–Όοχι. Αύριο θα ξυπνήσουμε, θα πιούμε κανένα καφέ, θα πάμε από τους Οδηγούς στο Κουρμαγιέρ και χαλαρά θα ανέβουμε το μεσημέρι για μάθημα στον παγετώνα.
Δεν είχα καμία ανάγκη για βόλτες στο Κουρμαγιέρ, ιδίως όταν έχει τέλεια πρόβλεψη καιρού. Ήταν μεσάνυχτα ύστερα από 34 ώρες ταξίδι είχαμε φτάσει στην βάση του Λευκού Όρους από την Ιταλική πλευρά. Αυτό το ταξίδι το είχα ξανακάνει άλλες δύο φορές με περίεργα και μάλλον επιτυχή αποτελέσματα. Φέτος, ο σύλλογος διοργάνωνε αλπινιστικό κέντρο, το οποίο σημαίνει ότι εκτός από τους εκπαιδευτές και εμένα δεν είχε κανένας άλλος τέτοιου είδους εμπειρία. Ήξερα ότι δεν θα κάναμε τίποτα σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι στις Άλπεις μα...:
– Μα ο καιρός είναι τέλειος! Ποιον καφέ! του είπα απεγνωσμένα.
Ο αρχηγός πρέπει να κατάλαβε την απόλυτη ανάγκη μου να ανέβω αύριο με το πρώτο τελεφερίκ.
– Καλά πάρε όποιον θες και ανέβα.
Τον εκτίμησα για αυτό. Ήμουν όμως σίγουρος ότι κανένας από τους δυο πιθανούς “μαθητευόμενους-σχοινοσυντρόφους”, θα δεχόταν να ανέβει μαζί μου.
– Υποψηφ.Σχοιν Νο1: Καλύτερα να μην σπάσουμε την ομάδα.
Στρατιωτικός το παιδί έτσι σκέφτεται και καλά κάνει.
– Υποψηφ.Σχοιν Νο2: Άσ' το καλύτερα, έχουμε μέρες.
Δεν τον ξέρω, ίσως να έχει και δίκιο. Πάντως εγώ ρώτησα.
............................................................
Με το πρώτο τελεφερίκ ανέβηκα. Είδα κάτι γνωστούς, αλλά κρύφτηκα μην καταλάβουν ότι είμαι μόνος μου.Έκανα προσπάθεια να μην λαχανιάζω στο παγετώνα. Το σακίδιό μου δεν είναι τόσο ελαφρύ όσο ήθελα, γιατί κουβαλάω και κάποια πράγματα των επόμενων ημερών του προγράμματος. Έχω μαζί μου το σχοινί, ένα μικρό rack, ιμάντες και δύο πιολέ. Πολύ ζέστη. Θα παίζει το λούκι; Βορειοδυτικό, άμα δεν παίζει αυτό, δεν παίζει τίποτα.
Μετά από περίπου μία ώρα στο παγετώνα είμαι στην βάση της διαδρομής. Tο λούκι είναι στην σκιά και “κάγκελο”. Δύο σχοινοσυντροφιές οδηγών με πελάτες είναι ήδη στην διαδρομή... Άρα γίνεται... Η ριμέ; Φαίνεται να περνιέται. Είναι εφικτό. Πέτρες; Έχει πουθενά πεσμένες πέτρες; Μόνο μία, μεγάλη όμως, σαν την τηλεόραση του σπιτιού μου. Άρα είναι και ασφαλές. Ειλικρινά αν έβλεπα σημάδια περισσότερων κατολισθήσεων, δεν θα έμπαινα. Περιμένω λίγο τους οδηγούς να απομακρυνθούν από τα πρώτα μέτρα και στο μεταξύ προετοιμάζομαι. Περίεργη καθυστέρηση...
