Τα κλεμμένα: ''Άθλημα;'' του Jonny Blitz.

Η στήλη ''Τα κλεμμένα'' είναι μια στήλη που περιλαμβάνει αφιερώματα σε περιοδικά και ιστότοπους που έχουν κλέψει (χωρίς εισαγωγικά) και μεταπωλήσει πράγματα (κείμενα και φωτογραφίες συνήθως) που δεν τους ανήκουν. ΚΑΙ εμείς θα μπούμε σ' αυτή την πανάρχαια ελληνική λογική με το παρακάτω κειμενάκι (δηλαδή κειμενάρα) του Jonny Blitz, με την μόνη διαφορά ότι δεν θα το μεταπωλήσουμε. Αντίθετα θα το μεταφράσουμε και θα το μοιράσουμε στο λαό, ως άλλοι ''Ρομπέν των Βουνών''. Καλό, ε;

Βέβαια στο χαοτικό και ασαφές διαδίκτυο, όπου οι κανόνες ακόμα δημιουργούνται ή συνηθέστερα, απλά δε τηρούνται, είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα copy-paste. Αν έχεις βέβαια κανονικό περιοδικό σε χαρτί είναι λίγο πιο πολύπλοκο, έχει σκανάρισμα, μετάφραση κτλ. Η διαφορά πάντα είναι στην πρόθεση και στο σκοπό. Αν αυτό που κλέβεις το πουλάς... χμ, ο καθένας ας νομίσει αυτό που θέλει...

Όσο για το συγκεκριμένο κείμενο... Το είχαμε κρατήσει από το site της Grivel North America (GNA) του γνωστού Μάρκου (Mark Twight). Ανάμεσα στα προϊόντα, τις gallery κτλ, υπήρχαν και τα Headlines, με κείμενα, νέα από αποστολές, παρουσιάσεις προϊόντων κτλ. Εκεί γράφανε, εκτός από τον Μάρκο, κάτι τύποι, όπως οι: Steve House, Barry Blanchard, Jonny Blitz, Max Turgeon, Vince Anderson και άλλοι περίεργοι. Η GNA έκλεισε, οπότε (προσωρινά ελπίζουμε) χάθηκαν κι αυτά τα κείμενα. Το συγκεκριμένο μεταφράστηκε, κάπως ελεύθερα είναι αλήθεια, αλλά δίνεται και στην αρχική του μορφή (στα ξένα), ώστε να το διαβάστε αυτούσιο. Το κολάζ φωτογραφιών είναι επίσης κλεμμένο από το πρωτότυπο κείμενο, ...τσ...σιγά μην κάναμε μισές δουλειές!

ΑΘΛΗΜΑ;

Άθλημα ή Περιπέτεια; Του Johny Blitz
Τι συνέβη; Θυμάμαι το runout πάνω από ένα RP νούμερο 4 στη διαδρομή ‘’Slow Children’’ (μια κλασσική διαδρομή που έκανα στο Index το 1983) σαν να ήταν χτες. Οι σημερινές διαδρομές δεν μπορούν να δημιουργήσουν ανάλογες αναμνήσεις. Τώρα ξεκινάω στο αριστερό άκρο του πεδίου και δουλεύω τις διαδρομές προς τα δεξιά, ψάχνοντας για το πρήξιμο, γιατί δεν υπάρχει καμιά εγκεφαλική πρόκληση.

Δεν ήταν το πρήξιμο που με τράβηξε στην αναρρίχηση. Ξεκίνησα το σκαρφάλωμα για να ξεφύγω από τις προπονήσεις και την βεβαιότητα των οργανωμένων σπορ. Η αναρρίχηση ήταν καλή φάση, γιατί ποτέ δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Βελτίωνα τις ικανότητες μου όσο καλύτερα μπορούσα και μετά πήγαινα στα βράχια, για να δω τι ακριβώς είχα. Δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα εκτιμήσει σωστά την ικανότητά μου, τα υλικά μου ή τον καιρό, μέχρι να βρεθώ στην κορυφή. Μ’ αρέσουν τα βουνά για αυτό που απαιτούν από μένα, πολύ συχνά τον καλύτερο μου εαυτό.

Η αθλητική αναρρίχηση ξεπούλησε το ρίσκο και την εφευρετικότητα για μεγαλύτερη γυμναστική δυσκολία και για ένα καλό πρήξιμο. Με πήγε πίσω εκεί όπου άρχισα: με κάθε προπόνηση πλησίαζα κοντύτερα σε ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα. Ξέροντας όλες τις κινήσεις σε μια διαδρομή, ήταν απλούστερο να τις τελειοποιήσεις και να κερδίσεις την απαιτούμενη δύναμη. Ήθελε απλά επανάληψη, η οποία εξαφάνιζε την αβεβαιότητα. Και χωρίς αυτή την αβεβαιότητα, βλέπω μικρή διαφορά στο σπρίντ 100μ και σε ένα VIII+ σε ένα οποιοδήποτε σπορ πεδίο. Τα βύσματα ομογενοποίησαν διαφορετικές μορφές αναρριχητικής εμπειρίας, σε μία και μοναδική μορφή αναρριχητικής εμπειρίας.

Αντί για αθλητική αναρρίχηση πηγαίνω για boulder. Είναι αγνό και πρακτικά αδύνατο να κλέψεις. Δεν υπάρχουν βύσματα για να αλλοιώσουν την εμπειρία. Εντάξει, μερικές φορές παίρνω ένα χοντρότερο στρώμα, αλλά πάλι πρέπει να πέσω. Για μένα το έντονα εγκεφαλικό highball αντικατέστησε το runout, το οποίο καταστράφηκε απ’ το τρυπάνι 10 χρόνια πριν. Το boulder είναι απλό. Τα επικίνδυνα προβλήματα είναι γεμάτα ενέργεια, για να μου δώσουν αναμνήσεις που διαρκούν, ή εφιάλτες.

Η παγοαναρρίχηση είναι παρόμοια αγνή. Προσεγγίζω στην βάση του παγοκαταρράκτη. Είναι σε συνθήκες ή δεν είναι σε συνθήκες. Είμαι ή δεν είμαι έτοιμος. Διαλέγω αν μπορώ να αναμετρηθώ με την πτύχωση που παρουσιάζεται στη φύση, ή όχι. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το κλέψω. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, η παγοαναρρίχηση με βοήθησε να ανακαλέσω κάτι που νόμιζα ότι είχε χαθεί. Όταν άρχισα την αναρρίχηση, το σχοινί συμβόλιζε την εμπιστοσύνη. Η αθλητική αναρρίχηση μετέτρεψε το σχοινί σε 60 μέτρα ασαφούς κοινωνικού συμβολαίου. Οι διαδρομές πάγου και οι αλπικές διαδρομές μου θυμίζουν γιατί το σχοινί είναι ένα ιερό αναρριχητικό εικόνισμα, καθορίζει τον άθραυστο δεσμό μεταξύ των σχοινοσυντρόφων. Μ’ αρέσει αυτό το πράγμα, γι’ αυτό και δεν μπορώ να κολλήσω με κάποιον, που δεν γνωρίζω, σε ένα σπορ πεδίο. Δεν θεωρώ την αναρρίχηση άθλημα.

Για μένα η αναρρίχηση είναι περιπέτεια και μερικές φορές πνευματική περιπέτεια. Οι αρχές μου και ο σεβασμός μου προς τα βουνά με εμποδίζουν να ευχαριστηθώ την ‘’αριθμητική επιτυχία’’ που χαρακτηρίζει την αναρρίχηση σαν άθλημα. Μπορεί να μην γράψω ιστορία ή να μην γίνω διάσημος, αλλά παίρνω αυτό που ζητάω από την αναρρίχηση.

Εσείς;
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Και το πρωτότυπο:

SPORT?

Sport or Adventure? BY JONNY BLITZ
What happened? I remember the runout above the #4 RP placement on "Slow Children" (an Index classic I did in 1983) like it was yesterday. Today's routes can't make that kind of memory. Now I start at the left edge of the crag and work my way right looking for a pump because there's no mental challenge to be had.

It was not the pump that attracted me to climbing. I began climbing to escape from the rehearsal and certainty of organized sport. Climbing was cool because I never knew what I'd have to do. I trained my skills as best I could then went to the crag to see exactly what I had. I wasn't sure I'd correctly estimated my ability or the rack or the weather until I was on top. I love the mountains because of what they demand of me, often my best.

Sport climbing traded away risk and resourcefulness for greater gymnastic difficulty and a good pump. It took me back to where I started: with each rehearsal I inched closer to a predictable outcome. Knowing all the moves on a route made it simpler to perfect them and to gain the strength required. It took repetition, which eliminated uncertainty. And without that I see little difference between the hundred-yard dash and any 12a at any sport crag anywhere. The bolt homogenized many types of climbing experience into one type of climbing experience.

Instead of sport climbing I go bouldering. It's pure, and basically impossible to cheat. Bolts can't be used to manipulate the experience. Sure, I sometimes take a thicker crash pad but I still have to take the fall. For me, the cerebrally intense highball problem replaced the runout, which the drill destroyed a decade ago. Bouldering is simple. The dangerous problems are bracing enough to give me lasting memories, or nightmares.

Ice climbing is similarly pure. I hike to the base of a waterfall. It is in or out of condition. I am in or out of condition. I choose whether I can deal with the riddle that nature presents or not. There's no way to frig it. On a deeper level, ice climbing helped me recover something I thought was gone forever. When I began climbing the rope symbolized trust. Sport climbing turned the rope into 60 meters of vague social contract. Ice and alpine routes reminded me why the rope is a sacred climbing icon; it signifies the unbreakable bond between partners. I like it that way, which is why I can't hook up with someone I don't know at the crag. I don't treat climbing as a sport.

For me, climbing is adventure, and sometimes spiritual. My ethics and my respect for the mountains prevent me from enjoying the "numerical success" that characterizes climbing as a sport. I might not make history or become famous but I am getting what I want from climbing.

Are you?