Σκαρφαλώνοντας στα μούτρα του Δία!

Μ' αρέσει να διαβάζω αστεία πράγματα και να τα μοιράζομαι με τους φίλους μου. Οπότε όταν βρίσκω το περιοδικό της Ε.Ο.Δ., δεν το αφήνω ποτέ. Πάντα έχει μέσα στις ηρωικές διασώσεις και τα φοβερά συνέδρια με ελικόπτερα, ράμπο κι άλλα όμορφα, κάτι χαλαρό που θα κάνει το χειλάκι μου να σπάσει και να αλαφρώσει λίγο το κλίμα. Στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2008 λοιπόν, στη σελίδα 24, νάτο, ...το Στεφάνι. Όχι ρε φίλε! Η φωτογραφία που έπαιζε στου Χαρδαβδέλλα.

Αν θέλετε, κάνετε χικ στην εικόνα για να την δείτε σε μεγαλύτερη ανάλυση, αλλά και να διαβάσετε το επεξηγηματικό κείμενο.

Ως εδώ τα πράγματα θα πήγαιναν καλά, αλλά δυστυχώς πάντα υπάρχουν και οι αλήτες που βάζουν τρικλοποδιά στην Ιστορία (Ιστορία: γνωστή σπασίκλα της τάξης), με αποτέλεσμα αυτή να σκοντάψει, να σπάσει κάνα χέρι και να αλλάξει το ρου της (πάει νοσοκομείο, αντί για καφέ που πήγαινε). Σε πρώτη φάση αυτοί οι αλήτες ήταν ο Μποτέλης κι ο Ζάρρας, που μην έχοντας τον Θεό τους, αλλά έχοντας καλέμι, σφυρί, αρχίδια και χρόνο, είπαν να ανέβουν και να δουν τα μούτρα του Δία από κοντά. Ο μικρός Μποτέλης είχε δουλέψει κι άλλη φορά σε σκαλωσιά με αγιογραφίες, στον Άγιο Ιλαρίωνα, στη Χαριλάου πίσω απ' το γήπεδο, αλλά τα είχε παρατήσει μετά από μια βδομάδα, λόγω μιας σπάνιας αλλεργίας στο λιβάνι, που του προκαλούσε ταυτόχρονα λόξιγκα και τριχόπτωση.

Τα πράγματα εδώ όμως, ήταν πολύ διαφορετικά για τους δύο ατρόμητους, αλλά χωρίς ίχνος σεβασμού, νέους. Σε μια ένδειξη καλού στυλ και μαζοχισμού, ξεκίνησαν από κάτω, χρησιμοποιώντας χέρια και πόδια, σχοινιά, καλέμια και βύσματα εκτόνωσης,αλλά και εκείνα τα τοστάκια της μαμάς Μποτέλη με το ανθότυρο. Θα μπορούσαν να είχαν πάει από πάνω, αλλά κάποιοι κύριοι με τσιγκελωτά μουστάκια και σκληρό βλέμμα, θα τους κρεμούσαν από τα δοκάρια της στέγης του ''Αποστολίδη''. Τους πήρε μερικά Σαββατοκύριακα, αλλά πλέον, ήταν κοντά. Μπορούσαν να πιάσουν τα λιγδιασμένα γένια του Δία πια. Οδηγούσε ο Ζάρρας τη σχοινιά..., κοντοστάθηκε, κοίταξε τα πόδια του, αλλά το βλέμμα του δεν μπορούσε να ξεκολλήσει απ' το κενό των 140 κάθετων μέτρων, που τον χώριζε απ' τη Σάρα και τη Μάρα, δύο φίλες του απ' τη δουλειά που είχαν έρθει για συμπαράσταση και χάζευαν από κάτω την εξέλιξη της προσπάθειας. Πέρασε έναν ιμάντα (μτφ για τους Αθη-νέους: λα νιέρα) σε μια επίφοβη τζίβα απ' τα γένια του Δία, ασφαλίστηκε, έβγαλε το καλέμι και βάρεσε ένα βύσμα. Πήρε κουράγιο. Η κορυφή ήταν κοντά, γένια, κάτω χείλος, πάνω χείλος, μια ζόρικη κίνηση στη στέγη της μύτης, που ευτυχώς έπαιρνε καλή ασφάλεια στο δεξί ρουθούνι, μάτια, κούτελο και τέλος. Η εξέλιξη ήταν όπως την περίμεναν, όλα πήγαν καλά και οι δύο ήρωές μας βγήκαν κουρασμένοι μεν, αλλά ικανοποιημένοι με την προσπάθειά τους στην κορυφογραμμή. Σφίξανε τα χέρια και άρχισαν να μαζεύουν τα υλικά.

Ο Μποτέλης και ο Ζάρρας σε μια μίξη δήθεν κομπλαρίσματος (που οφειλόταν στα κανάλια που τους περίμεναν με μικρόφωνα και κάμερες στο λούκι Στεφανιού και Ζωνάρια γωνία) και μιας σπάνιας μορφής έλλειψης φαντασίας, που παρατηρείται στο συγκεκριμένο υψόμετρο λόγω αντιβαρυτικών πεδίων και γυμνών κοριτσιών που χορεύουν τσάμικο, ανακοίνωσαν πως ονομάζουν τη διαδρομή ''Μποτέλη-Ζάρρα''. Κατηγορήθηκαν δε για αυτό, από την ICRONAP (International Climbing Routes' Naming Police), αλλά απαλλάχθηκαν στο δικαστήριο λόγω αμφιβολιών και προτέρου εντίμου βίου. Παρόλα αυτά υποχρεώθηκαν να περνάν από το Ρετζίκι κάθε 1η και 15 και να λένε στο Σωτήρη πρωτότυπα ποιητικά ονόματα για διαδρομές, όπως: ''Η δεξιοτίμονη χελώνα με τον διπλό εκκεντροφόρο'', ''Το ουρλιαχτό διαφόρων ζώων'' και ''Μακρινό πιάσιμο για κάτω του 1.73.'', κτλ. Εννοείται πως απαγορεύονται ονόματα από πρώην γκόμενες και τα ρέστα.

Η ιστορία αυτή διαδραματίστηκε το 1993 μ.Χ., και κανονικά θα έπρεπε να είχε αποσιωπηθεί, παρόλα αυτά οι, μάγκες πια, Μποτέλης και Ζάρρας δημοσίευσαν την διαδρομή τους και ο κόσμος τρέχει να την κάνει κάθε καλοκαίρι. Δύο βλαμμένοι μάλιστα, πριν καναδυό χρόνια, πήγαν και την ανέβηκαν μες στο καταχείμωνο, έχοντας προσαρμοσμένα στα πόδια τους καρφιά και βαστώντας στα χέρια τους μυτερές αξίνες. Κατακαημένε Δία, τι σού 'μελε να πάθεις! Κανείς δεν ξέρει αν είναι κάποια μαγική έλξη ή το ότι θέλει μόνο 15 σετάκια (όχι καρύδια-friends).

Η προσωπογραφία/διαδρομή και η διάσημη φύση της..! Τι άλλο να πει κανείς; Έχει αποκωδικοποιηθεί ακόμη και ο τελευταίος γρίφος της. Μόνο μια είναι η αναπάντητη ερώτηση, αυτή που αφορά τα δερματικά προβλήματα του Δία. Συγκεκριμένα παρουσιάζεται μια τακτική απολέπιση, σε όλο το μήκος της διαδρομής, αλλά κυρίως στα πόδια και στο δεξί αρχίδι, από φλούδες-λέπια διαστάσεων 2-22 (τυχαίο;) εκατοστών. Ακόμα και ο Todd Skin-ner, διάσημος Αμερικάνος αναρριχητής στο ΜΙΤ και καθηγητής δερματολογίας στο Yosemite, που μελέτησε την περίπτωση σολάροντας την διαδρομή σε 22' 22'' (τυχαίο;), σήκωσε τα χέρια ψηλά και είπε: ''I prefer granite, fuck Stefani''.

Αυτό που μένει τελικά, είναι η παρακάτω θήκη για την νέα γενιά του sport-climbing. Μια sport διαδρομή multi-pitch σε high-altitude ρε man, πρέπει να την κάνουμε tick, κι ας μη μετράει στο 8a.nu. Γνωστό και εδώ στα βόρεια: ''Αφού σε λλλλέω ρε ψηλλλέ, η Μπο-Ζα είναι must, πάμε να τη στείλλλουμε on-sight.''

Στην παραπάνω εικόνα, νεαρός αναρριχητής της Ορειβατικής Λέσχης Θεσσαλονίκης προσπαθεί να σπάσει σπυράκι πάνω από το αριστερό μάτι του Διός. Η φωτό τραβήχτηκε από το μόνιμα τοποθετημένο φωτο-μηχάνημα που είναι βιδωμένο στο 5ο ρελέ. Χρέωση 4 Ευρώ, για την ευρυγώνια, 6 Ευρώ για τηλεφακό 4Χ. Κάντε φλιπ στην εικόνα, για μεγαλύτερη ανάλυση.

Θόδωρος Χριστόπουλος
Ιστορικός της μαλακίας, μελετητής UFO, αλλά βασικά φιλότιμο παιδί.