Αποφασίζω να ξεκινήσω. Η ριμέ ήταν στην κορυφή ενός χιόνινου πυλώνα, ο οποίος είναι προφανώς το αποτέλεσμα πολλών χιονοστιβάδων. Ανεβαίνω τον πυλώνα και λαχανιάζω... που να πάρει, λάσπη είμαι. Στην ριμέ δεν έχει χιονογέφυρα. Θα χρειαζόταν ένα ρελεδάκι εδώ πέρα. Σιγά! Έχω κάνει και χειρότερα. Πιολέ απέναντι και ψηλά, ωραία φαίνεται να κρατάει, μετά το άλλο πιολέ απέναντι και ψηλά, κρατάει και αυτό αλλά δεν είναι και τέλεια, τώρα αριστερό πόδι απέναντι και ψηλά, γαμώ τα μονοπόιντ, σίγουρα θα μου άρεσε να έχω τώρα ένα κραμπονάκι με δύο φαρδιές οριζόντιες λεπίδες. Είμαι στο σημείο που πρέπει να τραβήξω με τα πιολέ και να φέρω και το δεξί πόδι απέναντι και ψηλά. Δεν άφησα τον εαυτό μου να το πολυσκεφτεί. Απλώς το έκανα και μετά από μερικά βήματα σε κάθετο χιονόπαγο βγήκα στο πρανές της διαδρομής. Ουφ, πάλι λαχάνιασα.Όταν σκαρφαλώνω μόνος μου κοιτάζω να πηγαίνω μέχρι εκεί όπου νομίζω ότι μπορώ να καταρριχηθώ. Τώρα που είχα σχοινί μαζί μου θα μπορούσα να κάνω και κανένα ραπέλ. Εντοπίζω δεξιά κάτι ωραία σχισμάκια για καρύδια, στην χειρότερη θα μπορούσα να κατέβω από εδώ.
Προσπαθώ να πιάσω κάποιο ρυθμό. Δεξί πιολέ, δεξί κραμπόν, αριστερό πιολέ, αριστερό κραμπόν. Δεν είναι κάπως ανάποδο αυτό; Μπερδευόμουν συχνά αλλά κέρδιζα ύψος σχετικά γρήγορα. Ο οδηγός των διαδρομών δίνει αυτό το λούκι 48 μοίρες! Για 60 μου φαίνονται. Ίσως γιατί κινούμε κάπως στην δεξιά πλευρά αφού στο κέντρο αριστερά, που είναι και η πιο επίπεδη πλευρά φαίνεται να δέχεται οτιδήποτε πέφτει.
Προχωράω σταθερά...
Η απόστασή μου με τους προπορευόμενους οδηγούς δεν φαινόταν να μειώνεται. Αυτοί τώρα είχαν τελειώσει το χιόνινο κομμάτι και ήταν σε κάτι βράχια τα οποία είχαν προφανώς αποκαλυφθεί από την υποχώρηση των παγετώνων. Τότε ήταν που άκουσα κάτι τρομακτικά γαλλικά, τα οποία σε ελεύθερη μετάφραση ήταν: ΠΕΤΡΕΣ, ΠΕΤΡΕΣ!
Ο Χάρος...
Με όλη μου την δύναμη για ταχύτητα σχεδόν πέταξα τέρμα δεξιά, αγκάλιασα δυνατά τα πιολέ και έκανα το σώμα όσο πιο μικρό γίνεται. Ακριβώς εκεί που ήμουν πιο πριν έσκασε με απίστευτη ορμή ένα γρανιτένιο τέρας που τρία άτομα δεν το σήκωναν. Συνέχισαν να πέφτουν πολλές μικρότερες πέτρες μία από τις οποίες έσκασε μπροστά μου και αναπήδησε από πάνω μου. Το επεισόδιο έληξε με μια μικρή χιονοστιβάδα στην αριστερή άκρη του λουκιού που ευτυχώς είχα επιλέξει να μην κινούμαι. Γκραν γκινιόλ!
Είχα μείνει άφωνος. Σκέφτηκα ότι στην βάση της διαδρομής τώρα θα έχει δύο μεγάλες πέτρες ως προειδοποίηση για τους αντικειμενικούς κινδύνους. Βέβαια αυτή την ιστορία την είχε προκαλέσει το ασταθές βήμα μίας πελάτισσας παραπάνω. Κάτι έπρεπε να πω.
–Be carefull!!
Τι ειρωνεία... ακούστηκε τόσο ηλίθιο.
Δεν κουνήθηκα μέχρι να περάσουν όλο το βράχινο και εξαφανιστούν από μπροστά μου.
Συνέχισα την ιστορία πιολέ-κραμπόν μέχρι που έφτασα στο τέλος του χιονιού και πέρασα στα βράχια. Ήτανε πιο μακρυά από όσο νόμιζα. Αυτασφαλίστηκα για λίγο και έκανα σύσκεψη με τον εαυτό μου για το που θα έπρεπε να πάω, αριστερά ή δεξιά. Όλες οι διέξοδοι φαίνονταν εφικτές. Αποφάσισα να πάω αριστερά γιατί φαινόταν πιο σύντομο (τι λάθος).
Συνέχισα σκαρφαλώνοντας πολύ σαθρό αλλά εύκολο πεδίο. Πάλι μου φαινόταν ατελείωτο. Έφτασα κάτω από μια σχισμή η οποία από κάτω της είχε ένα μυτίκι με ιμάντα. Ξανά αυτασφαλίστικα με έναν δικό μου ιμάντα και σκέφτηκα ότι από εδώ θα είναι. Αλλά το ιμάντα τι τον αφήσανε; Ελπίζω όχι για κανένα ραπέλ από εδώ. Έκανα προσπάθειες να μην φοβηθώ. Δεν θα ήθελα να βραχώσω τώρα. Με τι σκέψη ότι ανεβαίνουμε μόνο ότι μπορούμε να κατέβουμε χώθηκα στην σχισμή. Έκανα μερικές κινήσεις προς τα επάνω. Λαχάνιασα. Έπρεπε τώρα να πάρω την φλίδα με ντούλφερ και να συνεχίσω. Πολύ δυναμική κίνηση. Χτύπησα την φλίδα και ακούστηκε εντελώς κούφια. Να πάρει γαμώ τα σαθρά των Άλπεων. Είναι δυνατόν να τον πιω τώρα; Δοκίμασα μήπως βγαίνει αλλιώς, αλλά μάταια. Καταρριχήθηκα στο μυτίκι και ξαναυτασφαλίστικα. Προσπάθησα πάλι να μη φοβηθώ. Αποφάσισα να πάω πιο αριστερά και να βγω από ένα δύσκολο, αλλά σύντομο, δίεδρο. Για την περίσταση έβγαλα τα κραμπόν. Ήμουνα σίγουρος πως μετά από αυτό δίεδρο θα έβγαινα κάπου, σε κάποια χιόνινη ράμπα, σε κάποιο εύκολο δρόμο πριν την κορυφή. Άκουγα και κάτι ομιλίες, οπότε αυτό θα είναι. Ορμάω στο δίεδρο και ευλόγησα την προπόνηση που είχα κάνει με τις μπότες στου Φιλοπάππου. Το κακό ήταν ότι βγήκα σε μια πολύ λεπτή χιόνινη κόψη με την βόρια πλευρά από αριστερά, όπου απλώς δεν πήγαινε, αφού τα χιόνια ήταν πολύ άσχημα και υπήρχε ένα πυραμοειδές μπούλντερ μπροστά μου. Οι ομιλίες που άκουγα ήταν από την κορυφή η οποία ήταν αμφιθεατρικά αντιδιαμετρικά αντίθετα από εμένα. Προφανώς δεν έπρεπε να πάω αριστερά, αλλά δεξιά. Grande μαλακία.
Κάνω νοήματα στους Οδηγούς οι οποίοι πρέπει να με χαζέυανε ώρα.
-Από εδώ; Από εδώ. Γάματα!
Δηλαδή από το πυραμοειδές μπούλνερ. Αίσχος, κανένα πάτημα και κανένα πιάσιμο για μερικές κινήσεις μέχρι το ανάποδο πιάσιμο στο τέλος. Τουλάχιστον ο θάνατός μου θα έχει μάρτυρες. Πατάω την κόψη εκατέρωθεν και σφίγγω τα πόδια μου. Έκανα κάτι κινήσεις σα να καβαλάω άλογο που καλπάζει και βγαίνω στο ανάποδο πιάσιμο. Ανορθώνομαι και πατάω κάτι τακάκια που με βγάζουν επιτέλους σε πιο εύκολο πεδίο.
Στο πλατώ πριν από την κορυφή συνάντησα τις σχοινοσυντροφιές των οδηγών που κατεβαίναν. Ήταν πιο νέοι από όσο φανταζόμουν. Μου δίναν συγχαρητήρια. Τους είπα ότι και εγώ χαιρόμουν που δεν τσακίστηκα και ότι θα τους ακολουθούσα προς τα κάτω. Μου είπαν πως πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην κορυφή διότι η θέα είναι μαγευτική και δεν είχαν άδικο. Σκεφτόμουν τα τριάντα μέτρα IVου για το τέλος, αλλά τελικά υπερβαθμολογούνε και στις Άλπεις αφού μου φάνηκε το πολύ IIIου και ο βράχος ήταν μασίφ. Η κορυφή της Tour Ronde φημίζεται και όχι άδικα για την θέα της. Πραγματικά έχεις άριστη θέα των περισσότερων κορυφών όχι μόνο του συγκροτήματος, αλλά και των Άλπεων γενικότερα. Η διαύγεια ήταν εκπληκτική. Ο Rebuffat γράφει πως εκεί με έναν χάρτη μπορείς να κάνεις ατελείωτο προτζεκτισμό. Κάθισα ώρα στην κορυφή μασουλώντας, καπνίζοντας και κάνοντας τηλεφωνήματα μέχρι που πήρα την απόφαση να αρχίσω να κατεβαίνω.
Όπως φάνηκε τα προβλήματά μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα. Οι Οδηγοί με προειδοποίησαν να μην κατέβω από την νορμάλ, αλλά από την κόψη διότι η πρώτη ήταν σε πολύ κακές συνθήκες. Στην αρχή κατέβαινα γρήγορα και αποτελεσματικά καταρριχόμενος κατά τόπους διάφορα μπούλντερ. Σε κάποιο από αυτά παρασύρθηκα στην νορμάλ διαδρομή. Είπα να ξανανέβω για να ξαναπιάσω την κόψη. Κρίμα διότι η ριμέ φαινόταν πολύ κοντά. Τότε είδα μια σχοινοσυντροφιά να ανεβαίνει από την νορμάλ. Ε, αφού την ανεβαίνουν αυτοί γιατί εγώ να μην μπορώ να την κατέβω;
Η διαδρομή που περιγράφεται στην ιστορία είναι πίσω απ' αυτό το σχεδιάγραμμα στη ΒΔ πλευρά του βουνού, κοντά στην Arete de la Brenva. Gervasutti Couloir, 50 μοίρες, AD, 250m. Topo copyright: Ari PaulinΉμουνα σε ένα λούκι το οποίο σε κάποια στιγμή έγινε από χιόνι, αυτό το πράγμα που αφήνει ο λιωμένος παγετώνας. 'Οχι ακριβώς σάρα, αλλά σάρα με λάσπη και σπασμένες πέτρες ακουμπισμένες η μία πάνω στην άλλη. Επιπλέον τρέχαν ρυάκια από τα χιόνια που λιώναν γρήγορα. Επωφελήθηκα και ήπια αρκετό νερό αφού το παγούρι μου είχε από ώρα στερέψει.
Ο ρυθμός της κατάβασης είχε γίνει εκνευριστικά αργός και προβληματικός αφού σε κάθε βήμα προκαλούσα μικρές κατολισθήσεις διαρκείας. Αποφάσισα να τραβερσάρω και να κατέβω από το πιλιέ που φαινόταν πιο ασφαλές. Μάταια και πάλι μάταια. Κάποτε αυτά ήταν χιόνινα. Τώρα είναι σπασμένες πλάκες, με πολλές μοιρες, χωρίς πιασίματα και εγώ προωθούμουν με dry tooling σε κάτι σχισμάκια του ελέους. Αίσχος και πάλι αίσχος. Κάνω ρελέ με δυο καρύδια κάτω από ένα αρνητικό και αυτασφαλίζομαι. Δεν ήταν ώρα για οικονομία και βγάζω το σχοινί από το σακίδιο. Με ένα τριαντάρι ραπέλ έφτασα ακριβώς πάνω στην χιονογέφυρα της ριμέ. Γρήγορα περπάτησα μακρυά από την σαθρή ορθοπλαγιά.
Γλύτωσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου