο, δίεδρο. Για την περίσταση έβγαλα τα κραμπόν. Ήμουνα σίγουρος πως μετά από αυτό δίεδρο θα έβγαινα κάπου, σε κάποια χιόνινη ράμπα, σε κάποιο εύκολο δρόμο πριν την κορυφή. Άκουγα και κάτι ομιλίες, οπότε αυτό θα είναι. Ορμάω στο δίεδρο και ευλόγησα την προπόνηση που είχα κάνει με τις μπότες στου Φιλοπάππου. Το κακό ήταν ότι βγήκα σε μια πολύ λεπτή χιόνινη κόψη με την βόρια πλευρά από αριστερά, όπου απλώς δεν πήγαινε, αφού τα χιόνια ήταν πολύ άσχημα και υπήρχε ένα πυραμοειδές μπούλντερ μπροστά μου. Οι ομιλίες που άκουγα ήταν από την κορυφή η οποία ήταν αμφιθεατρικά αντιδιαμετρικά αντίθετα από εμένα. Προφανώς δεν έπρεπε να πάω αριστερά, αλλά δεξιά. Grande μαλακία.

Κάνω νοήματα στους Οδηγούς οι οποίοι πρέπει να με χαζέυανε ώρα.
-Από εδώ; Από εδώ. Γάματα!

Δηλαδή από το πυραμοειδές μπούλνερ. Αίσχος, κανένα πάτημα και κανένα πιάσιμο για μερικές κινήσεις μέχρι το ανάποδο πιάσιμο στο τέλος. Τουλάχιστον ο θάνατός μου θα έχει μάρτυρες. Πατάω την κόψη εκατέρωθεν και σφίγγω τα πόδια μου. Έκανα κάτι κινήσεις σα να καβαλάω άλογο που καλπάζει και βγαίνω στο ανάποδο πιάσιμο. Ανορθώνομαι και πατάω κάτι τακάκια που με βγάζουν επιτέλους σε πιο εύκολο πεδίο.

Στο πλατώ πριν από την κορυφή συνάντησα τις σχοινοσυντροφιές των οδηγών που κατεβαίναν. Ήταν πιο νέοι από όσο φανταζόμουν. Μου δίναν συγχαρητήρια. Τους είπα ότι και εγώ χαιρόμουν που δεν τσακίστηκα και ότι θα τους ακολουθούσα προς τα κάτω. Μου είπαν πως πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην κορυφή διότι η θέα είναι μαγευτική και δεν είχαν άδικο. Σκεφτόμουν τα τριάντα μέτρα IVου για το τέλος, αλλά τελικά υπερβαθμολογούνε και στις Άλπεις αφού μου φάνηκε το πολύ IIIου και ο βράχος ήταν μασίφ. Η κορυφή της Tour Ronde φημίζεται και όχι άδικα για την θέα της. Πραγματικά έχεις άριστη θέα των περισσότερων κορυφών όχι μόνο του συγκροτήματος, αλλά και των Άλπεων γενικότερα. Η διαύγεια ήταν εκπληκτική. Ο Rebuffat γράφει πως εκεί με έναν χάρτη μπορείς να κάνεις ατελείωτο προτζεκτισμό. Κάθισα ώρα στην κορυφή μασουλώντας, καπνίζοντας και κάνοντας τηλεφωνήματα μέχρι που πήρα την απόφαση να αρχίσω να κατεβαίνω.

Όπως φάνηκε τα προβλήματά μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Οι Οδηγοί με προειδοποίησαν να μην κατέβω από την νορμάλ, αλλά από την κόψη διότι η πρώτη ήταν σε πολύ κακές συνθήκες. Στην αρχή κατέβαινα γρήγορα και αποτελεσματικά καταρριχόμενος κατά τόπους διάφορα μπούλντερ. Σε κάποιο από αυτά παρασύρθηκα στην νορμάλ διαδρομή. Είπα να ξανανέβω για να ξαναπιάσω την κόψη. Κρίμα διότι η ριμέ φαινόταν πολύ κοντά. Τότε είδα μια σχοινοσυντροφιά να ανεβαίνει από την νορμάλ. Ε, αφού την ανεβαίνουν αυτοί γιατί εγώ να μην μπορώ να την κατέβω;
Η διαδρομή που περιγράφεται στην ιστορία είναι πίσω απ' αυτό το σχεδιάγραμμα στη ΒΔ πλευρά του βουνού, κοντά στην Arete de la Brenva. Gervasutti Couloir, 50 μοίρες, AD, 250m. Topo copyright: Ari Paulin

