Γράψε κι εσύ κάτι! Μπορείς!

Πολλά έχουν γραφτεί για τα σημάδια που ''μπήκαν'' φέτος στα λούκια του Μύτικα και του Στεφανιού. Όλοι δε, απόρησαν για την μέγιστη αυτή αντιαισθητική παρέμβαση στο ιερό βουνό. Γιατί όμως απορούμε και διαμαρτυρόμαστε; Πρέπει να αποδεχτούμε την συμπεριφορά αυτή, μιας και είναι γενικευμένη και αποδεκτή είτε στο βουνό είτε στην πόλη. Και μιλάμε για την συμπεριφορά του ''Κάνω ό,τι νομίζω εγώ σωστό και γράφω τους άλλους στα παλιά μου τα παπούτσια.'' (παλιά παπούτσια: γνωστά και ως όρχεις). Θεωρεί κάποιος πως πρέπει να βάλει τεράστια σημάδια στο λούκι του Μύτικα και στην Κακόσκαλα, κάθε 2-3 μέτρα; Πάει και το κάνει. Δεν πρόκειται να του πει κανένας τίποτα. Ο πιτσιρικάς που ανεβαίνει με το (ιδιωτικό) σχολείο του στο Μύτικα, ναι, μπορεί να γράφει με το μαρκαδόρο του ό,τι θέλει, όπου θέλει. Δεν πρόκειται να του τραβήξει κανείς το αυτί, ο μπαμπάς του είναι ένας πολύ καλός πελάτης στο σχολείο του! Ο κάθε καθυστερημένος που ανοίγει μια διαδρομή/παραλλαγή εισόδου από το λούκι για το πέρασμα του Νάτση... ναι, μπορεί να μπογιατίσει κόκκινο το καρφί που αφήνει, κι ας είναι μόλις 15 μέτρα από τα επίσης κόκκινα σημάδια του λουκιού... Δεν τρέχει τίποτα... Και να μπερδευτεί κανένας...

Παρακάτω παραθέτουμε μερικές φωτογραφίες από τα παραπάνω.

Τα πρώτα 50 μέτρα από το λούκι του Στεφανιού με βελάκια που δείχνουν, μερικά μόνο από, τα σημάδια που μπήκαν φέτος το καλοκαίρι. Σε κάποια σημεία είναι 3 σε λιγότερο από 5 μέτρα!
Η κορυφή του Μύτικα λίγες ώρες μετά την καθιερωμένη επίσκεψη ιδιωτικού σχολείου.
Αν μη τι άλλο, τα νιάτα μας γεμίζουν αισιοδοξία...

Πλακέτα που κόλλησε ομάδα ορειβατών με ρητίνη στο κολονάκι της κορυφής (κι αυτό πάλι! να περπατάς ατέλειωτες ώρες για να φτάσεις στο ...τσιμέντο!) Απεικονίζει αναρριχητή (foot-off και με σακουλάκι μαγνησίας!) ξεπατικωμένο από το περιοδικό HIGH και είναι αφιερωμένο στον Αποστολίδη και τον Μιχαηλίδη! Σημ.: δεν λέμε πως αυτοί οι ήρωες της ελληνικής ορειβασίας δεν αξίζουν σεβασμό και τιμές, αντιθέτως. Απλά μιλάμε καθαρά για το αισθητικό κομμάτι, και εκ του αποτελέσματος.
Και τέλος το καρφί που οδηγεί απ' το λούκι στο πέρασμα του Νάτση βαμμένο κι αυτό κόκκινο. Στην πρώτη φωτογραφία το βέλος δείχνει την θέση του, ενώ στην δεύτερη κοντινή φωτογραφία του καρφιού. Όποιος είναι βουνίσιος αναρριχητής και σκαρφαλώνει χρησιμοποιώντας παραδοσιακές ασφάλειες, συνήθως θυμάται που είναι τι, ειδικά αν το έχει βάλει ο ίδιος. Υπάρχουν βέβαια και οι καθυστερημένοι, που έχουν ανάγκη από συνεχόμενα σημάδια για να μπορέσουν να ανέβουν μια αναρριχητική διαδρομή, ακόμα κι αν την έχουν κάνει άπειρες φορές... Το συγκεκριμένο σπρέι έχει τύχει να μπερδέψει κόσμο, με γνωστότερη την περίπτωση του θανάτου του 14χρονου το 2006.