Άλλη μία λάθος απόφαση. Τα χιόνια ήταν σκατά, οι μοίρες αρκετές και η εκτίμησή μου για την απόσταση λανθασμένη. Επιτέλους έβγαλα το συμπέρασμα ότι οι αποστάσεις εδώ είναι πολύ μεγαλύτερες από όσο φαίνονται.

Ήμουνα σε ένα λούκι το οποίο σε κάποια στιγμή έγινε από χιόνι, αυτό το πράγμα που αφήνει ο λιωμένος παγετώνας. 'Οχι ακριβώς σάρα, αλλά σάρα με λάσπη και σπασμένες πέτρες ακουμπισμένες η μία πάνω στην άλλη. Επιπλέον τρέχαν ρυάκια από τα χιόνια που λιώναν γρήγορα. Επωφελήθηκα και ήπια αρκετό νερό αφού το παγούρι μου είχε από ώρα στερέψει.

Ο ρυθμός της κατάβασης είχε γίνει εκνευριστικά αργός και προβληματικός αφού σε κάθε βήμα προκαλούσα μικρές κατολισθήσεις διαρκείας. Αποφάσισα να τραβερσάρω και να κατέβω από το πιλιέ που φαινόταν πιο ασφαλές. Μάταια και πάλι μάταια. Κάποτε αυτά ήταν χιόνινα. Τώρα είναι σπασμένες πλάκες, με πολλές μοιρες, χωρίς πιασίματα και εγώ προωθούμουν με dry tooling σε κάτι σχισμάκια του ελέους. Αίσχος και πάλι αίσχος. Κάνω ρελέ με δυο καρύδια κάτω από ένα αρνητικό και αυτασφαλίζομαι. Δεν ήταν ώρα για οικονομία και βγάζω το σχοινί από το σακίδιο. Με ένα τριαντάρι ραπέλ έφτασα ακριβώς πάνω στην χιονογέφυρα της ριμέ. Γρήγορα περπάτησα μακρυά από την σαθρή ορθοπλαγιά.

Γλύτωσα.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Αναρριχητική Συνάντηση στο Φαλακρό 13-14 Ιουνίου 2009.

Φωτορεπορτάζ από τη συνάντηση που έγινε το προηγούμενο σουκού στο Φαλακρό. 10 επισκέπτες, 2 οργανωτές, 4 ακόμα φίλοι που ήρθαν για ποδήλατο, 1 φωτιά, 10 παντσέτες, 10 σουβλάκια, πολλά μακαρόνια, λίγες σαλάτες... καθόλου γκλάμουρ γενικώς.

Το base-camp στο Κουρί.

Οι locals δείχνοντας τις διαδρομές...

...αλλά καλού-κακού ας ρίξουμε και μια ματιά στον οδηγό...

...γιατί είναι λίγο χαοτικά. Quiz: εντοπίστε τον local και κερδίστε καραμπίνερ για τα κλειδιά σας με το σήμα του "Πέφτοντας" (να μας κάνετε και λίγο διαφήμιση...) Η διαδρομή πάντως, είναι η "Νέα Κόψη της Πεταλούδας"

Νεαροί επισκέπτες στα "Δίεδρα των Σαλιγκαριών"

...και στη "Κόψη της Καρτάλκας"

Ο local αρπάζοντας την σχισμή μετά την runout τραβέρσα στον "Κρυστάλλινο Τοίχο"

...και τέλος προσπαθώντας για τη ψαλιδιά... δυο ίδια κυκλάκια και το ένα πίσω απ' τ' άλλο... Μπράβο, τ' αγόρι μου!

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία και τις πληροφορίες τον Θεόφιλο και τον Αποστόλη. Άντε και του χρόνου...

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Λίγες σκέψεις... δώρο 2000 λέξεις!

Climbing is dangerous...


...αλλά είναι και γαμώ τις φάσεις!!!



Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Trad απλώστρα!

Από τον αναγνώστη του blog (και ξενιτεμένο φοιτητή...) Αλέξανδρο Παναγάκο πήραμε το παρακάτω πολύ ενδιαφέρον mail, το οποίο δημοσιεύουμε, λίγο καθυστερημένα είναι αλήθεια, αυτούσιο:

Θα ήθελα να συνεισφέρω στη στήλη της θείας Λένας με μια εναλλακτική και οικονομική λύση για το άπλωμα της μπουγάδας, την απλώστρα-trad. Η όλη ιδέα παρουσιάζεται μέσα από τις φωτογραφίες και τα υλικά που θα χρειαστείτε για τη κατασκευή της απλώστρας-trad είναι μερικά καρυδάκια ή friends και ένα κομμάτι σχοινί. Βασική προυπόθεση για μια επιτυχή κατασκευή είναι η ύπαρξη φαντασίας ωστε να βρεθούν σωστά σημεία ασφάλισης. Τα σημαντικότερα προτερήματα της απλώστρας-trad είναι η εξοικονόμηση χρημάτων απο την αγορά μιας δαπανηρής συμβατικής απλώστρας και η δυνατότητα επιπλέον προπόνησης στη τοποθέτηση ασφαλειών εκτός βραχου. Δυστυχώς όμως υπάρχει και ένα μειονέκτημα και αυτό είναι οτι τα σχέδια για μια trad εξόρμηση κατα τη διάρκεια προγραμματισμένης μπουγάδας θα πρέπει να ακυρωθούν, αφού τα υλικά δε θα φτάσουν για τη πραγματοποίηση και των δύο δραστηριοτήτων...

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Μαθήματα αναρρίχησης μέρος δεύτερο!!!

Μετά τα μαθήματα αναρρίχησης που μας έκανε ο σπουδαίος αναρριχητής του μεσοπολέμου Emilio Comici, συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος. Πρόκειται για δύο βιντεάκια που δείχνουν κάποιες προχωρημένες τεχνικές...

Στο πρώτο βίντεο είναι ο James Bond στα Μετέωρα, όπου δείχνονται αρκετές τεχνικές όπως: μοναχική αναρρίχηση επικεφαλής με αυτασφάλιση (rope-solo), τοποθέτηση ασφαλειών (καρφιών κυρίως, αλλά και friends που είναι εκπαιδευμένα να εξαφανίζονται! - δες στο link: http://www.imdb.com/.../goofs το πέμπτο απ' το τέλος) και επίσης βγάλσιμο καρφιών με πιστόλι (ελλείψει σφυριού!) από τον κακό φρουρό, που άγνωστο γιατί.., αλλά δεν πυροβολεί... Ίσως πάσχει από πιστολοκροτοφοβία (ειδική περίπτωση της: loud noise phobia), απομεινάρι της προηγούμενης καριέρας του ως ποδοσφαιριστής (...απλά προσέξτε το σούτι στη μάπα του James!) σε ομάδα με έδρα δίπλα σε σκοπευτήριο για Α.Μ.Ε.Α. (κυρίως τυφλούς).
Το βασικότερο όμως μάθημα είναι το ζουμάρισμα σε αρνητικό με prusik από τα κορδόνια των παπουτσιών!!! Πραγματικά εξελιγμένη τεχνική... Να μην σας κρατάμε σε αγωνία, δείτε το βίντεο:


Το δεύτερο δίντεο έχει να κάνει περισσότερο με την κινησιολογία της αναρρίχησης στα Μετέωρα. Ο μακαρίτης ο Patrick Berhault μας δείχνει προχωρημένη χρήση των ποδιών (footwork στα ελληνικά) στα αρνητικά πάνω από τη διάσημη σπηλιά της Ντούπιανης (η οποία ως γνωστόν χρησιμοποιείται και στις μέρες μας για μαθήματα αναρρίχησης!) Επίσης συνεχίζει πάνω από τη θάλασσα με χορευτικές κινήσεις που ζαλίζουν... Αξίζει να το δείτε, γιατί αν μείνετε στην εικόνα του σκαρφαλώματος του σβαρνιάρη του Bond... χμμμ, δύσκολα τα πράματα...



Ευχαριστούμε τη Μάγια που μας έστειλε το λινκ από το ΓιουΤιούμπ.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Highline στα Μετέωρα - The movie!!!

Η ομάδα του "Πέφτοντας", όπως είχαμε γράψει και σε παλιότερο πόστ, ήταν το Πάσχα στα Μετέωρα και γνώρισε τα παιδιά που στήσαν τα πρώτα highlines στους βράχους εκεί. Το αποτέλεσμα (εκτός των άλλων...) είναι το παρακάτω βιντεάκι, που μονταρίστηκε από την Έφη και δείχνει το μεγαλύτερο highline που στήθηκε, ανάμεσα στο Μόδι και στον Τοίχο Βήτα... Enjoy!

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Χωρίς Τίτλο...

Πριν από τέσσερα χρόνια περίπου, όψιμος άνδρας στα 32 μου έστρεψα το βλέμμα μου σε μία διαδρομή του ΕΟΣ Αθηνών. Κόψη του Μπαρμπαλά, Σεπτέμβρης του 2005 αν θυμάμαι καλά. 8 ώρες ανάβαση μέσα στην άγρια αγκαλιά του Ολύμπου. Από μικρός ήθελα να περπατήσω πάνω στα βουνά μας. Λίγο οι ιστορίες που ακούγαμε στο σχολείο για τους αρματωλούς και τους κλέφτες, λίγο το ταπεινό αριστερό προφίλ της οικογένειας μου, που στα γλέντια της, λάτρευε να εξιστορεί ιστορίες με αντάρτες που ζούσαν ελεύθερα από ραχούλα σε ραχούλα και κατατρόπωναν το φασισμό, λίγο οι ιστορίες σαν του Ασπροδόντη αλλά και τα ντοκυμαντέρ για τη ζωή μυθικών εξερευνητών όλα αυτά σπρώχναν το βλέμμα μου πάνω ψηλά στον ουρανό, εκεί που τα βουνα ξεσκίζουν τους εφιάλτες των ανθρώπων, δίνοντας πνοή στο όνειρο.
Θυμάμαι ακόμα τη γιαγιά μου να μας πηγαίνει μικρές εκδρομές στους γύρω από την Κοζάνη λόφους, μεταδίδοντας μας την αγάπη για το περπάτημα και το φευγιό. Λίγο ψωμί λίγο τυρί και βουρ για το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Συχνά σκαρφαλώναμε σε δέντρα ή βράχους υποδυόμενοι μεγάλους αναρριχητές, που φτάναν στις κορυφές του κόσμου, ή αντάρτες που αιφνιδίαζαν τον εχθρό μεταφέροντας την ελπίδα στα πιο ψηλά σημεία του κόσμου.....
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, και το μόνο που μου είχε μείνει ήταν η φυγή... από έναν κόσμο που μάτωνε τα δέντρα που σκαρφαλώσαμε. Η έξοδος από ένα σκηνικό, που δεν είχαμε στήσει εμείς, δεν το θέλαμε, δεν μας ανήκε... Αλκοόλ, τσιγάρα, πνίξιμο μέσα στη σκόνη των πόλεων, απομόνωση, εξαρτήσεις από ουσίες ψυχικές, πολιτικές, και κοινωνικές...
Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακά, προσπάθεια για καριέρα, συμβιβασμοί με τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά... κατέντησα το όνειρο που είχα από παιδί για ελευθερία, ένα βιογραφικό κωλόχαρτο, να μαζεύω σημεία καριέρας...
Θυμάμαι το μεγαλύτερο τρυπάκι που έφαγα ήταν αυτό της ψευδαίσθησης ότι μπορώ να εξελίξω τον εαυτό μου μέσα στον κόσμο των μάνατζερ, να ενταχθώ σε μία μηχανή... να γίνω ένα από τα γρανάζια της, που λατρεύουν να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, σε μία ομοιόμορφη, μονότονη κίνηση γύρω από έναν καθρέφτη ματαιοδοξίας και αυταρέσκειας. “Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, πες ποιος είναι ο πιο επιτυγχημένος της ημέρας;”
Και το χειρότερο είναι ότι υπέθεσα πως αυτή η ένταξη μου μπορούσε να πραγματοποιηθεί με ένα διαφορετικό από τα καθιερωμένα στυλ. Ανθρώπινο μανατζμεντ, διοίκηση ολικής ποιότητας, συμμετοχικό μάνατμεντ, μερικά από τα στυλ που καλύπταν τον περιβόητο “πόλεμο όλων εναντίων όλων” του Hobbes.
Τελικά απογοήτευσα τους ηγεμόνες φόβους μου. Δεν μου πήγαινε αυτή η ιστορία... δεν μου καλοστεκόταν οι πολυθρόνες πίσω από τα γραφεία, τα κυριλέ ιβεντ, οι σαδομαζοχιστικές παρέες νεαρών αφεντικών, τα μεινστριτ πάρτυ σε ροκ-κωλάδικα κλαμπ των Αθηνών. Δεν μου ταίριαζε να σχεδιάζω το μέλλον των υπηκόων της αυτοκρατορίας, χωρίς να λογαριάζω τις ζωές τους.
Και αποφάσισα να κάνω τη φυγή μου δρόμο... φορτώθηκα λοιπόν το πρώτο μου σακίδιο, ένα ζευγάρι μπότες και πήρα τα βουνά... κάπου στα τριάντα λίγο μετά το στρατό.
Ανάβαση στην ανάβαση έφτασα μπροστά στην κόψη του Μπαρμπαλά. Στο δρόμο μέχρι εκεί συνάντησα κάθε καρυδιάς καρύδι πάνω στο βουνό. Γρήγορα ξεχώρισα κάτι εξτριμ τυπάδες, βγαλμένους από εξώφυλο του Hitech γεμάτους γκάτζετς και ιστορίες να σου πουν, για τις μεγάλες αναβάσεις σε ραχούλες της Ελλάδας, για το ανεβοκατέβασμα των μετοχών, για τον κατακτητικό τους πόλεμο ενάντια σε κάθε κορυφή, σε κάθε διαδρομή του βουνού. Μέσα στα μάτια τους διέκρινα τους ηγεμόνες της καθημερινότητας μας, που ισοπεδώνουν ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους για την επιτυχία.
Βέβαια υπήρχαν και οι άλλοι, οι ρομαντικοί, οι τύποι του ελάχιστου, που με λίγο ψωμί και λίγο τυρί, μια χούφτα ξηρούς καρπούς, ένα ζευγάρι μπότες και με ελάχιστα υλικά, κάναν το όνειρο πραγματικότητα, σεβόμενοι πάντα το μονοπάτι, το βράχο, τον καιρό, όλα εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητας ενός βουνού. Ναι σχοινοσύντροφοι κάθε βουνό έχει την προσωπικότητα του, και όπως και να το κάνουμε αυτό ξέρει περισσότερα από εμάς. Είναι εκεί εκατομμύρια χρόνια να μας θυμίζει την μικρότητα μας.
Εκεί λοιπόν ψηλά στον Μπαρμπαλά κάνοντας ένα λάθος βήμα, που παραλίγο να μου κοστίσει αποφάσισα να μπω πιο βαθιά στον κόσμο της ορειβασίας. Αν μη τι άλλο έπρεπε να μάθω να περπατώ και να δένομαι και σε κανένα σχοινί όταν χρειάζεται. Σε όλην την πορεία είχα στο πλευρό μου τον Κωνσταντίνο Κ. (κατά κόσμο Γιατρούλη), που μόλις είχε βγάλει τη σχολή αρχαρίων και μοιραζόταν μαζί μου σκέψεις για το βουνό, τη ζωή, τη δουλειά, τη φιλία, τις γυναίκες μας, τη φιλοσοφία, τον κόσμο. Ο Γιατρούλης μόλις είχε τελειώσει τη σχολή αναρρίχησης αρχαρίων και με παρότρυνε εξηγώντας με έναν λεπτομερή ιατρικό επιδέξιο χειρισμό του λόγου του να ασχοληθώ περισσότερο. Το' χει αυτό ο Γιατρούλης... Η συνταγή δόθηκε, ο ασθενής σώθηκε και τα βουνά κέρδισαν έναν μέτριο ορειβάτη. (και αυτό δεν είναι μετριοφροσύνη)

Μάϊος 2009....

Τρία χρόνια και κάτι μήνες μετά. Μετά από αρκετές μπύρες στην κατασκήνωση βάσης των Μετεώρων, οι σχοινοσύντροφοι έχουν αποσυρθεί στους υπνόσακους τους για ροχαλητό σκαρφάλωμα στη σκαλίτσα του Ορφέα, κι εγώ μόνος κάτω από το υπόστεγο σκαρώνω σκέψεις για το ταξίδι μου στην αγκαλιά των βουνών. UB 40 red red wine και αναπόληση... Τελευταία διαδρομή μία κόψη που τη σκαρφάλωνα παρέα με δύο συντρόφους και όλους τους φόβους του πολιτισμού μας. Βήμα βήμα πιάσιμο το πιάσιμο, σκαρφαλώναμε ήρεμα για να αγγίξουμε τον ορίζοντα του ουρανού σε ένα ακόμα του σημείο. Έτσι απλά χωρίς σκοπιμότητες μικροί Σίσυφοι που δε θέλαν τίποτα άλλο παρά μόνο να απολαύσουν το δρόμο πάνω από τις στέγες του Καστρακίου. Γιατί ξέρετε καθόλη τη διάρκεια μιας διαδρομής αυτό που κερδίζουμε δεν είναι ένας ακόμα βαθμός στο βιογραφικό μας, ένας ακόμα τίτλος στη ζωή αλλά η ευχαρίστηση του να ζεις κάθε μικρό ή μεγάλο πιάσιμο, σε κάθε βήμα προς τα πάνω.
Κάθε δύσκολο πέρασμα δεν το σκαρφάλωνα μόνος. Ήταν εκεί ο σχοινοσύντροφος να μου δώσει το σήμα, να φυσήξει τους φόβους μου και χαμογελώντας παρέα στο κενό, να αδράξουμε τη μέρα. Είμασταν σύντροφοι δεμένοι παρέα στον κοινό ομφάλιο λώρο, που τάϊζε κουράγιο και όνειρο την συντροφιά μας. Είτε πρώτος είτε δεύτερος, είτε στο ρελέ είτε στο ραπέλ, γυρνώντας τα σκοινιά, σε όλες τις στιγμές μοιραζόμαστε στα ίσια τη σχοινιά, τα υλικά, το νερό και το κολατσιό, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας, τις ζωές μας ολόκληρες. Είναι παράξενο πόσο εύκολα και χωρίς πολλά λόγια καταφέρνουμε σε μερικές σχοινιές αυτό που πολιτισμοί και θεωρίες σχεδιάζαν χρόνια να δημιουργήσουν. Αλληλεγγύη, συνεργασία, κοινοκτημοσύνη και συλλογικότητα.
Και στο τέλος της διαδρομής μια συντροφική αγκαλιά, ένα ευχαριστώ στο σχοινοσύντροφο, ένα ζεστό τσάι είναι η επιβράβευση της σισύφειας προσπάθειας μας. Χωρίς κομπασμούς και αυτοκολακεύσεις, σχεδιάζουμε την επόμενη προσπάθεια. Γιατί εμείς δε πολεμάμε για να κατακτήσουμε, δεν διοικούμε για να πετύχουμε. Εμείς απλά σκαρφαλώνουμε τσουλώντας το όνειρο όλο και πιο ψηλά. Εκεί που είναι η θέση του, ψηλά στα βουνά, πάνω από τις στέγες των ανθρώπων....
Σχοινοσύντροφοι σας ευχαριστώ... μέχρι την τελική σχοινιά για πάντα.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Theodor Saras
 
Number of unique visits: